Gisteravond zag ik op tv een reportage, die gemaakt was op een wapenbeurs in Amerika. Vaders liepen daar met hun zoontjes revolvers en geweren te bekijken en op te pakken, zoals ze hier over een Dinkytoys-verzamelbeurs lopen. Met dezelfde hebberige blik in hun ogen.

Er werden ook mensen geïnterviewd over wat ze van wapenbezit vonden. Nou, die was onontbeerlijk, zei iedereen, want hoe kon je anders de hooggeprezen Amerikaanse vrijheid behouden en huis en haard verdedigen? Nee, dat moest die domme Europese reporter goed begrijpen. Dat was een civil right.

En dan vinden ze het vreemd, dat er zo’n 29.000 mensen per jaar omkomen door ongelukken met wapens. Bijvoorbeeld doordat een vierjarige kleuter met de revolver van opa zijn broertje omlegt of omdat mensen vanwege een “conflict” elkaar overhoop schieten. Iemand komt te laat voor een examen, mag er niet meer in en schiet drie docenten dood! Op de gemiddelde highschool moet er ook niet een knulletje rondlopen, dat een onvoldoende heeft gehaald voor z’n tentamen, want hij komt het wel even regelen.

Als je dan ziet, wat een trammelant ze maken als je ergens rookt, terwijl je daar in eigen verantwoordelijkheid alleen jezelf schade mee toebrengt en je omgeving in ieder geval de vrijheid heeft om je te mijden of je een asshole te vinden. Een schutter ontloop je niet zo makkelijk. Beetje scheefgezakt, dat vrijheidsbeeld…….

Weet je, dat ik eigenlijk geen radio of televisie zou willen horen of zien dezer dagen? Wat in onze eigen omgeving gebeurt is al hoofd- en hartvullend genoeg. Wat er in de wereld overal aan de hand is past op geen enkele manier bij dat kleine kereltje daar in het ziekenhuis, dat naar alle waarschijnlijkheid maandag of dinsdag naar zijn thuis keurig opgemaakt klaarstaande wiegje mag.

Een mens is selectief in zijn gedachten- en gevoelsleven blijkbaar. Want vreselijk vind ik het, wat er in Venlo is gebeurd, even vreselijk als die gijzeling in Moskou of dat geschiet in Washington van die zieke geesten, die in alle rust een auto in gereedheid brachten om hun acties te kunnen uitvoeren op volkomen onschuldige mensen. Hoe werkt zo’n brein, dat plannen bedenkt om andere mensen te beschadigen of dat nou in een oorlog is of in een ander conflict…..Ik word er erg droevig van en dat wil ik helemaal niet. Ik beschouw mezelf als een positief ingesteld mens, maar het wordt je wel erg moeilijk gemaakt om dat zonder meer te blijven.

Ben ik dan erg egoïstisch als ik geniet van ons nieuwe kleinkind, waar het nu zo goed mee gaat en van de andere kleinkinderen en van onze nieuwe auto, hoewel dat absoluut geen vergelijk is natuurlijk. En van het feit, dat er nooit ruzie is in onze familie, dat iedereen goed met elkaar kan opschieten en blij is elkaar te zien al hoeft dat niet drie keer in de week? Ja, nu even wat vaker dan…..maar dat komt door Joost!

Veel gependel deze dagen: tussen huis, ziekenhuis en oppashuis. Het gaat steeds beter met kleinzoon Joost en onze Ingrid heeft na de operatie, die een keizersnee toch is, nog de nodige startproblemen, maar ze is geen piepkuiken en houdt zich flink.

Voor broer Stijn zijn het verwarrende dagen, waar hij zich prima doorheen slaat. Toen hij z’n broertje voor het eerst zag werd ie d’r een beetje stil van, maar zolang die thuis nog geen plaats inneemt is dat van later zorg, dat is duidelijk. De tantes, de ooms en de opa’s en oma’s, hij heeft ze nog nooit zo vaak en zo lang bij mekaar gezien en dat vindt hij wel gezellig. Zijn vader is net een postduif ( of een postdoffer, liever gezegd). Die vliegt af en aan van en naar het ziekenhuis, maar brengt zo nu en dan leuke kleine cadeautjes voor hem mee en dat vindt Stijn best aardig. Er gaat veel veranderen voor hem met de komst van z’n nieuwe broer. De aandacht van je ouders moeten delen is een heel nieuwe fase in z’n leven. Maar die ouders hebben er dikke boeken over gelezen en zijn op alles voorbereid.

Hoe deden wij dat toch vroeger? We hadden dr.Benjamin Spock, maar ik weet wel, dat ik het lang niet altijd met die man eens was. En toch had ik niet het idee “dat we maar wat deden”. Ik weet er niks meer van. We hebben van alle vier de kinderen geluidsbandjes en ja, het is waar : op die van onze oudste dochter staat meer en overzichtelijker materiaal dan op die van de anderen. Over haar eerste jaar heb ik zelfs een compleet boek bijgehouden. De rest heeft het met aanmerkelijk minder moeten doen, vooral L-rs. Alsnog sorry, jongens! Moeder had ’t een beetje druk toen en we waren écht met jullie allemaal even blij, maar als je ergens mee zit: we kunnen er altijd nog over praten, hoor…..!

Zo, even de hacker spelen en een postje plaatsen bij m’n moeder. Omdat ik – afvallige zoon – hier nog altijd geen Movable Type heb geïnstalleerd, heeft Elswhere geen reactieformulier. Daarom maar even de felicitaties met de nieuwbakken kleinzoon bij mijn weblog neerzetten, als u wilt. En dan moet ik echt binnenkort hier de boel eens ombouwen naar MT. And now back to your regular viewing schedule.

Vanmorgen zijn we naar het ziekenhuis geweest om eens even te kijken hoe moeder en kind de nacht waren doorgekomen. Onze dochter had aardig goed geslapen en hoewel Joost een beetje onrustig was geweest vannacht gaat zijn toestand goed vooruit. Niet snel, maar hij zit in de lift. We hebben hem nu ook gezien in de warme couveusekamer. Hij was aan het huilen toen we binnenkwamen. Niet omdat hij ons zag, maar hij was z’n speentje kwijt en dat liet ie even horen. Hoe meer hij zijn longen gebruikt des te beter, maar zijn moeder vond het maar niks, dat hij huilde.Maar ik dacht:”Mooi zo, jongen, laat je maar horen!”

Ze hadden moeder Ingrid er met bed en al naar toe gereden en ze kon haar kind nu behalve zien, ook aanraken al is dat door een patrijspoortje. Vanmiddag mag ze hem zelfs al even vasthouden en daar verheugt ze zich erg op. Kortom: het gaat gewoon goed. En dat is voor de omstanders-en-verder-niks-kunnen-doeners een erg prettig idee.

Na alle ellende van gisteren is het nu tijd voor teddyberen, bloemen, beschuiten, cadeautjes, piepkleine kleertjes, kaartjes, brieven, e-mails en gezellig gedoseerd bezoek. Heerlijk, hoor!
Ik ontdekte trouwens op Knagende Vragen

de oorsprong van het gebruik van beschuiten met muisjes eten als een kind geboren is. “Het gebruik is ontstaan in de vijftiende eeuw. Muisjes zijn gemaakt van anijs met een suikerlaagje. De anijs was vooral bedoeld voor de vrouw. Men dacht dat anijs goed zou zijn voor haar melkproductie. De naam “muisjes” komt voort uit de vorm: muisjes lijken op muizenkeutels.”

Weten we dat ook weer als we staan te smeren en bestrooien met muizenkeutels!

Na een enerverende dag wachten, want we waren best ongerust over het verloop van de bevalling, is onze derde kleinzoon Joost gearriveerd. Hij ligt in de couveuse met luchtwegproblemen, omdat hij bij z’n eindspurt, om op de wereld te komen, in de knel heeft gezeten. Hij krijgt dus zuurstof, maar ik vertrouw er zonder meer op, dat het helemaal goed komt met ‘m.

Ik heb alleen nog maar een polaroidfoto van hem gezien. Volgens zijn vader past ie maar net in de couveuse met zijn negen pond en tweehonderd gram! Een heel verschil met de te vroeg geboren kindjes, die er ook liggen. We hebben nog nooit zo’n beer in de familie gehad en dat gewicht geeft me ook vertrouwen, dat hij zich wel zal weren.

Onze dochter heeft, na een dag van veel en zwaar werken, toch nog een keizersnee moeten ondergaan en da’s eigenlijk wel zonde van al dat werk. En Joost had ook niet zo in de kreukels hoeven zitten als je het achteraf bekijkt. Maar weet dat maar es van tevoren.

We gaan in ieder geval allemaal lekker slapen nu: moeder, kind, vader (niet te vergeten na deze zenuwendag!) en de oma’s, opa’s en wie zich verder tot de familie mag rekenen van Joost. Zoals zijn broer Stijn, die nog niet weet, dat ie z’n speelgoed voortaan moet delen!

Gistermorgen om 11 uur hadden we een afspraak bij de garage om onze gebruikte Citroën om te ruilen voor een nieuwe Ford Focus. We waren netjes op tijd, want een nieuwe auto ophalen doe je niet elke dag. We kregen vast koffie, maar moesten even wachten op de medewerker die gewapend met mijn rijbewijs naar het postkantoor was om de auto op mijn naam te laten zetten. Hij kwam terug met de boodschap dat het rijbewijs bij de Rijksdienst voor het Wegverkeer in Veendam geblokkeerd was en de overschrijving dus niet kon plaatsvinden. Een reden konden ze niet geven.

Nou, dan zit je raar te kijken, hoor! Het rijbewijs was geldig tot 2006, dat kon het niet zijn. Volgens de verkoper blokkeren ze rijbewijzen alleen als er boetes openstaan of bij andere onregelmatigheden. Ik was me van geen kwaad bewust, maar voelde me aardig crimineel worden. In ieder geval kregen we de auto, hoewel al betaald, niet mee.

We moesten naar het Apeldoornse stadhuis. Bij de balie had de ambtenares al snel door wat het probleem was. Er stond in Veendam een ander nummer geregistreerd dan op mijn rijbewijs. “Ja, ze liggen dan allemaal op een stapel, die rijbewijzen, en dan blijft er wel es eentje plakken!”zei ze. “Onze fout. U krijgt een nieuwe rijbewijs van me. Maar dan moet ik even naar het archief om uw kaart te halen. Een ogenblikje!” Ze belde naar het archief dat ze er aan kwam en dat ze mijn kaart vast moesten klaarleggen. Op haar bureau lag een grote zak met pepernoten. Daar haalde ze een handvol uit :”Voor onderweg!”zei ze.

Toen ze terugkwam knipte ze mijn foto uit mijn rijbewijs, deed die op de archiefkaart en knutselde met de foto die met een plakbandje op de kaart zat, neuriënd een nieuw rijbewijs in elkaar. Het had allemaal iets heel genoeglijks. Mijn dag kon niet meer stuk: we hebben een heel gezellige ambtenaar ontmoet, die gek is op pepernoten, die bovendien toegaf dat haar afdeling een fout had gemaakt, mij binnen twintig minuten van mijn criminele imago afhielp en tenslotte kregen we een bos bloemen bij de garage en nog een nieuwe auto op de koop toe. Wat wil een mens nog meer? Hij rijdt trouwens erg lekker, ons Fordje.

Leuk, dat Merel in de krant staat. Dat doet me denken aan die keer dat Jouke, mijn man de krant zou halen. Hij moest invallen voor een ziek geworden muzikant in een fluitkwartet. Het was in een kerkconcert. Hij hoorde het op zaterdagochtend en de uitvoering was ’s zondags. Omdat hij blind is moet hij partijen uit z’n hoofd leren, want hij kan niet even de muziek voor z’n snufferd zetten. Daar is niks mis mee, maar het kost natuurlijk wel meer tijd aan studeren.

Hij heeft zich de hele zaterdag te pletter geblazen om alles er in te krijgen en aan het eind van de dag zat het gebeiteld. Op zondag ging alles vlekkeloos dank zij zijn onvermoeibare ijver. En wat stond er ’s maandags in de krant? Dat Kees Huppeldepup ( ik weet geen naam meer) de zieke muzikant dus, zo gevoelig had gespeeld! Of die journalist er so wie so wel was geweest is zeer de vraag. Nou ja….dat was het dan.

Bij een tweede kans om beroemd te worden, namelijk bij een oudejaarsavonduitzending van de NCRV, waarin hij meespeelde, werd zijn naam (hij heet op z’n Fries: Jouke) door de omroepster uitgesproken als Sjoukje! Het heeft dus niet zo mogen zijn. Ik vond het destijds knap lullig, dat weet ik nog wel. Nou ja, dan maar niet beroemd, hij kan altijd nog gaan popquizzen!

Glijbaan…..
Je kunt niet zeggen, dat het kabinet als een donderslag bij heldere hemel is gevallen. Het is gewoon afgegleden, je kon d’r op wachten. Terwijl ik dit zit te typen luister ik naar de radio, waar de mannen en de enkele vrouw, (want Jeltje was ook weer lekker bezig! Ik moet altijd aan de Plattelandsvrouwen denken als ik haar hoor praten….) hun zegje doen.

En ik hoorde net een reclameboodschap van de PVDA:”Hallo, ik ben Wouter Bos!” En dan vertelt ie, dat hij graag wil, dat je lid wordt van zijn partij en dan eindigt hij met : “Juist nu!” Dat spotje lag dus vast al klaar.

Maar hoewel ik op ‘m gestemd heb met een voorkeursstem vind ik dit toch wel erg opportunistisch, hoor! Het lijk is net koud.En vandaag bedoel ik dan het kabinet……

Ach ja, zo is het leven…
Omdat Prins Claus vandaag ten grave wordt gedragen,( nou ja, veel gegraaf komt er niet aan te pas, dacht ik, gedraag des te meer) hebben mensen in de straat de vlaggen halfstok uitgestoken. Tussen al dit rouwbeklag springt één huis er tussenuit, want daar is vannacht een kind geboren en de blije familie heeft Jip en Janneke in de voortuin gezet met een Swiebertjesachtige stok over de schouder met gevouwen doek eraan met een babypop erin.Ballonnen,slingers en een waslijntje met babykleertjes. Heel vrolijk allemaal, zoals het hoort bij zo’n heuglijke gebeurtenis. Een duidelijk beeld van hoe het leven gewoon doorgaat al houdt het voor iemand anders net zo gewoon op.

Wij hebben ook meegemaakt dat in dezelfde nacht dat mijn oma dood ging onze tweede dochter werd geboren, terwijl mijn man, weliswaar noodgedwongen in z’n eentje, de volgende dag de trouwerij van zijn broer bezocht. Dat kwam toen ook allemaal zo vreemd bij elkaar. Je had er zo een smartlap over kunnen schrijven……