Een mevrouw hier in Apeldoorn heeft haar tuin vol staan met kabouters. Maar sinds kort mist ze er een. Dat was haar eerst niet eens opgevallen, want in een tuin zo volgeladen mist men één kabouter niet. Het was geen dure, gewoon een huis-tuin-keuken-kabouter van de Blokker of zo.

Maar sinds enige tijd ontvangt mevrouw post van haar kabouter. Hij is op reis! In zijn afscheidsbrief schreef hij: “Ik heb de beentjes genomen. Ik ga op reis en jullie horen nog van me. Tot ziens. De kabouter”.

Op 5 mei schreef hij, dat hij bij De Naald (een soort monument.red.)was om de vrijheid te vieren. Op 11 mei was er weer een brief en nu zaten er ook foto’s bij. Hij was donderdagavond in de binnenstad aan ’t shoppen geweest tijdens de koopavond en vrijdags was ie naar de voetbalwedstrijd AGOVV-Emmen geweest. Je kunt veel van ‘m zeggen, maar sportief is hij wel! Hij was zelfs naar Beekbergen gewandeld, maar toen hij de bus terug naar Apeldoorn wou nemen, was hij niet gezien door de chauffeur en had ie het hele end terug moeten lopen. Hij was meteen doorgegaan naar het politiebureau om aangifte te doen wegens “lengte-discriminatie”. Maar de politie had hem niet serieus genomen! Bij alle locaties had de kabouter zich op de foto laten zetten. In een volgende brief verhaalde hij over zijn avonturen in kinderparadijs Malkenschoten en hij was ook in zwembad Malkander geweest. Weer geen succes, want ze hadden geen zwembandjes in zijn maat.

Toen hoorde de familie een poos niks, maar hoe dat kwam legde hij uit in een volgende brief. Hij had in het Röntgen Café een behoorlijke kater opgelopen. Een foto toonde hem, staande onder de tap.”Dat heeft me de das omgedaan”, zei hij.

De kaboutermevrouw heeft ondertussen geen idee, wie haar in deze zomerse dagen zo leuk bezighoudt. De brievenbus wordt elke dag met spanning in de gaten gehouden, want ze wil natuurlijk wel weten hoe het haar kabouterkind in de grotemensenwereld vergaat. En of ie nog terugkomt! De kans, dat hij onder de voet gelopen wordt is natuurlijk groot, maar zo te horen is ie voor geen kleintje vervaard………

In één van de wijken hier in Apeldoorn, De Maten, gingen gisteren drie stembureaus later open dan om half 8 ’s morgens. Dat kwam omdat in de scholen, waarin ze gevestigd waren, posters hingen met de mededeling, dat er besmettelijke ziektes rondwaarden onder de leerlingen. O.a. roodvonk en de zogenaamde vijfde kinderziekte. Deze laatste schijnt voor zwangere vrouwen een weliswaar beperkte (maar toch) kans op een miskraam te geven.

De ambtenaren, die het stembureau zouden bemannen die dag, zagen de posters hangen en besloten de GGD te bellen. Die was niet bereikbaar op dat vroege uur. Een uurtje later wel en de dienst verklaarde, dat er niks aan de hand was, het betrof alleen een mededeling voor ouders in geval dat een kind ziekteverschijnselen zou vertonen. De bureaus konden gewoon open.

In de krant stond een reactie van de GGD-arts. Hij had een beetje moeten lachen om de commotie en de bezorgdheid van de stembureaumensen wat overdreven gevonden. “Je kunt in een winkel van Albert Heijn ook een ziekte oplopen”, zei hij. Hij kan het weten, want hij heeft ervoor gestudeerd.

Ik vind de handelwijze van de stembureaumedewerkers erg correct en zorgvuldig. En in het belang van Europa, nou ja, een heel klein stukje dan…….

Onze kleinzoon Stijn heeft deze week de avondvierdaagse gelopen in Beekbergen. Hij is vier jaar dus de afstand voor hem was drie-en-een-halve kilometer per avond. Dat is best een heel eind als je nog van die korte beentjes hebt! Die kleintjes moesten een begeleider hebben dus z’n moeder liep met ‘m mee.’

En vanavond was “de intocht”. Tegenover het huis van onze dochter en haar man is een parkje en laat daar nou net de finish zijn! Erg leuk voor de grootouders van beide kanten. Tegen de tijd dat de lopers en lopertjes bij het eindpunt werden verwacht verzamelden de belangstellenden zich, met bossen bloemen in de aanslag, aan weerszijden van de weg. De “Via Gladiola” in Nijmegen was er niks bij! De fanfare was er, een doedelzakband, een caravan van de EHBO voor de eventuele blaren, het was helemaal compleet.

Speciaal voor deze gelegenheid klaarde het weer van regenachtig op naar hartstikke zonnig, mooi voor vaders met camcorders, zoals onze schoonzoon. Het was een leuk feest.

Bij aankomst straalde onze kleinzoon van oor tot oor. Hij had snoep gekregen bij de finish, van ons ’n grote bos bloemen, want dat hoort natuurlijk bij zo’n prestatie ( en vooruit, ook ’n klein bosje voor z’n moeder, die er vermoeider uitzag dan hij en verzuchtte, dat ze toch minder conditie had dan ze had gedacht!) en dan die medaille! Op z’n shirt gespeld, die was natuurlijk het mooiste!

Zo, mensen, de basis is gelegd voor een sportieve carrière. Hij weet nu, dat je wat moet doen om medailles binnen te halen. Dan moet, ik noem maar wat, Roland Garros toch ook tot de mogelijkheden behoren. Hij zit al op kleutergym……

Wij zijn door de jaren heen in diverse periodes in het bezit geweest van een tandem. De Zeeuwen zeggen : “een anmekaerefiets”. En dat is het. Omdat mijn man het daarvoor benodigde zicht mist moest ik wel voorop als stuurvrouw. Ik ben daar totaal ongeschikt voor. Ik ben te klein, te onhandig, te bang en te onsportief. Toch hebben we het wel geprobeerd op de tandem, je moet tenslotte alles een kans hebben gegeven in het leven en als het goed gegaan was, hadden we er een leuke hobby bijgehad met z’n tweeën, want mijn man is wél sportief.

Hij heeft dus niets aan mij als het op tandemen aankomt. En eerlijk gezegd: ik gun het de buurt ook niet! Want ons “opstappen”is al een circusnummer op zich. Mijn achteropzitter roept: “één, twéé, já!!!”, maar dan ben ik zover nog niet of de trappers staan nog niet goed of ik glij weer van het zadel af. Bovendien heb ik altijd een stoeprandje nodig met mijn korte benen.

Als we eenmaal rijden, dan zie ik in de verte een stoplicht opdoemen. En dat staat dan op rood. Dat betekent stoppen en dan begint het gedonder van dat opstappen weer van voren af aan! Mijn man kan met zijn langere benen kapseizen wel opvangen, maar ik voel me gestresst, ongelukkig en bepaald niet ontspannen een fietstochtje maken. Dat is ook niet leuk voor hem natuurlijk. Eén keer is het wel goed gegaan, maar dat was de keer dat we na een gezellig avondje bij kennissen ’s nachts door een verlaten stad kwamen, alle stoplichten in de knipperstand en wijzelf ook zo’n beetje. Toen waren we snel thuis, weet ik nog , maar dat is er nooit meer van gekomen. Daarom hadden we op een gegeven moment zomaar ineens geen tandem meer.

Maar nu staat er een racetandem in de schuur! Daar is mijn man op voordelige wijze aangekomen. Hij heeft ‘m laten reviseren en heeft een aardige voorrijder gevonden. Ik heb ze net uitgezwaaid. Daar ziet ie niet zoveel van, maar het is het idee, hè? ’n Racetandem, daar hoef ik dus lekker niet op! Zou geen gezicht zijn ook. Ik ben blij, voor mijn sportieveling, maar ook voor mezelf, ik ga even het nieuws kijken…….kopje koffie d’r bij……

De pioenroos in onze tuin bloeit zo prachtig! Ik vind dat geweldige bloemen, ook van formaat. Ze gaan gebukt onder hun eigen gewicht en je moet ze steunen. Ik ben er op een aparte manier aan gekomen, aan die plant. Het is namelijk een herinnering aan de prachtige border op mijn werk, die op een kwade dag rigoureus werd verwoest.

Voor het gebouw, waarin ik mijn lokaal had, lag namelijk een mooi gazon, omzoomd door een border met gele, witte en roze bloemen. Die roze, dat waren dus de pioenen. Op een dag besloot “hoger hand”, dat er paden verlegd moesten worden op het terrein. Om de ingangen van het gebouw logischer bereikbaar te maken voor onze blinde en slechtziende klanten was dat op zich niet zo’n gek idee. Daarvoor moest de bloemenborder sneuvelen, vond men.

Persoonlijk denk ik, dat het ook wel goed uitkwam, want het stónd wel mooi, maar vergde ook nogal wat onderhoud. Over een grasveldje jaag je een motormaaier zo nu en dan en klaar is Kees. Goedkoper dus.

De docenten in het gebouw wisten van niks, we werden overvallen doordat op een ochtend een shovel verscheen, die in één keer het hele zaakje omploegde. Zwarte grond en wég was ook de border. Niet de planten uitgegraven en ergens anders neergezet, niet gevraagd: “Wie heeft er belangstelling voor?”, nee, gewoon ondergeshoveld.

We waren bedroefd over het verlies van ons mooie uitzicht, waar inderdaad, daar kun je niet omheen, onze klanten niet zoveel aan hadden. De paden kwamen er, doorsneden een nieuw aangelegd grasveld, want een gazon kon je het niet meer noemen en het was praktisch. Mijn pad was “afslag 2” van het hoofdpad.

Op een ochtend kwam de tuinman, die wist hoe erg ik het allemaal had gevonden, met een geheimzinnig gezicht m’n lokaal binnen en zei: “Kom es even mee!”. Had ie ergens onder de heg een pioenplant gevonden, die de aardbeving had overleefd! We hebben ‘m liefdevol op een vuilniszak in de achterbak van mijn auto gelegd en toen ik thuis kwam heb ik ‘m in de tuin gezet.

Hij heeft me een jaar op bloemen laten wachten, maar sindsdien is het elk jaar feest! Hij heeft ’t naar z’n zin en voor mij is het een stukje teruggevonden uitzicht van vroeger…….!

In de bus naar Zwitserland laatst zag ik er onderweg kinderen mee bezig. Met kunststof draden waren ze aan het knopen. Leuke kleurtjes en het moesten armbandjes worden. Maar ze hadden ook al sleutelhangers gemaakt en andere kleinigheden. Verslááfd waren ze volgens eigen zeggen! En het was een hype.

Nou zie ik kinderen graag handvaardig bezig. Iets máken is gewoon leuk. De techniek heet “scoubidou”, maar ik dacht: “Verhip! Dat is toch macramé?”. Op kleine schaal, maar toch.

Ik heb ooit nog eens een heel vliegengordijn geknoopt voor onze keukendeur. Pijn in m’n vingers van het ruwe sisaltouw. Wat dat betreft is scoubidou (dat was toch een tekenfilmhond? Of nee, die heette Scoobydoo, héél anders dus!) wat vriendelijker, maar het materiaal: 50 “touwtjes” voor tussen de 5 á 6 euro is wat minder vriendelijk voor de portemonnee. Maar je moet er wat voor over hebben als je kroost niet voor de tv hangt, maar knutselt. Een scoubidou-halsband voor Scoobydoo bijvoorbeeld…….

Ach gossie, wat had ik te doen met die voetballers gisteravond in de middencirkel van de ArenA! Heb je zo’n dramatisch slechte wedstrijd gespeeld en wil je alleen maar zo snel mogelijk naar de kleedkamer om de wonden te likken en dan moet je wachten tot Frans Bauer, die de stemming kunstmatig komt aanzwengelen, is uitgezongen. Dat wil je allemaal toch niet meemaken? Dat is teveel straf.

Ze wáren voor de wedstrijd al gestraft met het moeten aanhoren van Ernst Daniël Smid met de volksliederen. Waarom ís dat toch? Dat sologeblèr, want dat wordt het in zo’n stadion. Ik vind het vreselijk en het versterkt bepaald niet het vaderlandslievende gevoel, dat een volkslied toch zou moeten oproepen!

Zet een mooie uitvoering van de volksliederen door een groot orkest op de speakers, zodat de mensen écht kunnen meezingen. Hou die schnabbelaars buiten de deur, want hier springen de tranen van in je ogen en niet van ontroering.

Kunnen we daar niet een actie voor houden? Ik vind het zó zielig voor zo’n elftal. Je volkslied verkracht en dan verwachten ze van jou, dat je goed speelt. En ja, dat werkt dus voor geen meter……..

De schepping en hoe het allemaal met ons begonnen is, zal ik maar zeggen, daar zijn de meningen over verdeeld. Of je met een bioloog of een theoloog van gedachten wisselt over het onderwerp, dat maakt nogal verschil.

Toen wij destijds wilden trouwen en de dag, behalve op ’t stadhuis, ook een kerkelijk tintje mee wilden geven, bleek dat alleen te kunnen als mijn aanstaande, die een volbloed heiden was, via een spoedcursus “geloven voor beginners” bij onze vrijzinnige dominee alsnog zou regelen dat hij gedoopt werd. Hij had daar geen bezwaar tegen.

Ik zei al, dat onze dominee vrijzinnig was. Hij had heel bijzondere ideeën over de bijbel. Begon te vertellen, dat hij het scheppingsverhaal met Adam en Eva in het paradijs een prachtig verhaal vond, maar geloofstechnisch erg moeilijk. Dat sprak ons wel aan eigenlijk. De dominee was een sociaal betrokken man. Hij vond het belangrijker dat zijn gemeenteleden te eten hadden en niet omkwamen in eenzaamheid dan dat ze alles uit de bijbel voetstoots aannamen.

Hij heeft goede gesprekken met ons gehad en de bruidegom kon volgens hem gedoopt. Leuke trouwerij gehad ook, inmiddels bijna 44 jaar geleden. We zijn niet kerkelijk gebleven, maar daar zijn we de enigen niet in, dacht ik zo. We hebben onze eigen ideeën over van alles en dat volstaat.

Over Adam en Eva hebben we een prachtig lied in ons repertoire, dat de dominee wel mooi zou hebben gevonden. Het gaat zo:” Adam leefde lang geleden, eenzaam in de hof van Eden, met de zegen van de Heer, wat verlangt een mens nog meer? Hij liep lekker in z’n blootje, baadde zon en baadde pootje, in het water van de beek, zeven dagen van iedere week.***Adam leefde zonder zorgen, tot hij op een zekere morgen, plotseling ontdekte dat, elke man een wijfje had! Hij zei: “Heer, ik wil niet klagen, maar ik zou u willen vragen, onderdanig en beleefd, of u voor mij geen vriendinnetje heeft?”.***”Goed”, zei God “ik zal mijn best doen, maar dan moet jij zelf de rest doen! Ik zal zorgen voor een vrouw, die haar leven deelt met jou”. Adam liep van pret te zingen en kocht twee verlovingsringen.”Loof de Heer, ik krijg een wijf, ’t is niet meer dan een rib uit mijn lijf!”. ***En toen Adam lag te slapen, heeft de Heer de vrouw geschapen.’t Werd een droom voor iedere man, alles d’r op en alles d’r an!”En ze leefden heel tevreden, samen in de Hof van Eden, totdat op een zekere dag, Eva de boom met de appelen zag!***Eva zei: “Wat kan het schaden? Aan een boom zo volgeladen, schoon de Heer het mij verbiedt, mist hij één, twee appels niet!”. Eva brandde van verlangen, toen ze al dat fruit zag hangen. Ze nam een hap, terwijl ze zee: “An apple a day keeps the doctor away!”. ***Toen was het uit met het goeie leven! Het paradijs werd opgeheven. Door een appel, zo u weet, werken wij ons in het zweet! Door het eten van één appel, werken wij ons nu te sappel! ’t Is vandaar dat ik beweer: Snoep verstandig! Eet geen appel, maar een PEER!”.

We hebben nog nooit gemerkt, werkend met groepen mensen van zeer verschillend geloofspluimage, dat iémand zich door dit lied gekwetst voelde. Er zit een leuk jazzy melodietje onder. Zo is geloof in de bijbelse verhalen best te doen, toch?……..

Als er een aflevering is van “A touch of Frost” dan wil ik die wel graag zien. Zo’n “dwarsliggerstype”, daar hou ik wel van. Hij is prettig irritant. En hij blijkt altijd gelijk te hebben natuurlijk.

Het is een serie, die de tijd neemt voor het verhaal, dat dan ook in één keer klaar is, niet wordt uitgesmeerd over vele afleveringen of onderbroken door reclame, er wordt fantastisch geacteerd en het heeft Engeland als locatie. Wat mij betreft prima ingrediënten.

Het verhaal van vanavond had toch wel een paar opmerkelijke aspecten. Een moeder, die haar eigen kinderen vermoordt en zelf dood langs een spoorbaan wordt gevonden. Ik vond het “creepy”! Maar Frost loste het allemaal weer mooi op, dat wel…….

Omdat er reclame voor werd gemaakt en soms luisteren we daar wél naar, hebben we een afspraak gemaakt bij de firma Schoonenberg. We hadden namelijk het idee, dat het gehoor van mijn echtgenoot niet helemaal meer was wat het moet zijn. In zijn geval, vanwege zijn gebrek aan zicht, best belangrijk. ’t Is net Europa.

Toen we vanmorgen keurig op tijd arriveerden was het eerste, dat de mevrouw achter de balie tegen ons zei, rommelend met allerlei papieren : “Even wachten, ik moet eerst dit afmaken, anders kom ik in de war!”. Nou, dat wilden we niet op ons geweten hebben dus we wachtten. (Ik moest trouwens wel even denken aan die ergerlijke man van : “Al onze medewerkers zijn in gesprek”!) Toen ze haar zaken had geregeld mochten we vertellen waarvoor we kwamen en toen “mochten” we weer wachten.

Onderwijl hielp ze andere klanten, klanten op leeftijd, die batterijtjes kwamen halen voor hun gehoorapparaat. Ze wás al niet het zonnetje in huis, maar tegen die mensen deed ze alsof het kleuters waren. Wat een arrogante chagrijn, zeg! Zou dat het effect zijn van het dagelijks werken voor mensen, die voor het merendeel niet meer de jongsten zijn? Dan moet ze snel van baan veranderen.

Toen de audicien tijd voor ons had bleek die vandaag voor het eerst te zijn. Ze moest van alles zoeken en het batterijtje van haar “oorkijker” was leeg. Dat kan natuurlijk gebeuren. Ze was bijzonder aardig en behulpzaam verder. Bovendien bleek, dat mijn man een zodanig minimaal gehoorverlies heeft, dat er niets aan hoeft te gebeuren. “Kom over een jaar of drie nog maar eens terug!”, zei ze.

Ik dácht ’t al: Oost-Indisch doof, die man. Hoort wat ie wil horen. Nou ja, in ieder geval is niet horen én zien ‘m vergaan……..