Dit wordt op z’n zaterdags een rommelig stukje, dat voel ik nou al. Dat komt door die vreselijk dikke zaterdagkranten. Mijn zoon heeft De Telegraaf een paar weken op proef en onze eigen Stentor is op zaterdag ook nogal uitgebreid. Nou is de Telegraaf, behalve dat mijn zoon ‘m betaalt, ook niet echt mijn krant. Even koppensnellen vind ik al spannend genoeg én even de nationale rouwpagina natuurlijk. Dan heb ik het wel weer gehad.

Onze regiokrant lees ik wat uitgebreider en daarin stond, dat de Ierse komiek Dave Allen op 68-jarige leeftijd in zijn slaap was overleden. Hij was tijdens de kerstdagen ziek geweest, maar daarna weer opgeknapt. Zijn agent noemde zijn overlijden een verrassing. Kun je verwachten van een komiek. Tadá!! Een van zijn oneliners vond ik een sterke: “Ik ben atheïst…God dank!”. Hij zal er inmiddels wel achter zijn of dat handig was.

Nou, wat stond er nog meer in de krant….O ja, Geert Mak was in Jorwerd voor een praatje. Ik vond zijn boek “Hoe God verdween uit Jorwerd”mooi, omdat wij veel Friese dorpen kennen en weten waar hij het over had in dat boek. Hij waarschuwt Jorwerd nu voor nieuwbouw. “Kun je nooit meer terugdraaien”, zegt hij, “en het karakteristieke aanzicht van het dorp is zomaar verpest”. Applaus uit de zaal. De jongelui op zoek naar een huis verhuizen wel naar Leeuwarden…..

En dan: onder het motto “Doe eens gek, zet een rode hoed op je hoofd!” hebben twee vijftigplus-vrouwen uit Zutphen een Nederlandse afdeling opgericht van de wereldwijde vrouwenbeweging “Red Hat Society”. Die vrouwen richten zich uitsluitend op de vrolijke kant van het leven. Frivole dingen doen en genieten, want er is al genoeg ellende in de wereld. Ze hebben , vinden ze, op hun leeftijd al genoeg gedaan en nu is het tijd voor alleen maar “leuk”.

De groep, die maximaal 12 deelnemers mag tellen, komt elke derde vrijdag van de maand bij elkaar, gekleed in een paarse jurk en die rooie hoed, want dat vloekt lekker, zeggen ze. En wie mekkert moet een boete betalen. Die gaat in een pot, waar ze dan weer “leuke” dingen van gaan doen. Ze zijn maar met z’n twaalven dus de schade zal beperkt blijven, maar wat een ledigheid in die hoofden onder die hoed!

En ik krijg de riebels van de zwart-wit foto, waarop de dames staan. Je moet dus ook maar aannemen, dat die hoeden róód zijn. Zal me worst wezen trouwens. Het Rode Krúis, dat lijkt me een aardiger bestemming voor het teveel aan tijd, dat de dames hebben. Ook leuk, maar daar zal wel teveel gemekker zijn……

Het Canisius-Wilhelmina Ziekenhuis in Nijmegen gaat roomservice verlenen aan patiënten. Als je daar moet verblijven, want ik neem aan dat je er, ondanks die service, niet voor je genoegen gestrekt gaat, kun je rekenen op een vip-behandeling. Tenminste, als je in een “room” ligt, want over “zaal”-service hebben ze het niet in het artikel, dat ik las. Je mag wel hopen, dat de medische behandeling ook op vip-niveau is, maar daar gaan we van uit.

Er zijn medewerkers speciaal opgeleid voor deze vertroeteldienst. Ze zijn afkomstig uit de facilitaire dienst. Kwamen ze eerst alleen je nachtkastje afstoffen, nu kun je maaltijden, ’n glaasje (water of wie weet wat anders!) en zelfs snacks bij ze bestellen. Ze zorgen voor lectuur en ze zorgen voor je bloemen. Ook kun je aangeven of je wilt uitslapen en wat later aan het ontbijt wilt beginnen.

Een hemelse toestand, want, hoewel ik niet zo erg vaak in een ziekenhuis heb gelegen, vond ik dat echt erg: dat ze zo vroeg begonnen. De nachtdienst wilde alvast de dagploeg wat werk uit handen nemen, aardig, daar niet van, maar als je net een slapeloze nacht achter de rug hebt vanwege een snurkende buurvrouw, valt dat niet mee.

Als je een “room” hebt ligt dat anders. Het ziekenhuis wil een soort hotelfunctie in het leven roepen om “in te spelen op de flexibele behoeften van patiënten”. Hoever zouden ze daar in gaan, zeg? Na het al bekende kraamzorghotel nu ook luxe in het ziekenhuis. Het wordt, aldus een woordvoerder, aangenamer voor de patiënt om er te “verpozen”. Volgens mijn woordenboek betekent het woord “verpozen”….”ontspannen”. Ik wil overal verpozen, maar niet in een ziekenhuis. Als je daar ontspant heb je meestal aardig wat pillen achter de kiezen. In principe wil je maar één ding: naar huis.

We hebben trouwens in ons werk meerdere malen meegemaakt, dat mensen het bij onze instelling zo gezellig vonden, dat ze niet meer naar huis wilden. Maar dat kwam waarschijnlijk door het teveel aan roomservice…….

De Japanse stad Kyoto geeft mensen, die zich hullen in een traditionele kimono recht op gratis openbaar vervoer en gratis toegang tot diverse toeristische attracties. Dat doet ze om de textielindustrie te promoten en het dragen van de traditionele Japanse kleding weer wat in ere te herstellen.

Zou het, zo tegen het toeristenseizoen, niet leuk zijn om ook in Nederland zo iets in te voeren? Het schijnt dat de nationale klederdrachten hier aan het verdwijnen zijn en die zouden best een oppeppertje kunnen gebruiken. Het zou er best gezellig gaan uitzien. We zouden al onze medelanders met hun lange jurken en hoofdbedekkingen eens kunnen laten zien, dat wij er qua lappenwinkel ook wat van kunnen! Of minstens gekund hebben. En met gratis openbaar vervoer voor niks naar de Keukenhof, dat is toch mooi. Leerzaam ook.

Ik ga nog even een wasje draaien, mijn ochtendjas…eh….kimono moet even een sopje……

Vorige week of zo vertelde Pinksoup, dat ze op haar werkplek aan haar bloedeigen bureau in de weg zat, omdat een filmploeg een reclamefilmpje moest opnemen. Nou, zo’n rare situatie heb ik ook ooit eens gehad. Het ging toen niet om een paar bureaus, maar om een heel gebouw, dat geclaimd werd.

Ik werkte op de afdeling Textiele Werkvormen van Het LooErf in Apeldoorn, een revalidatiecentrum voor blinde en slechtziende mensen. Er zou toen een programma worden opgenomen van de Vara: “Sonja op Lokatie”. Die Sonja was Sonja Barend, in die dagen een van de iconen van de Vara en maakster van goed bekeken programma’s. Onze instelling was “de lokatie” en onze klanten de mensen over wie het programma zou gaan. Altijd interessant. Er werd een aantal representatief overkomende blinden geselecteerd en ook kwam er iemand kijken wat de geschikste plek was voor de opnamen.

En laat dat nou mijn lokaal zijn! Al zeg ik het zelf: ik hád ook een leuk lokaal. Het was er licht, creatief, kleurig door de materialen die er werden gebruikt: wol, stoffen en natuurlijk door de werkstukken die we onderhanden hadden. Weefstukken, knoopwerk, pluchen beesten, poppen en nog veel meer. Kortom, ik vond het niet zo gek, dat ik de klos was. Want dat wás ik.

Er werd mij en de collega’s van de aangrenzende lokalen voor muziek en handenarbeid meegedeeld, dat er twee volle dagen geen les kon worden gegeven, we dienden het gebouw te verlaten en mochten zelfs niet meer in de buurt komen. Een volledige overname.

Er kwamen grote vrachtwagens, die op ons vlekkeloze gazon werden geparkeerd, er kwam een crew van zo’n mannetje/vrouwtje of 30, ramen werden dichtgeplakt, het lokaal werd gestript en de kasten en tafels buiten gezet.

Dit alles konden we vanaf de derde verdieping van het woongebouw bekijken, want ja, nieuwsgierig hoe dat allemaal gaat ben je wel natuurlijk en we hoopten vanzelfsprekend een glimp op te vangen van de beroemde Sonja. Niet gezien trouwens. Wel mochten we van de baas zonder inlevering van uren naar huis en dat was op zich aardig.

Van het programma, dat een paar weken nadien werd uitgezonden, kan ik me niets meer herinneren, maar dat heb ik wel meer met praatprogramma’s. Alleen de arrogantie van de televisiemensen, die, hoewel ze bij ons te gast waren, (onze directie vond het práchtig en betaald is er volgens mij helemaal niks voor onze gastvrijheid!) deden alsof de medewerkers niet bestónden, dat herinner ik me uitstekend. En mijn irritatie over wat dat allemaal wel niet gekost moet hebben aan algemene middelen. Maar niet getreurd na zoveel jaar: “….we hadden een rollade thuis en er waren blinden op de buis…..” (vrij naar Don Quichocking) en dat was belangrijker……….

Mijn echtgenoot was boos. Nee, jôh, niet op mij! Ik geef geen aanleiding tot enig ongenoegen vandaag. We zaten naar het schaatsen te kijken, vinden we leuk en spannend en het past ook zo geweldig bij ons uitzicht. Het gaat niet zo goed met de Nederlanders en dat mag best eens. Eind van het seizoen dus dat kan gebeuren.

Maar dan gaan die sportverslaggevers die lui interviewen en het liefst een paar minuten nadat ze een wedstrijd hebben verloren. Hoe gauwer hoe mooier. Emoties in de sport. Dan vragen ze zoiets als:”Hoe kwám dat nou?” of “Dat was niet best, hè?”. Ja, verhip, dat weten die jongens zelf ook wel! Terwijl het soms helemaal niet zoveel scheelt met de winnaar. Net naast het podium of, ik zeg maar wat, achtste van de wereld of zo. Van de wéreld!

Ze trainen zich drie keer in de rondte (dat moet ook bij schaatsen) om te winnen en dan gaat het “teleurstellend”. Je verliest, maar dan heb je dat ge-eikel van die sportjournalisten, die met een dure wintertrui aan “op hun luie reet aan de kant zitten”, zo zei onze boze vader het dus daarnet, er als sportman of -vrouw nog eens bovenop.

Ik hoop, dat ze daar érg goed voor betaald krijgen,die schaatsers, want je zou er van gaan stamelen, zoals Wennemars, aan wie je ook nog eens kunt hóren hoe ie zich voelt. Het zal wel in hun contract staan, dat ze antwoord moeten geven op stomme vragen, maar een gevalletje zinvol geweld zou ik me zo nu en dan best kunnen voorstellen. Maar schaatsen blijft een mooie sport……om naar te kijken…….

* Update: Bij de tien kilometer ging het uiteraard helemáál niet slecht met de Nederlanders! Bob de Jong wereldkampioen en Carl Verheijen tweede. En die tweede plaats van Jan Bos op de 1.000 meter was ook keurig. Waar zeuren ze over die verslaggevers….

We hoorden maar niks van mijn zus en we waren toch wel erg benieuwd hoe haar reis was verlopen. Nadat we haar op Schiphol hadden gedropt wilde ze niet dat we de uren, die ze moest wachten, bij haar bleven, Ze zei dat ze lang afscheidnemen érg vervelend vond en dat ze genoeg te doen had tot aan haar vertrek. Het parkeren bij Schiphol is gewoon al een crime en met dat rare weer helemaal dus we hebben aan haar verzoek voldaan en zijn naar huis gegaan. Daar hoorden we van de vertragingen door de sneeuw en van die slechts één landingsbaan die te gebruiken was en we hoopten er maar het beste van.

Vanmorgen belde ze dat ze thuis was. Het vertrek om 12 uur ’s middags was uiteindelijk half 6 ’s avonds geworden. Ze had in Kuala Lumpur de aansluiting gemist naar Brisbane, maar was erg netjes opgevangen door Malaysia Airlines, die een hotelkamer hadden geregeld om te slapen en te douchen en ze zal wel te eten hebben gekregen ook. In Brisbane stond de afgesproken shuttlebus er natuurlijk niet en dat was ook nog een heel gedoe om die te regelen. Het was een spannende en vooral lange reis, zei ze, maar ellende verbroedert. Ze had leuke mensen ontmoet in het vliegtuig

Thuis in Queensland was het heerlijk weer, ze was nog een beetje wazig, maar ging haar koffer maar eens uitpakken. Ze heeft hiervandaan een Senseo-koffieapparaat meegenomen, gekregen van haar zoon. Hollandser kan het niet. Ik heb haar maar ’n zak padjes meegegeven, want daar moet ze nog even naar op zoek in haar supermarkt. En ook naar een stekker, want ze baalt er als een omdat dat deel van het apparaat natuurlijk niet klopt. Een wereldprobleempje dat nou eens makkelijk kan worden opgelost…….

Gisteren maakte iemand een opmerking, waar met name de mannen hier in huis érg om moesten lachen: “Als een man de deur van zijn auto open houdt voor een vrouw, dan is de vrouw nieuw óf de auto!”.

Al die ouderwetse nette regeltjes volgens welke je vrouwen in heur jas dient te helpen, de deur voor haar moet openhouden, haar vóór moet laten gaan, en dan weer niet op de trap vanwege eventuele in-of uitkijk , zijn niet meer zo in zwang, dacht ik. Dat hebben vrouwen zelf veroorzaakt door buschauffeur, timmermens of kraandrijver te worden. Dan krijg je dat en ik vind dat best, hoor!

Mijn man helpt mij wel áltijd in mijn jas, omdat hij weet dat ik al een tijdje last van een arm heb. Ik kan die arm het beste als eerste in mijn jas steken om een vervelende pijnscheut te voorkomen, maar ik vergeet dat steeds, omdat ik verder weinig last van die arm heb, het is alleen die bepaalde beweging. Ik sta dan met een pijnlijk gezicht te hannesen met m’n jas.

Dat moet er dus galant uitzien als hij dat doet. Hij doet dan in één moeite door mijn capuchon goed, die altijd als een prop achter mijn kraag zit, omdat ik daar door die arm ook niet goed bij kan. Lief bedacht van ‘m en ik ga netjes gejast de deur uit.

Deuren open houden moet je in ieder geval doen voor moeders met kinderwagens of rolstoelers en…nou vooruit: óók voor rollatorvrouwtjes als ze dat tenminste een beetje vriendelijk aanvaarden en het niet te gewoon vinden, anders laat je de deur maar schieten, hoor! Wat zeg ik nou weer….wie weet over een paar jaar…..

Verder vind ik het altijd uitstekend geregeld als een man voor gaat ( ja, kom, niét bij de kassa natuurlijk!), vooral bij iets onbekends, ik sjouw er dan wel achteraan. Ja, reuze-geëmancipeerd, ik weet het. “’n Beetje aardig voor en tegen elkaar zijn” is toch eigenlijk wel voldoende als regeltje, heb je geen nieuwe auto of nieuwe vlam voor nodig. Nou, ik hou maar op….ik lijk de EO wel…….

Mijn Australische zus vertoeft op dit ogenblik in hoger sferen. Letterlijk, want als alles goed gegaan is op Schiphol, vertrok ze om 12 uur vanmiddag richting Kuala Lumpur. Daar moet ze dan een paar uur de tijd doden om daarna door te vliegen naar Brisbane, waar een shuttlebusje haar na een rit van zo’n anderhalf uur thuis aflevert.

Ze heeft op Schiphol de van onze andere zus , die gelukkig haar maat had, geleende winterjas uitgedaan, want ze ging, zei ze, gelukkig de warme kant weer op. Toen ze kwam begin februari liep ze maar stoer te roepen, dat het helemaal niet koud was. “Nee hoor, last van de kou? Ik? Hoe kóm je d’r bij!”. Ze is vandaag vertrokken met een flinke verkoudheid, een rochelende hoest (maar dat kan ook door het merk sigaretten komen, dat ze op de heenweg in Maleisië heeft gekocht!) en een hevig verlangen naar haar zonnige balkon. Ze wou onze winter, nou, die heeft ze gekregen! En ze heeft foto’s om te laten zien hoe “bar” het hier was.

Vanmorgen vroeg, toen we op weg waren naar Amsterdam, had ik het graag nog wat Siberischer gezien eigenlijk, maar dat moesten de noorderlingen weer zo nodig hebben, die dertig centimeter sneeuw! Voor ons onderweg wat natte vlokjes, het leek meer regen dan sneeuw en dat was jammer, hoewel schone wegen ook wel weer aardig zijn als je op tijd ergens moet zijn.

We hebben het gezellig gehad. Zus heeft veel familie gezien, waaronder haar groter gegroeide kleinkinderen en zelfs twee nieuwe, plus de nodige kennissen . En daar kwam ze voor. In mijn computerkamertje, dat tevens onze logeerkamer is, hangt nog haar parfumluchtje vermengd met sigarettengeur, hoewel ze netjes buiten rookte, maar verder is mijn kamer weer mijn domein. Hoe leuk haar bezoek ook was, ik heb mijn eigen kamer wel gemist. Dat mag wel, denk ik. Zelfs als je weet dat we, toen we kinderen waren, jaren met z’n driéën een kamer moesten delen, maar dat waren andere tijden. We zijn weer terug naar de onze…….