Kleinzoon van vijf zit op zwemles. Gelukkig is dat geen straf voor ‘m, hij vindt het leuk en doet zijn best. Gisteren was ie weer een stapje verder, want hij had een blauwe( o nee, groene!) dolfijn verdiend. Dat is een fase in het stappenplan van ’t lesprogramma. Ook z’n ouders doen hun best, want die moeten er ook heel wat voor regelen. Twee keer per week voor een half uurtje les met hem naar het zwembad, soms op lastige tijden die door het zwembad worden vastgesteld. En met alles er omheen: uitkleden, douchen, aankleden, dat gaat op die leeftijd nog niet bepaald flitsend, ben je zomaar een uur verder. Bovendien behalve tijdrovend is het ook prijzig, maar: alles voor het goeie doel, de veiligheid van het kind. Daar kun je niet jong genoeg mee beginnen.

Vanmorgen stond er een foto in de krant van twee vriendjes, Yannick en Sander, respectievelijk zes en vijf jaar oud, waarvan de oudste de jongste van verdrinking heeft gered door hem, gelukkig met hulp van een langsrijdende mevrouw, tijdig uit het water van het Apeldoorns Kanaal te vissen. De knapen waren, ondanks het ouderlijk verbod, de weg overgestoken naar het kanaal waar Sander, die (nog) niet kan zwemmen van het talud is afgegleden, zó het water in. Yannick deed wat iemand van zes met diploma A, B en C moet doen. Vanzelfsprekend is ie de held van de school en als dank voor de redding heeft hij van Sander een ‘vechtrobotje’ gekregen van Lego. Vrienden voor het leven ook natuurlijk en met de armen om elkaars schouders stonden ze ook zo op de foto.

Onze kinderen hebben goedkoop, namelijk gratis, zwemmen geleerd tijdens het schoolzwemmen. Dat zat vroeger, zelfs in mijn tijd al, gewoon in het lesprogramma. In de derde klas kreeg je dat als je een jaar of 8 was. Wij hebben dus 3 jaar extra de tijd gehad om te verdrinken.

Maar omdat ik een onvervalste zwem-oma had die bijna al haar kleinkinderen, en dat waren er ruim twintig, zelf zwemmen leerde, had ik ook al twee diploma’s toen ik zes was. Ik las de eisen, die nu gesteld worden, en ik geloof dat we vroeger toch minder moesten kunnen. Borst- en rugcrawl was er niet bij. Watertrappelen wel natuurlijk, maar door gaten zwemmen kan ik me ook niet herinneren. Wij moesten onder touwen door, geloof ik. Ik mocht tijdens de schoolzwemlessen in het instructiebad altijd naar het ‘grote’ bad om in m’n eentje te gaan zwemmen. Ik vond er geen moer aan tussen die volwassen ‘baantjes-trekkers’ en verveelde me te pletter, maar ja, ik kon wél zwemmen.

De ouders van tegenwoordig wachten niet tot hun kinderen ouder zijn. Op schoolzwemmen hoeven ze trouwens niet te rekenen, want dat zit niet meer in het pakket van hun school, hetgeen ik knap stom vind. Ze moeten, net als met die Johan Cruyff-voetbalveldjes, maar Inge de Bruijn-badjes aanleggen om de ouders te steunen die het geld niet hebben om hun kinderen tijdig zwemmen te laten leren. Wat qua beweging, plezier en veiligheid toch hartstikke belangrijk zou zijn. Er is tenslotte niet altijd ’n Yannick in de buurt……..

Volgens kleinzoon Niek was het goeie doel: arme kindertjes met honger in Armenië. En nou weet ik nog niet hoeveel rondjes hij gelopen heeft…..

We waren vanmorgen voor ons doen al vroeg op pad. Twee van onze kleinzonen deden namelijk op hun school mee aan een sponsorloop ‘voor het goede doel’ en dat moest natuurlijk even gesupporterd worden. Nou ben ik even kwijt wat het goede doel precies was, daar waren ze ook niet erg duidelijk over, maar ik twijfel niet aan de kwaliteit van het streven. Als ik het goed begrepen heb was het mede ten bate van de kas van de school en van dat doel hebben de kleine mannen natuurlijk zelf ook plezier.

Dicht bij hun school staat een flat waar je uitstekend omheen kunt lopen. Wij zijn ter aanmoediging in een bocht van het circuit gaan staan om ze goed aan te zien komen. De oudste van de twee heeft vorig jaar ook meegedaan en toen liep ie 8 rondjes en dat was hij nu zeker ook van plan. Ik heb ‘m niet meer gesproken en was op een bepaald moment ook de tel kwijt dat ie langs kwam, maar ik denk dat het wel gelukt is. We waren vorig jaar een flink bedrag aan ‘m kwijt.

De jongste kleinzoon had een slim uitgekiend eigen loopsysteem. Als hij buiten beeld was deed hij het al wandelend rustig aan om, als hij binnen ons gezichtsveld kwam, het met een fanatiek koppie op een lopen te zetten! Zo kregen we wel waar voor ons sponsorgeld. Leuk, hoor, die kinders van een paar turven hoog met een echt dóel! Er waren ook de nodige val-en huilpartijen natuurlijk, want struikelen over je eigen benen is niet zo ongebruikelijk als je vier en vijf jaar bent.

Toen de hogere klassen van de basisschool zich klaarmaakten voor hun aandeel in de sponsorloop zijn wij weer vertrokken. En onze dochter en schoonzoon, die een paar uurtjes vrij hadden genomen om hun kroost te kunnen aanmoedigen, moesten ook weer naar hun werk. Zij hebben namelijk geen sponsors, er loopt niemand z’n benen uit zijn lijf voor hen, moeten ze helemaal zelf doen…….

Het zal wel dom zijn, maar ik begrijp weer eens iets niet. In mijn wekelijkse blaadje stond deze week een interview met Phil Collins. Ik waardeer zijn muziek, niet alles, maar dat mag ook. Er stond, dat hij 314 miljoen cd’s heeft verkocht en 214 miljoen (dollars? ponden?euro’s?) op de bank heeft. Nou heeft ie drie vrouwen gehad en vijf kinderen dus daar ben je wat pegels aan kwijt en dat begrijp ik dus allemaal nog.

Maar dan lees ik, als een soort aanbeveling, dat hij geen noot kan lezen, laat staan schrijven. Hij heeft wel samengewerkt met grootheden als Sting, Abba, Mike Oldfield, Paul McCartney, Eric Clapton. Hoe werkt dat dan? Je hebt op dat niveau toch geschreven noten nodig om met elkaar te kunnen communiceren? Je kunt toch niet álles met uitsluitend je oren doen?

Ik vergeet natuurlijk de computer, waarop veel mogelijk is: inspelen op een keyboard en de printer laat wel zien wat je hebt gedaan, maar dan nóg! Er móeten mannetjes tussenin zitten, die er wél verstand van hebben en in hun studiootjes ambachtelijk arrangementen en partijen zitten uit te werken, hopelijk wel goed betaald, maar achter de coulissen van ‘de ster’ blijvend.

Phil Collins heeft de muziek ‘geschreven’ voor de musical (mijn hemel, alwéér een!) “Tarzan”. Daar zullen veel geschreven noten aan te pas komen, neem ik aan. En Phil zegt ’t zelf: Alleen met pen en papier en mijn muziekinstrumenten om mij heen kom ik tot rust”. Hoe doet ie dat dan, met pen en papier? Dat zou ik wel eens willen weten. Schrijven zonder te schrijven.

Hij is supermuzikaal, dat snap ik wel, maar daar zal toch apparatuur aan te pas moeten komen, zodat ánderen met pen en papier aan de gang kunnen. Ik denk te ouderwets, vrees ik.

Ik las laatst een verhaal van violist Jaap van Zweden, die een cd’tje moest maken met het door mij zeer gewaardeerde Rosenberg Trio. Ook dat trio barst van de muzikaliteit, maar leest geen noot, waardoor Jaap het zeer zwaar had gehad. Als er een opname over moest, deden de Rosenbergs het nét weer even anders dan was afgesproken en door Jaap was opgeschreven.

Het is wel goedgekomen en het was muzikaal leuk, maar je zou er van gaan notenbalken…….

Onze kleinzoon moest gisteravond om half zeven een inhaalwedstrijd spelen met zijn voetbalclub v.v.Beekbergen en wij gingen even kijken. Doorgaans spelen ze op zaterdagmorgen op een onchristelijk vroeg uur en dan is oma nog niet bij de pinken, hoor! Dat is voor de mama’s en de papa’s. Voor alles is een tijd. En dit was een goeie.

Ik had Stijn nog nooit in z’n voetbaloutfit gezien en wat is dat een leuk gezicht, zeg, allemaal van die knulletjes in zwarte broekjes met geel-zwart gestreepte shirtjes. Net een legertje coloradokevers. Toevallig hadden hun tegenstandertjes van Robur et Velocitas uit Apeldoorn ook gestreepte shirtjes, maar dan rood-wit, dus het was een streperige toestand.

De wedstrijd duurde twee maal twintig minuten. Er werd gespeeld op de helft van het “grote” veld en dan dwars met aangepaste maat doelen. Gerust werd er niet echt, even een slokje drinken uit mama’s tas, wisselen van doel en dan gingen ze weer door. En wat ik wel eens gelezen heb, dat het publiek aan de kant zo fanatiek staat te blèren bij pupillenwedstrijden, nou dat is helemaal waar, hoor! Mijn eigen dochter, die we toch netjes hebben opgevoed, kan er ook wat van. “Naar voren nou! Niet allemaal op een kluitje! Lópen, jongens!” en dan als het eigen gebroed iets leuks gedaan heeft: “Goed zo! Mooi gedaan, jochie!”.

De club van mijn kleinzoon verloor met 3-2. Eigenlijk een keurige uitslag, want ze deden het helemaal niet slecht. Mijn kleinzoon mist nog de kracht voor een pegel, maar dat komt nog. Maar het is leuk om te zien hoe ze het anticiperen nog missen, die jongens. Ze geven de bal een schop en staan dan stil om te kijken hoe hun actie uitpakt, er is maar een enkeling die ook doorloopt. Prachtig. Ik ben blij, dat ik ’t een keer gezien heb.

Mijn kleinzoon is trouwens een meester in alle trucs die hij op de televisie ziet. Als hij valt blijft ie even liggen, kijkt moeilijk en schwalbes zijn geen probleem voor ‘m. Als een tegenstander, al dan niet door zijn toedoen, naar de grond gaat, buigt hij zich over hem heen en vraagt schijnheilig “of het gaat”. Die komt er wel.

Het keepertje van Beekbergen liep met gebogen hoofd van het veld, aangeslagen door het verlies, liefdevol getroost door, denk ik, zijn vader. We moesten gelijk denken aan dat liedje van Don Quishocking over “De School”: “Je kreeg met 10-1 op je smoel, de kleine keeper in zijn doel, hij weende zeer”……….

Europa is een gewéldig werelddeel, daar heb je geen idéé van! Wat daar allemaal mogelijk is! In Macedonië bijvoorbeeld rijdt de minister van Binnenlandse Zaken, Gordana Jankulovska (30), rond in de vorig jaar in Madrid gestolen auto van David Beckham. Daar doet ze helemaal niet verontschuldigend over of zo, welnee, ze zegt: “Ik ben een grote fan van David Beckham en ik hoop dat hij persoonlijk zijn auto komt claimen, zodat ik hem kan ontmoeten en hem persoonlijk de sleutels kan overhandigen”. Want dat staat in de Macedonische wet: je moet als buitenlander persoonlijk je gestolen goederen komen terughalen! Dat is nog es wat anders dan kijken of je gestolen fiets misschien in de politiekelder staat.

De auto is vorig jaar van Spanje via Macedonië naar Griekenland vervoerd en vandaar weer terug naar Macedonië om officieel ingevoerd te worden. Spanje en Griekenland zíjn al lid van de EU en Macedonië wil d’r nog bij. ’t Zal Beckham z’n enige auto niet geweest zijn, maar het zal ook niet de enige auto geweest zijn die deze weg is gegaan. Werk aan de winkel voor de EU, lijkt me. En Macedonië maar even op de wachtlijst met die minister erbij. Even Apeldoorn bellen, of Brussel, of Straatsburg…….

Wat stonden er op de AutoRai dit jaar weer verschrikkelijk veel van die jonge meiden als ‘versiering’ bij al die auto’s, zeg! Ik dacht dat we dat qua emancipatie nou wel zo’n beetje gehad hadden, maar nee. Zouden er nou echt minder mannen komen kijken naar die bolides als er géén mooie vrouwen over de motorkap gedrapeerd waren?

Er worden hier thuis altijd autoprogramma’s gekeken en die gingen de laatste week állemaal over de AutoRai en soms kun je een auto niet eens goed bekijken doordat die meiden er voor staan. Ga wat nuttigs doen, denk ik dan. Dit wil je toch niet als vrouw? Het moet wel verhipte goed betalen, want het lijkt me zulk nutteloos en oervervelend ‘werk’.

Misschien zien mannen dat wel heel anders, hoor, maar ik zou als man zeggen: “Hé, zus, ga es effe aan de kant!”. En dan die eeuwige melige glimlachjes, dat moet toch zeer gaan doen in je kaken! Eigenlijk is het een vorm van vrouwenmishandeling en moeten de rechten van de mens er aan te pas komen voor die stakkerds. Maar ja, als ze niet gedwongen worden….

Ik heb als jong meisje van achttien als bijbaantje wel eens op de Rai gestaan in de stand van Fleurop, bij een bloemenevenement. Daar mocht ik mijn eigen kleren bij aan, waar uiteraard niets gewaagds aan was, want dat had niet eens gemogen van thuis en lachen mocht ik als daar reden voor was. De Rai was toen ook van een heel wat bescheidener afmeting. Het was leuk werken tussen de bloemetjes en het rook ook nog heel lekker.

Mannen vinden nieuwe auto’s ook heel lekker ruiken, heb ik me wel eens laten vertellen. Eigenlijk zijn die geparfumeerde vrouwenstandbeelden dus helemaal niet nodig……

Onze vier kleinzonen, die gisteren allemaal even hier waren, kunnen goed met elkaar overweg en dat is een prettig gegeven. Maar aan de oudste van zeven kun je toch merken dat hij zich al wat onderscheidt van het ‘grut’ van vier en vijf. Hij kan al aardig goed hoofdrekenen en gaf daar gisteren enige staaltjes van ten beste en de vraag, die hij stelde aan zijn moeder: “Waarom heeft een land eigenlijk een hoofdstad?” getuigt van zakelijk inzicht. “Amsterdam is de hoofdstad, maar in Den Haag is de regering en dat is niet de grootste stad”. Politiek inzicht dus ook nog.

Vervolgens noemde hij de hoofdsteden van bijna alle Europese landen. Behalve wat een beetje te ver richting de Balkan lag, maar sjonge, ik was onder de indruk, hoor! Alleen dichtbij, de hoofdstad van België wist ie niet. Ik dacht : “Kom, ik help ‘m even op weg” en begon te souffleren: “Bru…Bru…?”. Toen wist hij ’t : “Brummen!”.

Fout, fout! Maar nou ja, van Brummen hadden ze zaterdag net gewonnen met hun f-jes elftal. Met 2-0! Dat blijft in je hoofd zitten, hoor, en wat is nou belangrijker voor een jongetje van zeven: zijn voetbalclub of Brussel, de hoofdstad van België? Oftewel Bruxelles. Ze kunnen daar niet eens kiezen…….

…..voor een paar fijne gezellige dagen met lekker weer!

* Gehoord in een interview op de Vlaamse televisie: “Tja, als mijn zuster een wiel had was ze een kruiwagen!”……