Van de week las ik in de krant dat er veel ‘doorgefokte’ hondenrassen zijn. Dat heeft tot gevolg, dat die beestjes behoorlijk slecht in elkaar zitten. Er zijn er bij, die na enige fysieke inspanning amechtig door hun pootjes zakken, terwijl ze daar qua leeftijd nog niet aan toe zouden moeten zijn. Oud worden ze dan ook niet, want ze hebben, ondanks de ongetwijfeld meer dan goede zorgen van hun baas wegens de prijs, die hij voor zijn rashond heeft betaald, geen kwaliteit van leven. “Maar,” zegt de sector hondenfokkers “met een jaar of tien hebben we het wel weer voor elkaar om goede dieren te leveren.”

Zou dat bij mensen ook kunnen, dat ze doorgefokt zijn? Of past bij mensen alleen de term “opgefokt”? Want daar lopen er tegenwoordig wel erg veel van rond, dat weet iedereen. En of je dat euvel binnen tien jaar hebt verholpen?

Wij hadden vroeger een zwarte labrador. Goochem heette die, want dat was hij. Of liever ‘zij’, want ze was een dame. Maar wij hebben altijd  ‘hij’ gezegd, omdat we ‘zij’ een beetje tuttig vonden, meer iets voor een schoothondje en niet voor een stoere zwarte hond. We haalden hem destijds uit het Apeldoornse asiel en het was meteen een vriendschap voor het leven. Hij sprong achterin de auto, alsof ie dacht: “Hè, hè, daar zijn jullie eindelijk!” en wij hadden datzelfde gevoel. Hij was al zeven maanden en kende al allerlei kunstjes, die je een jongere hond nog had moeten leren. Dat was waarschijnlijk in het asiel gebeurd, waar men zich echt met de dieren die er zitten, bemoeit. En dan heet je natuurlijk niet voor niks Goochem.

Dát hij er zat kwam doordat hij voor de fokker onverkoopbaar was, werd ons verteld. Hij had aanleg voor een heupdysplasie, die hij later inderdaad  heeft ontwikkeld, en er was een oor verkeerd, dat niet volgens de rasregels aan zijn ongelooflijk lieve koppie zat. Maar zijn staart had hij nog. In die jaren werd er nog gecoupeerd. Daar heb ik nooit iets van begrepen, waarom dat moest. Mode? Raar. Voor ons was die staart “de lolmeter” !

Het was een uniek beest. Bij de piano in onze huiskamer hangt een mooie foto van ‘m. Van Tommie, onze kat, trouwens ook. Ze konden het uitstekend met elkaar vinden en leefden vreedzaam als kat en hond. Goochem was verkooptechnisch dus geen perfecte hond, maar wat hébben we een plezier met  hem gehad! Vijftien is hij geworden en dat was best oud voor een labrador. Hij was geen geleidehond, maar mijn kloris kon hem uitlaten zoals iedereen. Goochem bracht hem gewoon weer thuis, waar natuurlijk wel een gevulde voerbak voor ‘m klaar stond. Dan zijn veel honden goochem. Zijn baas kreeg koffie.

En dat gekke oor was alleen maar leuk. Kon je ook binnenstebuiten doen. Dan schudde hij even met z’n kop en zat het weer goed. En dan kon ie je zo aankijken van: “Zo, was dát even leuk? Graag gedaan, hoor!” Ach ja, Goochem…..

Maar mensen met rare oren, omdat ze niet luisteren? Onverkoopbaar zijn ze…..!

…..toen de heup nog goed zat kon ie rennen, hoor…..!

Nog even iets over Apeldoorn, hè, daar woon ik tenslotte. Elke keer valt het me op, dat er toch best wel veel activiteiten zijn hier. Groot of klein van formaat, er is van alles te doen. Onze krant publiceert altijd een hele agenda van waar, wie, hoe of wat. Van workshops over van alles tot beachvolleybaltoernooien, ik noem maar wat.

Want die laatste gaan ze organiseren, volgende zomer, las ik. Op het Marktplein voor het stadhuis. Ze gaan twee grote velden met zand neerleggen en die moeten van een flinke laag zijn voorzien, want de spelers maken nogal eens een snoekduik en dan kun je beter niet op de harde ondergrond terechtkomen met je nogal schaars geklede lijf. Het moet wel echt op een beach lijken natuurlijk.

En dan komen er ook nog tribunes omheen voor een paar duizend toeschouwers. Het klinkt allemaal hartstikke gezellig. Mooi weer d’r bij en je hebt weer een geweldig zomers Apeldoorns evenement.

Maar wat  ik me nou afvraag: onder dat hele Marktplein zit een parkeergarage. Kan die al dat gewicht wel houden? Vooral dat zand, dat weegt wat, hoor! En dan de drommen  mensen die komen kijken, want daar hopen de organisatoren natuurlijk op, die brengen van huis uit ook nog de nodige kilo’s mee.

Ben ik nou zwaar op de hand als ik denk, dat áls we de stad in moeten tegen die tijd, de auto maar even ergens anders moeten neerzetten…..?

…..wel véél zand, want eeen gevallen meisje mag zich geen pijn kunnen doen…..

Vorige week had ik een reclamemailtje, waarin een kerstboom met zuinige ledlampjes werd aangeboden voor een heel redelijk bedrag. Wel ’n kunstboom natuurlijk en dat is vanwege het gemak. Die lampjes zitten er ook al in en dat is eveneens vanwege het gemak. Geen gefrutsel met snoertjes. Je ziet: als mensen de zeventig gepasseerd zijn worden ze gemakzuchtig. Want ik was erin geïnteresseerd.

Het was een zogenaamde “dagaanbieding”, die kerstboom, dus ik heb ‘m meteen besteld. Wat moet je half november al met een kerstboom, zou je zeggen, maar ik heb de ervaring dat de tijd vandaag de dag zo verschrikkelijk hard gaat, dat het zómaar kerst is dus die aanschaf leek me eigenlijk geen bezwaar. Hij is zonet afgeleverd. We laten hem ingepakt tot na Sinterklaas, dat dan weer wel. Die twee feesten zitten elkaar tegenwoordig toch al zo in de weg.

Dat kan ik me van vroeger helemaal niet herinneren. Sinterklaas was Sinterklaas en Kerst was Kerst. De kerstboom werd pas ’n paar dagen voor die tijd gekocht. Een échte uiteraard. Ik kan in mijn herinnering de ouderwetse geur ervan zo terughalen, want die was toch anders dan van de boompjes die je nu koopt. Maar bij zo’n echte boom is  het óngemak er van d’r natuurlijk  ook. Hij moest acclimatiseren, ook toen we nog helemaal geen centrale verwarming hadden. En de vallende naalden en het geprik bij het neerzetten. Dat gedoe hebben we met deze boom dus allemaal niet. Maar ik wacht wel ‘ouderwets’ totdat de Sint echt weg is, voordat we hem ( de boom dus, hè ) uitpakken en gaan versieren. Met spullen die we soms al meer dan vijftig jaar hebben!

…..hier hangt dus het hele winkelcentrum mee vol, energiezuinige lampjes…..

Vanwege de commercie is het winkelcentrum in onze buurt al weken versierd. Ook met ledlampjes natuurlijk, want die zijn zuinig. Dat staat ook gezellig, hoor. Wat ook leuk is, en dat slaat eigenlijk nergens op uiteraard: we hebben bij het voetballen gisteren met 6-0 gewonen van Ledland….. !

De PVV wil in een wet laten vastleggen, dat onze Zwarte Piet, je weet wel, dat leuke ventje over wie zoveel te doen is de laatste tijd, altijd donkerbruin of zwart  geschminkt moet zijn als ie Sinterklaas helpt. Je weet wel, dat is die ouwe man met die witte baard, die altijd van alles vergeet, want verstand van internet bijvoorbeeld heeft hij nauwelijks en nou, dát is pas dom, zeg! En Piet z’n verdere outfit moet dan ook voldoen aan onze ouderwetse traditionele normen: krulletjespruik, als ie die niet al van nature heeft en ’n mooi fluwelen pak. De rooie lippen en oorringen mogen van mij naar behoefte. Niet per se noodzakelijk.

In ’n interview met Herman Finkers las ik vanmorgen

…..witte pieten…..

…..nou, zoveel scheelt ’t toch niet? Tja, misschien de uitstraling…..

zijn opmerking, dat de hoogste Sinterklaas, namelijk de Paus, óók een heleboel mannetjes in fluwelen pakken heeft. De Zwitserse Garde! Maar dát zijn soldaten met een heel wat strengere uitstraling dan die jolige Zwarte Pietjes van ons. En die jongens zijn helemaal wit van zichzelf. Dat scheelt, komt geen geschmink aan te pas.

Maar nog even over die PVV-wet, hè:  als ze nou tóch bezig gaan dan kunnen ze misschien meteen even laten vastleggen, dat mannelijke politici die in de Tweede Kamer zitten, alleen met hun natuurlijke haarkleur in het openbaar mogen verschijnen. Met name geblondeerd haar zou moeten worden uitgebannen. Vanwege de traditie en uitstraling…..

Van de week zag ik in de supermarkt hoe een vader zijn nog heel jonge zoontje met z’n telefoon op de foto zette. Het jochie zat, misschien wel voor het eerst, in het zitje van de winkelwagen en hij vond het schitterend! Zó leuk om te zien! Dat zijn van die momentjes die je dan als ouder gewoon even moet vastleggen.

Van zulke momenten hebben wij met onze kinderen natuurlijk ook wel gehad en vastgelegd is er uiteraard van alles, maar zo’n mobieltje, tsjonge, wat is dat toch makkelijk: altijd bij de hand. Bij ons zat het fototoestel in een tasje, dat je eerst moest openmaken om ‘m eruit te halen. Tegen de tijd dat je dat allemaal gedaan had was het  ‘moment suprême’ allang voorbij. Als je überhaupt een camera bij je had.

Bovendien hadden wij er ’n paar bij, vooral toen ze wat ouder werden, die nooit op de foto wilden. Wanneer het toch ’n keer zo uitkwam hielden ze hun hand voor hun gezicht of draaiden hun hoofd om.

Volgens mij heeft ook alleen ons jongste kind ooit in het stoeltje van een winkelwagen gezeten, want eerst had zo’n super alleen maar mandjes. En, heel dom misschien, ik nam ook nooit een fototoestel mee als ik boodschappen ging doen. Och, och, wat hebben wij toch een hoop mooie momenten gemist…..

…..kinderen in winkelwagens, een fotogenieke combinatie…..

Volgens een kop in de krant van vandaag verkeert de Apeldoornse basisschool De Mheen, hier in de buurt, in ‘roze’ sferen. Dat komt doordat er vier (!) juffen tegelijk zwanger zijn. Ze showden op een foto hun blote buiken ( het is een openbare school) en zo te zien zijn ze zo ongeveer allemaal even ver gevorderd in hun zwangerschap.

Dat houdt in dat hun directeur er iets minder roze bijloopt, want die moet voor de vervanging zorgen als de moedertjes met verlof zijn. Voor de kinderen in de klas is het natuurlijk erg leuk. Een mooiere vorm van sexuele voorlichting kun je niet hebben. Er worden babynamen verzonnen en een van de juffen heeft zelfs een echofoto van haar kind in de klas opgehangen.

Maar het wordt uiteraard wel eens tijd om wat meer mannen te werven voor het basisonderwijs. Die kunnen dan wel vader worden, maar daar zie je aan de buitenkant niks van en ze zouden het zélfs nog stil kunnen houden. Ook op een openbare school…..

…..met verhaaltjes over ooievaars hoeft juf niet aan te komen natuurlijk…..

Toen ik vanmorgen een foto in onze Stentor zag, waaronder stond dat een van de mevrouwen die er op stonden al heel veel jaren zorg draagde voor de koffie bij die krant, dacht ik: “dráágde?” Dat moet toch ‘droeg’ zijn?  Nou, nou…..en dat voor een kránt!

Maar eigenlijk klinkt het heel gewoon: draagde. En dat is met wel meer werkwoorden, die zogenaamd ‘sterk’ zijn. Kleine kinderen hebben nog geen idee van vervoegingen en gebruiken ook vaak een logische vorm. We hebben een rare taal . Zo een van: waarom makkelijk als het ook moeilijk kan?

En waarom heet zo’n werkwoord, waarvan in de vervoeging de klank verandert, eigenlijk ‘sterk’ en die waar dat niet gebeurt ‘zwak’? Niet, dat het me wat kan schelen verder, ik heb er op mijn leeftijd geen last meer van, maar uit te leggen aan een vreemdeling die onze taal moet leren is het niet.

Gisteren hangden er trouwens nog blaadjes aan de boomen, die nu in de straaten liggen. Die vliegden er door de harde wind zomaar af.  Tja, ’t is herfst, hè…..

…..heel simpel eigenlijk, je moet het even weten…..