Als je lid van de Dierenbescherming bent of je zelfs hebt aangesloten bij de Partij voor de Dieren, dan heb je het in deze dagen moeilijk, dat kan niet anders. Je wordt verscheurd door twijfels. Ook de sportvelden, campings en particuliere tuinen hier op de Veluwe worden verscheurd door de wilde zwijnen en veranderd in gebieden, waar tanks zonder rupsbanden doorheen lijken te zijn gegaan.

Gisteravond zag ik op de tv een campinghouder, die het janken nader stond dan het lachen. Tientallen duizenden euro’s schade aan bedrijven die het moeten hebben van hun ligging in een natuurgebied. Een afzetting zou van gewapend beton moeten zijn in plaats van het gebruikelijke gaashek om de beesten tegen te houden en daar is weinig natuurschoon aan te bekennen.

We zagen trouwens gisteravond in een tuinprogramma op de BBC hoe ze in Engeland afscheidingen maken. Een soort vlechtwerken van hele dikke takken, die dan ook weer uitlopen en zo een hele stevige ondoordringbare groenwal vormen. Er zijn daar bedrijven die speciaal voor dat doel struiken met van die dikke rechte stammen kweken. Het is even werk maar dan heb je ook wat. Het ziet er heel natuurlijk en milieuvriendelijk uit en daar zouden die zwijnen niet doorheen komen.

Maar ja, dat is in Engeland. Ik weet niet of ze het hier zo zouden kunnen doen. Ze hebben daar meer bomen, struiken en vooral meer ruimte en misschien minder wilde zwijnen. Maar die groene wallen geven wel dat mooie “patchwork” landschap.

Die zwijnen bij ons worden ook nogal eens aangereden op de 80-kilometerwegen hier in de buurt, waar ook niet altijd 80 kilometer wordt gereden, dat moet gezegd, maar het is natuurlijk zonder meer zielig om als zwijn zo aan je eind te moeten komen. Het is uiteraard ook niet ongevaarlijk voor mensen zoiets. Nu zijn er dan toch afspraken met Staatsbosbeheer. Men gaat maar wat ondernemen om er een aantal af te schieten. Er zijn er gewoon te veel, dat was bekend

Trouwens, Menno Nicolai heeft last van mollen. Niet in zijn gazon, maar in zijn grasveld. En als er één dierenvriend is, dan is het Menno toch wel. Op de verkiezingslijst gestaan voor de PvdD, kun je nagaan. Zelfs hij roept: “Dood aan de mollen!”. Dan ben je toch behoorlijk in verwarring als dierenbeschermer.

In de reacties kreeg hij wel tips om zijn mollen te bewegen een andere locatie op te zoeken met hun familie. Dan zouden ze niet dood hoeven. Als dat lukt dan zwijnen de mollen. Maar ze zullen toch heel wat zwijnen moeten mollen, ben ik bang…….

‘k Kreeg van onze dochter nog een verlate vakantiefoto. Hier waren we in augustus met de hele familie. Hoe het jongetje heet laat zich raden! Alleen is hij niet zo heilig……!

Jacq van lief dagboek wordt, zo schrijft ze, vaak aangezien voor een medewerkster van de winkel of instelling waar ze zich op een bepaald moment bevindt. Dat vindt ze opmerkelijk. Door mijn leeftijd zal mij dat niet zo snel overkomen, want ik zie er wel uit als iemand die weinig meer uitvoert, ha, ha!

Maar tóch zou het me best kunnen gebeuren, want ik heb een andere afwijking in winkels. In kledingwinkels bijvoorbeeld raap ik áltijd de van hun hanger gegleden kledingstukken op van de grond. En er ligt nogal eens wat, want die frutselige topjes, met spaghettibandjes met name, en die bloesjes en jurken met van die gladde stofjes hebben weinig houvast aan het hang- en sluitwerk. Maar ik kán er gewoon niet aan voorbij lopen en ze laten liggen.

Dus sta ik ze netjes terug te doen in de rekken, terwijl mijn man als ie er bij is geduldig staat te wachten tot ik klaar ben met mijn uitsloverij. Want dat vindt hij ‘t. In de supermarkt heb ik ’t ook. Uit het schap gevallen zakken kattengrit, doosjes die niet meer in gelid staan of zelfs gevallen zijn, doordat iemand per se het achterste doosje moest hebben, potjes die bij de verkeerde soort staan: onbezoldigd bemoei ik me ermee.

Het is een afwijking, ja. Maar ik moet zeggen dat ik er thuis weinig last van heb. God zij dank……

Mijn rijbewijs moest worden verlengd. Niks bijzonders, maar omdat ik vorig jaar een door de wet bepaalde leeftijdsgrens ben gepasseerd, vertrouwen ze me niet zonder meer en moest ik vandaag even laten zien of en hoe ik nog functioneer op m’n ouwe dag. Nou vind ik dat helemaal geen verkeerde regeling, hoor, je kunt met bejaarden niet voorzichtig genoeg zijn. Die gaan in de loop van de tijd misschien van alles mankeren en in hoeverre dat hun rijstijl beïnvloedt daar zijn ze zelf meestal niet zo kritisch op. En dat moet wel even duidelijk zijn natuurlijk.

Dus toog ik vanmiddag naar het gebouw van ZorgSaam, de kruisvereniging, om me door de daar aanwezige arts te laten keuren op gebreken. De dokter was zelf al een oudere man, die, leek mij maar zo, deze baan vervulde om na een drukke praktijk als huisarts toch niet helemaal uit de running te zijn en ook nog tijd over te houden voor de golfclub.

We hadden het heel gezellig samen en dat was opmerkelijk, want ik was thuis helemaal de tijd vergeten dus ik was hartstikke te laat voor de afspraak ook nog. Hij zat er niet mee. “Maar ik had eigenlijk al met mijn vrouw afgesproken”, zei hij “dus een bloemetje of ’n taart zou aardig zijn”. De toon was meteen gezet en dat was leuk.

Mijn medische verleden werd even doorgespit, hij bekeek met belangstelling mijn meegebrachte medicijnen, “hé, dat heette vroeger anders! Mag ik de bijsluiter van u hebben? Dan heb ik wat te lezen bij de open haard vanavond”. Mijn ogen werden met en zonder bril getest, uiteraard ging mét beter dan zonder, maar het was meer dan voldoende om nergens tegen aan te hoeven rijden en het meegebrachte bodempje ochtendwater (wat een gedóe is dat ’s morgens als je net wakker bent, zeg!) was van uitstekend gehalte.

Toen nog even mijn bloeddruk, die ook “niet gek voor uw leeftijd” was en moeder was weer klaar voor jaren. Ik weet niet eens hoeveel jaren precies, vijf geloof ik. Het aanvragen van een nieuw rijbewijs is me toch een administratie als je zo oud bent als ik! Dat kan ik je nu alvast vertellen. Ik moestnaar het gemeentehuis, waar de medewerkster een la opendeed, er een formulier uithaalde, op de balie legde en zei: “Zo, dat is dan € 19,90”. En dat is dan je Eigen Verklaring.

De dokter heeft vandaag van ‘mijn’ eigen verklaring door middel van ‘zijn’ verklaring er ‘onze’ verklaring van gemaakt en me daarna heel galant in mijn jas geholpen. Leuke man voor z’n leeftijd.

Nu moet ik nog een paar goedgelijkende pasfoto’s opsnorren en dan kan ik de hele handel opsturen. Dan is het ‘out of my hands’ en moet ik afwachten. Ik hoop dat ik zo’n modern kek kaartje krijg, dat zou veel beter in mijn portemonnee passen. Ben benieuwd of er nog iets opstaat van ‘bejaard’ of zo, een grote B. Dat ze voor me uit moeten kijken.

Mijn rijbewijs verloopt op 18 oktober en er is mij al voorspeld, dat ik mijn nieuwe bewijs niet voor die datum zal hebben. En zonder geldig rijbewijs mag ik níet rijden! Ik heb mijn rijbewijs al zo’n vijftig jaar en ik zal er misschien twee, drie keer op gecontroleerd zijn in al die tijd. Ik maak me dus maar geen zorgen en Apeldoornse dienders lezen hier toch niet mee…….

De vrouw van CasaSpider, zojuist met haar gezin aangekomen in Nederland vanuit Curaçao, ziet elke dag weer, met de verbaasde ogen van een nieuwkomer, hoe de bewoners van dit land zich bezighouden. Wij inlanders ervaren die bezigheden niet meer als vreemd of hebben ze in ieder geval geaccepteerd als ‘ik zou ’t zelf niet doen, maar láát die mensen als ze d’r lol in hebben’.

Want in principe horen Nederlanders toch zo in elkaar te zitten? Als iemand wil rondrijden in een lange leren jas op een ouwe Solex moet ie dat vooral doen. Als iemand met een paar stokken wil Nordic Walken voor zijn gezondheid moet dat gewoon mogen zonder dat men wordt aangemerkt als ‘oudere met teveel geld, die net doet of ie in de sneeuw loopt’, zoals Casa zijn vrouw het verschijnsel uitlegt.

Ik vind de beweging er ook vreemd uitzien, maar heb respect voor mensen, die er, ook in clubverband, ondanks dat toch op uit gaan met die stokken, die je trouwens laatst voor nog geen twee tientjes bij het Kruidvat kon krijgen, dus veel geld hoefde je er ook nog eens niet voor te hebben, hoor! Bovendien zijn er ook veel jongere mensen die aan Nordic Walking doen. Het is bewezen goed voor je bewegingsapparaat.

Nogmaals: ik zou het niet doen, dat Nordic wandelen, zoals ik ook ( als ik daar zin in had en dat héb ik niet) uitsluitend zou gaan joggen in het duister. Overdag zou ik het de mensheid niet aandoen, mijn gesjok, want een veerkrachtige tred is al even geleden.

Niet al te veel opvallen is mijn motto toch wel. Wat doe je dan met een weblog, muts? Tja, een mens zit vreemd in elkaar, typisch Nederlands, leg dat maar eens uit aan een buitenstaander. Máxima zei het vorige week ook al: geen identiteit……

Vanwege de vakantie helemaal vergeten, dat mijn weblogje maandag alweer zes jaar oud was. “De tijd vliegt!”( sprak de man en gooide zijn wekker uit het raam…..)

Mijn man bracht vanmorgen een bezoek aan de mondhygiënist en ik mocht mee. Een mondhygiënist is een man, die de puntjes op de i zet voor de tandarts. Dat denk ik tenminste, want vroeger bestond dit beroep niet bij mijn weten. Als je naar hem wordt doorverwezen dan heeft de tandarts iets ontdekt aan je tandvlees of je poetst verkeerd of je hebt veel last van tandsteen.

Mijn man is een ‘blazer’, hij speelt klarinet en saxofoon, en daarom is hij zuinig op zijn gebit. Hij heeft, ondanks zijn leeftijd, geen lichaamsvreemde kunstwerken in zijn mond op ’n stifttand na. Onze tandarts heeft dus wel eens wat reparatiewerk moeten verrichten tegen een redelijk tarief, maar voor die puntjes op de i verwijst hij dus door.

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken, dat zo’n hygiënist hem veel werk uit handen neemt, dat ie vroeger gewoon zelf deed. Of de assistente. De man, bij wie we vanmorgen waren, is een bijzonder aardige kerel, hoor, die precies vertelt wat hij aan het doen is, maar ondertussen toch gauw twintig minuten met je bezig is.

Onderwijl heeft hij het over ‘bloedinkjes’, nogal logisch als iemand tussen je tandvlees zit te peuren, heeft hij ’t over gevaarlijke ‘etensresten’, hetgeen ik erg smerig vind klinken. Alsof mijn man niét dagelijks staat te rossen en te flossen. En hij zit ook wel in een érg mooi praktijkpand in een behoorlijk dure buurt, dus tja…..

Dit bezoek wordt trouwens niet vergoed door de afdeling tand van de zorgverzekeraar. Maar ja, doe het maar eens niet. Het verval slaat tóch al zo toe op onze leeftijd. Dat wil je wel effe tegenhouden. Nou ja, mijn bijtertje hoeft over een half jaar pas weer naar de mondhygiënist, tenzij diens vriend de tandarts hem eerder doorverwijst….

* In een programma zag ik een Surinaamse vrouw met een perfect gevoel voor de realiteit van het leven. Ze liet haar trouwfoto’s zien aan iemand en vertelde dat ze eerst een paar jaar had samengewoond. “Gehókt, zal ik maar zeggen”, zei ze “maar toen dacht ik op een gegeven moment: nou moeten we maar eens trouwen, voordat mijn jurk mooier is dan ik”.

Oeweet je, dat vond ik érg geestig…..!

*

*En een poosje later hoorde ik ook nog een voetbaltrainer, gefrustreerd door het verlies van zijn club, antwoorden op de vraag van de reporter hoe dat nou toch allemaal gekomen was: “Tja, de buurman heeft ook ’n leuke hond….”.

Waaruit maar weer blijkt, dat je over voetbal helemaal niet moet praten eigenlijk, iets zinnigs komt er niet uit…….

Zo, we zijn weer thuis, de sporen van de misdaad zijn bijna opgeruimd, want de was draait. En het regent. Dat was gisteren, toen we uit Engeland weggingen ook zo. Verder hebben we prima weer gehad de afgelopen week met aardig wat zon, zelfs ’n paar hele dagen echt zomers, en lekkere temperaturen.

De eerste zes dagen van onze vakantie waren we in South Molton in Devon. Bij alleraardigste mensen met een schapenboerderij. We zaten in het huis, dat in mijn vorige postje op de foto staat. Met een ‘oprit’ van driekwart mile of daaromtrent en je kunt je ons uitzicht dus wel voorstellen: geweldig! Of de schapen nog dezelfde zijn als op de foto durf ik niet te zeggen, maar het zou zomaar kunnen.

Schapen zijn trouwens rare beesten. Ze lopen daar natuurlijk los over het enorme terrein, grazen heuvel op, heuvel af, een paar cattle grids om ze binnen de perken te houden en ze kijken verschrikkelijk nieuwsgierig. Ze liggen ook midden op de weg, maar als je ze wandelend benadert maken ze wel met z’n allen dat ze weg komen. Voor een auto gaan ze nauwelijks aan de kant. ’t Is maar wie de oudste rechten heeft.

Er zitten daar ook veel wilde fazanten. Allemaal van die Famous Grouse-types. Die lopen ook gewoon op de weg en verkeersborden met “Pheasants on the road” waarschuwen je dat ze er zijn. Als je, helemaal op zo’n smal weggetje, komt aanrijden, dan beginnen ze paniekerig op hoge poten voor je uit te rennen, terwijl je denkt: “Schiet dan toch op, beest! Je kunt toch vliégen? Je bent een vógel, hoor!”. Je geeft ze alle tijd en ruimte, jaagt ze helemaal niet op en toch schieten ze als bange juffers de heg in en eigenlijk is dat wel heel vermakelijk om te zien.

Devon is prachtig. Vanuit het huis konden we heel ver kijken, wel tot Dartmoor aan toe, dat toch zo’n veertig, vijftig miles verder ligt. En het is er stil en donker is er hartstikke donker. Behalve als de maan schijnt en dat deed ie toevallig wel es. We konden het huis jammer genoeg maar voor zes dagen huren en omdat we dat een beetje kort vonden hebben we voor nog wat dagen ergens anders een stacaravan geboekt.

Dat was in Dawlish, aan de kust in het zuiden. Een raar toeval was, dat het bedrijf waar we die caravan gehuurd hadden het eigendom was van de tweelingzus van onze schapenmevrouw! Ze moest er helemaal van jubelen toen we vertelden waar we na het verblijf bij hen naar toe gingen. What a coincidence! “It’s different there”, zei onze gastheer en hij had gelijk.

Een stacaravan op een holidaypark is geen vakantiehuis in een natuurgebied, maar het ging ons om een niet te duur ‘roof over our head’ en alvast een beetje richting Dover. Het was trouwens al naseizoen dus bijzonder rustig. De caravans aan weerszijden waren leeg dus buren hadden we niet en dat was wel prettig. Goed te doen, hoor, zo’n stacaravan, maar in hartje zomer zou het niks voor ons zijn met een bar met karaoke, take awaymeals en zogeheten entertainment.

Maar de omgeving was ook daar prachtig, mooie uitzichten over zee en ’n beetje Rivièra-achtig als je d’r van houdt. We zijn ook nog in Port Isaac geweest, het dorp waar de Engelse serie “Doc Martin”, door ons zeer gewaardeerd, wordt opgenomen. Leuk om de bekende plekjes te zien. Door die serie is het wel een echt toeristendorp geworden, maar ja, dat is goed voor hun economy. We hebben er erg lekker geluncht in ‘het’ visrestaurant.

Een erg leuke vakantie was het. Veel kilometers gemaakt, zowel te voet als te wiel. We hebben de oversteek heen en weer gemaakt met de Norfolkline vanuit Duinkerken/Dover. Je moet er even voor naar Dunkerque, maar dan heb je ook een oversteek van maar vijf kwartier en het scheelt je bakken met geld in vergelijk met de tunnel, zoals we eerst van plan waren. En dat geld kun je dan weer besteden aan andere leuke Engelse dingen. ’t Land is bepaald niet goedkoop, maar ja, wij anglofielen zijn dan weer goed voor hun economy……!

* ‘k Heb nog a lot to do dus ik zeg maar alvast gedag! Tot later……