Volgens het woordenboek ben ik een boot. Een logger. Een andere verklaring van het woord staat er niet bij. Nou vooruit, dat moet dan maar. Ik hou wel van water. Gisteren was het 15 jaar geleden dat ik een vaartuig werd. Toen ik met Elswhere.org begon. Met veel hulp uiteraard, want veel verstand had ik er nog niet van, maar schrijven vond en vind ik leuk. En die hulp heb ik in technische zin nog wel es nodig, maar die is gelukkig direct voorhanden.

In die vijftien jaar is er nogal wat veranderd natuurlijk. We zijn al zestien jaar met pensioen deze maand. Dan heb je geen directe collega’s meer, beleef je wat minder en leef je je dagelijkse gedoe anders dan iemand die nog in het arbeidsgebeuren zit. Maar de mensen die je spreekt zitten vaak in dezelfde positie, buren, de nu oud-collega’s met wie je nog contact hebt, je kinderen en kleinkinderen (uiteraard nog volop in bedrijf) ze houden je wel bij de les.

Mijn kloris is een enthousiaste tandemfietser met gezellige voorrijders, hij doet vrijwilligerswerk, waar ik hem ‘administratief’bij mag helpen, want er moet nogal eens wat geregistreerd worden en zo, de computer en telefoon zijn verder zijn (en mijn!) beste kameraden dus we hebben het gewoon nog druk genoeg. We hebben een goed leven, ook al zijn we oud. En wat is oud?

Toen mijn moeder veertig werd, stortte nog net niet haar wereld in, maar ze dacht het wel zo’n beetje gehad te hebben. Uit die tijd stamt de uitdrukking “het leven begint bij veertig”, denk ik. Om dergelijke mensen op te peppen. Ik word tachtig in november en mijn wereld stort nog lang niet in. Mijn wereld dan, wat de echte wereld doet daar ben ik niet helemaal zeker van. Ik tel heel vaak mijn zegeningen. En Elswhere.org is daar één van! Ik ben dus zo vrij nog even door te gaan…..

Ja, sorry ik ben nog niet verder dan een ‘log’ en dat vind ik al mooi genoeg. Maar de vloggers zijn wel in het nieuws, zeg. En niet altijd positief. Ik ben nog uit de tijd dat er alleen radio was. Dat klinkt behoorlijk ouderwets, maar er wordt hier in huis ook vandaag de dag nog veel naar de radio geluisterd. Logisch misschien (of wel zeker eigenlijk) als er zich iemand met een visuele beperking in het pand ophoudt. Die volgt de televisie ook, hoor, we ‘kijken’samen het journaal en zo zegt hij het ook. Kijken kan op veel manieren.’Waarnemen’ klinkt wat overdreven, dus we kijken gewoon ergens naar. Punt.

Waar we ook altijd naar kijken is de vlog van Jan Willem uit Almere. Buiten-binnen-of stad, dat weet ik zo niet precies. Jan Willem is politieagent in Almere. Hij neemt zijn kijkers mee tijdens zijn diensten. Dan filmt hij wat hij meemaakt. Nou, dat is van alles, dat snap je. In Almere gebeurt wel wat. Hij draait zijn diensten op de motor ( dat vindt hij, geloof ik, het mooiste!) met een collega in de auto en het zal ook wel eens op de fiets gaan, denk ik. Maar snel ergens zijn gaat het beste gemotoriseerd natuurlijk.

De ‘verdachten’of ‘overtreders’worden altijd netjes afgedekt qua uiterlijk, dus daar kan niemand wat van zeggen. En hij is wereldberoemd aan het worden in Almere. Pubers willen met ‘m op een selfie, kinderen willen even op de motor zitten en hij is vriendelijk. Niet tegen iedereen, want hij kan verbaal ook behoorlijk stevig uit de hoek komen als iets in de benadering hem niet bevalt. Maar hij laat het vaak ook ‘bij een waarschuwing’. Zeggen de aangesprokenen nog ‘dank je wel’ook! De politie is je beste kameraad. Ja, ja. Vermiste kinderen (Pokémon Go!) worden
snel gevonden als Jan Willem op de motor alle paadjes en achterommetjes neemt.

Als ie terug is op het bureau moet ie dan nog alles registreren en verslaan, van overvallen tot inbraken. Hij zal de selfies wel achterwege laten. Ik vind zo’n vlog wel leuk, want hij vertelt er van alles bij. Wat wij mogen weten dan. En hij heeft verstand van vloggen ook nog. De moderne wijze van publieksvriendelijk communiceren. Maar wat nou als ie té beroemd wordt? Kan hij niet meer over straat en niet alleen in Almere, want hij wordt overal in Nederland gevolgd…..

Onze Utrechtse zoon “appte” op de zogeheten ‘familie-app’, dat z’n internet eruit lag. Dat krijgt hij aangeleverd via Ziggo en daar was iets mis. Met toestemming van de buurman mocht hij gebruik maken van diens Wifi. Hij noemt dat ‘de 21e eeuwse variant van het kopje suiker’!

Als we wat doordeweekse boodschappen doen en we moeten kiezen voor een mandje of een kar, is dat uiteraard afhankelijk van wat er meegenomen moet worden. Met een kratje Grolsch ga je niet lopen sjouwen. Ik sowieso niet, maar het manvolk denkt er ook zo over. Vast meer dan 15 kilo, toch? Ik heb er niet zoveel verstand van.

We liepen de winkelwagens nu dus voorbij, want er was kennelijk nog voldoende voorraad, ondanks de warmte. Ik zag een vader met een jochie van een jaar of vier een kar pakken en zijn zoon zag het wel zitten om in het kinderzitje vervoerd te worden. “Dat mag niet”, zei z’n pa. “Waarom nou niet?”, vroeg de jongen met zijn gezicht in de zeurstand. Zijn vader legde uit: “Op dit stoeltje staat: “tot 15 kilo” en jij bent al 22 kilo!”

Het joch klaarde helemaal op, omdat hij ergens te gróót voor was. Dat was zó leuk om te zien! Hij zal meestal het tegendeel horen. En hij kan al aardig tellen ook, denk ik. In ieder geval tot 22. Grote jongen…..

‘k Las dat zondagavond onze minister-president als gast aanwezig is in het programma Zomergasten van de VPRO. Eigenlijk vind ik dat een beetje vreemd. Niet dat ik Mark Rutte geen aardige man vind, hij valt best mee als ie niet teveel lacht, maar met de verkiezingen in aantocht, waarvoor partijen

campagnegewijs al aardig bezig zijn (foldertje hier, plannetje daar) hoort zo’n partijgebonden overheidsdienaar als een premier toch niet in een programma van een paar uur aan het woord te zijn.

Ja, ik hoor het iemand al zeggen: die man kan best interessante hobby’s hebben, een mooie muziek- of filmsmaak hebben, gezellig kunnen vertellen over wat hem bezighoudt en ik neem direct aan, dat hij zich zal onthouden van politieke uitspraken. Dat mag ik van harte hopen. En dat de interviewer hem daar ook niet toe zal verleiden. Ik vraag me af of dat te vermijden zal zijn.

Maar goed, laten we ervan uitgaan, dat dat lukt. Dat Mark Rutte geportretteerd zal worden als een gewone Nederlander met een goeie baan, geen makkelijke baan, maar dat wou hij zelf. Dan nóg zal hij zich als persoon kunnen neerzetten als iemand die je best zou kunnen kiezen als dat weer aan de orde komt. Een aardige, leuke, intelligente man, die lief is voor z’n moeder. Nou, daar zijn er een heleboel van. Maar die krijgen geen podium in Zomergasten…..

Als ik op de radio wel eens van die vraaggesprekken hoor, met name van wat jongere mensen, dan besef ik dat als ik een beetje mee wil blijven doen in het blogwezen, me van wat moderner taalgebruik zal moeten bedienen. En me vlotter zal moeten uitdrukken. Uit mijn ‘comfortzone’ zal moeten komen, zal ik maar zeggen. Cool, toch?

Nou heb ik laatst een paar makkelijke linnen schoenen gekocht, ’n soort gympies, die ze ‘sneakers’ noemden. Dat is het Engelse woord voor “sluipers”, stiekeme schoenen dus. Begin ik toch goed, met mijn modernisering, waar of niet? Van vroeger herinner ik mij trouwens het woord “bordeelsluipers’, dat waren van die lage mannenschoenen zonder veters, waar ze nogal makkelijk in en uit konden stappen, vandaar, denk ik, die naam…. Maar mijn sneakers lopen lekker en dat was de bedoeling.

Ach, al die nieuwe uitdrukkingen, ik zal proberen ze een beetje op te slaan en ze er nonchalant tussen te gooien zo nu en dan. Je moet zoiets maar ‘een plekje zien te geven’. Als me dat lukt…..

We reden van de week achter een busje met een Litouws kenteken. Er wordt heel wat geklust en gebouwd in Apeldoorn en je ziet dus nogal eens een kenteken dat uit Letland, Estland of Hongarije komt of zo. Niks bijzonders meer. Zoals in dit geval een auto met een stel Litouwers er in.

“Dat schijnen heel goeie kraandrijvers te zijn!” zei onze zoon. Nou, dat wil ik best geloven als ze in de bouw zitten, maar toen zag ik mijn zoon grijnzen. En dan word ik achterdochtig. Toen, wel na enige tijd, het kwartje viel bij ons vond ik ‘m wel leuk. Hoe komt ie d’r op, hè? Lee Towers…..

‘k Hoef niet meer terug voor die vinger! Ik voel er ook niet veel meer van. Het voorste kootje van mijn vinger schijnt niet meer bediend te worden door het bijbehorende gewricht en dat blijft een stijve toestand. Ik denk niet dat ik daar veel last van zal hebben, het gevoel in de vingertop is gewoon zoals altijd. Nou, als dat alles is mag ik niet mopperen. Ik heb mensen zien rondlopen en vooral rondrijden daar op die chirurgische afdeling waar wel wat meer mee aan de hand was én de voet én het been en wat er verder nog allemaal aan een mens vastzit. Heeft mijn antibiotica toch z’n werk gedaan en daar ben ik nu ook mooi vanaf.

Van mijn arm en schouder voel ik ook weinig meer. Nog een keer naar de fysio en dan is dat ook klaar! Geen medische molen meer, hiep hoi! Bij het bloedprikken moeten ze extra testen of er ergens geen ontstekingen de kop op steken, zei de chirurg. Dat heeft ie aan de huisarts doorgegeven door een paar toetsen op z’n computer te gebruiken en dat was het dan. Iedereen, die er belang bij heeft (en eigenlijk ben ik degene die daar het meeste belang bij heeft, nietwaar?) weet weer van alles over mij en in dit geval vind ik dat heel prima.

We gaan weer over tot de orde van de dag. Het weer wordt ook wat beter, zeggen ze. Hoewel ik erg vaak zeg: “Eerst zien, dan geloven!” ga ik er nu gewoon van uit. In Rio gaat het niet allemáál even gesmeerd, maar een hele hoop toch ook wel. Het moest alleen een beetje meer in onze tijdzone liggen, dat Olympische gedoe. We blijven er niet voor op, hoor! Maar dan hoor en zie je wel veel uit de tweede hand en niet live. Dat brengt mee, dat we lang zo enthousiast niet zijn, tenminste ik niet, als toen het in Londen was. Raar, maar waar. En die bankzitters op de televisie, ik vind er eigenlijk niks aan, práten over sport. Nou ja, mijn ongemakken zijn aardig over dus ik kan ook weer allerlei andere dingen gaan doen…..

Deze vrouw zit nog gevangen in de medische molen, vooral het ziekenhuis wil me nog niet missen met mijn linkerwijsvingertje. Aardige mensen allemaal, daar niet van, maar ik zit verdorie al vier weken onder de antibiotica. En dat is niet minder dan oorlog in je lijf, denk ik dan.
Ik ben alweer terug geweest voor foto’s en het was nog niet goed, zei de chirurg vorige week en hup! tien dagen antibiotica in de verlenging.
Vrijdag weer terugkomen.

Wat de fysiotherapie voor mijn gescheurde schouderpees betreft gaat het uitstekend. Ik kan van alles wel weer doen. Niet gaan sjouwen en tillen, zegt de therapeute, want hij hangt aan een draadje, maar ze is erg tevreden en ik ook natuurlijk. Sjouwen en tillen, daar heb ik zo mijn personeel voor. Onwillekeurig doe je wel es iets dat je beter had kunnen laten, maar dat is dan al gebeurd, dus tja. Ik denk dat ik sterke draadjes heb. Maar bij de fysio zijn we dus aan het afbouwen, daar ben ik blij mee.

Pianospelen met mijn stijve vinger moet ik nog even proberen, maar de therapeute vond dat wel een goeie oefening. Zij vond dat ik die vinger vooral moest blijven bewegen. Rechtop zitten tijdens het spelen, schouders omlaag is weer goed voor mijn pees aan een draadje. Ik zal wel blij zijn als ik niet meer zo nadrukkelijk met mijn body hoef bezig te zijn.

Ik word er zo zoetjesaan kriebelig van en als ik nou ook nog in behandeling moet vanwege mijn onvoorspelbare humeur.De zorgverzekering ziet me aankomen, zeg…..

Hebben jullie dat nou ook: dat je bij alles wat je leest aan onrust, aanslagen, afwisselend opgeëist door IS of een gevolg van psychische problemen in de kop van de dader, dood gevonden mensen in een huis of in het water, zoekgeraakte kinderen vanwege dat stómme Pokémon Go, Rio, dat de boel nog niet goed in orde heeft voor de toevloed aan sporters, die het nogal goed gewend zijn, enge muggen en blauwalg, en weet ik wat nog meer, dat je dan denkt: wat zullen we vandaag nou weer eens eten? Je houdt het toch niet meer bij?

Ik heb wat afleiding door mijn lichamelijke ongemakjes waar ik druk mee ben. En ik niet alleen, omdat moeders nog vervoerd moet worden ook. Het gaat al beter, hoor. Ik kan al veel meer doen dan eerst, dus ik mag niet mopperen. Doe ik dan ook zo min mogelijk. Ik ben blij dat onze oudste dochter en haar gezin weer veilig thuis zijn uit Griekenland, toch de buurman van Turkije.

We krijgen heel veel reclamefolders op de mat. Alsof ze het wéggeven allemaal! Ja, de economie, net wat u zegt. Er valt ook nog wel wat te lachen zo hier en daar. Een reclame met “Bh’s 50% korting. Voor die prijs kunt je ze niet laten hangen!” Het zal best een oud mopje zijn maar dat vind ik dan leuk. En daar moet je je dan maar mee vermaken. Maar ik vind het er niet eenvoudiger op worden om optimistisch te blijven en toch moet dat. Er zijn ook zoveel goeie initiatieven. Ik hoop dat de kranten die op de voorpagina blijven zetten en dat de humor onder de mensen blijft, zolang het niet teveel galgenhumor is…..