De stoeptegel, die gisteren en eergisteren op mijn hoofd lag, is veranderd in een vlinder. Dat voelt wel aangenamer. M’n koppijn is verdwenen en ik heb ’t qua waas en duizel wel weer zo’n beetje gehad.

Ik ben nogal een nachtbraker en ik geloof, dat ik wat dat betreft mijn stijl van leven maar es moet veranderen. Als ’t lukt, hoor. Want zoals mijn echtgenoot al zei: “Als jij je weer ‘gewoon’ voelt, verval je vanzelf weer in je ouwe ritme.” Hij ként me al zo lang, weet je.

Nou ja, ik ga ’t gewoon proberen. Dan mis ik wel een paar leuke Engelse tv-programma’s. Het is de schuld van die Engelsen ook, dat ik altijd zo laat ben, met dat belachelijke uur vroeger. Altijd dat aparte gedoe daar. Maar lekker rustig in huis in die kleine uurtjes, dat vind ik ook fijn, hoor.

Maar…moeder gaat verstandig doen. Vroeger naar bed en dan ook vroeger op. Nodig is het niet, want ik hoef meestal nergens heen, maar het is wellicht beter voor mijn constitutie. Straks ga ik trouwens wel ergens heen, want we hebben een jarig kind in Utrecht. Tja, en dan kon het nog wel es laat worden, ha, ha …….!

Gisteren bracht ik mijn dag grotendeels slapend door. Dat is niks voor mij, maar het was niet anders. Duizelig, pijn in mijn hoofd én dus vreselijk slaperig. Het is vandaag wel wat beter, maar gewoon is het nog niet. Ik heb een hoofd vol met watten en dat voelt raar.

Omdat ik geen watje wil zijn wil ik er niet teveel aan toegeven. Bovendien voel ik me in verticale toestand beter en iets minder wazig dan horizontaal. Ik ben niet verkouden, heb geen koorts, alleen zo duf als een konijn, dus Mexico heeft er niks mee te maken. Maar ik word altijd zo ongelooflijk ongeduldig als ik iets mankeer. Ik kan het gewoon niet hebben!

Met zo’n rare duizelige kop wil ik ook geen auto rijden. En ik had nog wel beloofd vanavond te zullen oppassen bij mijn dochter, die een vergadering heeft van school met ’n barbecue er bij, want het is de laatste vergadering van het jaar. Nou heeft ze niks aan mij! Vervelend en stom. Een mens moet gewoon gezond zijn. Dat dat een domme opmerking is, weet ik heus wel. Zó wattig ben ik nou ook weer niet…….

Om het blik ‘stevige tomatensoep’ van Unox, dat we zaterdag meenamen bij de boodschappen, zat ’n wikkel, waarop vermeld stond, dat ik even aan de binnenkant daarvan moest kijken, want daar stond het speciaal aan ons toegekende codenummer. Als ik dat zou intoetsen op de Unox website zou het zomaar kunnen zijn, dat we een Home Star-caravan hadden gewonnen! Nu stond er in kleine letters aan die binnenkant ook, dat er 6,5 miljoen van die codes zouden worden uitgegeven, maar wat denk je dan? Niet geschoten, altijd mis!

Daarom: óp naar unox punt ennel. Alle gevraagde handelingen verricht, ja natuurlijk, óók mijn naam en emailadres (verplicht met ’n sterretje) ingevuld, maar wel vermeld, dat ik geen aankondigingen wilde ontvangen betreffende de innovaties van de firma unox. Dat was niet verplicht, zo te zien, ik mocht e.e.a. verzenden en was na de mededeling, dat mijn code zou worden gecheckt in blijde afwachting van wat er zou volgen.

Nou, er volgde helemaal niks! Het venster bleef helemaal blanco. En niet eventjes, maar uren daarna, toen ik al met onze kleinzoon meegeweest was naar z’n zwemles en daarna de boodschappen had gedaan voor het avondeten, was de uitslag er nog niet. Zelfs geen “helaas!”, wat toch al troostrijk geweest zou zijn. Nee, hoor ze laten je gewoon letterlijk in het ongewisse. Blanco. Of mijn weigering betreffende die zogeheten nieuwsbrief onze winkans heeft verpletterd, je zou het haast denken. Ze hebben nu wel mijn emailadres en daar baal ik van. Verplicht met sterretje, ja, ja.

De soep is op en daar zullen we het maar bij laten. De prangende prijsvraag is nu: zouden we ooit nog horen óf en zo ja bij wié die caravan ter waarde van 15.699 euro terecht is gekomen? Dacht ’t niet, dat staat namelijk nergens. Gelukkig hou ik niet zo van caravans dus ik hóéf ‘m helemaal niet te winnen, het is alleen het idee, hoor! Nou, zo krijgt dit domme soepverhaal toch nog een positief einde…….

Gossie zeg, nou las ik toch dat er onderzocht is, dat mannen in het gezelschap van met name een mooie vrouw dómmer worden, omdat hun hersenpan zich dan meer bezighoudt met indruk maken op die dame dan met een zinnig gesprek of zo. Nu zijn er veel mooie vrouwen en met die decolletés in de huidige mode heb je, als niet ál te afzichtelijk wezen, sowieso gauw succes natuurlijk. Hoe heeft gans Europa zich laatst niet vergaapt aan het decolleté van Angela Merkel!

Maar het is toch erg zielig voor die mannen. Héb je ’n briljant brein, word je zo even op de verkeerde hersenkwab gezet! En je kunt er als man niks tegen doen, hoor. Dat hebben ze vastgesteld. Hartslag gaat omhoog, bloeddruk stijgt, gebeurt gewoon.

Een buschauffeur in Duitsland zette zijn voertuig laatst aan de kant, omdat zijn concentratie op het verkeer totaal was verdwenen. Dat kwam door een passagiere met een uitdagend decolleté. Hij dreigde haar de bus uit te zetten als ze niet zó ging zitten, dat hij haar niet meer kon zien in zijn spiegel. De vrouw toonde zich beledigd tot op haar navel en was erg boos.

Tja, de enige oplossing zal zijn, dat we weer overgaan tot scheiding der seksen. De bokken en de schapen van mekaar scheiden dus, hoewel ik dat een gekke uitdrukking vind. De rammen en de schapen separeren zou ik logischer vinden, maar ja, het schijnt zo in de bijbel te staan: bokken en schapen.

De leerprestaties van jongens zullen met sprongen omhoog gaan als ze geen meiden meer in hun blikveld hebben. Op school begint de ellende al, dat weet een kind. In de kerk net als vroeger: de vrouwen rechts, de mannen links of andersom, nog beter. Er zijn richtingen waar dat al keurig is geregeld.

Er zijn verjaarsbijeenkomsten waar dat ook al vanzelfsprekend is. De vrouwen gaan al op voorhand bij elkaar zitten, apart van de mannen. Dat kán aan de intelligentere gespreksonderwerpen van die mannen liggen: auto’s, bier en voetbal. En soms de politiek. Maar vergis je niet: het vrouwvolk rukt wat dat betreft al op, hoor! Geen nood dus. Die worden vanzelf ook dommer en dan klopt het allemaal weer……!

Kleine meisjes zijn geweldig. Lees bij Misdruk over haar kleindochter Isabel en je zult het met me eens zijn. Wij liepen gistermiddag naar ’t winkelcentrum en werden ingehaald door zo’n parmantig wonder op twee beentjes. Blond, twee vlechtjes en niet verlegen.

“Dag!” zei ze, “ik ga melk halen!” “Zó! ” zeiden wij, “kan jij dat al?”
“Ja, hoor, ik ben al vijf! Op 5 april ben ik 5 geworden. Gaan jullie ook naar de C1000?” Op ons bevestigend antwoord liep ze voor ons uit en vertelde, dat ze hele mooie witte rozen had in de tuin. En toen kregen we gratis en voor niks het recept van rozenwater, dat ze thuis aan het maken was. “Dan moet je blaadjes in een potje met water doen en een hele tijd laten staan en als je er dan aan ruikt is het rozenwater geworden! “

Bij het winkelcentrum vond deze oma het natuurlijk nodig om haar te vertellen, dat ze voorzichtig moest zijn met oversteken. Nou, dat wist ze heus wel, hoor! Terwijl wij schuin overstaken, zoals we dat altijd doen, liep zij een eindje verder op de stoep, keek links, rechts, links en stak keurig recht over tegenover de ingang.

Nadat zelfs wij ongeschonden de overkant hadden bereikt, groetten we elkaar, omdat wij eerst nog ergens anders moesten zijn en zij verdween in de supermarkt. Later zagen we haar weer toen ze klaar was en afrekende bij de kassa. Ze deed het pak melk in een tasje en de caissiere zei: “Je krijgt nog wisselgeld, hoor!” “Dat weet ik, maar ik kan niet alles tegelijk! ” zei ze. Nou, die komt er wel. Overigens zijn kleinzonen óók hartstikke leuk, hoor…..!

‘k Las, dat alleenstaande weduwen dringend wordt aangeraden niet hun volledige naam, dus inclusief hun meisjesnaam, op een naambordje aan hun huisdeur te zetten. Dat zou criminelen aantrekken, die dan weten dat zo’n iemand alleen woont. Ik weet, dat vrouwen om die reden ook voorzichtig zijn met hun vermelding in het telefoonboek. Geen voornaam, maar alleen de voorletter, zodat achter de naam ook een man zou kunnen schuilgaan. ’t Is idioot dat het moet, maar wel verstandig.

Mijn moeder had, toen ze weduwe werd, en ons ouderlijk huis verruilde voor een flat, een naamplaatje op de deur waar wel twee namen opstonden. Die van mijn vader en die van haarzelf, maar dan zonder huwelijksstreepje ertussen.

Zo kwam er op een dag een bladenman aan de deur, die zei: “Goh, u hebt een dubbele naam!”. “Ja”, zei mijn humoristische moeder, “ik ben van adel.” Waarop de man eerbiedig reageerde: “Wat bent u dan eenvóudig gebleven….!” En dat was ook zo…….

Nee, het is nog geen Havo of zo, we beginnen maar eenvoudig met zwemdiploma A. Want we waren vanmorgen getuige van de zwemprestaties van onze op een na jongste kleinzoon. Van de jongste zal het trouwens ook wel niet zo lang meer duren en dan hebben we vier gediplomeerde zwemkunstenaars en dat is mooi.

Ook ’n hele opluchting voor de diverse ouders. Dat niet alleen omdat de kinderen zich kunnen redden als ze in het water belanden, waar alles natuurlijk om begonnen is, maar ook vanwege het stoppen van die eindeloze reeks ritjes van en naar het zwembad voor de zwemlessen en dat op de meest ongelukkige tijden soms.

Er heerste vanmorgen dan ook een opperbeste stemming in zwembad Malkander, waar e.e.a. plaatsvond. Maar liefst 50 van die hummels van een jaar of 5, 6, al dan niet hartstikke zenuwachtig vanwege de proeve van bekwaamheid die ze moesten afleggen. Die hummel van ons was trouwens super relaxed, moet ik zeggen, die maakt zich niet druk om ’n examen. Moet ie er maar in zien te houden, kan hij nog een hoop plezier van hebben in z’n leven.

Het was trópisch warm in het zwemparadijs. Prima voor die kindjes, maar voor het aangeklede publiek wel iets te veel van het goede. Maar dat heb je er natuurlijk voor over. Het badpersoneel maakte er een mooie show van met z’n allen, erg leuk. Er was een clown, die uiteraard te water raakte, wat dacht je? Er waren ballonnen, muziek en jazeker, er werd ook nog afgezwommen. De kinderen deden het allemaal geweldig. Ik heb maar één wenend jongetje gezien, dat het niet meer zag zitten. Maar de clown bracht hem met een grapje weer in de goede baan en hij heeft het hele programma keurig afgewerkt, Zo’n paar tranen kunnen er nog wel bij in al dat water. Ze zijn allemaal geslaagd.

Toen nog een zwemwedstrijd van vaders en ’n enkele moeder tegen het personeel. Allemaal van die machovaders, die er op gerekend hadden. Nou en toen liepen de kandidaatjes hand in hand nog een rondje om het bassin om zich te laten toejuichen, onder de klanken van het schone lied: “Opa, oma, ik heb m’n diploma!”, de rest heb ik niet verstaan, maar die zin viel me vanzelfsprekend op vanwege het mooie rijm, en toen was het feest gedaan. En had sportman Joost alleen maar vréselijke honger, zoals hij zei. Nou, daar was gelukkig op gerekend……..

De leerlingen van scholengemeenschap De Heemgaard, hier in Apeldoorn, hebben van hun eindfeest een echte ‘rode-loper-gebeurtenis’ gemaakt. De jongens in smoking of pak, de meisjes in blote gala-jurken, arriveerden in dure automobielen, zoals stretchlimousines, Hummers en Ferrari’s bij de feestlocatie. Hopelijk is er geen Mexicaanse of andersoortige griep opgelopen door met name de meisjes, want ze moesten nogal eens op straat wachten om naar binnen te mogen bij Gigant, waar het feest was. En zo warm was het gisteren niet, evenals vandaag trouwens.

Het zag er allemaal mooi uit. Zoiets kost wat, maar dan heb je ook wat. Ik ben benieuwd hoeveel eigen maaksels er bij die jurken zaten, want ik weet zeker, dat ik mijn moeder vroeger niet zo gek had gekregen om een galajurk te kópen in een winkel. Zoiets fabriekte ze wel zelf. Trouwens, verder dan een cocktailjurk, zoals dat toen heette, heb ik ’t nooit gebracht. Die had je wel eens nodig als er iets bijzonders was bij dansles, maar dat was het dan wel. Gevaar voor ‘overdressing’ was er nooit bij.

Wat me wel eens overkomen is: ‘underdressing’! Ik had toen een vriendje, dat nogal wat sjieke familie had. Niet zozeer z’n ouders, maar meer de broers daarvan. Zo had hij een oom, die anesthesist was in een academisch ziekenhuis en een andere broer van z’n moeder was directeur van een groot internationaal elektronisch bedrijf en ze woonden navenant in het Gooi. Daar woonden wij ook, maar wel heel wat eenvoudiger.

Enfin, er ging een neef zich verloven. Dat deden mensen vroeger nog. Er werd een receptie gehouden, eenvoudig thuis, en ook mijn verkering werd uitgenodigd als aanverwant. Ik trok mijn zondagse jurk aan, mosgroen met ’n oranje streepje en witte kraag. Bijpassende mosgroene schoenen met hakje. Beeldig. Mijn vriend was zeer tevreden. Zelf deed hij z’n combinatie aan van grijze broek met blauwe blazer. Gooiser kon niet.

Komen we daar aan, zeg! Met de bus. ’n Hele grote villa (dat wist mijn vriend wel, maar hij was er nog nooit geweest), dure auto’s op de oprijlaan, een in het zwart gekleed dienstmeisje in de hal om de jassen aan te nemen en een salon vol met jongelui in van die zwarte Audrey Hepburnjurkjes en donkere pakken, een Martini in de hand,

Ik werd bekeken als de bekende vreemde eend in de bijt en dat wás ik natuurlijk ook. Ik zag er niet uit, vond ik ook zelf. Mijn vriend had er minder last van, want hij kende verschillende aanwezigen en die kenden hem ook dus dan ligt dat toch anders. Ik had zodoende weinig steun en heb me zelden ongelukkiger gevoeld. Toen we naar huis gingen, omdat we de bus moesten halen, bleek de lus van mijn jas ook nog eens gesneuveld te zijn bij het ophangen. Het dienstmeisje maakte haar verontschuldigingen voor dat feit en zorgde dat het uiteinde van de lus niet boven mijn kraag uitstak.

Ik heb ’t later aardig verwerkt, hoor, geholpen door het feit dat de verkering niet aanbleef. Van mijn jurk heb ik ’n paar jaar later een alleraardigst jurkje voor m’n oudste dochtertje gemaakt. Daar heb ik nog wel ’n foto van……..

Zo, we hebben gestemd. Met ons paspoort bewezen dat we waren wie we zijn en de ambtenaar verklaarde ons stemgerechtigd. Er waren ouderwetse stemhokjes met een rood potlood aan een touwtje om op een echt papieren stembiljet een rondje in te kleuren. Of de tijd had stilgestaan.

Er hoefde natuurlijk geen foto gemaakt te worden van het moment waarop het biljet de op een grijze vuilnisbak lijkende ton in ging, we zijn tenslotte geen Berlusconi. Maar evengoed had ik de neiging om het formulier nog éven boven de gleuf vast te houden, net of je nog even nadenkt, en ‘m dan na het loslaten ’n klapje na te geven. Je stemt beslist bewuster door al die aparte handelingen vanaf dat je binnenkomt. Je stelt een dáád. Of die er toe doet, weet je niet zeker. Wat je wel zeker weet is, dat ie er zeker niet toe doet als je niét stemt. Dus. Ik las trouwens in de krant, dat het installeren van die stemhokken logistiek en qua sjouwen nog een hele klus is geweest. Bij ons zaten d’r geen gordijnen voor, dat scheelde wel weer.

We kwamen nogal wat buren tegen ook. Op de fiets of lopend, maar allemaal op weg naar het stemlokaal. Dat is toch mooi, zo hoort het. En we spraken even met onze overbuurvrouw van wie ik hier mocht vermelden dat ze een leuke nieuwe bril heeft. Nou, en dát verrijkt, behalve de opticien, vanzelfsprekend ook je blik op Europa…..!

Omdat onze buurvrouw vanmiddag met haar kleinzoon Monopoly speelde aan haar keukentafel, wij buiten zaten en haar keukendeur met dat mooie weer natuurlijk openstond, hoefden we geen moeite te doen om te horen dat het er fel aan toe ging! “Ja, en dan moet ik jou zeker tienduizend betalen?”,hoorden we “…. maak het ’t nou ’n beetje!” Euro’s of guldens, dat zei ze er niet bij. Nou ja, bij Monopolygeld is dat ook niet belangrijk. Kleinzoon was niet te vermurwen, hij had hotels dus oma moest dokken.

Ik was trouwens weer even terug in de tijd, want wij speelden vroeger bij mijn ouders thuis vaak Monopoly. Meestal op zaterdagavond als de “kleintjes” naar bed waren. Mijn vader beheerde altijd de bank en niet dat we ‘m niet vertrouwden, hoor, maar hij wisselde en betaalde altijd zo snel, dat hield niemand bij en je dacht al gauw : “…nou ja, het zál wel!” en dat is niet de goede instelling om een spelletje Monopoly te winnen. Mijn vader won dus heel vaak en dat gaf ook te denken natuurlijk.

Het was altijd wel heel gezellig. Ik moest lachen om de Lange Poten als straatnaam en de Barteljorisstraat vond ik zo’n olijke naam, daar had ik best willen wonen als ie niet helemaal in Haarlem was geweest. Mijn vader beweerde trouwens, dat met Het Dorp het Amsterdamse Betondorp werd bedoeld, want daar was ook een Brink. Dat geloofden wij natuurlijk, want we woonden er vlak bij in de Watergraafsmeer, hoewel ze er volgens mij helemaal geen Dorpsstraat hebben. Maar wij vonden het wel een dorp.

Onze buurvrouw vond vanmiddag dat het spel wel een beetje erg lang duurde. Ik kon aan haar stem en reacties horen dat ze eigenlijk niet zoveel zin meer had. Ze liep naar de schuur waar haar man bezig was. Duidelijk met de bedoeling om hem over te halen haar plaats in te nemen. Maar opa was, heel slim, een deur aan het verven en daar halverwege mee ophouden, dat kon natuurlijk niet! Dus buurvrouw moest langs “af” en kreeg geen tweehonderd pegels. De slimme en zakelijk goed onderlegde kleinzoon zal wel gewonnen hebben, dat hebben we niet meer meegekregen.

Wij hebben geen Monopolyspel en ik denk ook niet, dat het er komt. Er zitten teveel aspecten in, die ik ondertussen discutabel vind. Er gaat teveel geld in om, het willen bezitten van een hele straat lijkt me niks, die huizen en hotels doen te veel denken aan de vastgoedbusiness. En nou, je weet wat een enge wereld dat is, je bent er je leven niet zeker. Dan die nutsbedrijven en stations, die in het spel voorkomen, toen het nog overheidsbedrijven waren kon je je er wat bij voorstellen. Maar die overzichtelijkheid is voorbij. Nee, ik ga mijn familie niet meer in verwarring brengen met Monopoly. Het woord alleen al. Bovendien hebben wij geen goeie bankiers in de gelederen. Anders waren we wel rijk geweest.

En zolang je ze niet rechtop in een sporthal achter elkaar gaat zetten, die stenen, is domino ook leuk en dat spel duurt niet zo lang. Of kwartetten…..