‘k Hou wel van een beetje stevige humor. Zo heel subtiel hoeft ’t voor mij niet en dan bedoel ik natuurlijk geen onderbroekenlol of bijvoorbeeld de André-van-Duin-pret, die ze weer van stal hebben gehaald. Waarschijnlijk omdat er gebrek is aan iets anders lolligs vandaag de dag. Nee, meer van het soort dat je helpt te relativeren en moeilijke dingen aanvaardbaar te maken voor jezelf en je omgeving. Als je daar goed in bent, vind ik dat knap en nuttig.

Zo mailde mijn Australische zus me over een stel in haar vriendenkring, van wie de man zich in de laatste fase van een onbehandelbare ziekte bevindt. Beiden zijn van gevorderde leeftijd en al heel veel liefdevolle jaren samen.

De vrouw is altijd een nogal opvliegend type geweest en ook nu schiet ze, ondanks alles, nog wel eens uit haar slof. Dan zegt haar man: “You’re supposed to be nice to me, because I’m dying!” Zegt zij: “Any idea when?” “No, but I’m working on it.”

Je moet er aanleg voor hebben, maar deze humor houdt ze volgens mijn zus wel overeind, voor zolang het duurt. En ja, dát weten ze dus niet…….

De invoering van de nieuwe ov-chipkaart gaat, zoals met alles dat nieuw is, gepaard met ’n hoop gemopper. Ik hoorde al uitdrukkingen als “ov-shitkaart” en zo. Ik heb weinig ervaring met het openbaar vervoer. Ik dacht, dat het hier in Apeldoorn allemaal wel aardig loopt. Rijdt dus.

Maar de provincie Gelderland had ’n cadeautje voor ons. Je moest er wel boven de 65 voor zijn, anders wordt het waarschijnlijk te duur. Dan kun je iedereen wel cadeautjes gaan geven, hebben ze gedacht. Eerst de ouwetjes maar. We kregen namelijk een aanbieding voor een gratis ov-chipkaart met nog eens 10 euro saldo erop ook. Dat laat je in deez’ benarde tijden natuurlijk niet lopen dus ik heb de kaart voor ons beiden aangevraagd.

Mijn blinde echtgenoot is al in het bezit van een zogenaamde geleidekaart voor het openbaar vervoer. Hij moet dan zelf in het bezit zijn van een geldig plaatsbewijs, maar degene die hem begeleidt en dat kan dus een hond of, zoals in ons geval, een vrouw zijn (zoveel scheelt dat niet, ik blaf wat minder, ha, ha!) dan wel ieder ander die genegen is met ‘m op reis te gaan, mag gratis mee. Dat was, vonden wij altijd, een mooie service voor de gehandicapte medemens.

Vooral toen we in onze jonge jaren nog niet gemotoriseerd waren, minder draagkrachtig en wat waar is is waar: minder gemakzuchtig, toen maakten we er dapper gebruik van.

Hoewel we als we ergens heen gingen tóch wel met z’n tweeën waren, van ‘begeleiding’ was alleen in gezellige zin sprake, was gewoon voor twee betalen niet zo gek geweest. Hij reisde eigenlijk alleen solo naar z’n werk en daar had ie geen begeleiding bij nodig. Wist de weg. Maar we hebben nooit mis-bruik gemaakt van de handicap van mijn
echtgenoot, maar ge-bruik ga je natuurlijk niet uit de weg. Maar toen we ook nog eens bij dezelfde baas gingen werken, ja, toen sloeg dat gemakzuchtige wel toe, hoor. Auto bij de deur, samen uit samen thuis, het was té gemakkelijk.

Met deze genereuze aanbieding van onze provincie zullen we het openbaar vervoer maar es vaker gaan ervaren, denken we. En dat zal ook wel de bedoeling zijn. Als je ziet wat je met de auto aan parkeergeld kwijt bent, als je eens even in de stad moet zijn, is dat niet verkeerd. We zien het wel, het moet zich nog een beetje uitwijzen allemaal. Ze zeggen dat het gebruik van het chipkaartje wel eenvoudig is. We gaan het wel ervaren. De benzine wordt er ook niet goedkoper op………

Moet ik ze opknappen, bijschilderen, mooier maken? Dat was de vraag die ik me stelde bij het aanschouwen van onze vier tuinkabouters. Destijds aangeschaft om onze vier kleinzonen te symboliseren. Ze wisten toendertijd precies wie “wie” was en dat was leuk. Nu zijn ze “groot”, de jongens, en zeker geen tuinkabouters meer.

Ik doe het niet. Ze kunnen alleen maar lelijker worden. Ik laat de kabouters zoals ze nu zijn: getekend door weer en wind en het leven. Ik voel me eigenlijk wel verwant aan ze……..

Wat ’n héérlijke dag, hè? Echt lente! We hebben dan ook viooltjes gehaald en morgen ga ik daar wat nu nog kale bakken mee vullen. Ik kreeg van de meneer van de bouwmarkt zomaar drie traytjes viooltjes gratis mee, omdat ’t z’n laatste waren en de nieuwe levering van vandaag vanmiddag pas binnen kwam.

Ze waren van gisteren, die viooltjes en die meneer niet, want de bloemetjes hingen er verlept en op apegapen bij en waren bepaald geen reclame voor de business. Maar ik heb ze thuis liefdevol bewaterd en ze zijn helemaal bijgetrokken.

Had hij dus ook kunnen doen, dat water geven. Maar ja, dat zal wel te duur zijn qua personeelskosten en zo en daar heb ik geen last van, ik kost niks. En deze viooltjes nu dus ook niet.

Ik heb wel een beetje wroeging trouwens, want hij had door deze royale klantvriendelijke geste natuurlijk het idee, dat we vanmiddag wel terug zouden komen voor verse violen. Hij had pech. De supermarkt, waar we nog moesten zijn, had óók lenteviooltjes en die stonden er hartstikke fris bij. Dus ja…….

Gistermiddag waren we te gast bij een zogeheten “babyborrel”. Zoiets had je vroeger niet, maar ja, toen lag je ook tien dagen in bed als je een kind kreeg (dat was in mijn tijd al anders, hoor!) en had je uitgebreid de tijd om visite te ontvangen. Zo’n babyborrelbijeenkomst is dus heel efficiënt. De hele club in één keer.

Mijn nicht en neef in Bennekom, die nu hun derde kind hebben gekregen, zijn ook redelijk makkelijk in de gelegenheid om zoiets groots te organiseren, omdat ze een groepsrestaurant hebben. De groep was dan ook erg groot. Tjeez, wat een mensen!

Het kind, waar we in eerste instantie voor kwamen, hoewel zo’n borrel natuurlijk ook mooi meegenomen is, sliep heel verstandig door alle herrie heen. We hebben vastgesteld, dat het een mooi meisje is, ons achternichtje Audrey.

De bijeenkomst was heel gezellig. We hebben weer wat familieleden gezien, nieuwtjes gehoord en het is gewoon leuk en nuttig om elkaar weer eens even te zien. Aan het hek van het terras waren allemaal roze ballonnen gebonden en dat stond erg feestelijk. Dat is ook wel een leuk idee, voor als Audrey gaat trouwen, als dat dan nog de gewoonte is, over 25 jaar of zo.

Dat gaat deze oud-tante dan waarschijnlijk niet meer meemaken, maar je wéét ’t niet! We hebben wel een optimistische kijk op van alles. Familietrekje, ja…….

Toen ik net langs de Americahal reed, onze grootste Apeldoornse evenementenhal zal ik maar zeggen, zag ik op het bord aan de weg, dat er 28 maart een internationale kattententoonstelling zal worden gehouden.

Ik ben wel eens naar zo’n kattenshow geweest, want ik vind poezen erg leuk. Maar ik vond er toen niet zoveel aan, weet ik nog. En hoe dat kwam? Het was stérvensheet in de zaal waar het evenement plaatsvond! De katten lagen allemaal voor pampus en slechts een enkele was wakker. Lief om te zien, maar wel een beetje sloom, hoor, al dat pittend gedierte.

De reden van dit stookgedrag was duidelijk. Achter in de zaal was een stand opgesteld van een biermerk en die deden wel érg goede zaken. Over de ruggen van de poesjes.

Wat ze een week na die poespas in de Americahal van plan zijn te gaan houden stond trouwens ook op dat bord aan de weg. Een vlooienmarkt……!

Ach, onze jongste dochter heeft vandaag haar oude zwart-wit kater Jelle moeten laten inslapen. Ze was er erg triest van toen ze ons belde. De kat was blind, aardig doof en behoorlijk dement, voor zover je dat bij een kat met deze gebreken kunt vaststellen. Hij wankelde de laatste dagen op z’n pootjes. Ook de dierenarts zag alleen maar een heel sombere toekomst voor ‘m. En bij een dier kan daar dan iets aan gedaan worden. Als je van zo’n beest houdt, is dat alleen maar mooi.

Hij was bijna twintig of daaromtrent en heeft een goed leven gehad. Vooral de laatste tijd was ie bezig een bekende dorpsfiguur te worden. Omdat hij eigenlijk niet precies meer wist waar hij zich bevond, liep hij nogal eens de tuin uit. Maar dan werkte het onofficiële Amber-alertsysteem uitstekend. Zaterdag waren we er bij dat de Beekbergense groentevrouw belde, dat ze haar hek maar had dichtgedaan, want dat Jelle bij haar was komen aanlopen. Hard mauwend. “En hij mauwt nóóit!”, zei onze dochter.

Zo heeft ie ook het verkeer op de Dorpsstraat al eens opgehouden, omdat hij midden op de weg was gaan zitten. Een vriendje van onze kleinzoon heeft ‘m ook al eens mee naar school genomen, omdat hij op weg daar naar toe, Jelle tegenkwam en anders te laat was gekomen. Er hebben zich dus heel wat mensen met hem beziggehouden.

Altijd binnenhouden was ook geen optie, want het is altijd een echte buitenkat geweest. Zo een, die muizen jaagt in het bos. Dat was ook een deel van zijn “goede leven”.

Toen mijn dochter belde vanmorgen, wisten haar jongens nog niet dat de dierenarts het fatale shot al had gegeven. Maar gisteren was de mogelijkheid dat ’t zou moeten gebeuren uitgebreid besproken en waren er al tranen gevloeid. Het is toch een gezinslid, zo’n dier en ze zullen hem erg missen. We weten daar alles van, omdat het ons ook diverse keren is overkomen.

Onze andere dochter en haar gezin zijn hun kat verloren door een verkeersongeluk. Het nare daarvan is, dat je je er niet op kunt voorbereiden. Dat is bij een ouwe kater natuurlijk anders, maar eigenlijk maakt het niks uit, hoe je een beest verliest en op welke leeftijd. Verlies is verlies en verdriet is verdriet. Sterkte, kinders……..

We hadden een jarige kleinzoon vandaag. Zeven jaar werd ie. En omdat op zondag nou eenmaal iedereen wat meer tijd heeft, had hij niet te klagen over de belangstelling. Het was mudjevol in zijn huis. Familie, buren, ze waren ‘m niet vergeten. Maar ja, als je zeven bent heb je ’t op een gegeven moment wel gehad met het gekakel van de tantes, die je nog willen zoenen ook, de ooms en verdere aanverwanten.

Er belde een vriendje aan de deur, dat kwam vragen of Koen met ‘m kwam spelen. “Hij is vandaag jarig!”, sprak de vader van het feestvarken “maar kom binnen, jongen!” Niet veel later kwam Koen vragen of ie bij zijn vriendje mocht gaan spelen. Dat het daar allicht rustiger was, zei hij er niet bij. Zijn ouders vonden ’t niet zo’n goed idee. “Nou zeg, je bent toch járig!”, zeiden ze.

Ik vond ’t wel grappig, dat ie überhaupt op ’t idee kwám! Maar ik kon me er wel iets bij voorstellen. Kijk, iedereen wás er, er werd niemand meer verwacht, de cadeaus waren bekend en binnen, dus de noodzaak om er bij te blijven was volgens de jarige niet zo dringend meer. Maar ja, ’n verjaarsvisite zonder jarige schijnt geen gewoonte te zijn……

‘k Begin aan mezelf te twijfelen, zeg! Zo begint gerommel in je hersenen dus. Ik leg ’t even uit. Ik heb ’n kalender met van die weekblaadjes, waarop ik alles wat onthouden moet worden in dit huis of niet mag worden vergeten, wat volgens mij aardig hetzelfde is, noteer. En ja, ik wéét dat ’t ook met de computer kan, maar die hang je niet zo makkelijk in de keuken aan een haakje boven het aanrecht. Maar luister. Een fatsoenlijke kalender begint elke week met een zondag. Dacht ik. De Dag des Heren is de eerste dag van de week, toch? Maar de onze niet, die begint op maandag. Hoewel, nu ik er over nadenk: de Heer was eerst bezig de hele santekraam te scheppen en nam daarna pas pauze, toen ie zag dat het goed was. Dus eigenlijk….

Enfin, wat mij dus overkwam deze week, die een beetje vol was met van alles en nog wat, is, dat ik me steeds een dag vergiste.Was me het hele jaar nog niet gebeurd en er zijn toch al wat weekjes verstreken. Het begin ging goed, maar gisteren (woensdag) zou ik gaan oppassen bij mijn dochter in Beekbergen en belde nog even hoe laat ze dacht te moeten vertrekken. En toen zei ze: “Ik vind het gezellig als je komt, maar ik heb liever dat je mórgen komt!” Ik had me een dag te vroeg gemeld. Dat is tot daar aan toe, kan gebeuren.

Maar vanmorgen vroeg m’n bed uit omdat ik om 9 uur bij de dokter moest zijn. Ik meldde me bij de assistente, die vriendelijk “Goedemorgen, mevrouw P.!” zei en nam plaats in de wachtkamer. Daar las ik een hele ouwe Margriet met zelfmaak-sinterklaascadeautjes, kun je nagaan hoe oud. Verder is het een moderne praktijk, hoor. Na verloop van tijd, toen er al hele families, die later binnengekomen waren dan ik, aan de beurt waren geweest, dacht ik maar eens te gaan informeren of ik wel op de lijst stond. “Ik zal eens kijken”, zei Fokjelien. “Nee, wel mórgenochtend om 9 uur! Gôh, ik zeg u nog wel vrolijk gedag ook!” Ha, ha, leuk.

Ik was dus wederom een dag te vroeg. Ze was wel zo aardig om mijn bloeddruk even te meten en ze zou mij bellen nadat ze met de dokter had overlegd. Want die wou mij eerder zien dan de drie maanden die we anders altijd afspreken vanwege wat stijging van een en ander.

Ik hoef dus morgen niet nóg eens en dat is service natuurlijk. Maar wellicht doen ze dat alleen bij dementerenden. Ik heb een nieuwe afspraak voor over vier weken en die staat met grote letters op de kalender met een grote kring om de dag heen. Je moet je wel aanpassen aan je afwijking natuurlijk. Of zal ik toch maar even achter een fatsoenlijke kalender aangaan, die wél op zondag met z’n week begint……?

Van de week kreeg ik van een op bezoek zijnde familie een potje met narcisjes. Dat vind ik leuk, want ik hou van voorjaarsbloemetjes. Op dat potje stond het woord “flowers”. En ik vraag me dan af waarom dat er op staat. Moeten we Engels leren of mag er na het uitbloeien van de bolletjes niks anders in dan bloemen? Misschien wil ik er later wel een kaars inzetten of zo. Of er de borrelnootjes in doen.

Ik heb ook wel eens voorbeelden gezien van een meubelmerk, dat overal op zet wat ze willen dat je er mee doet. Een boekenkast, waar “livres” op staat. Maar als ik er nou mijn servies in zou willen zetten? Dat staat dan toch gek, een kast waar met grote letters op staat dat het een bóekenkast is en dan staan er kopjes in! De kasten en verdere meubels van dat merk vind ik erg leuk van ontwerp, maar ik ben er te eigenwijs voor om ze ooit aan te schaffen. Ze zijn ook nogal aan de prijs dus dat is weer een hele geruststelling.

Maar ik hoop, dat mijn gezellige bezoekfamilie het niet heel erg vindt, dat ik het bakje met narcisjes achterstevoren zet. Dan leidt de tekst niet zo af van de flowers, want ik weet echt wel dat het dat zijn, hoor…….!