…..dat je als postmedewerkers wel eens in de war raakt is geen wonder uiteraard. Dat overkomt hun klanten ook regelmatig…..

‘k Vertelde al eerder over de uitvaart van mijn tante, die we gemist hebben doordat we geen rouwkaart hadden ontvangen. Die rouwkaart was bij navraag wél op tijd verstuurd naar het juiste adres. Mijn zus, die in Bennekom woont, had de kaart ’s maandags ontvangen. Tante was vrijdags overleden.

Op maandag wordt er tegenwoordig geen post meer bezorgd. Alleen wél, als het rouwkaarten betreft. Het kan dus best zijn, dat de Apeldoornse postbode geen zin had om op maandag moeite te doen voor die ene rouwkaart. Maar ook op dinsdag werd die niet bezorgd en dat blijf ik toch raar vinden.

Mijn zoon ontving deze week een belangrijke brief met codenummers voor zijn bedrijf, die aangetekend was verstuurd. En die zat gewoon tussen de andere post en de reclameblaadjes die Post-nl ook bezorgt. Voor die brief had volgens de procedure  natuurlijk getekend moeten worden. We waren allemaal thuis, dus waarschijnlijk was het te lastig en kostte teveel tijd.

En als ik dan in het nieuws hoor dat een postbode een heel pak rouwkaarten in een container dumpt, nou dan denk ik, dat het tijd wordt dat de post maar weer een staatsbedrijf wordt…..

Gistermiddag moest mijn zoon even iets doen in het datacentrum, waar hij de servers van zijn bedrijf heeft ondergebracht. In Amsterdam. En ik mocht mee om dat eens te zien. Je komt er niet zomaar binnen, want het gebouw is zwaar beveiligd. Hij moest dus via een legitimatie, mijn rijbewijs, van tevoren aan de portier van dienst laten weten dat ie z’n ouwe moeder meebracht deze keer.

Anders mocht ik er niet in. Je komt er sowieso niet zomaar in. Je moet je melden bij de slagboom en dan pas kun je doorrijden en parkeren. De toegangspas van mijn zoon en mijn rijbewijs werden gescand en toen mochten we verder. Dan begint de tocht door het gebouw. Mijn zoon wist er uiteraard de weg, maar van het aantal beveiligde deuren, dat hij met zijn pas open moest scannen, ben ik effe de tel kwijt.

Tenslotte kwamen we in de zaal waar in lange ‘straten’ de kasten met de servers staan. Er is een automaatje waar je van die gele oorploppers uit kunt halen om je gehoor te beschermen, want het is er (op z’n Amsterdams) een klereherrie! Maar ik had ze niet echt nodig. Het voordeel als je wat ouder bent, zullen we maar zeggen.Ik heb ze trouwens toch maar bewaard. Je weet nooit of je nog eens een enthousiaste snurker treft, nietwaar?

Je hebt in zo’n ruimte “koude straten” en “warme straten”. In de koude staan de kasten met hun voorkant naar elkaar toe, in de warme staan de apparaten met de achterkant tegenover elkaar, zodat ze hun warmte kwijt kunnen. Ik hoorde dat er datacentra zijn waar ze met die warmte delen van woonwijken verwarmen.

Je weet als eenvoudige computergebruiker (en ik ben er een van de allersimpelste soort) niet wat je ziet en hoort. Overal knipperende lampjes in allerlei kleuren, hele bossen snoeren en snoertjes, dikke en dunne, ook in verschillende kleuren en dat geluid, dat gaat maar door. Het is één grote hersenpan.

“Kijk”, wees mijn zoon, “hier komt dus jouw Elswhere.org vandaan!” Ik heb het direct dankbaar voor kennisgeving aangenomen, want ik was alleen maar hevig onder de indruk. Dat ie allemaal weet hoe dat gaat, de juiste stekkertjes in de goeie apparaten steekt, op de computer enorme  ritsen lettertjes en getallen ziet  en dan mompelt : “Okay, dat werkt dus.” Amazing.

Er moesten wat dingen gebeuren waar we op moesten wachten en onderwijl legde hij me van alles uit over het gebouw. Wij waren op één etage, maar zo zijn er liefst achttien! En over het stroomverbruik hebben we het maar even niet. Het gebouw is ‘rampenproof’, hoewel er honderden brandblussers hangen, maar dat zal wel voor de kleine calamiteiten zijn. Het staat wel aardig, die rooie dingen.

We hebben ook nog even koffie gedronken uit een groot apparaat en die was erg lekker. Kijk, gezellig is het er niet, geen plantje te bekennen, maar je hoeft er ook  niet te wonen natuurlijk. Ik vind het mooi, dat ik het allemaal eens heb gezien. Vanuit zijn kantoor hier thuis kan hij bijna alles regelen, maar ik weet nu waar ie het over heeft als hij zegt: “Verdorie zeg, nou moet ik  tóch nog naar Amsterdam!” Gaat hij weer even als hersenchirurg aan de gang. Maar ach, is ie weer even van de straat…..

’n straatje om…..

Onze buurvrouw was jarig en zij houdt van orchideeën. We waren in een supermarkt waar ze een uitgebreide bloemenafdeling hebben en daar stond er een waarvan ik dacht dat ze die kleur nog niet had. En er zat ook nog een leuke sierpot omheen.

Die kocht ik dus, alleen moesten we ‘m zelf nog even inpakken. Ik was samen met mijn zoon en hij hielp me even die zaak te regelen, het is een hulpvaardige jongen. Er moest een lintje omheen en zo. Die spullen waren allemaal aanwezig bij een inpaktafel.

Terwijl we daar samen zo mee bezig waren,  liep ons een bejaarde man voorbij die zei: “Ja, dat is een mooie plant, hè, voor oma?” Wij keken mekaar eens aan, want was ik nou die oma en is mijn zoon zo jeugdig van uiterlijk dat ie voor mijn kleinzoon werd versleten?

Je snapt wel, dat mijn zoon ervan overtuigd is, dat ’t laatste het geval is. De kleuter…..

…..nu hebben we d’r vijf…..!

‘k Lees net in een foldertje van de C1000, dat de sperzieboontjes morgen 35 cent per pond kosten. Dat is natuurlijk zowat te geef. Heel de buurt eet morgen prinsessenboontjes, zo heetten ze in mijn tijd ook wel. Je zou als klant wel gek zijn om niet van die aanbieding te profiteren, want het zijn nog hele mooie boontjes ook. Exportkwaliteit. En als je in de winkel rondkijkt bij de groente en het fruit is er wel meer dat spotgoedkoop is geworden sinds de Russen ons spul niet meer willen hebben.

Maar toch heb ik last van een probleem. Wat die Russen doen moeten ze zelf weten, die missen gewoon onze prima met zorg geteelde vitamientjes, maar ik vind die boycot erg vervelend voor de kwekers hier, want die blijven nu zitten met voorraden die bederfelijk zijn, die ze niet kwijt kunnen of duur moeten opslaan. Ik zag op de televisie een meneer die stond te beweren, dat de supermarkten ze te hulp komen door een en ander over te nemen. Ik denk dan achterdochtig: dat zal absoluut voor te weinig zijn, want zo zijn die inkopers wel. Maar hij legde de nadruk op het feit, dat ‘de consument’ nu echte Hollandse producten op tafel kan brengen. Alsof dat anders niet zou kunnen. Ik werd van Sharon Dijksma met d’r groentekistje naar de Kamer een beetje lacherig. En Spaanse aardbeien kocht ik toch al niet.

Maar ik vroeg me af: wie wordt er nou precies beter van deze situatie? De klant, de supermarktbaas of de tuinder, die blij mag zijn, dat hij zijn spullen toch nog kwijt kan, al is het voor een appel en een ei. O, en die willen ze in Poetinland ook niet meer, hè?

Weet je, ik wil best 70 cent of meer  betalen voor een pond boontjes, dat is sowieso het dubbele en dat vind ik nog niet te duur voor een zomergroente. Alleen weet ik dan nóg niet of  mijn geld bij de goeie terecht komt. Ik vind het maar moeilijk. Die stomme Russen ook…..

…..en dat zou anders zomaar de grens over zijn gegaan! Daar moet je toch niet aan denken, hè…..?

We kregen net een telefoontje van mijn zus, waarom we niet bij de begrafenis van onze tante, de jongste zus van mijn vader, waren geweest. Zij was nog in de condoleanceruimte van de begraafplaats samen met de neef van wie ze dus net zijn moeder hadden begraven. Ze vroegen zich af of er iets met ons was, want natuurlijk werden we bij de plechtigheid verwacht.

We zouden er ook zéker geweest zijn als we een rouwkaart hadden gekregen. We wisten van het overlijden door een mailtje van onze nicht uit Amsterdam, maar door het uitblijven van de kaart dachten we dat neef er misschien een besloten uitvaart van wilde maken. Wel vervelend natuurlijk, want ze was onze laatste volbloed tante en we waren er graag bij geweest. Vanmorgen hadden we het er nog over.

De rouwkaart is wél verstuurd, zei onze neef, maar dus niet aangekomen bij ons. Adres goed, op tijd verstuurd, mijn zus had ‘m maandag al, vertelde ze. Maar tante is dus al begraven en er is niks meer aan te doen. Ik vind het heel akelig en ben er een beetje ontdaan van. Er zijn dingen in het leven en in de dood nog meer, die je niet meer over kunt doen. Ik hoop dat ze een mooi afscheid heeft gehad.

We gaan wel een klacht indienen bij de post, even uitzoeken waar dat dan moet. Ik heb zoiets gelukkig nog nooit eerder bij de hand gehad. Want het is een heel naar gevoel. Je wilt iemand toch de laatste eer bewijzen. En wáár is onze kaart? Een rouwkaart zie je toch ook als bezorger niet over het hoofd? Excuus aan onze familie en neef Cees in het bijzonder. Het was niet zo bedoeld…..

……….

*** En nou hoor ik, dat tante zelfs al is gecremeerd. Dat is nog definitiever dan begraven…..

De Apenheul is een populaire attractie hier in Apeldoorn. Was het vroeger min of meer een park met een grote verzameling verschillende apensoorten, van indrukwekkend groot, er grappig uitziend, van diverse kleuren tot watervlugge kleintjes, van wie er een heleboel los door het park banjerden, tot groot vermaak van ook ónze kinderen, nu worden er nogal wat speciale activiteiten georganiseerd om de mensen, ondanks verhoogde toegangsprijzen, met hun kinderen naar het apenpark te laten komen. Door de reductie die er voor kinderen is lukt dat, volgens de berichten, heel aardig.

De psycholoog, die vroeger aan het revalidatiecentrum was verbonden, waar wij ook werkten, kwam er vaak om het gedrag van de apen te bestuderen. Vooral de groepsprocessen zijn interessant, zei hij. Want die bleken enorm op de gedragingen van de mensen in ons centrum te lijken. Hele verhandelingen kon hij erover schrijven.

Vanmorgen stond er een leuk stukje in de krant over Jambo, een 200 kilo wegende zilverrug-apenman, die zich heel zielig gedraagt. Niks macho aan te bekennen op dit moment. Hij heeft namelijk een kleine verwonding in zijn knieholte, waarvan al is vastgesteld dat het niks bijzonders is en gewoon even moet herstellen. Een “sneetje” stond er.  Maar Jambo doet er heel moeilijk over.

Zoals mensenmannen ook wel eens doen als ze iets kleins mankeren. Niet allemaal natuurlijk, ik wil geen herrie in de tent hier, maar ze bestaan wel, zulke mannen. Bij apen dus ook. Jambo wenst verwend te worden door zijn vrouwen en die trekken zich van zijn dramatisch gedrag helemaal niks aan.

Dat vond ik kostelijk om te lezen. Onze psycholoog had gelijk om vaak te gaan kijken in de Apenheul. Kun je veel van leren. Apenvrouwen zijn net mensenvrouwen. Net zo verstandig…..

…..ach gossie, zó zielig…..

Vandaag kregen we een brief van onze huisarts. Hij zat in een blanco envelop, zodat we eerst dachten dat het iets onbelangrijks was. Maar dat was het niet. Een bijzonder epistel waarin de dokter aankondigde dat hij er mee ophield. Hij is nog jong, nog helemaal niet aan zijn pensioen toe, zoals onze vorige huisarts, maar hij gaat, wel in zijn vakgebied, iets anders doen.

Een poos geleden, al maanden terug, stond er bij de balie van de assistentes een mededeling, dat onze dokter wegens persoonlijke omstandigheden tijdelijk afwezig was en dat zijn praktijk werd waargenomen door een andere arts. Die hebben we daarna ook wel eens getroffen en dat was een erg aardige vervangster. Die ‘persoonlijke omstandigheden’ gingen ons, vonden wij, niks aan dus daar hebben we nooit naar geïnformeerd.

Uit de brief van vanmorgen bleek, dat onze dokter een burn-out heeft gehad. Hij kon, schreef hij, zijn werk, de stress over het nieuw betrokken gezondheidscentrum waar zijn praktijk deel van uitmaakt, in combinatie met zijn gezin met jonge kinderen, niet aan. De praktijk wordt nu overgenomen door een doktersechtpaar, van wie we de vrouwelijke helft al kennen. Grappig is, dat zij er nu tot november weer tussenuit gaat, want ze krijgen een kind. Ja, persoonlijke omstandigheden.:-)

Onze burn-out dokter gaat dus iets anders doen. Ik herinner me een gesprek, dat we met hem hadden toen we ‘m voor het eerst ontmoetten, een paar jaar geleden. Toen vertelde hij ter kennismaking dat we hem waarschijnlijk weinig zouden zien, als we tenminste niks ernstigs te berde brachten, want de assistentes namen nogal wat werk van hem over. Bloeddruk meten, oren uitspuiten, injecties, verbanden aanleggen, allerlei gevarieerd ‘klein’ werk dus. Er waren plannen voor een diabetes-verpleegkundige en eventueel nog andere parttime deskundigen.

En toen verzuchtte hij al : “Eigenlijk ben ik daar geen huisarts voor geworden. Maar het moet wel zo vanwege de efficiëntie!” Ik begrijp dus wel wat hij heeft gemist. We wensen hem natuurlijk veel geluk bij zijn keuze. Misschien gaat ie wel een mooi nuttig onderzoek doen. Uitvinden hoe iets ongeneeslijks te genezen is of zo…..

…..aan de wilgen…..