Mijn computertje is stuk.En het is net als met de riolering vorige week: je denkt er niet over na, zolang alles het doet en jij kunt doen wat je moet ( wat een vergelijking trouwens), totdat er iets mis is. Dan heb ik dus hulp nodig om de diagnose te laten stellen en het is iets ernstigs heb ik me laten vertellen.Daarom zit ik nu op een van de andere drie computers die in huis zijn dit stukje te typen. Ik hoef er niet voor naar een internetcafé, maar ik mis mijn eigen kamertje. En een laptop typt anders dan mijn eigen toetsenbord.

Ik weet dat ik zeur, want technisch is er niks te klagen natuurlijk als je maar een kamertje verder hoeft om iets te kunnen doen. Maar ik ben wel een beetje van slag.Het komt wel goed, zegt mijn techneut, maar ik ben dus best wel een beetje zielig.En ik heb de pest in omdat levensgroot mijn gebrekkige kennis aan het licht komt. Dat vind ik geloof ik het ergste…….stom mens dat ik ben.

Je hebt als ouders best een verantwoordelijke taak als je een naam moet uitzoeken voor je op stapel staande kind. Vroeger was het makkelijk: de oudste jongen kreeg de naam van opa aan vaders kant en het oudste meisje die van oma aan moederszijde. Niks aan de hand, vaste prik, maar wel ruzie in de familie als het anders gebeurde, ontervingen zelfs.

Ik had Neeltje Tannetje moeten heten als mijn ouders de traditie hadden gevolgd. Vond mijn moeder niet zo geweldig en dus werd het Else. Vier letters waar ik wel dankbaar voor ben. Vooral Tannetje geeft me bezemsteelvisioenen en te erven viel er toch niks. Maar wrijving met oma heeft het destijds wel gegeven. Later weer bijgedraaid, maar toch.

Dat probleem hebben de meeste ouders niet meer tegenwoordig. Kinderen krijgen de prachtigste namen, waar je zonder meer beroemd mee kunt worden. Grappig is als namen, b.v. Engelse namen fonetisch worden: Maikel, Sjonnie, maar dat was vroeger ook al zo getuige Sjors en Sjimmie en hun rebellenclub, beroemdheden in hun tijd. Je zult trouwens Ratelband als vader hebben, zeg! Dan word je Tsjakkaalotte genoemd! Of dat moet niet waar zijn en weer eens een stunt van deze overspannen man, die ook nogal wat te stellen had met zoon Rolls, deze week.

Maar met dat al ben ik zeer benieuwd wat mijn dochter en schoonzoon hebben bedacht voor hun zoon, van wie ze dus al weten dat het een zoon wórdt. Hij kan letterlijk vandaag (moet ze wel een beetje opschieten trouwens dus dat zal wel niet!) of morgen worden geboren. Of overmorgen….of over-overmorgen…of….poeh! Spannend!

Als er één woord in de mode is tegenwoordig is het wel “uitstraling”. Je zou eens moeten turven bij een woonprogramma op tv hoe vaak ze het woord uitstraling gebruiken. Je hebt nogal wat uitstralingen: rustiek, landelijk , dat is hetzelfde, geloof ik, modern, hightech, en niet te vergeten Toscaans, antiek ook. Daartoe moet je een kastje tot op de nerf kaalschuren, behandelen met verf, die er vervolgens weer afschuren, maar weer niet helemaal en dan krijgt het een antieke uitstraling.

Je moet je houten tuinmeubelen ook vooral niet in de teakolie zetten, want anders missen ze, verwaarloosd en wel, de “verweerde” vergrijsde uitstraling! Wie verzint zoiets? ’t Is wel makkelijk natuurlijk, je gaat het vanzelf wel mooi vinden als je d’r niks aan hoeft te doen en anders jammer dan. Ben je dus niet in de mode en ongevoelig voor uitstraling.

Volgende week kunnen we onze nieuwe auto ophalen en hier in huis hebben de mannen het er al over hoe ze het voertuig een sportieve uitstraling kunnen geven. Velgen, lampen, weet ik veel. Als de wielen maar rond zijn, denk ik dan.

Voor mij heeft uitstraling toch meer met mensen te maken. Levende materie, dat iets uitstraalt. Charisma noemden ze dat vroeger. Katten hebben dat ook: uitstraling en daarom hou ik van ze. Ze zijn soms státisch van de uitstraling! En verder: ik vind het ergens gezellig of niet, straal bezopen, dat gedoe met “uitstraling”…….

Dierendag was het vorige week al, maar ik vond bij het opruimen van een la een diploma, gedateerd op 8 oktober 1977. Het is van onze jongste dochter, die dat diploma verdiende door onze hond Goochem ter beoordeling aan te bieden bij een huisdierenkeuring op een Jeugddierendag. De keuring werd verricht door de VPKV, hetgeen Vaassense Pluimvee-en KonijnenfokVereniging betekent. Dacht ik, pin me d’r niet op vast, want zeker weet ik dat niet.Vaassen klopt wel, want daar woonden we toen.

De hond (of eigenlijk wij met z’n allen, want wij gaven hem tenslotte te eten en onderdak) behaalde het predikaat ZG oftewel Zeer Goed. Uitmuntend had ook nog gekund, maar een mens (dus ook zijn hond) kan niet alles hebben. Bovendien waren we import in Vaassen en niet van agrarische afkomst en zo’n keurmeester ziet dat, reken maar.

Ik denk, dat ik het diploma maar aan mijn schoonzoon ter hand stel. Dan heeft hij tenminste op schrift, dat zijn vrouw goed voor dieren zorgt, dus dat het met zijn kinderen ook wel snor zal zitten. Een soort garantiebewijs…..Waar een mens(je) al geen diploma’s voor kan halen, zeg! Maar ze zal er best trots op zijn geweest als 10-jarige dierenvriendin!

Het zal niemand zijn ontgaan, dat prins Claus is overleden. En onverwacht was het ook niet na al het gesleutel aan de arme man. Het gedoe met al de nieuwsfeiten, die in al die jaren over hem zijn verzameld en die al keurig gerangschikt klaar lagen om gelanceerd te worden bij zijn overlijden: de persoon, die dat allemaal nogal overtrokken zou vinden, ja, toevallig is die nu dood. Het zegt me allemaal niet zoveel, de herhalingen van de herhalingen, je wordt er moe van. Nu al.

Wat me veel meer doet zijn de halfstok uitgestoken vlaggen aan de overkant van de straat, van gewone mensen, die altijd vlaggen bij alle gebeurtenissen binnen het koninklijk huis. Bij vreugde én verdriet.

Wij hebben wel een vlag, maar geen vlaggenstokhouder. En geklemd tussen het badkamerraam vlaggen kan wel als je kind geslaagd is voor z’n eindexamen, maar voor een dode prins, nee. Hij zou het niet gewild hebben. Dan maar niet.

Zo, Opa is weer vertrokken, hoor ik. Opa is de zeer oude vader van één van onze buren. Hij rijdt in een eveneens zeer oude auto, ongewassen, roestig, ooit wit geweest en hij heeft hem waarschijnlijk vele jaren geleden voor het laatst voor een APKeuring aangeboden. Want dat hij er in zijn huidige staat doorheen zou komen lijkt me op z’n minst twijfelachtig.

Opa woont alleen, maar nog wel zelfstandig en rijdt elke dag ’s morgens van zijn woning naar het huis van zijn dochter, waar hij tot klokslag 4 uur ’s middags verblijft. Op zondagen, zoals vandaag, is de dienstregeling anders, waarschijnlijk omdat hij dan thuis de sport volgt op de televisie. Opa houdt van sport. Dat is te zien aan het feit, dat hij op Nike’s loopt en altijd een baseballpet opheeft en in zijn auto liggen vlaggen en kussentjes van Feijenoord.

Zijn bewegingstempo, zowel lopend als rijdend is niet meer sportief te noemen. Als hij uit de auto komt ontvouwt hij zijn ledematen totdat alles naar buiten steekt en hij zich kan optrekken aan de deur. Daarna schuifelt hij langzaam naar het huis van z’n dochter. Zowel bij aankomen als hij de auto parkeert als bij zijn vertrek geeft hij zo ontzettend veel gas, dat je zou denken dat ie probeert op te stijgen. Gelukkig hebben we veel parkeerruimte op ons plein en dus heeft Opa veel gelegenheid om te keren en terug in te steken en te keren en weer terug in te steken en uiteindelijk loeiend weg te rijden.

Iedereen in de buurt staat zijn manoeuvres hoofdschuddend aan te zien, maar er is geen mens, die zal zeggen, dat het onverantwoord is en dat ie maar niet meer moet rijden. Al zou dat misschien wel verstandig zijn. Men houdt rekening met ‘m door zijn plek ruim vrij te houden (liefde voor het eigen vervoermiddel zal daar niet vreemd aan zijn, laten we wel wezen!) maar ook omdat iedereen weet, dat als hij zijn eigen vervoer niet meer zou hebben, hij geen deur meer uit zou komen. En hij hoeft maar een paar straten ver.

We vertrouwen op z’n beschermengeltje en hopen dat er niks gebeurt, waar iemand, die niet bekend is met Opa z’n rijstijl, schade van krijgt. De auto kan het natuurlijk ook nog begeven, maar gek, dat lijkt me net zo’n taaie rakker als Opa!

Oktober is woonmaand, zeggen ze. Wat je dan de rest van het jaar doet? Nou….huizen, hokken, kamperen, weet ik veel….Maar het is beslist waar, dat je na de zomer aangestoken wordt door een “gezelligmaakvirus”. Ik tenminste wel. Dan besef je ineens dat je, de komende zes maanden zeker, weer veel binnenshuis zult zijn en dat er aan dat binnenhuis best wel wat kan gebeuren.

En dan zijn er woonbeurzen, woonmagazines en woonprogramma’s op tv, die je daar tegen een redelijke vergoeding wel in willen sterken, in dat idee. Vooruit, dan doen we maar weer mee. Ik doe net of ik dat vreselijk vind, maar daar is niks van waar! Toen ik jonger was en daar niemand voor nodig had, om te sjouwen bijvoorbeeld, veranderde ik in één dag mijn hele huis. Wegens geldgebrek met steeds dezelfde spullen, maar een paar planten of een bos bloemen konden er wel af voor de finishing touch. Afgepeigerd, maar zeer voldaan, genoot ik van het resultaat. Technisch gezien had ik nog wel eens een mannelijk persoon nodig als ik weer eens met mijn vingers aan de geluidsapparatuur of een lamp had gezeten, maar verder vermaakte ik me uitstekend met mijn metamorfose.

Gisteren hebben we andere gordijnen gekocht, heerlijk van die kant-en-klare, waar ik alleen de houten ringen maar aan hoef te maken en mijn winterlook is klaar. Of we nog meubels gaan verzetten….ik dacht het niet, maar je weet het nooit. Van het één komt vaak het ander. Ik ga ook nog een muurtje verven boven de trap en daar wat andere schilderijtjes ophangen.

Ik moet zeggen, dat ik ook wel geïnspireerd ben geraakt doordat de riolering weer gerepareerd is en door het besef, dat al je vloeibare afval weer probleemloos je huis verlaat. Je denkt daar nooit over na tot het moment, dat er iets mis mee is! Dus ons huis is weer een toonbeeld van woongenot. Zo noemen ze dat in oktober……

Soms is het zo ontzéttend jammer, dat je niet constant een fototoestel om je nek hebt hangen, want dan kon ik laten zien dat ik niet lieg, als ik zeg, dat ik gisteravond op weg naar een eetafspraak iemand zo’n

varken als dit heb zien uitlaten op een buurtgrasveldje! Je weet niet wat je ziet…..en waar zouden ze zo’n beest bergen? In de schuur bij de fietsen? In de hondenmand? Het zijn heel gewone huizen daar in die buurt…..!

We hebben een probleem waar een luchtje aan zit. Er is namelijk geconstateerd, dat de rioleringsbuis naar de straat ( gelukkig buitenshuis!) een gapend gat vertoont. Er is nu een stuk van de tuin, dat bijzonder goed gemest is. Ik ben aan het bedenken wat ik daar eens zal gaan planten. Een geldboompje lijkt me wel wat.

We hadden al gemerkt, dat in huis diverse afvoergebonden plekken niet zo spontaan meer doorliepen als eigenlijk de bedoeling was en het gebruik van de wasmachine bijvoorbeeld in de keukengootsteen een vrolijk geplop opleverde. Tevens een luchtje, dat echt niet aan het merk waspoeder kon liggen.

We hebben dus maar even een riooldeskundige gebeld ( nee, de firma deed niet aan journalistiek, zeiden ze), die de schop ter hand nam, ging graven en een groot geurend gat blootlegde.

Wij gingen er bijna van over onze nek, maar deze man vond het prima ruiken. Maakte, toen wij onze afkeer lieten blijken van deze nota bene zelfveroorzaakte geuren, je staat je ter plekke dood te schamen, zelfs zo’n wuivend gebaartje richting zijn neus, dat je een chef de cuisine wel eens ziet maken als hij het aroma van zijn soepje keurt. Hij was wel wat gewend, zei hij.

Ook de regenpijp, hij had het over de pijp van het hemelwater, eigenlijk veel mooier gezegd, bleek bij deze ondergrondse controle niet meer in goede staat. Dus dezer dagen worden de buizen vervangen. De rioleur heeft het gat liefdevol toegedekt met een vuilniszak, er schuin twee stoeptegels overheen gezet, zodat er geen zand in de opening kan komen en ons afvalwater met inhoud (!) probleemloos het gemeentelijk geregeld afvoersysteem kan bereiken.

En nu maar kijken of we die geldboom erg nodig gaan hebben, Geld stinkt niét, zeggen ze!

Toen we twee jaar geleden afscheid namen van ons werk kregen we van een collega een gedicht mee over weggaan. Nou moet ik eerlijk toegeven, dat ik weinig met gedichten heb. Wel geprobeerd en ik doe nog steeds oprechte pogingen, maar ik ben, denk ik, meer een rijmelaar. Als het niet rijmt vind ik het so wie so al moeilijk, hoewel ik het prachtig vind als iemand in een paar woorden een hele gemoedstoestand uit de doeken kan doen. Annie M.G. en Sinterklaas, dat is mijn niveau, ga daar maar van uit.

Maar nu is het october, de herfst zit in de lucht, vooral tegen de avond en toen kwam ineens dat gedicht van onze collega, nou ja, niet van haar, want het is gemaakt door de Belgisch-Marokkaanse dichteres Fatima Ualgasi, bovendrijven. “Weggaan” heet het en het gaat zo:” Weggaan maakt niet veel geluid – niet meer dan herfstbladeren – die opstuiven in de wind – de boom blijft verweesd achter – nu zijn stem op het tuinpad ligt – en geluiden dempt – haast onhoorbaar – je voetstappen – die zich verwijderen – alleen wie achterblijft – weet hoe afscheid klinkt.” Mooi, hè? Vooral die stem op het tuinpad. En het rijmt niet eens, dus ik leer het nog wel eens.