Als je ’n stad een beetje vlotjes wilt ontdoen van een heleboel bezoekers, dan moet je gewoon even een wereldkampioenschap verliezen. We zagen hoe tienduizenden mensen het Museumplein in Amsterdam heel snel hadden verlaten, weliswaar met achterlating van enkele tonnen aan blik en vuil, maar de gemeentereiniging staakt niet meer dus dat is een kleinigheidje.

Ik heb nóg es een enorme mensenmassa in een minimum van tijd zien verdwijnen. Dat was in 1989, toen we met een groepje collega’s in Parijs waren om de binnenkomst van de Tour de France te zien. Gert-Jan Teunisse was toen een van onze sterren. Vierde werd ie. Maar toen zagen we op de Champs Elysées Laurent Fignon, een Fransman, de Tour verliezen aan de Amerikaan Greg LeMond, aan wie, ondanks die naam, niks Frans zat. Er zat na drie weken rondfietsen 8 seconden verschil tussen. Dat verlies was toen door al die langs de weg staande Fransen ook niet te verkroppen en die gingen meteen naar huis.

Er bleven nog wel een paar mensen over, hoor, je bent toevallig wél in Parijs, ja, maar zo werkt dat dus. Je landgenoot, of zoals in ons geval een heel stel landgenoten tegelijk, doet niet wat je eigenlijk van ze verwacht en dan is de teleurstelling groot. Iedereen baalt. Het enige dat je kunt doen is maar weer wachten op de analyses, de uitleg hoe toch zo gekomen is, waar het precies ‘fout is gegaan’, enzovoort, enzovoort. En de arbitrage niet te vergeten. Nou ja, we horen het wel.

Maar, hé zeg! Toevallig wel effe tweede van de wéreld, hè! Nederland! Twééde! Maar ééntje boven ons en laten we wel wezen: zó mooi was het nou ook weer niet, dat voetballen………

Zo’n 44 jaar geleden woonden we in de stad Groningen. Door het werk van mijn man kwamen we daar terecht. Onze oudste en toen nog enige dochter was nog net geen drie toen we vanuit Bussum verhuisden. Het huis was ons allereerste echte huis. Met een eigen voordeur. Tot die tijd woonden we op een paar kamers, want er was woningtekort. Mijn familie deed alsof we zo ongeveer gingen emigreren toen we naar het noorden vertrokken en in die tijd was het ook best een eind weg. Een auto was iets onbereikbaars. Daar droomde je alleen maar van.

We kwamen terecht in een heel leuk rozenstraatje in de Grunobuurt. Het huis was niet groot, we hadden één stopcontact boven en één beneden en een douche was er niet. Luxe was het dus allemaal niet, maar we hadden een tuin! De woningbouwvereniging schilderde en behangde (behing) ons huis en “op afstand” geregeld belegde V&D de vloeren. Omdat het januari was moest het kolenhok gevuld worden met brandstof en dat alles kwam gewoon voor elkaar. Groningers, hè, daar kon je wat mee afspreken.

Toen we aankwamen, na een rit van úren, met de verhuiswagen mee, waren daar de buren, die de soep al klaar hadden! Ze moeten nog es zeggen, dat Groningers stug zijn, dat was ons namelijk voorspeld. “Je komt er niet tussen!” zeiden ze tegen ons in de Randstad, die toen trouwens nog niet zo heette. Hebben wij nooit iets van gemerkt, van die stugheid.

We woonden als in een sandwich tussen twee families met dezelfde naam. Aan de ene kant de opa en oma en aan de andere kant de schoondochter met vier kinderen. Zij was de weduwe van hun enige zoon. We hebben er vele jaren in harmonie met beide kanten gewoond totdat ons huis door de komst van meer kinderen ’n beetje te klein voor ons werd. Opa en oma zijn er al vele jaren niet meer en gisteren kregen we bericht, dat de moeder van de vier buurkinderen, die inmiddels zelf al opa’s en oma’s zijn, op bijna 88-jarige leeftijd is overleden.

Op de rouwkaart, die nu eens niet zwart of paars omrand was, stond ook een recente foto van de overledene. Ik ben meteen een foto gaan opzoeken van onze buurvrouw uit de tijd dat we naast elkaar woonden, want ze was een mooie stoere vrouw, die toch maar in haar eentje die vier kinderen heeft grootgebracht. En dat heeft ze goed gedaan.

Die foto heb ik ook naar de familie gestuurd. Zó willen we ons haar herinneren. Laat die “afnemende gezondheid” maar achterwege. De jaren dat we naast elkaar woonden waren voor ons een gelukkige tijd. Mede door onze buren door wie we destijds zo goed ontvangen zijn als westerlingen………

Omdat we morgen een jarig kleinkind hebben, moesten we even in de stad zijn. We wisten wat we moesten hebben, waren snel klaar en dan loop je nog wat rond, want het was er vakantiegezellig. Nu mensen door het mooie weer luchtiger gekleed zijn , waardoor je meer van hun lijf ziet en ze zich in wandeltempo voortbewegen, viel het me op hoe lelijk men soms loopt. Het is meer sjokken wat ze doen. En dan geen ouwe mensen, hoor, maar ook veel jongeren. Niet, dat ik me zelf nou zo superelegant verplaats, verre van dat, maar ’n beetje dóórlopen, daar hou ik wel van.

Zou iemand wel es in een etalageruit weerspiegeld zien hoe ie er bij loopt? En dan letterlijk? Mijn ouders letten vroeger wel op, hoor! “Rechtop!”zeiden ze dan “En je voeten recht neerzetten!”. Ik ben zelfs op heilgymnastiek geweest, als kind. En dat, terwijl ze beiden zeer slecht ter been waren. Mijn vader vanwege polio en mijn moeder door een heupprobleem. Van mijn oudste broer werd trouwens gezegd, dat ie in militaire dienst pas heeft leren lopen. Daar is hij rigoureus aangepakt. Exercitie en zo. Maar ja, dienstplicht bestaat niet meer en de gymlessen op school zijn ook niet echt meer wat ze geweest zijn. Als ze nog es wat organiseren, wat met lopen te maken heeft, houden ze races op stilettohakken.

Zitten kunnen we echter heel goed! Op terrasjes, voor de televisie en in de auto. We worden een sjokkende natie. Wellicht op weg naar het WK, dat dan weer wel. We hebben d’r gelukkig nog wat over die goed en hard kunnen lopen. En dan gaan wij wel op de bank zitten om naar ze te kijken…..spannend…….!

Albert Heijn wil zijn ‘beesies’ terug. Die gaan ze dan na het WK naar de kindertjes in derde wereld landen sturen. Is dát even goedertierenheid met een sigaar uit eigen doos, zeg! Eerst hebben ze verdiend aan al die extra boodschappen die je moest doen om in het bezit te komen van die frutsels en nu maken ze goeie sier met diezelfde dingen door er een ‘goed doel’ van te maken. Waar de consument alweer aan mee mag werken. Dat geeft iedereen zó ’n goed gevoel!

Ik weet niet hoeveel miljoen van die dingen er landelijk zijn uitgegeven de laatste weken. Maar er zijn waarschijnlijk ook miljoenen uitgegeven aan de actie. Zou het niet een beter idee zijn geweest om de miljoenen, die ze uitsparen door de actie gewoon niet te houden, te besteden aan hulp aan die derde wereld landen? Moet je eens kijken wat zo’n gebaar aan symphatie zou hebben opgeleverd!

Maar lever ondertussen je beesies maar weer in, hoor! Uit milieu-oogpunt een goed idee. Zijn wij ze hier kwijt. Er schijnt trouwens wel een labeltje aan te zitten, waarop staat dat ze niet geschikt zijn als speelgoed voor kinderen jonger dan drie jaar. Mogen ze er wel even bij zeggen als ze daarginds worden afgeleverd. Er schijnt daar nogal wat klein volk rond te lopen……

Een aantal jaren geleden werkte mijn man eens mee aan een populair-wetenschappelijk radioprogramma, waarin iemand de vraag had gesteld: “Hoe droomt een blinde eigenlijk?”. Als ervaringsdeskundige werd hem toen gevraagd daarop een antwoord te geven en volgens mij deed hij dat erg netjes. Afgelopen dinsdagmiddag deed zich in het programma “Noorderlicht”dezelfde vraag voor.

Ze hebben bij de omroep, het was de vpro, kennelijk een goeie database, waarin J. was opgeslagen als zijnde een dromende blinde, voor als ze d’r weer eens een nodig hadden. Hij werd gebeld en was vrijwel meteen “live” aan de beurt. Ik heb het gesprek helemaal niet gehoord, omdat ik dacht, dat het wel zou worden opgenomen voor latere uitzending. Bovendien raak je er aan gewend, hè, als je man zo frequent de ether bevolkt.

Hij vertelde me, dat zijn antwoord niet verschilde van de vorige keer, want hij droomt nog steeds zonder kleur en zicht. Maar de rest van zijn zintuigen is in zo’n geval vol in bedrijf. Dat weet ik toevallig, omdat ie dan van alles roept. Daar versta ik niks van, maar ik ben al blij, dat er geen naam van ’n vrouw bij is. Dat hij : “Oh, Annie!” roept of zo. (We kénnen helemaal geen Annie, hoor. Tenminste ik niet.) Meestal heeft hij, als hij droomt, het dekbed te ver over zich heen getrokken en ja, dan droom je dat je verdrinkt of iets anders benauwds. Dan help ik ‘m wel even uit de droom door aan z’n kuif te trekken.

Maar als ie iets leuks heeft gedroomd krijg ik het altijd te horen! Want dat onthoudt hij dan. En soms kom ik er ook wel es in voor, in zo’n leuke droom, maar vaak ook niet. Droomt ie gewoon lekker in z’n eentje. Tja, en dan word je wakker en dan is daar de realiteit, ha, ha…….!

Die verhoging van de pensioenleeftijd is gewoon een gezondheidsmaatregel. Dat moeten we goed begrijpen al wordt het ons nooit uitgelegd. Hoe langer je blijft werken, des te meer slimmigheid en alertheid is je deel. Daar wordt veel te weinig de nadruk op gelegd.

Dat van die slimheid hebben een paar Belgische wetenschappers uitgedokterd, stond in de krant. Die lui hadden we daar, volgens mij, toch helemaal niet voor nodig, zeg! Al ben je maar een ietsepietsie slim en alert, dan kun je dat zelf nog wel bedenken. Als je in de running blijft zit het meestal met je hersenpan wel goed.

Moet je natuurlijk geen postbode zijn, die na 38 jaar dienstverband de laan uit gaat. En daar, volgens eigen zeggen, nog wel begrip voor heeft ook. Want er ís nou eenmaal minder post tegenwoordig, de concurrentie is moordend en vaak nog oneerlijk ook. Daar kan het bedrijf niks aan doen.

Maar ondertussen is ie wel te jong voor pensioen en te oud voor een nieuwe start. Ik vind zoiets dramatisch. Zo’n man weet niet eens of ie wel in zijn huis kan blijven wonen, las ik. Ze moeten het goed regelen voor al die mensen, want hoe blijf je anders slim en alert. In naam van de volksgezondheid dus.

Waarom denk je, dat ik zo snel na mijn pensionering ben gaan webloggen? Precies. Je moet toch wát, zonder baan…..

Zoals in veel voetbalminnende huishoudens, waar mannen in de meerderheid zijn, gaat er hier nogal wat bier doorheen. Helemaal bij dit weer en als er zoals vandaag nog een jarig is ook. In de meeste gevallen regelen ze de aanvoer van een en ander zelf, daar bemoei ik me niet mee. Ik drink ’t zelf zeer zelden.

Een enkele keer haal ik, als ik toch die kant op moet, wel es een flesje voor ze uit de koelkast, maar dat is dan uit pure naastenliefde. Gisteren zei mijn zoon, die nooit met drank op rijdt, hetgeen hem siert natuurlijk, nadat hij mij had gevraagd hem van een pilsje te voorzien en ik antwoordde: “Doe dat effe zelf, zeg!” : “Ja, maar ik mag niet meer lopen……”

Nou, ’t is ‘m weer gelukt, hoor! Het mooiste weer van de wereld op z’n verjaardag! Dat lukt mij nou nooit in november. Maar ons vader is dus jarig. Het is een zondagskind vandaag……

Een superchristelijke dominee uit Elburg schijnt zijn volgelingen te hebben opgeroepen om te bidden voor een snelle uitschakeling van het Nederlands Elftal op het WK. Hij vindt het hele voetbalgebeuren onchristelijk. Dat kan natuurlijk wel uitkomen, want er lopen nogal wat mensen rond, die van álles, behalve van zijn richting zijn.

En ik kan me heus wel iets voorstellen, hoor, bij die jurkjes, de vuvu’s, de Franse ongeregeldheden, die Afrikaanse tovermannen en voodoovrouwen, toch min of meer van de concurrentie, de blatende analytici na elke wedstrijd, de allesoverheersende commercie (tegenover de armoe van de townships), maar dominee! Daar kun je het nationale elftal toch de schuld niet van geven?

Dat is allemaal infotainment! Dat woord heb ik van journalist Jan van stroomopwaarts, die me heeft uitgelegd wat dat is en hoe dat werkt. En dat je in ieder geval niet met een voetbalbril op moet kijken naar het gedoe er omheen.

Hoe vonden jullie trouwens het Nederlands volkslied klinken gisteravond? Je hoorde de mensen tenminste weer es zingen! Tot verdriet van de dominee zingen ze nooit het zesde couplet. Dat van “Mijn schild en de betrouwen zijt Gij…”enzovoort. Daar is Van Marwijk voor in de plaats gekomen. Maar de Elburgse dominee mag van ons een eind weg bidden met z’n club. Hij krijgt van ons alle ruimte, want wij zijn wel tolerant, als voetbalminnend volk. Wij dus, met z’n zeven-komma-twee-miljoenen. Het kijkcijfer van de NOS gisteravond. Dat geeft wel wat tegenwicht……God zij met ons.