Het is een landelijke stichting, “Repair Café”, waarvan ik, achterlopend provinciemens, nog nooit had gehoord. Al enkele jaren geleden begonnen in Amsterdam (waar anders, nietwaar?) en nu door het land rijdend met een bus, waarin gereedschappen en handige mensen, om overal Repair Café’s van de grond te krijgen. De naam is Engels, maar ja, dat verstaat iedereen tegenwoordig. Dé taal voor alles dat nieuw is.

Dat ‘nieuw’ is in dit geval betrekkelijk, want het gaat er nou juist om, dat mensen hun defecte gebruikte spullen (leren) repareren en ze zo een nieuw leven gunnen. In de krant stond, dat ze op zondag 6 maart vanaf 11 uur in buurtcentrum +Punt, in Orden, voor het eerst zo’n Repair Café ( in Deventer noemen ze het Maak-en Reparatie Café!) gaan starten. Er zullen dan mensen aanwezig zijn met de kennis (en het juiste gereedschap, dat de getroffenen met een kaduuk apparaat ook vaak ontbreekt) om te hélpen repareren. Want het is wel de bedoeling, dat je goed meedoet, zodat je het een volgende keer zelf kunt. Doel is om mensen ertoe te bewegen minder dingen weg te gooien, die door een kleine reparatie weer bruikbaar zijn.

Dat spreekt ons wel aan. Want hoe vaak zeg je niet, en het IS verdorie ook nog zo, “Jôh, nieuw is goedkoper dan laten maken!”. Omdat je dat zelf niet kunt of niet genoeg handige Harry’s in je kennissenkring hebt. Helemaal met klein spul. De moeite niet. Je staat er mee in je handen en vindt het ergens toch zonde, maar ja. Nou, aan zulk klein leed wil Repair Café wat doen. Ik vind het een mooi initiatief. Ze willen ook kleding met je repareren. Eindelijk die rits in die broek, of die trui met die mottengaatjes gerepareerd, want verder is ie nog best goed. Ze zullen toch niet willen, dat je je sokken gaat stoppen, hè? Nou ja, als je grootmoeder ze nog gebreid heeft, je weet het niet. Je kunt zomaar vreselijk aan ze gehecht zijn, aan die sokken en oma kan geen nieuwe meer voor je maken.

Onze buurvrouw is een poosje geleden naar een reparateur in ’n medisch repair café geweest voor een nieuwe heup. Toen ze last kreeg van de andere kant, ging ze weer naar ‘m toe, want ze dacht dat die dan ook wel vervangen zou worden. Nou, mooi niet, want hij was nog te goed. Reparatie was te duur, denk ik. Ze heeft erg goed opgelet de eerste keer, maar dat is toch iets dat je natuurlijk niet even zelf doet…….

In mijn werkleven heb ik nogal veel verschillende banen gehad. Ik heb een rommelig arbeidsverleden kun je wel zeggen. Tussendoor ook nog even een huishouden met vier kinderen gehad, maar door al die afwisselende banen en baantjes heb ik wel veel leuks beleefd. En dat sla je op.

Als laatste ben ik het langst aaneengesloten werkzaam geweest op de afdeling textiele werkvormen van een revalidatiecentrum voor blinden en slechtzienden. Binnen die instelling heb ik ook nog op andere plekken gewerkt, maar als handwerkjuf dus wel zo’n jaar of tien Dat vond ik ook eigenlijk de leukste tijd. Daarom ook viel mij het bericht in de krant over “wildbreien”, waar ze in Zwolle mee bezig zijn, meteen op.

Ik heb best veel gebreid, maar altijd ‘nuttig’ en nooit wild! Dus dat ze zich daar in Zwolle nu wild breien om een lantaarnpaal aan te kleden, tja, wat moet je daar nou van zeggen? Maar het schijnt helemaal niks nieuws te zijn en al jaren te bestaan. In het buitenland noemen ze het knit-graffiti of ook wel yarnbombing. Hele volksstammen zijn er mee bezig. Ze willen de wereld kleuriger maken.

Nou, dat mag natuurlijk. Het is weer eens iets anders dan dat graffiti, waar hele volksstammen gemeentewerkers mee aan de gang moeten om het er weer af te krijgen. Dan is dit makkelijker te verwijderen. Ik heb eens even gegoogeld, maar er is al heel wat gebeurd. Van telefooncellen tot parkeermeters. En als je eenmaal begint is er wel wat te doen voordat alle standbeelden een wollen muts op hebben en de blote exemplaren een onderbroek aan. En dan geen stringetje natuurlijk, want er moet wel wat te breien zijn.

Ik vraag me af of het zo’n hype wordt. Ik las dat er in Artis ook van alles aan de gang is en dat er al een boek over is geschreven. Nou ja, het is een wild idee, maar het kost geen mensenlevens, zoals zoveel andere wilde ideeën…….

Jan van Stroomopwaarts had een aanval van nostalgie en schreef over zijn zakkammetje van vroeger en over de bijbehorende scheiding in z’n haar. Toen ik dat las sprong ook bij mij de boel weer in de herinneringsstand, want inderdaad: vroeger hadden mensen heel vaak een duidelijke scheiding in hun haar. Vanwege de nettigheid. De mannen, de jongens zeker. Die hadden vaak van die Wiener Sängerknaben-koppies. Ook de meisjes hadden ze, maar die hadden dan een grote strik bovenop hun hoofd of zoals ik, vlechten, waar je zéker je haar voor moest scheiden.

Ik heb ze gehad totdat ik naar de middelbare school ging. Ze werden pas afgeknipt nadat mijn moeder ’n keer gedroomd had, dat kort haar me zo enig stond. Toen mocht ik eindelijk naar de kapper. Ik verbaas me nu nog over de weinige inbreng die ik kennelijk had in mijn eigen uiterlijk, terwijl ik toen toch al twaalf, dertien was.

Toen ik in de vijftiger jaren mijn man leerde kennen, had ie ook ’n scheiding in zijn haar. Die heeft hij ook lang gehouden, want toen we al getrouwd waren en hij in de studio werkte van de Nederlandse Blindenbibliotheek, waar door vrijwilligers boeken werden voorgelezen om op geluidsband te worden verspreid onder de lezers, heeft hij eens ’n knallende ruzie gehad met een lezeres, die vond dat ze een boek moest voorlezen, dat ze niet geschikt achtte voor blinden. Er kwam teveel seks in voor of zoiets.

Toen mijn kloris zei, dat blinden zeer wel in staat waren om zélf keuzes te maken over een te lezen boek, verweet ze hem losbandigheid. “U bewéért maar van alles met dat nette jongenshoofdje van u!”, zei ze en verliet met opgestoken zeil de studio. ’n Net jongenshoofdje, dat móet er dus een met scheiding zijn geweest, dat kan niet anders!

Jammer, maar bij een scheiding denk je tegenwoordig ook niet meer meteen aan een zakkammetje……..

In het Duitsland van premier Merkel is een wet aangenomen die kinderen toestaat om onbekommerd te lachen, te gillen en te schreeuwen als ze daar zin in hebben. Dat je daarvoor een wet moet regelen vind ik wel bijzonder. Het lijkt me toch normaal, dat een kind zich mag laten horen. Hoewel ouders in hun opvoeding er ook wel voor kunnen zorgen, dat een kind zich matigt. Schreeuwen is op zich niet nodig. Dat geldt voor vaders en moeders trouwens ook.

Heel vroeger was er wel een gezegde, dat “kinderen wel gezien, maar niet gehoord mochten worden”. Maar toen moesten kinderen zich wel meer laten welgevallen. Ze moesten bijvoorbeeld stáán aan tafel en ouderen mochten hoe dan ook geen last van ze hebben. Nou, dat is tegenwoordig wel anders met al die prinsjes en prinsesjes. Maar zo’n wet vind ik dan wel weer het uiterste, dat moet hier maar niet.

Een heleboel kinderen bij elkaar, en bij een grote school kunnen dat er zomaar een paar honderd zijn, kunnen behoorlijk wat geluid produceren. Mensen, die naast een school wonen weten daar alles van. Maar bij een school gaan de kinderen ook naar binnen en na school gaan ze naar huis en als het goed is, is het dan weer rustig. Als je naast een crèche woont, waar veel kleine kinderen zijn en waar een tijd geldt van zeven tot zeven en de kinderen veel buiten spelen, is het wel andere Ligakoek natuurlijk.

Ik hoop voor hem dat het zal meevallen, maar bij onze zoon in Utrecht heeft een kinderdagverblijf het bedrijfsgebouw gekocht dat aan zijn tuin grenst. Dat zou verbouwd gaan worden, voorzien worden van een speelplaats en ja, hoe het dan met de rust in zijn tuintje gesteld zal zijn?

De buurt is al wel in het geweer gekomen, omdat men in ieder geval nauw betrokken wil zijn bij de plannen die men met het gebouw heeft. Onze zoon, die voorzitter is van de vereniging van eigenaren van zijn huizenblok, is al bij de gemeente geweest en die heeft verzekerd, dat ze de omwonenden op de hoogte zal houden en daar hoopt iedereen dan maar op.

Onze nakomeling werkt veel vanuit huis en zit niet te wachten op begeleiding door kindergeschrei als er weer eens eentje van z’n fietsje gevallen is of als ze mekaar met de zandschepjes te lijf gaan. Je weet het maar nooit met die jeugd van tegenwoordig. Iedereen ziet het ’n beetje zwaar in natuurlijk en dat is wel logisch als je altijd lekker rustig hebt gewoond. En misschien zijn het allemaal wel hartstikke lieve kindertjes, die veel slapen . Maar begrijpelijk, je moet je indekken. De buurt moest de plannen trouwens uit de krant vernemen, dus…..

Enthousiaste kinderen, die helemaal opgaan in hun spel en veel lol hebben samen, ik vind dat enig om te horen en zolang hun bal niet te vaak in mijn koffie belandt, mogen ze ‘m altijd komen halen. Ze mogen van mij ook naar het park gaan, maar wij doen niet te moeilijk. Ze krijgen misschien nog genoeg voor hun kiezen als ze eenmaal groot zijn, die koters.

En soms vraag ik heus wel eens aan een van mijn kleinzonen: “Hallo! Zit er ook een knopje aan jou? Dat ik je even af kan zetten?” Maar dat heb ik bij hun moeders ook wel es…ha, ha!

‘k Zeil niet en heb dus ook niet het plan om ooit als alleroudste de wereld rond te varen. Ik kijk wel uit, zeg. Maar ik zou ook nooit op het idee komen om, net als Laura Dekker, “het zeilmeisje”, tussendoor effe terug te gaan naar huis om een tentoonstellinkje te openen en presentaties te geven. Een recordpoging is een recordpoging en die onderbreek je toch niet?

Ja, ze liet haar bootje wel achter op de plek waar ze was, maar een boot is een vervoermiddel, al noem je ‘m nog zo liefdevol “Guppy” en hou je heel veel van hem. Een vervoermiddel en niet meer dan dat. Jij wilt dat record, die boot niet. Een ruiter, die een recordpoging doet, heeft tenminste nog een lévend paard onder z’n achterste. Daar doe je ’t samen mee. Ik vind altijd het paard net zo knap als z’n berijder, hoor!

Maar die opening zal wel weer heel veel geld opleveren, bedacht door mensen rond Laura. Nou ja, kan ze ook even bij d’r familie langs. Die maakt zich zo nu en dan misschien ook wel ongerust over hun guppie. Met al die enge Somalische piraten waar ze langs moet en zo. Nou ja, dan is er wel weer een Nederlands marinefregat in de buurt en er is trouwens op zo’n klein zeilbootje niet zo veel te halen voor piraten. Op de Hiswa wel……..

‘k Hoorde gisteren in een radioreclame de conversatie tussen twee tienermeisjes: “Hé, heb je dat jurkje nou toch gekocht? En je zei dat je geen geld had!” “Nee, hád ik ook niet, maar bij……. (de naam van de winkel heb ik niet verstaan, hoor!) hoef je niet meteen te betalen. Mooi, hè?” In mijn beleving waren het nog jonge meisjes, zulke stemmetjes hadden ze. En duidelijk niet opgevoed met het idee dat, als je ergens geen geld voor hebt, je het ook niet kunt kopen. De slogan van die winkel was: “Buy now, pay later!” Engels ja, “Koop nu, betaal later” klinkt veel te nuchter en te confronterend.

Ach, die kinderen hebben van volwassenen natuurlijk ook geen echt voorbeeld te verwachten. Buy now, pay later, iedereen met ’n hypotheek weet hoe dat werkt. En voetbalclubs met grote schulden kopen nieuwe spelers met geld dat ze helemaal niet hebben. Net als dat meisje met d’r jurk. Je moet ’t jong leren, dan weet je als oudere hoe het moet.

Minister De Jager wil nu ook het ‘met toestemming rood staan’ op je betaalrekening van drie maanden terugbrengen naar één maand. Zouden de banken, die het toch al zo moeilijk hebben daar nou blij mee zijn? Ze trekken toch heel wat rente van al die rood staande mensen, die de eindjes maar net of helemaal niet aan elkaar kunnen knopen en wel blij zijn met die drie maanden adem.

Zou de bewindsman (mooi woord is dat toch) zich niet beter kunnen bezighouden met reclames verbieden die de jeugd vertrouwd maken met het kopen “op de lat”, zoals dat in mijn tijd heette? Ik las laatst, dat er mensen zijn van nog geen twintig, die al bij de schuldsanering zitten. Dat vind ik wel triest, hoor. Je moet maar net ruimte hebben voor een wietkelder…….

Toen we zaterdag bij de boodschappen een kilopak koffiebonen wilden meenemen was het schap leeg. Lastig, maar dat kan gebeuren. Die vakkenvullertjes werken hard. Er waren wel pondspakken, maar die zijn, voor grootverbruikers zoals wij, wat onvoordeliger. Maar toen zagen we de prijs! Die was heel hoog geworden. Ik weet niet zo gauw met hoeveel procent opgeslagen, maar de prijs van het pondspak naderde die van het kilopak van ’n week of twee geleden. En vanmorgen stond het ook in de krant: koffie wordt onbetaalbaar.

Dat is toch niet minder dan een nationale ramp, zeg! De gevolgen voor de economie zullen onvoorstelbaar zijn. Hoeveel mensen krikken zich ’s morgens niet op met koffie om tot redelijke arbeidsprestaties te komen? De koffieautomaten in de bedrijven zullen worden afgeschaft vanwege de kosten en hoe krijg je je collega’s dan te spreken, anders dan altijd maar over het werk? Voetbal en auto’s zijn toch óók belangrijk en het weekend moet besproken. Hoe organiseer je dat allemaal?

Bejaarden in de tehuizen zien uit naar het koffiedrinken ’s morgens om nog enigszins bij het sociale gebeuren in hun wereld betrokken te blijven. En als je al betalen moet om ’n keertje onder de douche te mogen, nou, dan weet je wat er met die koffie gaat gebeuren. Buren zullen bij elkaar wegblijven om de buurvrouw niet op kosten te jagen, die het toch al zo moeilijk heeft als gescheiden vrouw met vier bloedjes van kinderen. En denk maar niet, dat haar ex de alimentatie zal verhogen, want die drinkt zelf koffie. Mensen gaan extra baantjes nemen om de koffie te kunnen blijven betalen en wat heeft dát dan weer voor gevolgen voor de werkgelegenheid? Dat is niet te voorspellen.

Moeten we dan allemaal aan de thee? En wat is de oorzaak van die prijsverhoging? Het heeft in Colombia enorm geregend en daardoor is de oogst slecht, maar er is ook een verhoogde activiteit op de beleggingsmarkt in de koffiesector en dan gaat het dus om geld. Bovendien zijn ze bezig plantages te renoveren, omdat er vraag is naar een betere kwaliteit. Daar kun je moeilijk iets tegen hebben natuurlijk, er is al ‘bocht’ genoeg op de wereld. De kunstmest schijnt ook zo duur geworden te zijn dat de boeren minder bemesten en dat beïnvloedt het aanbod ook. La Niña, die klimaatverandering teweeg brengt, ook in de koffieregio’s is ook een boosdoenster. En dan de ‘nieuwe’ economie in India en met name China zorgt voor meer koffiedrinkers en ze zijn er met nogal veel mensen, zoals je weet.

De verwachtingen voor 2011: nóg meer prijsverhogingen. We zullen het wel beleven. Ik neem nog maar een bakje, want mijn “goedkope” (nou….) koffie is nog niet op. Als troost, want thee? Ik weet ’t niet. Dat drink ik eigenlijk alleen als ik me niet zo prettig voel. Of was dat nou juist koffie…..?

Het plan van de regering om een verhoging van de maximum snelheid toe te staan met 10 hele kilometers en dat dan maar op een paar stukken van het Nederlandse wegennet, ontmoet hier in huis slechts hoongelach. En dat klinkt mooi, hoor, dat kan ik je vertellen! “Waar het kan rijd ik al jaren 130!”, zegt mijn zoon. En ook ik heb altijd wel van opschieten gehouden, hoewel ik het tegenwoordig ietsjes rustiger aan doe. Maar als ik ergens ’n bekeuring kreeg was het vaker omdat er maar 100 gereden mocht worden en daar zat ik dan boven. Nou ja, dá’s ook ’n overtreding natuurlijk. Maar net als mijn zoon al zei: dan kón het ook.

Als ze nou eens zouden besluiten in Den Haag, ze zijn daar goed in ‘gedogen’, dat ze die paar luttele kilometers die iemand te hard rijdt gedogen en alleen de wegpiraten ver-en achtervolgen die er ’n potje van maken en dat vaak bij herhaling doen vanwege een ingeslepen gewoonte. En alles bij het oude laten verder. Dan hoeven al die borden niet vervangen, geen aanpassingen langs de weg en dat zou een hoop geld en mankracht schelen.

En dan gewoon artikel 25 van het Wegverkeersreglement toepassen, onder het kopje: gevaarlijk rijdrag. Dat andere weggebruikers in gevaar brengt. Gevaarlijk rijgedrag heeft trouwens vaak helemaal niet met snelheid te maken. Ik vind geen richting aangeven veel erger. Maar dat vind ik dan.

Ik zou het ook best aardig vinden als de Laan van Zevenhuizen, de weg, die langs onze buurt loopt, op bepaalde uren een 70-kilometerweg zou worden. Het is er soms zo rustig, dat je ongemerkt de wet overtreedt. Nee, niet altijd, als ’t kán. Dan gaat het helemaal vanzelf eigenlijk………

Er waart zeker ’n kwaaie geest door ons huis. En ik ben ’t niet. Nu is het onze vaatwasser weer die van een deskundige (een die er trouwens géén commercieel belang bij heeft om zoiets te verklaren, waarvan je elke andere ‘deskundige’ wellicht zou kunnen verdenken!) het oordeel “niet meer te repareren” kreeg. Het zit ‘m in de motor en een reparatie daarvan zou veel duurder worden dan een nieuwe afwasmachine. Deze gaat ook alweer erg lang mee dus daar zijn we ons nu op aan het oriënteren. En daar hebben we geen vliegende haast mee.

Want oh, oh, oh, wat ís het gezellig, zo samen afwassen! Ik was af en hij droogt en onderwijl keuvelen we. Niet, dat we dat op andere momenten niet doen, hoor, maar nu dan wat extra. Ons afwasje stelt trouwens ook niks meer voor. Dat was vroeger, toen iedereen nog thuis woonde, wel anders. Een aanrecht vol, waar je toch gauw ruim ’n half uur aan bezig was.

En wat was nou ’n half uur? Denk ik nu. Maar tóen was dat elke dag een klus waar je tegenaan hikte. Wat was ik blij met m’n eerste vaatwasser! En ook nu nog ben ik blij als ik de vuile boel er in kan zetten en de keuken weer snel is opgeruimd, dus missen wil ik hem niet. Gemak dient dit mens.

Maar zoals gezegd: we hebben geen haast. Ik moet alleen niet vergeten op tijd een flesje afwasmiddel aan te schaffen. Want ik koop haast nooit Dreft. Een afwasborstel had ik nog………

Hij verrijst al bijna weer, maar ik hoorde nog ’n prietpraatje over onze beroemdste grootgrutter. De moeder van meisje Yara, dat zo’n jaar of 5, 6 is, dacht ik, sprak tegen haar dochter: “Kom, doe je jas aan. We moeten nog even naar Albert Heijn!

Het kind keek haar verschrikt aan en zei: “Dat kán niet, hoor, want die is dood!”………..