***Omdat de huurhuizen in onze buurt aan de buitenkant worden geschilderd staat er bij ons achter een werkkeet en ’n verplaatsbaar toilethok. We hebben wel eens ’n mooier uitzicht gehad, maar het is uiteraard maar tijdelijk. De schilders houden van voetbal dus ze hebben hun schuilhut versierd met oranje vlaggetjes.

Ze moeten de huizen in crême en groen verven, maar als er ’n voetbalgek tussen zit had die d’r zomaar oranje van kunnen maken natuurlijk! Je ziet wel gekkere dingen in deze dagen. Maar, ze hebben zich allemaal ingehouden…..

Ach, wat heb ik te doen met die Engelse keeper, zeg! Wat hem overkwam ten overstaan van de ganse voetbalwereld is natuurlijk vreselijk, dat was ‘m wel aan te zien. Maar je bent als doelverdediger ook wel in de aap gelogeerd, hoor! Als een veldspeler eens z’n dag niet heeft, nou ja, kan gebeuren. In het ergste geval wordt ie gewisseld.

Als een keeper z’n dag niet heeft is het meteen dramatisch! Wat ie verder dan doet of gedaan heeft is niet meer van belang. Hij staat in the picture. “Het moment van falen” ook, want die foto staat de volgende dag op de voorpagina. “Hij had ‘m moeten hebben!”, roept iedereen. “Wat een blunder!”.

Mijn kleinzoon is keeper van zijn E-elftal. Hij is soms ook knap chagrijnig als ie er te veel doorlaat. Wij vinden dan dat ie zo leert met teleurstellingen om te gaan. Maar die Green is al zoveel ouder, hè? En die staat in een WK-doel en niet bij VV Beekbergen. Dat is toch anders. Ik leef met ‘m mee….

***Met ’n verwijzing naar het aloude gezegde: “Katjes, die muizen mauwen niet” heb ik ’n modernere versie: “Mensen, die twitteren bloggen niet”…..

Onze stemmen zijn weer uitgebracht, zoals het hoort als je later niet mag zeuren. We mochten wederom als uitzondering met z’n tweeën in een hok. “Net als de vorige keer!” , zei de kiesmevrouw. Je valt wel op als dubbele hokvulling, dat onthouden ze dus.

Wij stemmen altijd op hetzelfde, ook als iedereen zegt, dat dat stom is. We zijn behoudende rooie rakkers. Ik heb onze lijsttrekker altijd het voorbeeld van een goeie burgemeester gevonden. Hij hield de boel wel rustig en bij elkaar in moeilijke tijden. Maar ja, dat is op afstand bezien. Die Amsterdamse
Noord-Zuidlijn en de kopjes thee met de Marokkanen zeggen ons natuurlijk minder dan wat het voor de volbloed Amsterdammers met een verzakt huis betekent. Het is verhipte lastig trouwens dat lokale- en landelijke politiek niet hetzelfde is, maar in gesprekken en zo wel voortdurend door elkaar loopt. Dat zal het nadeel van zo’n klein land wel zijn.

Ons eigen Marokkaanse schoonmaakengeltje gaat vanmiddag ook stemmen, zegt ze. Ze is al lang genoeg in Nederland en bovendien getrouwd met een Nederlander, dus ze mag. Zo ervaart ze het ook en dat is leuk. Hoewel haar taal nog steeds niet je dát is, praten we veel en dat geeft totaal geen problemen, want ze is slim. Ze komt altijd met haar eigen autootje en ze had haar rijbewijs sneller dan menig autochtoon. Zij doet dus echt wel mee in onze samenleving!

In dat kader moet je absoluut eens kijken naar de unieke fotoserie, die Cathy van Frenetiek maakte onder de titel “Anders wat”. Even, na het bekijken van haar eindeloos prachtige rupsen- en vlinderfoto’s, doorscrollen naar beneden. Daar word je heel blij van, dat geef ik je op een (stem)briefje……!

’t Was gisteravond natuurlijk uitgelezen weer om in aangenaam gezelschap te barbecuen en dat hebben we dan ook gedaan bij onze dochter (die van het jubileum, weet je wel?) en haar toetsenman. Hun buren waren er ook. Ze hadden er veel werk van gemaakt en het was berengezellig. Wat later op de avond de terrashaard erbij aan. Daar hadden de buren geen last van, want die zaten bij ons. De pyromanen in het gezelschap leefden zich uit en het werd een vurige avond. En het werd laat.

Onze andere dochter, die haar kinderen in vriendschappelijk overleg deelt met hun papa, was er ook en zij had een mooi verhaal over haar jongste zoon. Die wordt acht dit jaar en je weet, dat is een leeftijd dat er al van alles is, dat je zelfstandig mag en andere dingen, die je beslist even aan je moeder moet melden. Naar een vriendje in de buurt, dan zég je even, dat je gaat. Spelen op het schoolplein (ze wonen in een dorp) mag best, maar je moet het even vertellen, zodat ze weet waar je zit.

Het was mooi weer, dus mama zat buiten. Haar andere zoon deed iets op z’n kamer of zo en Joost keek televisie. Dacht ze. Maar hij was weg. Niet te vinden en in ieder geval niet in huis. Broer ging zoeken, mama ging roepen ( en neem van mij aan, dat ze dat kán. Ze is leider van een voetbalteam!) maar wég was ie. Bellen naar vriendjes, je weet het tenslotte nooit met ’n kind. Maar na een poosje kwam hij rustig aanwandelen, likkend aan een ijsje.

“Waar wás je nou?”vroeg z’n moeder boos. “Even ’n ijsje halen. Ik heb ’n euro uit mijn eigen portemonnee gepakt. Mag toch?” “Jawel, maar dat je niks zégt, dáár ben ik boos om! Dan word ik toch ongerust! Stel, dat ik zomaar wegga en dat jij niet weet waar ik ben, dat kán toch niet?” “Och……” zei Joost. “Oké, dan ben ik nú weg en ik zeg niet waarheen!”, zei z’n moeder en beende de kamer uit.

Ze sloeg met een klap de voordeur dicht, ging niet naar buiten, maar sloop de trap op naar boven. De paniek die ze had verwacht bleef vervolgens uit. De televisie ging weer aan. Ze besloot een poosje boven te blijven om het effect van haar verdwijning af te wachten. Nou ja, om een lang verhaal kort te maken: het is, dat je op ’n gegeven moment honger krijgt, maar anders had ze er nu nóg gezeten.

Gôh, valt nog niet mee, hè, dat opvoeden…….

Knevel en v.d.Brink hadden gisteren een blinde ex-cliënte van ons revalidatiecentrum in hun programma en dan kijk je uiteraard even. Ze is niet veranderd. Wat ouder geworden, maar dat is alleen maar fijn. Daar streven we allemaal naar, nietwaar? Ze was altijd al een principieel sterke tante, deze Riet Brusselaars. Haar uitgesproken mening over van alles zat ons als medewerkers best wel eens dwars, maar ik mocht haar graag. Ze heeft humor en is verbaal ’n talent.

De reden, dat ze in het programma van K&vdB zat, is dat ze een nier heeft afgestaan. Zomaar, aan een onbekende. Omdat ze vond, dat er nou daadwerkelijk maar eens iets moest gebeuren aan dat donorentekort. En dat ze niet per se dood hoefde te zijn om te doneren, maar dat ook best als levend persoon kon doen. De veelbesproken Donorshow van BNN trok haar over de streep.

Ik heb veel respect voor zo’n beslissing. Maar zo zit Riet dus in elkaar. En echt, ik doe ’t haar niet na. Donor ja, maar ik wil wel eerst het loodje hebben gelegd. Als ze dan nog wat aan me hebben natuurlijk, je bent toch een oud lijk.

Wie er ook zat was de Utrechtse buschauffeur, die vorig jaar door een lastige passagier, die hij had aangesproken op diens vervelende gedrag tegen een paar jonge meisjes, werd belaagd met een mes. Hij werd behoorlijk zwaar gewond, doordat het mes nogal aan de maat was en daardoor ook een van zijn longen werd geraakt. Daar krijg je het benauwd van.

Hij lag nu niet meer wakker van de gebeurtenis, vertelde hij, en hij zou het bovendien opnieuw niet pikken als een reiziger zich zou misdragen. Ook deze man had humor. Van het type ‘Amsterdamse tramconducteur’ van vroeger. Hoe die tegenwoordig zijn weet ik niet, want ik kom zelden in Amsterdam.

De dader van de steekpartij was inmiddels veroordeeld tot een gevangenisstraf die zowel het slachtoffer als het Openbaar Ministerie te laag vonden. Het OM ging dan ook in hoger beroep. Toen Knevel daarop vroeg wanneer de Utrechter de uitkomst daarvan verwachtte, zei die: “Al sla je me dóód…!” Ik zei het al: humor, die man……..

Gelderland is de rijkste provincie van ons land. Dat wist ik niet, maar mijn echtgenoot wel. Had ie gelezen of zo. Hij heeft belangstelling voor zo’n feit omdat hij vrijwilliger is bij een organisatie, die afhankelijk is van provinciale subsidie. Met die subsidie gaan ze zorgvuldig om. Er zijn weinig betaalde krachten en de onmisbare vrijwilligers doen, na een gedegen opleiding, gemotiveerd en trouw hun werk. Daarmee besparen ze de gemeenschap veel geld. Eens in het jaar gaan ze een dagje uit met z’n allen en zelfs dat doen ze vaak nog op de fiets ook. Wie precies wil weten wat mijn kloris uitspookt moet me maar even mailen, dan leg ik je even uit waarom dat hier niet hangend aan de grote klok kan.

De organisatie werkt landelijk, maar heeft hier in Apeldoorn een bescheiden onderkomen, dat ze ook nog es dreigen kwijt te raken. Kommer en kwel dus voor deze zeer nuttige dienstverlening die, zoals gezegd, de overheid veel geld scheelt. Maar die gaat beknibbelen omdat er bezuinigd moet worden. Dat is niks nieuws natuurlijk, dat moet iedereen. Maar ik zou toch wel eens willen weten hoe dat nou eigenlijk gaat, dat bepalen wie er wel en wie er geen subsidie krijgt. Zitten er een paar ambtenaren bij mekaar met een rood potloodje, die dan aan het strepen gaan? En als een van die lui bekend is met jouw club, omdat z’n broer er bij zit, dat je dan meer kans maakt of zo? Ik zal het allemaal wel weer te simpel zien natuurlijk.

En ik weet dat er heel wat verenigingen, clubs, instellingen en nuttige gezelschappen te maken hebben met die bezuinigingsperikelen. Maar de groep van mijn eigen willige vrijer, die dat werk zo gráág doet, zit behoorlijk in de rats of ze überhaupt kunnen blijven bestaan. En het is niet eens ’n voetbalclub. Nou ja, het voelt ondertussen wel héél naar in de rijkste provincie van Nederland……..

Vanmorgen ’n naar bericht in de krant. Een vrouw (en niet eens zo’n oude) in Ugchelen, een dorp dat bij Apeldoorn hoort en er eigenlijk aan vast zit, is bekeurd, omdat ze vijf honden zodanig verwaarloosd had, dat ze alle vijf ter plekke uit hun lijden moesten worden verlost. Er was er een op straat terecht gekomen en toen is men maar eens bij die vrouw gaan kijken.

Ik ben geen lid van de PvdD, geen dierenactivist, ja, wel lid van de Dierenbescherming , niet fanatiek, maar ik vind zoiets ónbegrijpelijk. En de “straf” die de vrouw opgelegd kreeg door de rechter ook. Ze moet 750 euro boete betalen en mag twee jaar lang geen honden houden. Als ze het tóch doet, krijgt ze klappen. O, nee, dat kan natuurlijk niet, want ze is een mens.

Waarom bestaat er geen wet, zoals die ook bestaat voor mensen die hun kinderen verwaarlozen? Die worden dan uit de ouderlijke macht gezet. Mensen, die hun dieren laten creperen, want dat was het geval bij die vijf Ugchelse honden, zouden uit de “bazenlijke” macht moeten worden gezet. Nóóit meer ’n dier. En niet, dat ze over twee jaar weer andere dieren kan gaan kwellen.

Zo humaan als de dader nu wordt behandeld, daar snap ik dus niks van. Dat had wel wat dierlijker gemogen……