Een Steve Jobsschool! De naamgever zal vanaf zijn cloud tevreden meekijken naar hoe de kinderen met zijn digitale spullen aan de gang gaan. Wég met de boeken! Dat idee zal vooral  middelbare scholieren aanspreken, die dagelijks een behoorlijk gewicht meesjouwen in hun rugtas. Alleen ’n tablet of laptopje mee. Lekker makkelijk, man!

Wat ’n onderwijsmodel heeft die De Hond bedacht, zeg.  Ik vind wel dat ie doet alsof er niet nú al van alles gebeurt op de scholen. Maar nee, zoals zo vaak: de ontwikkeling naar het digitale moet weer snel, snel, snel. Zijn argument: kinderen van nog geen twee weten exact hoe ze met een tablet of computer moeten omgaan. Die zijn al prima voorbereid op het digitale onderwijs dat ze gaan krijgen. Het is ook wonderbaarlijk, hoor, hoe handig die peuters soms al zijn.

Maar ik heb wat twijfels. Heb ik weer. Want hoe werkt dat in kleine hersens, die óók in ontwikkeling zijn? En is dat onderzocht? Kunnen die de digitale snelheid wel bijbenen? Kan dat niet beter wat geleidelijker? Er moeten toch ook sectoren ontwikkeld worden in zo’n brein qua spraak en geheugen. En niet alles komt binnen via zo’n digitaal apparaat. “Dat zoeken we wel op” kan toch niet de standaard worden als je nog leren moet.

Ook wordt er nu nog zo weinig met de hand geschreven. Zeker buiten school. Natuurlijk leren kinderen nog schrijven, maar een mooi karakteristiek handschrift ontwikkelen daar is geen tijd meer voor. Ze moeten tienvingerig leren typen. Dat is sneller en belangrijk om bij te blijven.

Een basisschoolleraar schreef in een reactie, dat niemand zich ongerust hoeft te maken, want dat de boeken en schriften niet zullen verdwijnen. Voorlopig misschien niet, maar als iedereen ontdekt hoe makkelijk…..nou ja, ik vraag het me af.

Maar sjonge, ik wens iedereen sterkte in het onderwijs. Zowel docenten, leraren, onderwijzers (m/v) en hoe ze verder nog mogen heten én de kinderen. Dat er maar niet te veel ADHD-ertjes mogen ontstaan door de snelheid waarmee kinderbreintjes aan de gang moeten. Zich moeten ontwikkelen tot goed bruikbare tools voor een ontspannen leven.

Ach, reken mij maar niet, hoor! Ik ben een oma, die de prentenboeken van vroeger zuinig bewaart en blij is, dat haar hersenen de boel nog ’n beetje op een rijtje hebben. En hoopt op mooi weer, dat ook. Fijn voor kinderen die buiten willen spelen…..

Mijn kloris is jarig vandaag. Hij kreeg kaarten en werd vandaag gebeld door familie van heinde en minder ver, door vrienden, bekenden, kortom door mensen die op de hoogte waren van deze heuglijke datum en daarom belangstelling toonden.

Maar ook diensten, bedrijven, instellingen, beheerders van nieuwsbrieven waarvoor hij zelf ooit belangstelling heeft getoond, blijken hem vandaag via zijn mailbox en telefoon van harte te feliciteren met zijn geboortedag. Ze wéten dus dat ie jarig is en misschien ( en eigenlijk is dat wel zeker) weten ze nog veel meer van hem.

Vindt hij dat erg? Welnee, het kan hem niks schelen, zegt ie en maakt zich er niet druk om. Nou, dat doe ik dan wel voor hem, want ik vind dat ze er geen moer mee te maken hebben of je jarig bent of niet. Dat druktemaken van mij  is onzinnige verspilling van energie, dat weet ik ook wel, maar zo zit ik nou eenmaal in elkaar.

Nou ja, hij klust voor geen meter, maar zelfs de Gamma feliciteert ‘m……….

Het is wel een beetje modieus aan het worden, maar wist je dat we hier onze eigen klokkenluider hebben?  Mevrouw Ouwehand van de Dierenpartij, ze heeft haar naam wel mee, zeg,  heeft als een echte klokkenluidster uit de school geklapt.

Ze heeft geopenbaard dat, als je als gewone burger iets geschrevens naar de Tweede Kamerleden stuurt, omdat je je ergens zorgen over maakt en die graag  met je volksvertegenwoordigers wilt delen zodat ze d’r wat aan kunnen doen, een en ander óngelezen in de prullenmand belandt. En ze vindt dat slecht voor het milieu, al dat verkwiste papier.

De mensen moeten het spul digitaal aanleveren, zegt ze. Je hebt dan ook meer kans, dat er iets gelezen wordt, vindt ze ook. Zou dat echt zo zijn? Voor het knopje “delete” hoef je niet eens op te staan om de prullenbak op te zoeken.

Ik word een beetje treurig van deze zogeheten onthulling. De apen in  Ouwehands dierenpark kunnen ook niet lezen, maar die hebben tenminste geen land te regeren…….

We dachten een paar dagen geleden dat de mussen van het dak zouden

gaan vallen, maar dat viel gelukkig mee. We hebben hier een heg vol mussen dus dan maak je je toch wat ongerust, hè? Zo’n uitdrukking is er toch niet voor niks, denk je dan.

Maar nou hoorde ik dat die helemaal niet op vogels slaat! Het is, zoals wel vaker gebeurt in taal, een verbastering. Vroeger hadden de mensen vaak mos op het dak. En als het dan uitzonderlijk warm was dan droogde dat uit, liet los, en viel van het dak. Het is dus “de móssen vallen van het dak”.

Die slimme vogeltjes van ons zorgen wel, dat ze zich rustig houden, komen zo nu en dan lekker badderen in de vogeldrinkbak en van het dak vallen? Ben je gek, mussen vallen niet van het dak. Die vliegen gewoon weg en gaan lekker in de schaduw zitten in de heg.

Dat was een paar dagen geleden, want het is weer voorbij die mooie zomer. We waren gisteren net in de stad toen het begon te hózen. En niet zo’n klein beetje ook. Met de temperatuur was niks mis, maar er kwam heel wat water naar beneden.

Dan zie je mensen lopen en fietsen, die het op ’n gegeven moment geen moer meer kan schelen of ze nat zijn en daar heel ballorig van worden. Daar moet het hárd voor regenen. Voor een béétje regen steken mensen gauw een pluutje op, maar als je die tóch niet bij je hebt omdat je dacht dat het zomer was, nou dan wordt ’t alleen maar leuk al dat water. Het duurde trouwens niet zo lang ook. Kort maar hevig. De auto is weer lekker schoon en het zonnescherm van de buurman ook. Was ie zelfs blij mee. Zo heb elk nadeel ze voordeel……

‘k Moet natuurlijk nog wel even iets vertellen over ons weekje vakantie in Cornwall. We waren in de buurt van Liskeard, een middelgrote plaats, waar we in principe alleen maar doorheen gereden zijn en er ’n keertje boodschappen hebben gedaan bij Morrisons. Want ons eenvoudige, maar van alle gemakken voorziene houten vakantiehuis was gelegen op zo’n perfecte plek, dat we daar zo gauw mogelijk weer naar terug wilden, als we ergens heen waren geweest.

En we hebben de héle week, elke dag weer, zulk verrukkelijk weer gehad! De ‘landlord’ vertelde, dat het daar bij hun ook een vreselijk koud voorjaar was geweest. Dus dat het, toen we de Eurotunnel uitkwamen, meteen zo stralend en lekker warm was ook, betekende gewoon een bonus! ’s Morgens dronken we koffie op de veranda van het huisje in de zon, die dan al uren had staan stralen. Geweldig! Er stonden palmen in de tuin dus ze zijn daar eigenlijk wel gewend aan subtropische temperaturen.

Natuurlijk zijn we niet steeds in de luie stand gebleven, want er is veel te zien in Cornwall. We zaten aan de rand van het Dartmoorgebied, waar wilde paarden, dito runderen en veel schapen rondlopen. Prachtig, zoals die beesten rustig midden op de weg gaan liggen met zo’n kop van : “Ja hoor es, wij waren d’r het eerst!”

We zijn ook nog naar Land’s End geweest. Dat is wat het is: het uiterste puntje van Engeland. Ja, voor de kust ligt nog ’n heel klein eilandje met ’n vuurtoren er op, waar je eventueel nog kunt overdenken of je nou écht wel wil doorzwemmen naar Amerika. Maar het is een echte toeristische attractie, dat Land’s End.

Het ‘grijsgehalte’ was zeer hoog. Van de bezoekers dan. Hele busladingen met bejaarden. Duitsers, véél Engelsen en ik hoorde ook Nederlands. Na een kop koffie (een kopJE kun je het hier niet noemen!) waren we dan ook redelijk snel weg. Als Japanners wat foto’s gemaakt, want het is natuurlijk toch wel een bijzondere plek. Wel gezorgd dat al dat grijs niet in de weg stond, wat nog best moeilijk was. (Gek is, dat we zelf op leeftijd zijn en toch die mensen niet zo goed kunnen hebben. Het waren er te veel, denk ik. Stokken, rollators, rolstoelen. Het leek Lourdes wel. Ja, sorry, hoor!)

We hebben dus veel weggetjes gereden, waar coaches niet kunnen komen en dat was leuk. We zijn ook op andere plaatsen nog aan de kust geweest, waar we veel gelopen hebben. Maar daarna altijd weer terug naar onze paradijselijke basis! We hebben er een heerlijke week gehad bij gastvrije mensen en zijn weer helemaal opgeladen. En nu breekt net hiér ook de zon nog door. Wat wil een mens nog meer. Ja, dat  dat huisje in Cornwall wat dichterbij was……

We waren na een lange autorit vanuit Cornwall gisteravond even voor negen nog nét op tijd bij de snackbar van ons eigen winkelcentrum om nog even iets eetbaars te halen. Ze gingen sluiten. De jongens waren de zitjes al aan het binnenhalen en alles werd gepoetst. Dat deden ze netjes. De glazen vitrines werden, zoals een van hen ons uitlegde, ontdaan van de sporen van ‘wijzende kindervingertjes’.

Dat klonk eigenlijk wel lief, zoals ie dat zei. En toen vertelde de jongen aan z’n collega, dat hij morgen bij * Theo en * Monique ging eten, want die hadden wat bijzonders te vertellen. “Nou, en dat kan maar één ding betekenen: zwanger!”

Tja, zo werkt dat. Kindervingertjes moeten eerst nog gemaakt worden…..

* Ik heb de namen niet echt verstaan, hoor…….