Nadat we bijgekomen waren van de schrik betreffende onze gevallen buurvrouw, stond een paar uur later de ons aangekondigde wethouder Willems van Lokaal Apeldoorn voor onze deur! Hij kwam ons namens het college van Burgemeester en Wethouders van de gemeente feliciteren met ons zestigjarig huwelijk. Het was alweer een poosje geleden die datum en hij hoopte dat we een leuke viering hadden gehad, zei hij. Grote bos bloemen en een doos met een mooie “high tea” er in kwam hij nu nog brengen! Hij kwam niet binnen vanwege coronaregels en zo, dat was ons al verteld in de brief die we van de burgemeester kregen. Het was een “bezorgmoment”. Erg leuk toch? We wonen in een gezellige gemeente!

En we hebben al heerlijk gesmuld van de gemeentelijke tractatie. En op is ie ook nog niet want wij zijn niet zo van de high speed waar het smullen betreft. Maar het wordt zeer gewaardeerd deze attentie en dat zullen we het college nog wel even laten weten…..!

Dat was schrikken vanmorgen! Onze buurvrouw van negentig is van de trap gevallen. Haar zoon heeft op diverse plaatsen flinke handvaten aan de paal langs de trap bevestigd, maar die hebben toch niet kunnen voorkomen dat ze op een ongebruikelijke wijze naar beneden is gekomen.

Ze heeft zich behoorlijk bezeerd natuurlijk. Is op ’n wonderbaarlijke manier naar de telefoon gescharreld, zodat ze haar dochter kon bellen. Ze heeft ook toen het net gebeurd was geroepen en geklopt. Het roepen hebben we niet gehoord, het kloppen wel. Dat was zodanig hard, dat wij het als “kluskloppen” hebben geïnterpreteerd, want dat soort karweitjes doet de zoon van de handvaten regelmatig voor z’n moeder. Haar huis ziet er pico bello uit wat dat betreft. Voor een waarschuwingssysteem moet iets anders bedacht.

Er werd natuurlijk een ambulance gebeld. De medewerkers daarvan constateerden dat ze haar pols had gebroken en de heup waarop ze was gevallen moest ook worden nagekeken. Terwijl ze op de grond lag in de woonkamer heb ik even met haar gepraat. Nou, ze was helder, hoor! Met haar gebruikelijk humor zei ze: “Ach ja, ik heb weer es wat!” Ik ben gauw weer weggegaan, want er was al allerlei familie en ik kon de hulpverleners alleen maar in de weg lopen. Maar ik zie haar elke dag even als ik de krant breng en dat schept een band. En we wonen al meer dan 35 jaar naast elkaar en ook dat helpt bij de aandacht voor elkaar.

Nou, en daar ging ze naar het ziekenhuis! Haar dochter kwam net even vertellen, dat ze straks weer naar huis komt. Pols in het gips. Die moet volgende week wel geopereerd worden. Ze krijgt een “plaatje”, want er zit een scheur die gesteund moet worden. Ze moet wel uit logeren, want ze is knap onthand natuurlijk. Daar word op korte termijn al voor gezorgd door haar kinderen heb ik begrepen. De heup is verder niks mee dus dat viel mee. (!)

Ze heeft zelf gekozen om alleen te blijven wonen, nadat haar man er niet meer was. Als je dan iets dergelijks overkomt ben je wel aan de beurt. Wel iets om over na te denken door onze stoere zelfstandige buurvrouw…..!

Dat is ook de titel van een televisieprogramma, dacht ik. Niet dat ik het ooit gezien heb, maar weet wel dat de familie, die aan dat diner verenigd zou moeten worden, onderling al een langdurige bonje heeft. De EO-presentator gaat proberen uit te zoeken of die onenigheid op te lossen is en de familieleden tijdens een diner rond te tafel te krijgen. Met wisselend succes, heb ik begrepen. Soms willen ze niet.

Nou, van zoiets hebben wij geen last gelukkig. Iedereen kan het goed met iedereen vinden. Dat maakt, dat het heel gezellig was. Ik moet helaas nog wel vertellen, dat mijn Australische zus pas is overleden. Dat is naar als je zo ver weg bent en er niet zomaar heen kunt. Voor haar is het een bevrijding, omdat er wel erg veel met haar mis was, zowel mentaal als lichamelijk. We hebben als verre familie aan het begin van ons diner een dronk uitgebracht op haar leven. Dat was mooi.

Een heel leuk toeval was, dat de eigenaar van het restaurant waar we waren, onze jongste zoon herkende omdat ze op de middelbare school bij elkaar in de klas zaten! Middelbare school, middelbare leeftijd zo’n beetje! Dat moest worden bijgepraat. Dat was leuk. Hij had bij de reservering de naam gezien en zag nu het bijbehorende hoofd! Hij vertelde dat ie nog bij ons thuis geweest was zelfs en wist onze straatnaam nog.

We hebben heerlijk gegeten en gedronken en iedereen was er. Met z’n twaalven waren we. We hebben van kinderen en kleinkinderen een bedrag gekregen om een reis te maken ! Daar moeten we eens goed over nadenken! En daar is geen haast bij. Een leuk plan is nooit weg, maar wij binnenkort dus wel! We hadden een mooie kaart met foto’s waar “vertrekpremie” op stond. Met een foto van het jeugdige bruidspaar, maar ook een van de uitvoering van zestig jaar later. Ach, we zijn best aardig opgedroogd, vind ik zelf. Oude appeltjes worden ook rimpelig. En we kunnen nog aardig dansen, maar dat doen we alleen als er niemand bij is…..

‘k Las dat de Engelse Queen in het openbaar was verschenen met een stok. Dat zal wel een mooie geweest zijn, antiek misschien wel. Nou ja, ze had ‘m kennelijk nodig ter ondersteuning. Als koninklijk persoon onderuit gaan is natuurlijk ook niet zo zo chique. Ze heeft gelijk op haar vijfennegentigste.

Mijn moeder, die wegens heupproblemen ook zeer slecht ter been was, had eveneens een stok. Gewoon van zwart hout. Ze had haar steuntje een naam gegeven. “Ze” heette Sofietje. In huis kon ze zich aardig redden door zich ook aan kasten, stoelen of leuningen vast te houden, maar ze was haar vriendin ook regelmatig kwijt, doordat ze haar ”ergens” aan had gehangen en onbestokt verder was gescharreld. Dan riep ze: “Jongens, hebben jullie Sofietje gezien?” Wij moesten ze dan weer verenigen.

Wat mij opviel was, dat er heel veel uitdrukkingen zijn, waar een stok of stokje in voorkomt! Je kunt ‘m ergens voor steken, er van af gaan, het er met iemand aan hebben en hij staat ook nogal eens achter de deur !

En als je op leeftijd komt, stokoud wordt dus, kun je stokdoof en stokstijf worden. Maar daar is allemaal heel veel aan te doen, hoor! Stokrozen kweken, vaak lekker gezond belegd stokbrood eten en vooral géén stokpaardjes berijden. Dan kun je beter iets sportiefs gaan doen om niet stijf te worden en wat minder horen is op sommige momenten best te prefereren boven álles te willen horen in verband met je stokpaard. Ze hebben tegenwoordig wel mooie apparaatjes, zodat de vogeltjes prachtig doorkomen…..!

Iets, dat ik helemaal vergeten was, daar werd ik op attent gemaakt, is dat mijn elswhere.org alweer 20 jaar bestaat. Op 23 september was dat. Ik had kennelijk wat anders te doen of aan mijn hoofd, zodat die datum even aan mij voorbij ging.

Ik blog ook zo mondjesmaat tegenwoordig, dat lezers er maar aan voorbij gaan. Dat was niet mijn plan natuurlijk dus zal ik eens wat actiever moeten worden. Mijn eer te na, dit stilleven.

Kom, ik zal eens een steen in de vijver gooien! Morgen zijn mijn kloris en zijn roosje zestig jaar getrouwd ! Ook weer ’n datum om te vergeten, ware het niet dat wij felicitaties kregen van onze Burgemeester, de Commissaris van de Koning in Gelderland én de Koning Himself en Hare Majesteit de Koningin. De brieven arriveerden in die volgorde. Kloris hangt de republikeinse gedachte aan, maar vond het allemaal toch zeer attent. De administratie van de burgerlijke stand is in orde, waar of niet?

Dat we het zelf zouden vergeten is natuurlijk niet waar. Alleen maken we er niet zo’n toestand van. Dit weekend zou natuurlijk geschikt zijn geweest om wat op touw te zetten met onze nazaten, maar het kwam verschillende van die ‘zaten’ niet zo goed uit. D’r zit er een in Letland bijvoorbeeld. Er staat iemand op een beurs en er moest verder nog gewerkt worden. Nou ja, het kwam niet uit. Volgend weekend wordt er gegeten in een berengezellig restaurant en dát vinden we erg leuk. Zestig jaar en ’n week, wat scheelt ‘t…..

Opa en oma zitten nog aardig goed in elkaar, hebben geen klachten daarover. Wat ouderdomsdingetjes, die iedereen van onze leeftijd wel eens tegenkomt. Niks bijzonders dus. Daar pas je je een beetje bij aan. Niet te veel, want dat hoeft nou ook weer niet. Als een van ons plotseling last heeft van zware oogleden, lachen we elkaar even uit en maken een gezellige kop thee of koffie. Met een mariakaakje. Nee, hoor. Gewoon van de Jumbo.

Van de week zeiden we nog tegen elkaar: het is vandaag hetzelfde weer als op onze trouwdag! Ons langetermijngeheugen werkt dus ook nog uitstekend! Maar dat de tijd vliegt : het klopt helemaal. Wen d’r maar aan…..