Ja, ondanks van alles dat dichtbij gebeurt, op je eigen vierkante meter en ver weg, waar mensen elkaar naar het leven staan, moeten we toch de moed”(en de “moet !) er maar inhouden. Dat ben ik tenminste wel van plan. De positieve dingen onthouden, die zijn er echt wel.

Een lieve mevrouw, die aanbelde en zei: “Als u uw slaapkamerraam heel wilt houden….het klappert heel hard open en dicht !” Ze had er haar auto voor stilgezet toen ze langsreed om te waarschuwen! Het was van de hendel losgeschoten door de harde wind. Zoiets doen mensen dus nog! Ze had ook door kunnen rijden.

Maak er dus met deze dagen maar iets gezelligs van met z’n allen. Met elkaar eten is al prima. Er wordt zoveel gehaald in de winkels, dat is iedereen al met me eens. Dat je eet en wat je eet schijnt voor veel mensen nogal verschillend te zijn helaas, maar ja. Ik word als je overal over moet denkenniet vrolijk, maar probeer zelf ook gezellig te zijn. En dat lukt ook nog aardig, hoor! Heb ook best veel om positief over te zijn. Lieve mensen om me heen, wat wil ik nog meer!

We hebben de kerstboom weer op kunnen zetten met de vereende krachten die daarvoor dus aanwezig zijn !Ik wens iedereen goede feestdagen, die we maar zo moeten blijven noemen, mensen! En alvast een goed, beter, best 2024 !!!!

Dat zijn we allemaal natuurlijk. Maar op 9 december legden we daar een extra nadruk op. We begroeven de afbreekbare urn met inhoud van onze dochter Karin op natuurbegraafplaats Heidepol in Schaarsbergen. Op een mooi plekje, dat is terug te vinden doordat haar naam en de data van geboorte en levenseinde aangebracht zijn op een schijf van een boomstam. Eenvoudig en mooi. En wellicht mettertijd ook opgenomen in de natuur. Karin wilde het graag zo. We hoorden van een ons bekend echtpaar, dat zij hun plaatsje daar al ook hebben gereserveerd.

Hoewel het regende, koud was en het waaide, was het een heel mooie bijeenkomst zo. Koud en toch warm. Iedereen heeft het zo gevoeld. Mooi, hè ?

Dat is eigenlijk het vervangen van dat woord door het woord herinnering. Afscheid heeft iets definitiefs, een soort afsluiting en herinnering niet. Wij zijn deze week onze oudste zwager verloren, de man van Kloris’ oudste zus. Hij was 89, een respectabele leeftijd, zegt men dan. De jongste zus van Kloris, die vorig jaar overleed, zei ooit eens tijdens een familiebijeenkomst van de broers en zussen: “Ja, jongens, we zijn allemaal boven de streep!” Welke streep moet je mij niet vragen, maar het sloeg op ons aller leeftijd. Woensdag is de uitvaartplechtigheid van zwager Geert en gaan we naar Friesland.We bewaren een heel goede herinnering aan onze zwager. En dat geldt voor heel veel mensen.

Het wordt voor ons een week waarin nog een soort intieme familiebijeenkomst met veel herinnering plaatsvindt. Zaterdag gaan we met onze schoonzoon, de twee zonen, wij als ouders en broers en zus, de urn van vrouw, moeder, dochter en zus Karin begraven op natuurbegraafplaats Heidepol (in de buurt van Schaarsbergen), dat deel uitmaakt van Veluws natuurgebied waar gewandeld en gefietst kan worden en dat vrij toegankelijk is. Zo wilde Karin het. En zo gaat het dus gebeuren. Natuurlijk.

Dat zou al op een eerdere datum zijn geweest als haar vader niet van de trap was gevallen en het uitgesteld moest worden zodat hij er (toen nog misschien!) bij kon zijn. Dat kan dus nu.