De laatste tijd mekker ik nooit meer over kappersbezoek, is dat al opgevallen? Want dat was dus niet mijn favoriete uitje. Dat zit zo. M’n dochter en haar gezin gingen altijd al naar een Aziatisch kapstertje met ’n heel klein salonnetje in de binnenstad. Op het raam staat “Kapperszaak” en dat is wat het is.

Het is er heel stil, want aan muziek draaien doet ze niet en als jij niks zegt, zegt zij ook niks. En dat is erg rustig. Gelukkig praten wij wel met elkaar, want we maken er een familiegebeuren van: mijn oudste dochter, mijn oudste zoon en ik gaan altijd samen. De zaak lijkt vol als wij er zijn. Onze Chinese kapster is een hele leuke vrouw om te zien, doet haar werk goed, maar ze maakt er gewoon niet te veel woorden aan vuil. ” Goed zo?”, vraagt ze en houdt de spiegel achter je hoofd. ” Ja, prima, dank je wel!” zeggen wij dan en dan zegt zij: ” Graag gedaan.” En dat is dan ook zo, dat weten we zeker.

Ze heeft alles wat ze nodig heeft voor haar vak uiteraard, maar geen dure inrichting en toeters en bellen in haar winkel, die een dergelijk pand prijzig zouden maken. Hoewel, ze zit op een locatie in het centrum dus het zal evengoed wel het een en ander kosten. Grappig is, dat haar man in de winkel ernaast een vegetarisch Aziatisch restaurant heeft en dat zij reclame maakt voor hem en hij voor haar. Dus tijdens het wachten kun je de prijzen bekijken van het restaurant en kijken of er iets lekkers voor je bij staat.

Het tarief van onze kapster past goed bij de crisis, ze knipt goed en je hebt verder geen gezeur aan je kop. Dat is een combinatie, die mij erg goed bevalt. Geen VIP-behandeling, geen luxe. Nergens voor nodig ook. Knippen met die schaar. Mezelf in de watten leggen doe ik dan wel helemaal zelf…….

Dat katten regelmatig cadeautjes meebrengen voor hun baas als ze even een poosje op stap zijn geweest, dat is bekend. Muizen en vogeltjes worden, in welke staat dan ook, keurig op de mat gelegd en dan kijken ze op naar hun baas om bedankt te worden. Maar die is dan niet blij en ruimt met behulp van de stoffer en het blik en met afgrijzen op z’n gezicht, de overblijfselen op van het corps delict. Meestal roept ie er ook iets bij: ” Foei, poes! Dat mag toch niet!” Waarop Minoes denkt: ” Waarom niet? Mens, ik ben ’n jager. Dat is mijn natuur!” En ja, natuurlijk is het zijn natuur, maar wij vinden het zielig voor die kleine muisjes en kleine vogeltjes, die geen schijn van kans hadden tegenover dit monster.

Nee, dan ben je beter af met een kat zoals die in Engeland. Die brengt gezellig elke dag sokken mee naar huis. Waar ie ze precies vandaan heeft weet niemand, maar z’n bazen hebben er inmiddels tegen de zestig. Allemaal verschillende. Waarschijnlijk pikt ie ze van waslijnen in de buurt. De bazen hebben overal briefjes opgehangen om hun buurtgenoten op de hoogte te brengen van de vreemde gewoonte van hun huisdier en roepen ze op om eens te komen grasduinen in hun sokkenbaal op zoek naar hun eigendom. “Er zitten nu ook al nieuwe sokken bij”, zegt het kattenvrouwtje ” dus de mensen zijn uit nood kennelijk al nieuwe gaan kopen. We schamen ons echt dood, maar we kunnen er weinig aan doen, want niemand weet hoe hij het doet!”

Het beest is geen ouwe sok en pas een jaar oud. Dus er is nog voldoende tijd om ‘m te trainen op wat andersoortige kledingstukken. Maak je gewoon van de nood een deugd. ’t Is tenslotte crisis, ook in Engeland…….

Er stond in onze krant een artikel over de herrie die kan ontstaan als er een erfenis moet worden verdeeld. Een gezellig onderwerp. Het schijnt dan pas duidelijk te worden hoe de familieverhoudingen echt in elkaar zitten. En dat valt soms knap tegen. Zeker als er geld mee gemoeid is, maar zelfs als de zilveren lepeltjes een nieuwe eigenaar moeten krijgen.

Dan blijkt, dat de oudste altijd al heeft gevonden, dat de jongste werd voorgetrokken en ook de partners, van de kouwe kant dus, schijnen hun wederhelft nogal eens op te stoken. Je kunt, om brouilleren te voorkomen, nog het beste een buitenstaander de zaken laten regelen en daar schijnen speciale executeurs voor te bestaan.

Je moet je overigens als familie doodschamen, vind ik, als zo’n iemand nodig is en jij, als opvoeder van je kinderen, helemaal. Maar ja, jij was al dood, daar gaat het nou juist om, je kunt ze niet meer tot de orde roepen. Dat denk ik tenminste. Dat je weinig meer kunt uitrichten, maar dat weet je natuurlijk niet zeker. Iets met veel geraas uit een kast laten donderen of zo lijkt me dan wel aardig eigenlijk.

Maar wij hebben het wel eens meegemaakt, dat de overbuurman van mijn moeder was overleden, 89 jaar oud. Hij lag in de achterkamer van zijn kamers en suite-huis dood te wezen, terwijl in de voorkamer zijn kinderen ruzie stonden te maken over de antieke kast van opa. Ze hadden de schuifdeuren wel dichtgedaan, maar dat was dan ook het enige nette er aan. Het was op straat te horen hoe ze tegen elkaar bezig waren. De kleinzoon, die bij z’n opa woonde, kwam naar ons, omdat hij het niet meer kon aanhoren en dat was erg zielig.

Waar ik bij dit artikel erg om moest lachen was de illustratie. Een getekende grafsteen met de volgende tekst: ” Hier ligt ie dan. Onze vader. 03.01.1947~05.05.2009. D’r tussenuit geknepen zonder iemand aan te wijzen die de boel zou kunnen verdelen. Bedankt hoor, pa! Lekker geregeld. Ik bedoel, nou gaat uitgerekend Ria er met dat schattige klokje vandoor, dat IK 12 jaar geleden nota bene voor jou uit Frankrijk heb meegenomen. Je hebt haar altijd al voorgetrokken. Nee, zeg maar niet dat het niet waar is. Trouwens, wie voor eeuwig zwijgt stemt toe.”

Aan de uitvoering van een dergelijke grafsteen zou de hele erfenis zijn opgegaan, maar dat terzijde. Het artikel van Yvonne Jansen met die illustratie van Monnikenwerk.nl was humoristisch geschreven met veel goeie tips voor het geval dat. Echt een onderwerp voor deze week, maar dat je er om kunt lachen is dan wel weer heel bevrijdend……!

Dat het gebeurde op Koninginnedag ook veel indruk heeft gemaakt op kinderen is natuurlijk niet zo vreemd. Hoe leg je als ouders zoiets afschuwelijks een beetje aanvaardbaar uit aan je kroost? Volwassen gedrag komt dan toch niet echt goed uit de verf.

Mijn dochter stuurde me een foto van de manier waarop haar oudste zoon een en ander een plaats geeft. Hij speelde na wat hij op de televisie heeft gezien. Gelukkig heeft ie spullen genoeg om dat te kunnen doen, dat is dan wel weer mooi…….

De jongelui zijn vandaag onze auto komen halen. We zijn nog even naar het winkelcentrum gewandeld met z’n allen om in het postkantoor de overschrijving te regelen en toen was ie van hun. Ze zijn blij met de ruimte die deze auto hen biedt. Ik dacht natuurlijk vanwege hun baby. Ja, vanzelfsprekend ook: kinderwagen, box, bedje, speelgoed. Iedere verse ouder weet wat er allemaal mee moet aan zooi, als je met een klein kind ergens heen gaat.

Maar ik hoorde de jonge vader aan mijn zoon vragen hoeveel kratten bier hij dacht dat er tegelijk in de achterbak konden. ” Met een beetje handig stapelen minstens zes, hoor!”, zei die. Ze lachten er wel bij dus het was een grapje. Maar ik krijg steeds meer het gevoel, dat onze auto leuk terecht is gekomen. Hij krijgt ’t vast erg gezellig.

Het is trouwens wel een gek gezicht om je eigen auto toeterend weg te zien rijden na zes jaar. Autoloze zaterdag vandaag. Nou, niet helemaal, hoor, want we hebben net zeer comfortabel boodschappen gedaan met onze gedeelde bolide, waar met een beetje handig stapelen best zes kratten bier in kunnen. Niet dat we dat doen, hoor, maar het kan wel……

* Daar gaat de discussie over nu. Er zijn mensen, die zeggen, dat er vandaag een eind is gekomen aan de traditie van Koninginnedag. Het zal nooit meer worden zoals het was. Daar geloof ik niks van. Hoe afschuwelijk de beelden van vandaag ook waren en de gevolgen van de daad van deze dolgedraaide man nog lang niet te overzien zijn, toch denk ik niet dat Koninginnedag anders zal worden. Dat laat je toch niet gebeuren, zeg!

Zoals ik al verteld heb, ben ik niet zo’n heel fervent aanhanger van het koningshuis, maar zat ik vanmorgen om kwart voor tien toch wel mooi klaar voor de tv om de reportage vanuit mijn stadje te bekijken en was ik best trots op wat ze er allemaal van gemaakt hadden, zonder dat ik er ook maar iets aan had hoeven doen. Prachtig weer, vrolijke mensen overal, de royals hadden het naar hun zin en zagen er goed uit en Apeldoorn ook. Totdat……tja, toen was het over. Maar niet voor altijd, hoor, dat kan er bij mij niet in. Dat pikken we toch niet!

Alleen die kruising bij De Naald, waar we best vaak langs rijden, die zal nooit meer hetzelfde zijn…….