Voel me een beetje wazig vandaag. Waarschijnlijk door een opkomende verkoudheid, die maakt dat ik alles en iedereen “op afstand”hoor. Die wazigheid past goed bij de wazige groene beelden met oplichtende puntjes, met ontploffingsgerommel op de achtergrond, waarmee de televisie de oorlogshandelingen in Afghanistan doorgeeft. Toegelicht door een vermoeid ogende Wouter Kurpershoek, die in z’n overhemmetje vertelt, wat de bevolking er van vindt. Hij doet dat nogal onderkoeld, waarschijnlijk een goeie manier, paniek is er al genoeg in de wereld. Ik heb me voorgenomen om me niet te laten leiden door paniekgevoel. We kijken bewust één maal per dag naar het nieuws en dan ben je weer helemaal bij.
Puck schreef ook al, dat ze er niks mee kan en gelijk heeft ze. Je wordt er alleen maar erg onrustig van. Eigenlijk heb ik al sinds ik 11 september, toevallig de t.v. aanzettend en vers van de lever die twee vliegtuigen het WTC in zag vliegen, een raar dof gevoel. Toen begon het grote onbegrip, dat er nog steeds is, óók nu het “de vergelding” betreft.
En als ik Bush z’n verklaringen zie afleggen, koketterend met de “generosity” van Amerika (pindakaas droppen, je gelóóft ’t toch niet!) dan heb ik even wat anders te doen. Meestal even naar het toilet, dat past nog het beste bij de stemming van dat ogenblik!
Ik sprak mijn zus in Australië. Dat land zal zich op korte termijn militair aansluiten bij Amerika en zo wellicht een doelwit worden. Mijn zus woont in een voorstadje van Sydney, vlak aan zee. Zij zegt, dat ze bezig is, haar dagen zo prettig mogelijk in te richten en in ieder geval niet meer in het centrum van Sydney komt. Zo wordt het dus, nooit meer zo onbezorgd als het was. Later hebben we het over de periode vóór en de periode ná 11 september. Dat groene beeld is toch niet zo wazig als ik dacht…….Kom, ik ga maar eens bedenken wat we vanavond moeten eten. Geen pindakaas in ieder geval.