Leed in de supermarkt….

In de supermarkt kwam ik een oud-collega tegen. Tijden niet gezien. Op de vraag:”Hoe gaat het met je?” zei ze: “Slecht”. Dat verwacht je niet, want iedereen zegt altijd : “O, goed, hoor!”, ook als het slecht gaat. Zo zitten we in elkaar, de buitenkant moet kloppen.

Maar mijn ex-collega bleek een ex te hebben, want ze was gescheiden, en nog heel erg in de verwerking van de gebeurtenissen te zitten. Het begon qua praktische zaken een beetje in de vorm te schudden, maar dat een en ander verder nog geen plek had gevonden was wel duidelijk.

Nou, daar sta je dan met je kar vol met zaterdagse boodschappen tussen de schappen met soep en knakworsten, waar jochies ook nog eens bezig zijn de boel voorraadsgewijs op peil te houden, en kijkt in de ogen van een min of meer radeloze vrouw. Ik wist zo gauw niet wat ik er mee moest en was net zo overvallen door haar mededeling als dat zij geweest moet zijn door die van haar man, dat ie ’t niet meer zag zitten.

Ze wist, zei ze, dat er ‘iets’ was, maar hij zei aldoor, dat er ‘niets’ was en hield verder zijn mond. Niet ( willen of kunnen) praten is het ergste dat je iemand aan kunt doen, denk ik. We hebben afscheid genomen, elkaar een goed weekend gewenst en volgende week komt ze een avondje. Praten. En wij zullen proberen te luisteren en misschien eens een keertje onze mond houden voor de verandering………