‘k Geloof, dat er niks is, dat ik smeriger vind dan in het donker op een naaktslak trappen! We hebben er dit jaar nogal wat in de tuin en elke morgen en avond ben ik op jacht naar ze. Ik pak ze niet op, maar wip ze met een klein tuinharkje in een mandje en gooi dat leeg in de groene bak.

Ik maak ze dus niet dood, want ze kunnen zich nog te goed doen aan het groente- en tuinafval. Vind ik best diervriendelijk. Die kleine musjes in onze tuin zie ik ze niet verorberen. Dat de slakken daarna bij het ophalen van de groene bak in een grote niet diervriendelijke vrachtauto terecht komen daar kan ik dan even niks aan doen.

Wat ik wel gek vind is, dat ik helemaal geen huisjesslakken tegenkom. Alleen maar die glibberige slijmbeesten. Komt door het vaak natte weer, zeggen ze. Dat zal wel, ik heb er geen verstand van. Hoe je bestrijden moet daar zijn de meningen nogal over verdeeld. Zout (hoe leg je op elke slak zout?), koffieprut houden ze ook niet van, bier lusten ze wel, maar dan schijnen alle naaktslakken uit de hele buurt aan de bar te komen hangen, slakkenkorrels heb ik al eens gestrooid, maar ik moest evengoed op jacht dus die hielpen niet echt.

Nou ja, ik jaag dus maar verder op die beesten. Slakken met huisjes heb ik ook niet graag, maar ik vind ze wel mooier om te zien. Voordat die de bak ingaan, bekijk ik ze graag. Maar dit jaar nog geen huisjesslak gezien. Wel veel dakloze slakken. En er zijn ook al zoveel dakloze mensen deze zomer. ’t Is een plaag van de natuur…..

In Paleis Het Loo was de afgelopen tijd een tentoonstelling met de hoeden, die prinses Beatrix ooit tijdens haar bezoekjes zo hier en daar heeft gedragen. De enige officiële foto’s van haar zónder hoofdbedekking zijn te tellen. Bij rampen en op de Antillen, geloof ik. Een hoed moet. Máxima vind ik zonder hoed leuker, maar die moet er ook regelmatig aan geloven en die houdt nogal eens van gróót in zo’n geval. Ook bij haar dus: de hoed moet. Er schijnen nogal wat mensen op die expositie, die “Chapeaux” heet, wat blijkbaar chiquer klinkt dan “Hoeden”, af te komen, want ze verlengen ‘m tot eind oktober.

Er wordt hier komend weekend een polotoernooi gehouden met vier profteams, die gaan strijden om de King’s Cup in de voortuin van het paleis met dat museum, want dat is het, op de achtergrond, georganiseerd door de Rotary, waar behalve dat er gesport gaat worden, (er zijn maar liefst 70 paarden nodig voor het evenement, die in de koninklijke stallen mogen staan) er staan Engelse sportrijtuigen met vierspan opgesteld, er is een veiling waar van alles te koop zal zijn én een jury gaat de hoeden van de bezoekers beoordelen! ’n Soort Ascot in Apeldoorn. De organisatoren hopen op een jaarlijkse of tweejaarlijkse traditie.

Je moet er van houden, van zoiets. De krant zal er wel verslag van doen en dan lees ik het wel, welke chapeau er gewonnen heeft. Zal wel niet zo’n serieus hoofddeksel zijn als die binnen op die tentoonstelling staan, want Beatrix houdt niet van extravagant. Máxima vast wel. Nou, ik hoop voor ze dat ze mooi weer hebben, dan hebben wij het in onze áchtertuin ook en een verregende hoed wint geen prijs natuurlijk…..

Gisteravond zat ik rond acht uur in mijn eentje in de kamer. De televisie stond aan en ik had de keus om het achtuurjournaal te kijken, een programma over onze planeet of “Ik hou van Holland” op RTL. Er is nog wel meer, maar ik had geen zin in zappen.

Mijn man was boven bezig met zijn vrijwilligerswerk, een dienst die de hele zaterdagavond duurt. En onze zoon is getroffen door een spit-aanval in zijn nek, waardoor hij met veel pijn door het huis loopt en het liefst plat ligt. Hij heeft van de dokter behoorlijk zware pijnstillers gekregen en hoopt alleen maar dat ie er een beetje snel verbetering van merkt, want hij heeft het hartstikke druk met werk en kan zijn hoofd nauwelijks bewegen. Maar vandaar dat ik, die niks mankeer, in mijn eentje beneden zat.

Niks mis mee, ik vermaak me wel. Maar soms heb ik het even moeilijk met het journaal en onze planeet is interessant, absoluut, maar ik wenste even vermáákt te worden. Nou, dat kan met “Ik hou van Holland”. De enige serieus te volgen figuur in dat programma vind ik Guus Meeuwis. Die doet tenminste gewoon en weet ook wat. Verder wordt er veel gehinnikt, Linda de Mol voorop, en de rest van de kandidaten wil alleen maar leuk doen en geestig gevonden worden. Daar worden ze op uitgezocht. Bovendien was het programma een ouwe aflevering, al doen ze net of dat niet zo is, zoals wel vaker in de zomer. Maar omdat wij het nooit volgen, was het nieuw voor mij.

Ik hou heus nog steeds van Holland, en het RTL-zaterdagavondvertier zou dat moeten bevorderen, maar volgende keer toch maar weer het journaal of de planeet. Dat kan ook. Of de televisie uit en wat anders gaan doen, nog beter. Scheelt keuzestress…..

Als woord kende ik het niet zo, maar het is een vak: handtherapist. Hoe ik er op kom? Nou, ik vroeg me ineens af hoe ik, toen ik nog autoreed eigenlijk de richtingaanwijzer bediende. Als ik linksaf moest met mijn rechterwijsvinger onder het richtingaanwijzershendeltje naar boven en bij rechtsaf met meerdere vingers naar beneden, geloof ik. Als ik de hoek om was ging ie vanzelf weer terug. Hoefde ik niks aan te doen.

Dus richting aangeven als je in een auto rijdt is niet veel werk. Toch zie je dat steeds minder mensen dat doen. Helemaal als op de weg staat aangegeven met een pijl, dat het een links-of rechtsaf-baan is vindt menigeen het totaal onnodig. In de wet staat, dat je bij elke verandering van richting moet aangeven wat je gaat doen. Lijkt me logisch. Ik vind zondigen tegen deze regel vele malen erger dan het luttele aantal te hard gereden kilometers in meestal zeer rustige omstandigheden, die de bekeuring verstrekkende apparaten wél in de gaten hebben. We hebben in dit huis al menig keer boetes betaald voor slechts 6 á 8 kilometer te hard gereden afstanden. Toch al gauw een paar tientjes per keer.

Alle mensen, die geen richting aangeven, hebben waarschijnlijk handtherapie nodig. Om te leren de richtingaanwijzer tijdig en frequent te gebruiken in de juiste omstandigheden. Dat je daartoe kunt worden veroordeeld. Net zoiets als therapie voor dronken rijders. In het geval van toezicht op dat ‘geen richting aangeven’ moet de politie wel in handhaaftherapie uiteraard…..

Tijdens een van onze wandelingen kwamen we nog langs de plek waar ik vorig jaar zo stom ben gevallen! Nu was het er droog en had ik, in tegenstelling tot toen, wel de goede schoenen aan en was het wél grappig om te zien! Geen sweet memories uiteraard, maar daar kunnen dat hekkie en dat plekkie natuurlijk niks aan doen. Moeders kon vorig jaar zelf de piek op de kerstboom zetten na die gescheurde schouderpees, ze is allang weer heel en heeft nergens meer last van…..!