Onze krant meldde vanmorgen commotie over een bushalte. Dicht bij enkele zorgcentra voor ouderen gelegen, op de Soerenseweg in Apeldoorn. Die mensen maken veel gebruik van de bus. Na renovatie van de weg heeft de gemeente besloten, dat er geen abri meer teruggeplaatst wordt op de plek waar de bus stopt.

De halte is namelijk bij een begraafplaats, waarvan de ingang wordt gemarkeerd door een paar historische huisjes, die op de monumentenlijst staan. Net als die buspassagiers eigenlijk. Maar de gemeente vindt een bushokje afbreuk doen aan de omgeving. Het zou misstaan.

Het enige, dat aan een glazen abri misstaat zijn, dacht ik, de posters voor popconcerten en de halfnaakte lingeriemodellen en zo. Maar een glazen wachthuisje waar mensen, die nou eenmaal vroeg van huis gaan, omdat ze bang zijn de bus te missen, droog en uit de wind kunnen wachten, wat is daar nou tegen?

Maar de bejaarden voeren actie! Met veel gevoel voor drama hebben ze zich door de krant laten fotograferen op de kale halte. In een lange jas met opgestoken paraplu, terwijl je op het plaatje kon zien, dat het hartstikke droog was! Er stond zelfs een ingepakte mevrouw met een rollator op de foto. Hoe ze die een beetje vlot de bus in krijgen? Nou ja, actie dus! Voor een bushok met uitzicht op hun allerlaatste halte…….!

Zeeland is mooi, hoor! We zijn er wel eens eerder geweest, maar om te zeggen dat we kenners zijn, nou nee. Het ligt ook wel erg ver weg, maar aan de andere kant: je rijdt ook zomaar naar Zuid-Frankrijk in je vakantie dus dat is geklets eigenlijk. We hebben in een korte tijd een boel mooie dingen gezien.

Om te beginnen was het er erg mooi weer, een beetje winderig, maar dat hoort aan zee en verder hebben we absoluut niet te klagen gehad over zon en temperatuur. We hadden ook een bijzonder mooi huis om in te verblijven op een chic bungalowpark. Dat is en leuke verrassing als je het zelf niet hebt hoeven regelen! Onze pater familias was jarig en de hele familie was present, erg gezellig.

We hoefden de straat maar uit te lopen en we waren aan de zee. Bij het huis hoorden twee bolderkarren, hét ideale vervoermiddel voor peuters en kleuters, die dat leuker vinden dan de buggy! Op het strand keken we zo op “Neeltje Jans” met haar waterkeringen. Wat een enorme bouwwerken zijn dat ook! Daar heeft ze veel werk aan gehad. We kwamen bij het rondneuzen in de omgeving dorpen tegen met namen, die ik me herinner van de watersnoodramp. Neeltje zorgt er gelukkig voor, dat zoiets niet meer kan gebeuren.

We zijn ook nog in Domburg geweest en in Middelburg, dat erg gezellig is op zaterdag. Nog leuke spulletjes gekocht in een erg mooie winkel daar “Dis en That”, waar leuk ook nog betaalbaar bleek te zijn! We zijn in Burgh Haamstede geweest, met z’n mooie fotogenieke vuurtoren, die in een prachtig duingebied ligt om doorheen te wandelen op weg naar zee. Onze Zwitserse ervaring kwam van pas.Tweetalig zijn ze wel de Zeeuwen. Vakantiehuizen heten Ferienhäuser en ze hebben er veel “Zimmer frei”. We hoorden ook veel Duits om ons heen.

En dan die voetbalwedstrijd zaterdagavond. Zo’n spanning is niet normaal. Dat de kindertjes door ons geblèr heen zijn geslapen pleit voor hun opvoeding. En dat, terwijl er eentje nog in Goes naar de dokter heeft gemoeten, omdat ie joekelde van de koorts! Wat is dat toch ráár met die kleintjes! Zó zijn ze zo ziek, dat iedereen zich ongerust maakt en zit te verzinnen wat er toch kan zijn met zo’n kind en de volgende ochtend word je stralend begroet en zijn ze weer helemaal beter. Als je een loopneusje niet meerekent. Ze maken er niet meer van dan het is. Daar kunnen die ter aarde stortende voetballers, die vertrokken van de pijn liggen te krimpen, met één oog op de scheids of er nog een geel kaartje voor de tegenstander inzit, een voorbeeld aan nemen.

Nog even een rare ervaring op dat chique vakantiepark: onze schoonzoon ging met z’n zoon even zwemmen in het Plaza-zwembad. Hij had z’n schoenen (van een gerenommeerd merk, ja) even ergens neergezet met de sandaaltjes van zijn kind erin. Worden ze gejat! De kinderschoentjes stonden er nog wel, maar hij moest op z’n blote voeten naar huis. Het was dan wel mooi weer, maar dat is toch niet chic, zeg nou zelf…….!

Géén rellen in Apeldoorn gisteravond! En weet je waardoor dat kwam? De politie hanteert de “nachtkaars-tactiek”. Ik vind dat een prachtig woord. Je kunt je er wel iets bij voorstellen hoe die tactiek werkt. Politie is aanwezig op de achtergrond oftewel achter de bosjes, het aanwezige dweilorkest mag lekker spelen, je laat de mensen hossen en zingen en als het meeste volk naar huis gaat, omdat ze nat en koud zijn, laat je de potentiële relschoppers, die nog wel wat actie willen, mooi schreeuwen.

Je reageert zéfs niet als ze roepen: “Hamas, Hamas..”en wat daar verder nog op volgt en de Hitlergroet brengen en dan vinden ze er vanzelf niks meer aan als er geen reactie volgt! Geen herrie dus. Heeft veel geld gescheeld en de politie is tevreden. Niet hoeven in te grijpen, hoewel daar m.i. aanleiding toe was, maar dat vind ik dan. Ze hadden het wéér mee, dat wel…….

Even vertellen nog, dat we dit weekend de 65e verjaardag van de heer des huizes gaan vieren met de familie. In Zeeland. Vrijdag weg en maandag weer terug. In die tijd wordt deze site verhuisd naar een andere server, dus wie de weg kwijt is, weet dan dat het niet aan uw toestel ligt!

Nou, geen vraag waar we deze zomer met vakantie naar toe gaan met z’n allen, toch? Naar Tsjechië natuurlijk. Wát een land! Wát een volk! Wát een voetballers!

Oké, onze voetballers deden het ook goed tegen Letland. De uitslag had nog anders kunnen zijn als dat niet zo’n goeie keeper had gehad. Wat een beer van een vent, zeg!

Het regent als een gek en het waait stevig, maar d’r is buiten toch vuurwerk, roepende mensen, toeterende auto’s en ik heb een stel zeer tevreden familieleden beneden zitten. Aan het bier, ja, onlosmakelijk verbonden aan voetbal. Kijken hoe laat het wordt vannacht…….!

Nou, we verzeilen weer in de komkommertijd, hoor! Driekwart van de krant gaat over voetbal. “Dá’s logisch”, zou Cruyff zeggen, maar verder….Ja, het vandalisme, dat het gevolg is van dat voetballen. “Liefhebbers” hebben hier zaterdag bushokjes, auto’s en openbaar groen verbouwd en zelfs de ruiten van een bejaardencentrum ingekinkeld, omdat ze niet tegen hun verlies kunnen. Voor woensdag hebben ze hier de ME klaarstaan. Voor als het mis gaat in Portugal. Of goed, want je weet niet hoe de enthousiaste Apeldoorner dáár dan weer op reageert!

Maar afgezien van dit soort leven in de brouwerij hadden we vanmorgen een artikel in de krant over “de snor”. Van Guus Hiddink, van Peter R. de Vries en die van Midas Dekkers. De stelling was, dat als een man zijn snor afscheert, je hem in de gaten moet houden. Want dan wil ie een nieuw leven beginnen! Dat is een soort coming out, hij geeft zich bloot en begint met z’n bovenlip. Een nieuwe liefde is dan ook niet verkeerd. Of de aanleiding, dat kan ook.

Er zijn, zoals iedereen weet, culturen waar het bezit van een kloeke snor het teken van mannelijkheid is. In New Delhi verdienen de politieagenten mét snor zelfs meer dan hun onbesnorde collega’s, omdat een knevel meer gezag uitstraalt! Mijn moeder kende een uitdrukking vroeger: “een zoen van een man zonder snor is als een ei zonder zout”, wat een beetje zielig was voor mijn vader, want die had er geen. Ik zit wel goed, want mijn man heeft een snor én een baard. Voor de kleinkinderen een reden om opa omzichtig te knuffelen, want hij kriebelt. In de jaren zeventig had iedereen in onderwijs en gezondheidszorg een baard ( én een pijp!). Ook een kwestie van overwicht uitstralen of zo!

Ik weet nog, dat mijn man op een regenachtige zondagmiddag besloot om de beharing van zijn gezicht te halen. Dat was zonder meer schrikken. Hij had dikkere wangen en een onderkin gekregen, die hij niet had toen hij onder zijn baard verdween. Onze toen nog kleine kindertjes weenden:”We willen onze pappie terug!”. Er was op zijn werk zelfs een koffiemevrouw, die niet meer tegen hem wenste te praten, zolang zijn baard er niet weer aan zat.

Sindsdien heeft ie ‘m dus weer laten groeien en het hoort ook gewoon bij hem. We hadden vroeger een kennis, die hem “de apostel” noemde. Nou, zo’n image wil je toch niet kwijt? Kan altijd van pas komen. Ik ontdekte trouwens, dat er snorrenclubs bestaan, met regels betreffende de uitvoering van snor en baard en kampioenschappen! Voor als je niet van voetballen houdt……..!

Nadat we vrijdag al een reünie bezochten van ons werk, hadden we er dit weekeinde nog een van onze familie! Onze nog enige volbloed tante werd tachtig jaar en haar grootste verjaarswens was om al haar neven en nichten bij elkaar te zien. We hadden met z’n allen afgesproken in een hotel op de Veluwe.

Niet iedereen was er, maar tante mocht niet mopperen over het aantal nazaten, dat gekomen was. Die het trouwens ook heel bijzonder vonden om elkáár tegen te komen, want er mag dan een bloedband zijn, de herinneringen waren behoorlijk vervaagd. Bij mij zeker. Ik wist namen, maar wie er na al die jaren bijhoorde? Geen idee.

Dat moest dus een hernieuwde kennismaking uitwijzen. Van de inmiddels aangetrouwde familieleden wist ik helemaal weinig . We blijken een Oostenrijkse neef te hebben! Bij binnenkomst zag ik een neef, van wie ik zág dat het m’n neef was, omdat het precies mijn oom was toen ik dié voor het laatst zag, zeker vijfenveertig jaar geleden Maar welke van de neven was de vraag!

Het was daarom geweldig, dat diezelfde neef een groot boek bij zich had, waarin hij foto’s van de familie had verzameld. Bij het zien daarvan kwamen locaties, gebeurtenissen, vakanties, feestjes, trouwerijen en data weer bovendrijven. Verhalen werden completer, doordat de één zich dit herinnerde en de ander dát! Ik heb ook vergeelde foto’s gezien van voorouders in statige pakken en hooggesloten jurken. Uit de tijd, dat het nog iets heel bijzonders was om op de foto te gaan! Kun je je met onze digitaaltjes niet meer voorstellen!

We hebben heerlijk gegeten met elkaar totdat de familie uiteen werd gereten, omdat er televisie gekeken moest worden. Jawel, Nederland-Tsjechië. Met het bekende resultaat, waar we het maar niet meer over zullen hebben! Het verdriet is uitgebreid weggespoeld en er heeft een deskundige nabespreking plaatsgevonden. We hebben een verstandige familie. En trouwens wat moet je anders?

Niet iedereen, maar wel velen zijn blijven overnachten in het hotel, zodat we vanmorgen nog gezellig met elkaar konden ontbijten. Een leuke manier om je zondag te beginnen en de reünie te besluiten. Wanneer we elkaar wéér zullen zien, dat is niet bekend, maar er zijn adressen en vooral email-adressen uitgewisseld, hoewel er ook computerloze familieleden bleken te bestaan!

Ondanks, dat we heel veel leuke “nieuwe” mensen hebben ontmoet, van wie we het bestaan wisten, maar niets van hun bestaan, voelde alles heel vertrouwd. Dan moet het toch wel waar zijn, dat van die genen……..!

Een reüniedag van onze oude werkkring vandaag. Ze bestonden 45 jaar. Elke 5 jaar wordt een lustrum herdacht en kijken we wie van onze klanten uit de 28 jaar, dat we er hebben gewerkt, aanwezig is en hoe het ze vergaan is. Als ze in staat zijn de reis naar Apeldoorn te maken hebben wij ons werk als revalidatiecentrum so wie so goed gedaan.

Veel mensen gezien vandaag en de meesten waren ook blij om ons te zien. Dat is natuurlijk leuk, want meestal is het toch zo, dat de mensen niet in de beste periode van hun leven een revalidatieprogramma doormaken. Er zijn er veel, die als de boel eenmaal op de rails staat, die periode in zo’n centrum liever vergeten als zijnde een gepasseerd station.

Maar gelukkig zijn er ook veel mensen, die warme vriendschappen opbouwden met mensen, die in hetzelfde schuitje zaten en elkaar in een heel moeilijk proces onvoorwaardelijk tot steun zijn geweest. We hebben heel vaak gehoord vandaag als je vroeg: “Hoe gaat ‘t?”: “Goed!”. En dat is mooi. Ook als soms het gezichtsvermogen in de loop van jaren achteruit was gegaan of zelfs geheel verdwenen. Ze zijn sterk genoeg gebleken om dat te dragen.

De gebouwen zijn tegenwoordig zeer praktisch en modern ingericht, moeten ook voldoen aan veel eisen en regelgeving. We hoorden dan ook, dat men het vroeger “gezelliger”vond. In onze tijd dan, hè! Dat is natuurlijk vleiend, maar men vergeet de ongelooflijke hoeveelheid geld, die de inefficiëntie in die tijd gekost moet hebben. Revalidaties van twee, drie jaar waren geen uitzondering. Tegenwoordig heeft men blokken van 18 weken, die weliswaar verlengd kunnen worden, maar dat is wel andere koek. (Koek bij de koffie is er trouwens ook niet meer vandaag de dag.)

Wij hebben meegemaakt, dat de instelling het hele weekend openbleef, omdat er van de bezetting van 69 revalidanten een mannetje of 6 niet naar huis ging. Omdat ze nog niet alleen konden reizen, omdat er thuis geen opvang was óf omdat ze het daar gewoon niet zo gezellig hadden als bij ons! Dus verwarming aan, licht aan, begeleiders, die weekenddiensten draaiden en dus dubbel moesten worden betaald, de kok, die kwam koken voor dat handjevol mensen. Dat er een eind is gekomen aan deze geldverslindende toestanden was meer dan noodzakelijk om de gezondheidszorg betaalbaar te maken, maar gôh, wat was het toch gezellig toen……!

Een driewerf hoera voor mijn kapper! Daar vertelden ze vanmorgen, dat er gisteren een moeder was geweest, die haar vierjarig zoontje wilde laten blonderen! Vond ze wel leuk staan. De kapsters hadden de behandeling geweigerd en moeder had zeer boos het pand verlaten! Klant kwijt.

“Zulke klanten kunnen we missen als kiespijn”, zei één van de kapsters vanochtend, toen ik me liet kortwieken. Verder ging de conversatie, zoals gewoonlijk, over “hoe had u het gehad willen hebben?”, het weer, de vakantie, én over voetbal natuurlijk! Maar dat is niet erg. Mijn dag kan niet meer stuk…..

Een oud-collega van ons spaart uilen. Daar heeft ze wat mee, want ze is een natuurmens. Het zijn natuurlijk geen echte uilen, die ze verzamelt, maar beeldjes. Ze heeft hele bijzondere ook. Omdat ze vandaag jarig was en het nog een bijzondere verjaardag was ook, want ze werd vijfenzestig, waren we uitgenodigd om dat te komen gedenken. Toen ik bij onze bloemist een mooi wit stenen uiltje tegenkwam, dacht ik meteen:”Ja, dat vindt ze leuk!”. Nog staan dubben, want er was een kleine, maar ook een grote, die vanzelfsprekend een stuk duurder was. Maar kom, een mens wordt maar één keer vijfenzestig, dus het werd de grote. Mooi cadeau, vonden we zelf.

We hadden een schriftelijke invitatie ontvangen met een routebeschrijving naar haar vakantieverblijf, dat zich tussen Apeldoorn en Dieren op een camping bevindt. Ze heeft daar een luxueuze stacaravan, waarvan menigeen zou willen, dat het zijn woonstek was. Daar doet de provincie Gelderland tegenwoordig trouwens zéér moeilijk over! Geen permanente bewoning meer op als recreatieplek bedoelde adressen. Dus ontving onze collega haar visite aldaar uitsluitend om thuis geen rommel te hebben en bij mooi weer is het er zeker niet verkeerd!

Toen wij arriveerden was er al heel wat bezoek aanwezig. We kregen koffie, we kregen taart en we overhandigden ons cadeau. De jarige pakte het uit en voordat ze iets had kunnen zeggen riep één van haar zusters: “Zo, nou heb je weer wat af te stoffen!”. Iedereen lachen, men vond het een leuke opmerking. Ik niet , want nou weet ik dus niet of ze het eigenlijk wel léuk vond! Ik ben echt niet zo’n gevoelig tiepje, hoor, maar de uil werd midden op tafel gezet en men ging over tot de bowl en de borrelnoten. Volgend jaar krijgt ze een kaartje. Hoeft niet afgestoft en het kan nog bij het oud papier ook…..of ben ik nou te pietluttig? Ja, denk ik, gaat wel weer over…….

Als je zo’n figuur als Brandsteder aan het werk ziet, geloof je er niet meer in. In leuke moppen, bedoel ik. Ik heb hier in huis wel altijd geprobeerd het niveau onder contrôle te houden en enige criteria aan te leggen. Om te beginnen moet een mop geestig zijn en niet al te makkelijk. Je mag er best moeite voor doen.

Vunzige bakken, daar zit ik niet op te wachten, die vertellen ze maar in de kroeg. Ietwat schuin kan soms aardig zijn als ze maar intelligent blijven, hoewel dat vaak een probleem is. Ik bedoel maar te zeggen, dat ik wel tegen een stootje kan. En woordgrappen vind ik bijna altijd leuk.

Mijn echtgenoot was vroeger echt een moppentapper. De aanvoer is wat minder tegenwoordig door gebrek aan collega’s op het werk, maar hij kan het nog. Hij heeft menig verjaarsfeestje gered door in vallende stiltes te roepen: “Kennen jullie die van die….”en dan kwam de categorie. Ambtenaren, pastoors, dokters, vrouwen. Van de ene mop kwam de andere. Ja, ik kende ze op ’t laatst natuurlijk wel, maar vergeet ze ook erg makkelijk. Heb ik met films ook. Erg handig.

Is er eigenlijk nog een moppencircuit? Na rampen en andere minder leuke gebeurtenissen doen er ineens allerlei moppen de ronde. Zal de geest(igheid) van de tijd wel zijn. Allochtonenmoppen is ook een categorie. Waar je trouwens mee moet uitkijken, want ze verslijten je zo voor racistisch! En dat is dan niet leuk. Ik heb er, alweer een tijdje geleden, een gehoord, die ik erg leuk vond en die zonder meer moet kunnen.

Het ging over buren, die gezamenlijk hun huizen stonden te bekijken. Zegt de Turkse buurman tegen de Nederlandse: “Mijn huis is veel meer waard dan het jouwe!”. “O ja?”, zegt de Nederlander, “ik heb anders net een nieuwe badkamer laten aanleggen, mijn garagedeur gaat electronisch open en niet om het een of ander, maar mijn tuin ligt er toch aardig wat mooier bij dan de jouwe!”. “Jawel”, zegt de buurman, “maar ík woon niet naast een Turk!”. Van een Turk gehoord, hoor, die mop!

Er staan soms ook erg leuke tekeningen in onze krant, politiek of soms over een gepubliceerd onderzoek of zo. Die van vandaag was geestig, ietwat hellend. Onder de kop:”Carrièremaken schaadt het sexleven” zie je een stel op de rand van hun bed zitten, terwijl de vrouw in haar agenda bladert en zegt:”ik zal eens even kijken of we nog een gaatje kunnen vinden!”. Dat vond ik nou leuk, dus dat is mijn niveau zo’n beetje…….. Is dat zorgelijk?