Terwijl ik dit zit te typen draait in de computer de schitterende cd ‘Post-Scriptum” van Cristina Branco . Ik vind het prachtige muziek en hoewel ik geen Portugees versta, spreekt dat melancholieke fado-achtige me erg aan. Ik vind Cristina perfect passen bij de herfst. Ik heb geen last van “vallende blaadjes”-stemmingen of zo, maar na deze zomer was het toch behoorlijk schakelen!

Er zijn mensen in de buurt hun tuin aan het “winterklaar” maken. Alles wat nog bloeit wordt uitgerukt, want de groene bakken worden deze week geleegd en “dan is het maar weg”. Keurig aangeharkte zwarte aarde. Zo roep je de melancholie wel op. Ik heb dat niet. Bij mij mogen de bloemetjes bloeien tot ze het loodje leggen en dán hark ik wel een keer.

Bovendien zijn sommige planten ook uitgebloeid nog prachtig. Vooral met een laagje rijp of sneeuw erop. Ik vergelijk het maar een beetje met mensen. Die doe je toch ook niet weg als ze wat uitgebloeid zijn, maar met een laagje rijp erop nog best leuk zijn om te zien? Nee, een Rob Verlinden-tuinier zal ik nooit worden!

Gisteren waren we even bij Ikea en de Makro, zo dicht bij elkaar gelegen, dat we dat meestal combineren. Nou, daar zijn ze al helemaal in de kerststemming, hoor! Met zo hier en daar een Sinterklaasvleugje. Die man staat trouwens over zo’n goeie drie weken alweer op de stoep! Dat vroeger donker ’s avonds helpt je ook met je neus op het feit, dat de tijd vliegt waar je bij staat en gôh, wat zingt ze toch mooi, Cristina……..

Voor welk wasmiddel die slogan verzonnen is weet ik niet eens meer, maar “Vlekken zijn er om gemaakt te worden”, nou, dat kan er bij mij niet in. Vlekken zijn er om ongelooflijk de pest over in te krijgen, omdat je ze ontdekt vlak voordat je de deur uit moet. Je laatste snelle slok koffie over je kleren, ’n patatje (ja, mét!) op je broek met een vetvlek als resultaat. Hels word je d’r van. Onze dochter was een kleutertje met een gloednieuw jasje toen ze “bloemetjes ging plukken” in een weitje in Friesland, waar we op bezoek waren. Ze plukte paardenbloemen en hield ze liefdevol tegen haar nieuwe jas. Onherstelbare vlekken en die jas was best een rib uit ons lijf toentertijd.

Onze andere dochter had als tiener een nieuw hip shirtje aan toen ze haar schoenen zwart ging verven. Dat soort huisvlijt beoefende ze toen. Stom natuurlijk, om daarbij niet je kleding af te dekken. We hadden heus wel schorten in huis. Nou ja, allemaal zwarte spatten op haar shirt, dat compleet bedorven was. Zoiets vindt een zuinige moeder dan zonde. Aan de vlekjes was niets te doen, want de schoenen waren érg goed gelukt en dat was tenslotte de bedoeling, goeie verf dus.

Ik heb, creatief als ik ben, van elk spatje op het shirt het hartje van een geborduurd bloemetje gemaakt. Beeldig, al zeg ik het zelf en best nog lang mee bezig geweest ook, maar denk je, dat ze het daarna nog áán wou? Welnee, want niemand had een shirt met geborduurde bloemetjes! Dat vond ik nou juist wel apart, maar mijn kind was het daar niet mee eens.

Stel je voor: ópvallen! Uit den boze. Iedereen droeg in die tijd hetzelfde. Als je langs haar middelbare school kwam zag je een schoolplein vol met blauwe spijkerstof, dúre spijkerstof, mérkspijkerstof. Wij hebben daar nooit aan mee gedaan, konden dat ook niet. Wij bekostigden een “gewone” spijkerbroek en de dames legden zelf bij als het een duurdere moest worden, nooit gedoe over geweest eigenlijk.

Aan het vlekkenfront kan ik me gelukkig verder geen rampzalige incidenten meer herinneren en ach, je leert ook er ontspannen mee om te gaan. Bij een wijnvlek op het tafelkleed zet je er een vaas bloemen op en over vlekken op de banken kan ik me echt niet druk maken als de kleine jongens komen! Het woord vlek geeft nog andere leuke associaties. Toen onze hond Goochem jonkies kreeg kozen collega’s van ons juist de meest gevlekte hond uit het nestje. Hij kreeg natuurlijk de naam Vlekkie! En mijn opa dronk Oude Vlek en daar werd ie heel gezellig van. Daar vind ik die reclamezin veel beter bij passen…..!

Zondag, toen we de verjaardag van onze derde kleinzoon, de tweede van achteraf, vierden (hij werd één!) hoorden we van zijn ouders, dat het ophangen van verjaarsslingers een regelrechte test is voor je relatie. Zat het ding nét vast aan de gordijnrail en floep! schoot ie weer los! Nou ja, het was allemaal gelukt de avond tevoren en net als de slinger had de relatie het gehouden. Du moment dat we het erover hadden, schoot het papieren deel van de slinger terug over het touwtje en bleef in het midden hangen. Dat was wel griezelig!

Over relatietests gesproken: zo ken ik er nog wel een paar. Met z’n tweeën in een Canadese kano. En dat dan maar één van de twee snapt hoe je moet peddelen om rechtdoor te gaan. En dat ik die ene dan niet ben. Ik heb ons vele romantische plekjes in het riet laten zien, maar hij was er niet gevoelig voor. Het woord dwarsligger kreeg een hele nieuwe dimensie. Zijn “slag” was nou eenmaal krachtiger dan de mijne. Ook leuk: samen een (grote) tent opzetten. Met “gemerkte” stokken, ja. Het had een fluitje van een cent moeten zijn altijd. We hebben het er niet op gewaagd: we kamperen niet meer. Ik heb ’t hier ook wel eens gehad over de kortste weg van a naar b en dat ik voor de gezelligheid nog wel eens stukje om mag rijden. Krijg ik ook weinig begrip voor.

Ik ken mensen met een navigatiesysteem in hun auto. Dat zou dé oplossing moeten zijn. Meestal heeft men gekozen voor de vrouwenstem in het apparaat. Dat geeft al te denken, hè? Als het toch fout gaat heb je meteen al een vrouw bij de hand om de schuld te kunnen geven.

De vrienden met wie we laatst naar Duitsland waren hebben hun wegwijster zelfs een naam gegeven, ze hebben een Mathilde, vanwege haar Belgische accent. Omdat bij onze trip onze chauffeuse wel wist hoe ze rijden moest en de weg goed kent, hoorden we haar nogal eens mompelen:”Ja, de groeten, hoor Til, dát doen we dus maar niet!”als Mathilde haar een afslag wou laten nemen. Het wás zelfs zo, dat Til, terwijl we in een tunnel reden, ons rechtsaf wou laten slaan. Waren we bijna geëindigd gelijk Diana, princess of Wales! Nou was ’t een nieuwe tunnel, dus Mathilde zal hem nog wel niet in d’r systeem hebben gehad. Maar niettemin lijkt ’t verstandig om zelfs relaties met digitale vriendinnen maar eens te testen, zo nu en dan……..!

Het was een gezellige happening vanmiddag bij het doktershuis. Alle 65+ers uit de praktijk kwamen aangewandeld om een griepprik te halen. Dubbele rijen voor de deur. ’n Mevrouw zei:”Nou, ik sluit me maar aan bij de grijze golf!”. Paste goed bij d’r haar.

Ze stonden binnen met z’n vieren te prikken, de twee dokters en de assistentes. Het schoot dus best vlug op. Er waren mensen, die wel een praatje met de dokter wilden beginnen, maar dat was er niet bij: prikken en opzouten! Mijn man was even buiten gebleven, want het kind is nog te jong voor deze service, die hopelijk als ie wél aan de beurt is volgend jaar, nog bestaat. Dat weet je nooit bij deze minister.

Toen ik tegen mijn prikster zei, dat ze wel érg populair waren met zoveel belangstelling, zei ze met zo’n lachje:”Ja, het is grátis, hè?” en dat zal inderdaad wel schelen! Ik hoorde nog wel iemand zeggen: “Als ik nou tóch griep krijg, dan wórd ik me toch boos!”. Ja, garantie zal er wel niet opzitten en ’n gegeven paard……..

Onze krant meldde vandaag, dat het ministerie van volksgezondheid in Tanzania heeft besloten geen zendingen meer te accepteren, waarin zich westers ondergoed bevindt. Tweedekonts ondergoed, wel te verstaan. Men wil voorkomen, dat er huidproblemen ontstaan bij de bevolking door het dragen van onderbroeken, die eerder een welgevuld westers achterwerk hebben bedekt! Er is een levendige handel in tweedehands kleding in dat land. Economisch schijnt het een hele klap te zijn, dat van die onderbroeken, want de mensen kunnen zich dergelijke kledingstukken nieuw niet veroorloven.

Ik ben op ’t ogenblik de kasten aan het opschonen. Dat heb je zo tussen de seizoenen. Ze zitten vol met wat je “nog wel eens” draagt, terwijl je ook al dingen voor de dag hebt gehaald vanwege de frissigheid buiten. Als dan tóch alles er ligt kun je net zo goed eens even kijken wat er weg kan. Richting bevriende mogendheden of anders Leger des Heils. Verjaard ondergoed gooi ik zonder meer weg, gewoon vanwege het idee.

In de tijd, dat mijn vader nog van die grote hemden droeg, zag ik mijn moeder van die afgekeurde exemplaren nog poetsdoeken maken. Met onderbroeken werd er niet gepoetst bij mijn weten, dat zal wel te gênant geweest zijn. Mijn moeder hád ook best veel te poetsen. Het koper, de schoenen, de kranen. Ik heb voor onze schoenen een soort schuimrubber blok, waar ze hartstikke van gaan glimmen en verder vind ik die wegwerpdoekjes in de rest van het huishoudelijk gebeuren zeer handig.

Wat dat betreft: zie je ooit nog wel eens iemand krachtig een stofdoek uitslaan? En dan zo even uit het raam of over het balkon blijven hangen om te kijken wat er op straat gebeurt? Zo’n ingebouwde afstofpauze. We hadden vroeger een kennis, die altijd zei: “Nou, ik kom om ’n uur of elf, want ik moet eerst nog even het stof verplaatsen!”. Dat hebben ze goed begrepen in de doekjesbranche: stof moet je niet verplaatsen, maar het moet weg. Net als ouwe onderbroeken, die moeten niet schaamteloos naar een derde-wereldland, maar gewoon wég………

Mijn dochter vertelde ons, dat er ’n mannetje aan de deur was geweest bij haar, die met z’n firma twee keer in de maand, nadat de ophaler was geweest, de afvalbakken wou komen schoonmaken. Een keer de groene en een keer de grijze. Nou, en wie wil dat nou niet? Zo’n bak schoonmaken is een rotwerk.

Het was de bedoeling, dat het jaarabonnement vooraf betaald zou worden en dan kwam alles in orde. Toen Karin zei, dat ze het nog even met haar man wilde overleggen, zei de man, dat ze alléén vandaag maar in Apeldoorn waren om de aanbieding te doen. Toch was ze zo slim om het nog even in beraad te houden en liet zich niet ondersneeuwen. Goed kind van d’r vader en moeder.

Want wás er niet laatst in Radar of in dat programma van Felix Meurders, daar wil ik even vanaf wezen, zo’n onderwerp over mensen, die een bedrag voor een jaar betaald hadden, twee keer de bak schoongemaakt hadden gekregen en verder niemand meer gezien hadden? Niet meer te achterhalen.

Ik vind het naar om zo wantrouwig te zijn, want misschien was dit wel zuivere koffie en maak ik drukte om niks. Maar stel, dat het ze toch zijn en ze een nieuw praktijkje aan het opzetten zijn, dan zijn het, behalve zakkenvullers, ook zakkenwassers, die bakkenwassers…….! De tijd zal het leren.

Dit weekend won Maarten Lafeber het Dutch Open Golftoernooi in Hilversum. Dus zat ie bij Barend en Van Dorp en in allerlei sportuitzendingen. ’n Symphatieke knul en hij was blij met z’n overwinning. Maar golf….? Ik heb er niet zoveel mee. Ik heb ook het idee, dat ik niet in de juiste laag van de bevolking zit, terwijl het, jammer, jammer, juist voor mensen van mijn leeftijd zo’n ideale sport zou zijn. Maarten kan dus een héle tijd mee.

Ik las een interview met Joop van Zijl, die nu hij wat meer tijd heeft, fietst in zijn woonomgeving. Zo reed hij achter een echtpaar toen ze langs een golfbaan kwamen. “Jan, wat doen die mensen daar?”, vroeg de vrouw. “Duur wandelen”, antwoordde de man. En dat is eigenlijk precies het idee, dat ik er ook van heb.

En die golfkarren, die buggy’s, waar Bush ook regelmatig zo jolig in rondrijdt, waarom zijn die nodig? Het was toch een sport? En dan lóóp je toch? En waarom laat je een ander met jouw zware tas met clubs erin rondsjouwen? Er zullen ook mensen zijn, die zo’n kruier niet kunnen bekostigen en ‘m zelf dragen, maar zo’n caddy zeult zich een ongeluk. Dat het zware krengen zijn heb ik zelf gezien, want mijn zus in Australië had er ook een, want ze golft ook, in de goeie laag en in Australië hebben ze tenminste de ruimte!

Ik vind ook, dat zo’n golfgebied aardig wat ruimte vraagt voor relatief weinig mensen, die er gebruik van maken. Maar ik zal wel zeuren, vermoed ik, want die stukken land worden wel erg goed onderhouden en zijn mooi om naar te kijken en dat moet je ook waarderen.

We waren laatst in De Scheg in Deventer, een sportcentrum. Daar hebben ze ook een golfgelegenheid, maar dat kost niet meer ruimte dan een zaaltje. Daar is namelijk een videowand met de afbeelding van een “green”, je kunt zelfs nog kiezen op welke green in de wereld je wilt spelen, en dan mep je je balletje tegen die wand alsóf je daar loopt. Ja, weinig frisse lucht, maar voor een kouwelijk iemand ideaal natuurlijk! En ach, je kunt altijd nog naar het strand met de golven van de zee. In tijden van recessie, het scheelt maar een letter en is helemaal gratis………..

Als we even Apeldoorn in zijn geweest en we gaan de auto weer ophalen uit de parkeergarage, dan komen we altijd langs een uitzendbureau voor senioren. “Oudstanding” heet het en als je geen zin hebt in geraniums dan kun je er even binnenlopen om te informeren of ze wat voor je hebben. Je mag tegenwoordig, als je het niet te gek maakt, bijklussen als ouw knar, dus wat let je? In dat kantoor hangt een poster waarop staat: “Weet u al wat u later worden wilt?” en dat is leuk gevonden. Het klinkt leuker dan “Weet u nog wat u vroeger was?”.

Gisteravond zagen we een programma over de vergrijzing in Japan, waar ze hartstikke jaloers zijn op onze pensioenregeling, want daar kun je niet leven van de oudedagsvoorziening. Je werkt daar tot je er bij neervalt, van de ouderdom dus, maar bij navraag bleek niemand het echt erg te vinden, dat werken. Een dochter vertelde, dat ze haar winkel wel sluiten kon, als ze haar moeder van 75 niet meer had als arbeidskracht.

Wij hebben hier op het winkelpleintje een electronicawinkel. Geavanceerd spul allemaal, waar de zonen/verkopers heel veel verstand van hebben, maar waar moeder ook nog meewerkt. Van al die plugjes, snoertjes en stekkertjes bakt ze niet veel en als het te hoog hangt kan ze d’r ook nog eens een keer niet bij, maar ze weet alles van strijkbouten en fritespannen! Zij en haar man zijn de winkel begonnen en zij is er zo een, die in drukke tijden en tegen de feestdagen niet gemist kan worden. En ze geniet, dat kun je zien! Goeie therapie, hoor, werken……is oma-zijn eigenlijk ook werken? Genieten in ieder geval!

Wat heb ik me zitten schamen, zeg, toen ik in het journaal zag, hoe een Bosnische mevrouw de minister van vreemdelingenzaken, Rita Verdonk, om haar nek vloog om haar te bedanken voor de verblijfsvergunning waar zij en haar familie ZEVEN EN EEN HALF JAAR op hebben moeten wachten! Die mensen hadden wel een werkvergunning, want ze werkten allemaal bij de posterijen en die kon hen goed gebruiken destijds. Dus hebben ze al die tijd belasting betaald, premies betaald, een sofinummer gehad en verder alle rechten en plichten van Nederlanders. En dan tóch laten ze zulke mensen zo lang in onzekerheid of ze hier mogen blijven. Ik snap daar helemaal niks van.

Natuurlijk moet iedereen beoordeeld worden, logisch, en er zullen haken en ogen zitten aan zo’n beoordeling, twijfelgevallen zullen er ook altijd zijn, maar dat het zó lang heeft moeten duren! En er dan na zoveel tijd zo’n happening van maken met pers en televisie erbij. Ik vond het beschamend en niks om trots op te zijn.

De gemiddelde Nederlander maakt zich al druk als z’n ADSL-aansluiting een beetje lang wegblijft of de loodgieter drie dagen op zich laat wachten of de trein heeft vertraging, waardoor je moet wachten. Je hebt wachten en wachten, dat blijkt.

Iemand heeft de terechte term “pardon”-regeling bedacht. Maar die benaming zal wel niet richting asielzoekers bedoeld zijn…….

Weer terug uit het Schwarzwald, waar we alle soorten weer gehad hebben, die voorhanden waren. Bij aankomst in ’n t-shirtje op het balkon, volgende dag pijpenstelenregen, harde wind, onweer zelfs (niet erg, we hadden genoeg te eten en spelletjes!), daarna fris herfstweer met zon en wolk. Een dag om op bezoek te gaan in het Haus der Natur in Feldberg, een prachtig museum, waar ze met behulp van de nieuwste technieken de geschiedenis van het Schwarzwald uit de doeken doen. We troffen de ranger, een enthousiaste gids, die vertelde hoe men behouden wil wat er is overgebleven, nadat er in het verleden is gevochten, verkeerd beheerd en gekapt in het gebied.Hij deed dat erg humoristisch.

Het was ook een dag om Schwarzwalderkirschtorte (scrabbelen ze ook in het Duits?) te eten in een Schwarzwalderrestaurant aan een meer, dat ze daar see noemen en andersom, bediend door een Schwarzwalder meisje in een, volgens kenners, nep-Schwarzwalder costuumpje, dat haar niettemin beeldig stond omdat het gewoon een mooi meisje was.

De volgende dag was het goed weer om een eind te lopen en spierpijn in je kuiten te kweken, want ze hebben mooie Wanderwegen.Een dagje Freiburg, dat in een dal ligt, waardoor het er droog was, terwijl het onderweg ernaartoe plensde van de regen. Mooie stad, met als enig minpunt wat mij betreft, dat ze het bestaan hebben om op een eeuwenoude prachtige stadspoort met grote letters een reclame van MAC DONALDS te zetten, omdat die ernaast huist. Hoe verzin je het.

Toen we weer thuis waren begon het te sneeuwen! Binnen de kortste keren een pak van 15 tot 20 centimeter! Dus nu weten we hoe het er daar in de winter uitziet. Kerstkaartfoto’s gemaakt natuurlijk. Heel apart, terwijl de bloembakken met de geraniums nog overal aan het huis hingen! De volgende dag was er alweer veel verdwenen, maar ze hadden het toch even leuk voor ons geregeld!

De laatste dag zijn we naar de Resenhof geweest in Bernau, een museumboerderij, die, nadat de laatste bewoner die op 97-jarige leeftijd in 1976 horizontaal had verlaten, in de oorspronkelijke staat werd aangetroffen. Prachtig om te zien hoe “boerenslim” ruimten en materiaal werden gebruikt. Hoe vanuit de centraal gelegen keuken de tegelkachels elders in het huis werden voorzien van warmte en de rook van het verstookte hout zodanig werd geleid, dat het op weg naar buiten ook nog even de hammen en spekzijden rookte. Alle gereedschappen voor het boerenbedrijf werden zelf gemaakt met hout als basis voor alles.

In de slaapkamer zagen we hoe het jongste kind in een schommelwieg naast het ouderlijk bed lag, met een touw aan de wieg waaraan moeder (vader zal er behalve zorgen dat het kind er kwam weinig aan gedaan hebben) bij geblèr kon trekken om het kind op andere gedachten te brengen. Ideetje, jongelui? Hoef je je bed niet meer uit en daar was dat maar goed ook, want mein Himmel, wat was het kóud in dat grote huis! Je wordt evengoed 97 blijkbaar.

Na dit bezoek zijn we ook nog in de Dom in St.Basien geweest, een replica van de St. Pieter in Rome. Een mooie kerk, waar veel concerten worden gegeven, die prachtig moeten klinken in die marmeren koepel. Het zal wel raar zijn , maar ik moet altijd denken aan wie die marmeren vloeren moet dweilen en die beelden moet afstoffen. De banken voor de kerkgangers zijn ook wit, dus dat is ook soppen. Maar daar hebben ze vast een devote Putzfrau voor, die ook voor die mooie bloemboeketten zorgt. Mooi om te zien en dat in zo’n klein dorp!

We hebben een paar keer heerlijk gegeten in het Bierhäusle, waar ons Ferienhaus bij hoorde en waar ze perfect kunnen koken. De terugweg naar huis was probleemloos en vrijwel fileloos, ondanks de frequente aankondigingen op de radio over Stau hier en Stau daar, hebben die ons niet getroffen. Wat ik zo aardig vind in Duitsland is, dat ze na een enorme toch deprimerende reeks filemeldingen, je altijd “Gute Fahrt” of ” Kommen Sie gut an” wensen. Dat hoor je hier nou nooit! “Dat was het” en daar moet je het mee doen. Nou ja, dat geldt voor onze vakantieweek ook…….