Dat reclameboodschappen soms ergernis oproepen is niks nieuws. Maar er is er nu een in omloop, die ronduit onwaarheden bevat en daar wil ik ’t toch wel eens even over hebben, hoor! Het gaat om een fondsenwervende oproep van de vanuit christelijke overtuiging opererende blindenbusiness: de Stichting Bartiméus Sonneheerdt.

In die spot roept een man opgewekt: “Kun je zien als je niet kunt kijken? Ja, dat kan”. Nou, dan is de Here Jezus zeker even langs geweest. Vervolgens zegt hij: “Je gehoor wordt scherper.” Ook daar is niks van waar, je gehoor wordt niet scherper en kan zelfs in de loop van de tijd achteruit gaan, zoals bij veel mensen gebeurt. Je gebrúikt je gehoor noodzakelijkerwijs beter, selectiever ook, maar dat is natuurlijk heel wat anders.

“Je leest met je vingers” is de volgende bewering. Dat kan, als je het brailleschrift beheerst en liefst van jongsaf aan, maar dat is voor lang niet alle blinden het geval. Diabetespatiënten bijvoorbeeld, van wie het gevoel in de vingers vaak niet optimaal is en die soms hun gezichtsvermogen achteruit zien gaan, zullen zijn aangewezen op auditieve informatie (via dat scherpe gehoor, weet je nog?) en mensen die op latere leeftijd blind zijn geworden krijgen het lezen van brailleschrift lang niet altijd meer onder de knie. Dus dat zinnetje van die Bartiméusman klopt maar zeer ten dele.

Daarna beweert hij: “Je voelt wie je kunt vertrouwen.” Ja zeg, ga nou gauw fietsen! Je mist als blinde de visuele informatie waarop je dat vertrouwen grotendeels baseert. Wij kennen mensen, die grotelijks zijn bedonderd. Dat kan je als ziende ook gebeuren, dat weet ik wel, maar vooral met geld is er nogal eens iets mis gegaan.

Het was in het revalidatiecentrum, waar ik werkte, een hot item. Want er waren mensen, die in een winkel gewoon hun portemonnee aan de kassamedewerker gaven met het verzoek er maar uit te halen wat nodig was. Dat moest snel worden afgeleerd! Vóelen, wie je kunt vertrouwen, is helaas een fictie.

Maar het meest kwaad zijn we eigenlijk, samen met meerdere mensen, die er verstand van hebben, over de bewering dat Bartiméus Sonneheerdt geld nodig heeft om computers voor blinden aan te passen! Computeraanpassingen zijn, net als andere hulpmiddelen voor blinden, van overheidswege opgenomen in de Regeling Hulpmiddelen van de Zorgverzekeringswet. Zorgverzekeraars vergoeden de kosten van aanpassingen in de privé-sector. Soms moet je een programmaatje zelf betalen, maar dat moeten mensen die niks mankeren ook. En op werkplekken komen de kosten ten laste van het UWV en dat hoeft Bartiméus Sonneheerdt dus ook niet te betalen.

Waar ze dat bedelgeld dan voor gebruiken? Ik zou het niet weten. Kennissen van ons hebben een brief geschreven naar het CBF (Centraal Bureau Fondsenwerving) en ze gevraagd om “Bartje” tot de orde te roepen. Bartje heeft een lange bedelhistorie. Wie herinnert zich niet “Het kwartje van Bartje”, een jaarlijkse actie. Nou, het kwartje bestaat niet meer en deze radiospot is behoorlijk óngerijmd…….

Je dacht dat juf-zijn op een basisschool echt ’n baan was, hè? Welnee, jôh, dat doe je voor de gezelligheid! ’n Oma vroeg aan haar kleinkind aan ’t begin van het schooljaar of ie ’n juf of ’n meester had in z’n nieuwe klas. “Een juf”, zei het kind. “We hebben haast geen meesters op school, want die moeten werken……..”…..

Lars geeft altijd leuke cadeautjes weg. Kreeg ik laatst dat boekje over die Utrechtse winkelkatten van ‘m, de vorige keer dat hij hier was bracht hij een poster voor me mee. Die komt van een winkeltje in tweedehands boeken in Engeland, waar ze het origineel ervan vonden tussen oude spullen. Het is een aanplakbiljet, dat de Engelse regering van plan was te verspreiden onder de bevolking, toen er bombardementen dreigden in de Tweede Wereldoorlog. Die verspreiding heeft nooit plaats gevonden, maar nu opeens is er veel belangstelling voor het ding. De winkel heeft er in snel tempo vele exemplaren van moeten laten drukken!

En daarvan heb ik er nu dus een en Lars zelf ook natuurlijk, vandaar de foto die hij maakte. Ik zal de poster niet voor het raam hangen, hoor, maar ik vind ‘m eigenlijk wel toepasselijk voor al die stakkerds, die zich dezer dagen zorgen maken om hun kapitaal en zich handenwringend afvragen of het allemaal nog wel goed komt.

Ik las een column van Twan Huys in de Varagids over een oud boek uit 1932 dat hij in zijn bezit heeft. Destijds geschreven door een Amerikaanse zakenman, Roger W.Babson. Het heet “Cheer Up! Better times ahead”. Deze man voorspelde in 1929 de crash, die toen inderdaad kwam. Daarmee vestigde hij meteen zijn naam als economisch deskundige. Babson schrijft in zijn boek: “Het fundament voor een fortuin wordt niet gelegd tijdens de blauwe lucht van de welvaart, maar in het zompige moeras van een depressie.” Dat je ’t maar weet: er is nog hoop.

Nou ben ik de hele middag met bakken aarde en schoon te maken bloempotten in de weer geweest dus ik kan me dat “zompige” luchtje wel voorstellen. En depressief word je d’r inderdaad niet van, ben je gek. Maar ik ga toch maar es ’n mooi plekje zoeken voor die poster. Zo’n advies is sowieso nooit weg……!

Met een godsdienst of zo heb ik op zich niet zoveel, hoor. Ik respecteer iedereen, die dat wel heeft en er op een normale manier mee omgaat. Dan moet het ook goed zijn, dacht ik. Onze tuinman, die vanmorgen onze tuin heeft klaargemaakt voor de winter, is van het Leger des Heils.

Hij is een man, die zijn opvattingen in praktijk brengt op een bescheiden manier. Nadat hij is vertrokken ligt er op het aanrecht in de keuken altijd een Strijdkreet en ik vind dat ik aan hem verplicht ben om ‘m dan ook te lezen. Het nummer, waarin Majoor Bosshardt centraal stond, nadat ze was overleden, heb ik zelfs bewaard.

De tuinman heeft altijd assistentie van mensen van De Wending, ’n Leger des Heils-huis waar mensen wonen, die het nou niet zo geweldig getroffen hebben in het leven. Hij helpt ze zo aan een geregeld bestaan, waar het werken betreft en hij heeft daar succes mee.

We zijn aan onze tuinman gekomen doordat hij, nadat hij zelf z’n baan was verloren door sluiting van het bedrijf waar hij chef was, een hoveniersbedrijf is begonnen en huis aan huis folders verspreidde, waarin hij zijn diensten aanbood. Hovenier was ook z’n beroep van huis uit, zijn vader was ’t ook. ” Hovenier”, wat vind ik dat toch een móói woord!

Toen hij kwam kennismaken vertelde hij meteen over z’n link met het Leger en De Wending en het sprak ons eigenlijk meteen aan ook. Nu hebben we een soort abonnement bij zijn bedrijf “De Tuinzorg” en kunnen we van maart tot oktober maandelijks op hem rekenen. Hij verlost ons inderdaad van een boel tuinzorg en de leuke klusjes blijven dan lekker voor mij!

Hij heeft ook een motto: “We zijn rentmeesters van de natuur”. Oké, ’n tikkie bijbels, maar ik vond het mooi gezegd. En hij brengt ’t in praktijk tegen een schappelijk tarief, want ook voor gelovigen gaat alleen de zon maar voor niks op natuurlijk……..!

We zagen zaterdagavond ’n Engels programma over een gepensioneerde generaal van middelbare leeftijd, want je kunt er lekker vroeg uit in ’t leger, die selfsupporting “groen” wilde gaan leven. Op zich een goed plan. Het programma heette “It ’s not easy to be green” (Kermit!) en dat was ook zo. De familie: man, vrouw, zoon en dochter, beiden volwassen, verkocht hun zeer comfortabele huis en trok naar Cornwall, waar hen een groot boerderijachtig huis met vele gebreken en veel land eromheen wachtte.

De generaal wilde zijn eigen elektriciteit gaan opwekken door middel van een zelf te bouwen waterrad in een ter plekke aanwezig watervalletje, met zonnepanelen en ’n paar windmolens. Het verbouwen van het voedsel was een klusje voor mevrouw. Wat had die man een geluk, zeg, dat iedereen enthousiast was en dat het nog lekker weer was toen ze begonnen, want het waren allemaal megaprojecten. Ze hadden veel hulp, dat moet gezegd en de luidruchtige generaal was dan wel “ex”, maar regelen kon ie. ’t Was een compleet militaire operatie.

Na verloop van tijd liep het financieel niet helemaal naar wens, want het dak van het huis stond op instorten en moest in zijn geheel vervangen en alleen dat was al vijftigduizend pond. De milieudeskundigen stonden hen ook bij met raad en iets minder daad. Zo gingen ze ook regen-en drinkwater scheiden qua gebruik. En kijk, dát heb ik nou altijd zo’n prima idee gevonden, waar veel te weinig gebruik van wordt gemaakt.

Wat hadden we bijvoorbeeld gisteren niet ’n geld kunnen verdienen! In deze omgeving viel “maar” zo’n 20 mm regen en vergeleken bij elders in het land was dat misschien drie keer de wc doorspoelen geweest, maar toch.

Bij diverse webloggers las ik trouwens, dat ze zo hadden genoten van hun regenzondag. Er zijn winterse stamppotjes gekookt, iemand had het zelfs over “slowfood” zoals heerlijk ruikend draadjesvlees, er is overal gerommeld in huis, er is geklust, er is gelezen en geluierd op de bank. En voor ’n keer waren er veel mensen, die het niet zo erg vonden al die regen. Ook weer niet iedereen, dat weet ik, maar we hadden met z’n allen van tevoren de bui al zien hangen: één hele grote. Een stevige wind langs de kust voor de liefhebbers. Daar stel je je dan op in.

We zagen zeiknatte voetballers bij Studio Sport, maar ja, dat is het risico van dat goedbetaalde vak. En dan kunnen die lui weer eens zien hoe tróuw supporters eigenlijk zijn! De enigen, die waarschijnlijk knarsetandend op de tribune hebben gezeten zijn de terreinknechten, die alle kapot getrapte velden weer mogen repareren.

Nou ja, mensen, het is weer droog. En voorlopig spoelen we ons plasje nog maar ’n poosje weg met zuiver dus duur drinkwater. Eerst de prioriteit: Fortis en ABN redden……

Om half twee ’s nachts belden medewerkers van onze plaatselijke bioscoop in de Nieuwstraat de politie, want er was een inbreker ontdekt. Toen de agenten arriveerden bleek het om een in slaap gevallen bioscoopbezoeker te gaan.

Hij werd echter toch meegenomen naar het bureau, omdat hij herkend werd als de man, die ’s avonds goed had gegeten in een restaurant en daar was vertrokken zonder te betalen. Een en ander dus een combinatie van een copieuze maaltijd en een weinig boeiende film. Suf, hoor….

Hoi! Ben ik weer, ’t is weer over. En ik heb meteen al een “geleend” prietpraatje, niet van eigen komaf dus. Maar wel een met ’n heel verhaal.

Onze klaverjasvrienden hebben Chinese kleinkinderen, die inmiddels Toby en Yara heten. Als nog niet (priet)praters naar Nederland gekomen, maar ondertussen kunnen ze d’r wat van! Zij en hun ouders zijn fans van de band “Pater Moeskroen”. Ik heb wel even moeten googlen om te ontdekken wie dat precies zijn, maar die band had een “groet-en ontmoetdag” (en zie je nou wel, dat dat heus niet altijd “greet and meet” hoeft te heten!) en daar is de familie heen geweest.

Ter verhoging van de feestvreugde en ook omdat de fanclub dat had gevraagd, maakte hun moeder T-shirts voor de kinderen met ’n tekstregel van een van de liedjes van de band. Volgens de kenners een stemmig lied over een begrafenis met als laatste regel : “Maar waarom reed daarachter nu dat rode autootje met die luid zingende Chinees?”. Met twee van die Chinese koppies daarboven natuurlijk zeer toepasselijk en ze staan dan ook op de fotosite van de fanclub!

Toen de shirtjes klaar waren hingen ze op een hangertje naast elkaar aan de muur (zie foto) en zei Yara: “Hé, Toby’s T-shirt is aan de onderkant groter dan die van mij! Maar…. Toby is toch aan de bóvenkant groter dan ik?”.

We vonden ‘m leuk, deze prietpraat van vreemde komaf……!

*Het mens dat zich verschuilt achter Elswhere is al een paar dagen hondsberoerd. Migraine-achtige toestanden. Ik heb net een zetpil van de dokter niet in-, maar tot mij genomen en ben daardoor in staat om, met een grote zonnebril op, even deze woorden te typen. Het komt dus wel goed allemaal, maar nog eventjes niet…..