De krant meldt, dat de wolf op weg is naar ons land. Er zijn wolven gesignaleerd rond de Duitse steden Hamburg en Bremen en het schijnt dat ze zich richting ons land verplaatsen. Ze horen hier trouwens van oudsher thuis, zeggen ze.

Nu Roodkapje nog. Die zeven geitjes hebben we nog wel ergens…….

Ze hebben ‘m verzekerd, dat dat “rare & old” écht alleen maar op de whisky sloeg, die hij van ze kreeg vandaag….!

We kregen vandaag de routebeschrijving binnen naar het vakantiehuis, dat we hebben gehuurd in de Belgische Ardennen. We gaan daar met de hele familie en de ouders van onze jongste schoonzoon in augustus een week heen.

Het is een heel groot huis, dat ook gebruikt wordt om cursussen, vergaderingen en teambuildingsbijeenkomsten te houden. En nou, dat laatste gaan wij als familie natuurlijk ook doen! Het is berekend op 20 man. Dat aantal halen we niet eens, maar we zitten mekaar dan ook niet in de weg. Er zijn kamers genoeg om iedereen z’n privacy te garanderen en met vier van die mannetjes in miniformaat is dat wel prettig. Meerdere badkamers zijn er, ’n speelkamer, twee huiskamers, een buitenspeelveld (ik heb al een nieuwe badmintonset gekocht!) en een afgesloten tuin, zodat het wandelende kleine volk niet weg kan.

Ik moet zeggen, nu alles betaald is en de routebeschrijving voor me ligt: ik hád er al veel zin in, maar nu kriebelt het helemaal, hoor! Het is gelukkig niet ál te ver weg, hoewel het voor de mensen met de kleine kindjes toch nog wel een best eind rijden is, maar we gaan in colonne. En hoewel we natuurlijk hopen, dat het alleen maar mooi weer zal zijn als het tenminste tegen die tijd niet allemaal óp is, ben ik ook al aan ’t bedenken welke spellen we meenemen, want gelukkig houden ze daar ook wel van.

Gezellig, gezellig! Een door mij te vaak gebruikt woord misschien, maar het geeft wel mijn opborrelend vakantiegevoel weer, dus láát me maar…..

Een Apeldoornse mevrouw deed dinsdag verontwaardigd aangifte van diefstal van haar portemonnee, mobiele telefoon en de boodschappen die ze net gehaald had. Ze had die spullen in haar fietstassen gestopt en was nog even een winkel ingegaan. Toen ze terugkwam waren haar fietstassen leeg. Heel vervelend.

Een uurtje later belde ze de politie dat het gestolen goed terecht was. Ze had het bij iemand anders in de fietstassen gestopt en diegene had de moeite genomen om de rechtmatige eigenaar op te sporen. Wat natuurlijk erg netjes is. Zelfde soort fiets, zelfde soort fietstassen.

Zo heb ik ook eens getracht een auto open te krijgen, die niet van mij was. Zelfde merk, zelfde kleur, twee plaatsen verderop geparkeerd. Dan kijk je niet verder. Je schaamt je een ongeluk als je het merkt. Schichtig om je heen kijken of iemand het heeft gezien, dat je stond te klooien met die sleutel die maar niet wou. Geen publiek, pffff, gelukkig!

Vorige week had ik het nog met een Ford Mondeo. Toch een slag groter dan onze Focus, maar ook zwart. Ik had het verschil toch moeten zien, maar ik dacht alleen maar dat het batterijtje van de afstandbediening vervangen moest worden!

Ik hoorde trouwens ook van iemand, die aangifte had gedaan van de vermissing van zijn fiets, die gewoon nog voor zijn favoriete café bleek te staan, had ie nóg geluk…Bij zijn laatste bezoek had hij het café in zodanige toestand verlaten dat hij “vergeten” was hoe hij gekomen was. Verkeerstechnisch zeer doordacht, maar verder toch behoorlijk dom…….

Het overkomt me niet echt vaak, maar ik wás me toch een partij chagrijnig vandaag! Het begon al, dat ik vanmorgen ontiegelijk vroeg wakker werd omdat ik ’t zo warm had. De zon stond vol op het slaapkamerraam dus mooi weer, vogeltjes aan ’t tierelieren, maar ’t kon me niet bekoren. Die stemming kwam maar zo over me.

Ik ben er maar uit gegaan, heb koffie gezet, want dat is wat me altijd in een goeie stemming brengt. Nou, vandaag dus niet. Krant lag op de mat. Op de voorpagina een bericht, dat op een parkeerplaats langs de A50 twee bejaarde Belgische echtparen waren bestolen van geld, paspoorten en bankpassen. Ze lagen nog vast te slapen toen de politie aan de openstaande deur van hun camper stond om te vertellen dat hun tassen op straat lagen. Ze waren tussen de Duitse grens en die parkeerplaats al het vierde gezin dat deze week op zo’n zelfde manier was overvallen. Van zo’n bericht word je ook niet vrolijk.

Ik besloot om vroeg naar de kapper te gaan, want ik zag er ook nog eens een keertje niet uit met dat stomme haar. Zonder afspraak, ’t zou mij benieuwen, zal wel weer wachten worden. Ik kwam binnen en kon meteen naar de wasbak. Viel alweer mee.

De kapster vroeg of ik nog met vakantie ging. Ik had helemaal geen zin in dat gejeuzel dus ik zei nee. Toen was ze uitgepraat, de stakker. Je zult zo’n klant hebben, zeg, op de vroege ochtend, ik had echt met d’r te doen. Ze heeft me niettemin netjes geknipt en trok zich niets aan van mijn zwijgzaamheid.

Toen ik klaar was heb ik ter opwekking nog even rondgekeken in wat modewinkels op het winkelcentrum. Maar die hadden alleen maar van die hippe kleren, waar ik veel te oud voor ben. Te kort, te strak, te bloot en ook nog eens hartstikke gekreukeld! Dat schijnt het nieuwste van het nieuwste te zijn. Aan zoiets wil ik niet meer wennen en vandaag al helemaal niet, want ik was chagrijnig, weet je nog?

En toen moest ik vanmiddag ook nog naar de dokter, want mijn pillen waren op. Mijn bloeddruk was erg netjes, de dokter in een erg goeie bui, want dit is zijn laatste werkweek voordat ie een maand met vakantie gaat. Hij wel.

Nu is het avond. De tuinman heeft onze tuin weer keurig gemaakt en dat vind ik fijn. Ik heb net even naar “Met het mes op tafel” gekeken en ik wist een heleboel vragen. Joost Prinsen doet dat programma best leuk. Straks nemen we nog een wijntje, want die bloeddruk was toch oké…hé, ik heb ’t wel weer gehad, geloof ik! Hè, hè, ’t leven is zo gek nog niet…..

Mensen hebben angsten voor de gekste dingen. Daar wil ik niet lacherig over doen, want het kan een levensgroot probleem zijn, waar je niet zomaar van af bent. Als je bijvoorbeeld een ongeluk hebt gehad met een auto, kan ik me voorstellen, dat je eerst een knop moet omzetten, voordat je er zo maar weer instapt. Daar heb ik, een paar niet dramatisch afgelopen aanrijdinkjes daargelaten (even afkloppen!), geen ervaring mee. Mensen met plein-, hoogte-, smet- en andere vrezen zijn te beklagen.

Maar waar ik echt niks van snap is dat mensen bang zijn voor spinnen! Angst voor giftige, tropische spinnen, nou ja, logisch, maar de exemplaren die hier te lande rondlopen, wat is daar nou mis mee? Ik heb me laten vertellen, dat ze nuttig zijn zelfs omdat ze muggen en vliegen vangen. Dat mag van mij.

Nu de deuren en ramen met dat mooie weer overal open staan, komen ze wel eens binnen een kijkje nemen. Ik zet ze dan weer liefdevol terug in de tuin, wens ze een goede reis verder en dat is het dan. Ik heb ook wel eens expres gewacht met ramen lappen, geen straf overigens, omdat er een, weliswaar aan de buitenkant, ’n web had gemaakt in de hoek van het raam. Met de zon en een beetje dauw erop was dat zo’n prachtig gezicht!

Maar ik ken levensgrote, volwassen mannen van tegen de twee meter, die hun móeder roepen om een spin te verwijderen! Waarom? Ze zeggen:”Ja, maar je ziet ‘m zitten, dan kijk je even weg en dan zit ie er ineens niet meer en je weet niet waar hij is gebleven! Misschien kruipt zo’n beest zo in mijn nek of laat ie zich vlak bij mij zakken aan een draadje….!”. En dan griézelen ze echt, de helden, die er geen probleem van maken om met 160 over de snelweg te karren…..en kijk, dat is nou míjn probleem!

(Met dank aan Harry Bannink):
“Op een mooie Pinksterdag
af en toe de zon,
zodat je met een beetje goed geluk
toch nog een tijdje lekker buiten zitten kon.
Toen ’t begon te waaien
lopen voor je fraaie
bloemenzee!
Anders waait de boel kapot,
pak op die pot,
in de schuur ermee!
Toen het later rustig werd:
kijken op teevee
of Verkerk ’t redden zou,
die Spanjaard wel verliezen wou,
en dat viel toen niet mee!
’t Was een mooie Pinksterdag,
een vrije dag, voor bijna iedereen.
Alleen die arme meubelbranche
heeft er toch maar één……!”

…en de autobranche…
…en de keukenbranche…..
…en de caravanbranche….
en alles waarvoor je verder nog in de file moet vandaag……

Omdat onze oudste zoon voor een kleine medische ingreep een anamneseformulier moet invullen, waarop allerlei vragen staan over gewicht, lengte, doorgemaakte ziekten en leefgewoonten, kwam zo’n formulier ter sprake tijdens een etentje dat we hadden met een collega en z’n vrouw.

Ook hij had ooit eens zo’n formulier ingevuld samen met de behandelend arts. De dokter had hem gevraagd of hij wel eens alcohol gebruikte. “Nou”, zei onze vriend, “op verjaardagsfeestjes en zo, dan wel”. Later had zijn vrouw het formulier teruggezien in het dossier en gemerkt, dat de dokter bij “alcoholgebruik” het woord “sporadisch” had ingevuld.

Als je nou weet, dat Jan er een is uit een gezin van 11 kinderen, allemaal met aanhang en nakroost en zijn vrouw ook de nodige familieleden heeft dan doet het woord “sporadisch” wat komisch aan. Ze komen met gemak tot zo’n dertig, veertig verjaardagen per jaar! Die dokter was vast enig kind…..

Onze oudste dochter is woensdag voor het eerst na haar zwangerschap weer aan het werk gegaan op school. Ook haar jongste gaat nu twee dagen per week naar de kinderopvang. Dat gaat prima, het is een heel leuke speelzaal waar ze erg tevreden over is. Het was weer even wennen, zei ze, maar de verbreding van haar dagelijkse horizon bevalt goed.

Omdat ze haar kind op de meest natuurlijke wijze voedt was het de bedoeling dat Joris Driepinter zou leren de afgekolfde melk van z’n moeder via een flesje tot zich te nemen op de dagen dat ze wat uren van elkaar gescheiden zijn. Daar voelt ie weinig voor dus zolang dat nog niet lukt, pendelt ze tussen school en de opvang om even te voeden. Gelukkig is het bijna om de hoek en werkt de school daaraan mee.

Ze hebben zelfs een “k.h.” voor haar ingericht en, hoewel ze op dit moment de enige is, voor de eventuele andere jonge moeders op school. Een “k.h.” is een “kolfhok” om in alle rust te kunnen aftappen. Niet in de bezemkast, maar in het archief want daar kwam toch geen mens.

Mijn dochter vertelde, dat deze vrouwvriendelijke geste het werk was van een mán, nota bene! Prachtig toch, zelfs als de school het wettelijk verplicht zou zijn of zoiets. En dat het een “hok” wordt genoemd, ach…koeien staan ook niet altijd in de wei……

De uitreiking van de klassieke Edisons was net op de televisie. Vonden we leuk om even te volgen. De mezzo-sopraan Anne Sophie van Otter kreeg onder anderen een Edison voor haar hele oeuvre en ze kan er wat van. Heel terecht, die onderscheiding. Er was nog een Nederlandse klarinettist, die er een kreeg, een Amerikaanse zangeres ook en zij beiden werden begeleid door een pianist. En kinderachtig misschien, maar ik noem de namen van die twee niet, want het gebeurde weer! De aankondiger noemde alleen de solist en niet de begeleider. En nou weet ik wel, dat die solist de Edison kreeg, maar het is toch een kleine moeite om éven de pianist te noemen? Die doet toch z’n best om de solist tot zijn of haar recht te laten komen? En het is ’n vák , hoor, begeleiden!

Op de radio hoor je het soms ook niet wie de begeleider was van een solist. Ik erger me daar altijd dood aan en helemaal niet omdat ik ook een beetje piano pingel, maar ik vind het gewoon raar. Nou ja, ik ga naar het Koningin Elizabethconcours kijken op de BRT. Allemaal pianisten, die het met dat geweldig begeleidende Nationale Belgische Orkest helemaal solo moeten doen!
Genieten is dat! Tot later!