In ons huis ben ik hevig aan het schoonmaken, want dat schuurstof van de schilders zit echt overal, maar nu bleek, dat er een minstens zo hevige schoonmaak nodig was in de reactiebox van mijn computer! Mijn nederig weblogje schijnt erg interessant te zijn om te vervuilen met reactiespam. In eerste instantie wist ik niet wat ik er anders aan moest doen dan het handmatig te verwijderen, maar het zat door het hele archief.

Zoon L-rs is er met de bezem doorheen gesneld, heeft een blacklist voor me opgesteld en ze komen d’r niet meer in: de casino’s, sextoyverkopers, medicijnmannen en verdere robotgestuurde vervuilers. Nu kán het zijn dat mensen, die ik wél graag zie reageren, daar even moeite mee hebben. Dat zou ik niet leuk vinden en om die reden zou ik een mailtje daaromtrent zeer op prijs stellen!

De werkzaamheden hier in huis lopen verder naar wens. Wel hoop ik, dat de visite er dinsdag als ik jarig ben niet gek van opkijkt dat we met een kale trap zitten zonder bedekking, met een onbehangen trappenhuis en dat we geen gordijnen hebben, want de raamposten moeten nog een keer geschilderd. Dat gebeurt pas woensdag. De akoestiek in de kamer is prachtig, dat wel.

Toch is het wel gezellig, hoor, kamperen in je eigen huis, maar je wordt er wel moe van. Hoewel, aan het eind van elke dag staat daar ons bed! Een eiland in de ongeciviliseerde bende! En ik slaap uitstekend! Als een blok namelijk……..

De busmaatschappij in Flevoland gaat, ook om meer klanten te genereren, een koffieautomaat plaatsen in de bushokjes. Een proef, want het apparaat moet wel vandalismebestendig zijn, maar het is zonder meer een klantvriendelijk idee. Als je ooit in een tochtige polder op de bus hebt staan wachten, weet je dat een bakje troost een goede gedachte is.

In Flevoland mag je je bekertje kofiie ook meenemen in de bus. Sfeerverhogend, denk ik, en als de chauffeur de bochtjes en drempels dan nog een beetje chic neemt, helemaal.

Ik herinner me van de toenmalige minister van verkeer May-Weggen, dat ze leuke plannetjes had in de trant van “koffie, krantje en croissantje”, maar dat was voor de trein, dacht ik. Wat daarvan terecht gekomen is, weet ik niet, want zo vaak zit ik niet in de trein, maar toen wij laatst naar Maastricht gingen hebben we tijdens die uren durende reis geen catering gezien!

Vroeger waren er altijd van die mannetjes met bladen koffie op de perrons, die in de paar minuten dat de trein ergens stil stond door de coupéraampjes zoveel mogelijk koffie trachtten te verkopen. In die tijd was de koffie van station Meppel wereldberoemd in heel Nederland!

Ik was er een keer bij, dat een mevrouw koffie kocht en betaalde met een briefje van vijfentwintig, waar de man op het perron niet zo gauw wisselgeld voor had. Nou ja, hij deed het niet flitsend, zal ik maar zeggen, expres of niet. De trein begon te rijden en de man liep nog even mee voor de vorm, maar het was te laat. Een duur kopje koffie en ze is tot aan Groningen chagrijnig aan het mopperen geweest, terwijl de hele coupé heimelijk de grootste lol had.

Op het station Apeldoorn zag ik een keer dat zo’n zakenmannetje in z’n enkele overhemd even vlot een bekertje koffie ging halen bij de kiosk op het perron. Dat duurde ook allemaal een beetje te lang, de trein vertrok met zijn colbert en dure attachékoffer. De stationschef kon er weinig aan doen, zei hij, behalve even bellen dat ze op het volgende station zijn spullen even uit de eerste klas moesten halen. De man was in álle staten, had besprekingen waarbij hij niet gemist kon worden, een boel commotie en de wachtende meute vermaakte zich kostelijk. Verslaving, de oorzaak van rampen………

Nu hoorde ik gisteren toch een schilder tegen zijn collega’s zeggen, dat de “smetplanken” al in de grondverf stonden. Bij navraag blijken dat de houten planken in het trappenhuis te zijn, waar de leuningen op gemonteerd zitten. Die zijn er nu vanaf, zodat ik soms als een viervoeter naar boven stekker. Van mij mag ie ze dus wel afschilderen .

Maar van het woord “smetplank” had ik echt nog nooit gehoord. In mijn Prismawoordenboek staat het dan ook niet en Van Dale zit in een verhuisdoos en daar kan ik even niet bij. Ik weet niet uit welke eeuw dat woord stamt. Smetstof, smetvrees, maar smetplank? Nou ja, een mens is nooit te oud om een nieuw woord aan zijn vocabulaire toe te voegen. Het klinkt wel lekker ambachtelijk……

Mooi berichtje in de krant vanmorgen. Gisteren stond er een Deventernaar terecht, omdat hij beweerde een gloednieuwe dvd-speler bij het grof vuil te hebben “gevonden”. De openbaar aanklager geloofde hem niet. Verdacht hem van diefstal of in ieder geval heling. De man bleef bij hoog en bij laag volhouden, dat het was zoals hij zei: gevonden langs de stoep.

Zijn advocaat hielp ‘m nog een handje door op te merken, dat er wel vaker nog erg goeie dingen bij het grof vuil staan. Laatst een nog heel goede computer bijvoorbeeld, langs de straat gezet door een openbaar aanklager. De rechter kon er weinig tegenin brengen en sprak de man vrij.

Dus ga rustig op het dievenpad. Je weet nu wat je te doen staat als je gesnapt wordt: gewoon zeggen, dat je iets “gevonden” hebt. Wat een paradijs is het hier toch……!

Casaspider heeft samen met zijn vrouw getracht zijn zevenjarige slimme zoon ervan te overtuigen, dat Sinterklaas niet bestaat. Vorige week nog naar zijn aankomst geweest en nu dit! Hun zoon gelooft ze dus gewoon niet en zingt als hij zijn schoen mag zetten( dat dan weer wel! ) met geloofsovertuiging het hoogste Sinterklaaslied. Je moet wát, als kind.

Ik kan me eigenlijk alleen van de oudste dochter herinneren hoe ze van haar geloof viel. De rest heeft elkaar ingelicht, denk ik. Geen grote toestanden, die ik me kan herinneren. We woonden in die dagen nogal klein dus veel “geheime plaatsen” hadden we niet. Eigenlijk alleen een kelder, die heel ouderwets in de kamer zat. De deur daarvan zat ook nog eens op een onlogische plaats, waardoor menigeen het voor de gangdeur aanzag en we ons bezoek vaak door een schreeuw of greep hebben moeten behoeden voor een val in de diepte. Die kelder was dus onze enige bergplaats en we deden in de laatste weken voor Sinterklaas het licht daar niet aan om glurende oogjes geen kans te geven iets te ontdekken.

Maar ze was slim, hoor! Allerlei feitjes bij elkaar optellend was ze er al relatief jong achter, dat er niet veel klopte van het hele verhaal. Ze vond op een bepaald moment ook een briefje, dat ze, geadresseerd aan de Sint, in haar schoen had gestopt, in een kast. Ja, stom om het niet weg te gooien, maar mama vond het zo liéf! Maar toen was het wel gebeurd. Vanzelf dus.

We hebben haar ingewijd en toen was ze lid van “de andere kant”, de kant die haar zusje in de luren legde met het sprookje rond Sinterklaas. En dat vond ze ook wel wat hebben, hoor! Ondanks, dat ze nog geen zes was, speelde ze het spel vanaf toen perfect mee en ze had dan van die blikken van verstandhouding naar ons, prachtig! Ze voelde zich heel groot tegenover het simpele zusje, dat alles maar voor zoete koek slikte. Het wurm…….

Van mijn dochter die via de school waar ze werkt deze instelling kent hoorde ik, dat een ijverige Sinterklaasgekke medewerker van het Nederlands Normalisatie-instituut in Delft (kortweg NEN) “de sinterklaasnorm” heeft gepubliceerd. In deze religieus verwarrende tijden lijkt me dat een goed idee. Gewoon de gang van zaken rond de sinterklaasviering maar eens even op een rij.

Zo heeft men de algemene termen rond het feest benoemd, richtlijnen rond aankomst en vertrek van de Sint aangegeven, plaats en tijd van de viering, de middelen van vervoer, kledingvoorschriften opgesteld voor zowel de goedheiligman zelf als voor zijn pieten en ook waarborgbepalingen rond de authenticiteit van Sint Nicolaas. Eveneens richtlijnen voor de viering, zoals het zetten der schoen, verplaatsing over daken, de positionering van de Sint bij binnenkomst, rituele handelingen, gedichten en surprises.

Het hulppersoneel moet aan geclassificeerde normen voldoen en er zijn handelingsvoorschriften opgesteld bij geloofwaardigheidscalamiteiten, zoals daar zijn: het in ongerede raken van baard, mijter en haardos, het neerstorten van het paard of ongewenste herkenning van kledingstukken.

De wens om eens en voor altijd e.e.a. vast te leggen in een strakke normering werd volgens het NEN ingegeven door het Ministerie van Aandacht (MvA) en het Ministerie van Traditie (MvT). Er werd een commissie samengesteld van organisaties en belanghebbenden om een zo breed mogelijk draagvlak te verkrijgen voor de samenstelling van het ontwerp.

Zo is o.a. de Belgische Sinterklaas Bond betrokken bij de onderhandelingen, the International Steam Ship Association, de Nederlandse Vereniging Bakkerijbedrijf, de Stichting Samenwerkende Maneges Nederland, het Nederlands Marsepeingenootschap, de Vrijbond van Surprisebouwers, de Vereniging Strooiwaren in de Lage Landen en Chocoworks B.V. En niet te vergeten het anti-discriminatiefront en de Raad tegen de Kinderbeschadiging.

Aangetekend dient te worden, dat de commissie slechts twee avonden heeft hoeven vergaderen (met chocolademelk) om deze normen opgesteld te krijgen. Voorwaar een voorbeeld voor vele andere commissies!

Je kunt deze leidraad voor de viering van het Sint-Nicolaasfeest lezen op de website van het NEN. Het is ’n erg geestig stuk, dit normontwerp NEN 0512 (nl). Weet iedereen waar ie aan toe is met die bejaarde rode rakker……..

Getest word ik deze dagen op mijn stressbestendigheid. Ondanks mijn nog steeds niet helemaal fit zijn valt dat niet tegen, vind ik zelf. Ik zou eens even moeten rondvragen om te horen hoe anderen daar over denken, maar dat terzijde. Er lopen op gezette tijden en zelfs op ongezette tijden vele manspersonen door ons huis. Dan zijn ze met z’n tweeën, dan weer met z’n vieren en ze schuren, grondschilderen, schilderen gewoon en ze behangen. Omdat het van die donkere dagen zijn gebruiken ze bouwlampen, want bij die sfeerlampjes die wij hebben kunnen ze niet winterschilderen. Gezellig is dus anders. Het is ook kouder dan we gewend zijn, want de kachel moet laag anders droogt de verf te snel. Het zijn gezellige jongens, dat wel. Ze noemen elkaar Rembrandt en Picasso dus humor zit er wel in.

Vandaag komen de schilders niet en deze dag zouden we gebruiken om de nieuwe verwarmingsketel te laten installeren. Alles was zo afgesproken, kwam goed uit voor iedereen, maar vanmorgen vroeg kregen we een telefoontje, dat de installateurs niet kwamen, want het weer was een te groot risico. Inderdaad hagelde het, was het glad en koud en dan kun je op het dak, waar ze ook moesten zijn, beter niet wezen. Wat Sinterklaas doet moet ie zelf weten, die heeft geen Arbo.

En die installatie moet in één keer afgemaakt worden, anders zitten we te lang in de kou. Ze komen nu maandag als het goed is. Ik snap het allemaal wel, hoor, overmacht en zo, het is niet anders, maar ik heb visioenen, dat ze maandag als die schilders er óók weer zijn, elkaar in de weg lopen. Hadden we nou maar een kasteel. Want waar moeten wij blijven? Op zolder zitten de verwarmingsmonteurs, in de kamer en de keuken gaan de schilders aan de gang, terwijl in de slaapkamers het houtwerk moet worden geschuurd.

Het enige dat ik kan doen is koffie zetten, want ik heb begrepen, dat je werkers nat moet houden. Wat zijn wij dóm geweest. Op een Caraïbisch eiland hadden we moeten zitten…….

Je kon er op wachten. Verkiezingen als tijdverdrijf en bladvulling. Op de voorpagina van de krant stond vanmorgen:”Wie is volgens u de grootste Apeldoorner?”.

Ze hadden ook al een aantal genomineerden. Een oud-burgemeester, die wij alleen als plein kennen. Maar wij zijn import dus daar kan die burgemeester niks aan doen. Verder prinses Margriet natuurlijk, daar kun je niet omheen als Apeldoorn. Verder Kees Schilperoort en Ronnie Tober, ook niet mis. En Ans Schut, de schaatster, van wie ik niet eens wist, dat we die binnen de muren hadden.

Wie ik mis is Joop Braakhekke, maar eigenlijk vind ik die, sinds ik hem in een kookprogramma in het frituurvet heb zien spugen om te zien of het op temperatuur was, niet groot genoeg. De Apeldoornse goegemeente wordt nu hartelijk uitgenodigd om kandidaten in te brengen.

Aan het begin van de Koning Lodewijklaan staat een monument, gewijd aan de Canadezen, die ons bevrijd hebben. Dat is een enorme mansfiguur van zo’n metertje of zes. Dat lijkt mij een mooie grootste Apeldoorner. Van brons, goed houdbaar…….

….maar vroeger kwam ie later!

Cabaretier Menno Nicolaï vertelt over zijn optreden voor de personeelsvereniging van een school. Hoewel het merendeel van zijn publiek geïnteresseerd was in zijn voorstelling, bleek het barpersoneel de relatieve rust te baat te nemen om de koffiekopjes te gaan afwassen en de minder geïnteresseerden te blijven voorzien van bier. Ondanks de superslechte vleugel die hij tot zijn beschikking had vond hij het een aardig optreden. Dat is knap. Dan heb je eelt op je ziel.

Wij hebben het omgekeerde eens beleefd. We hadden in onze werkzame jaren een cabaretgroepje met collega’s. Dat kan ik iedereen aanraden. Het was leuk om te doen, het versterkt de band, alle grieven en misstanden konden onbekommerd worden verwerkt, want het was cabaret, nietwaar? Voor het leef- en werkklimaat was het zeer gezond. Programma’s werden meestal binnen de instelling uitgevoerd en voor de doelgroep: slechtzienden en blinden. We noemden onszelf “XINIX”, gezien de werkomgeving volkomen legaal. We hadden goede tekstleveranties, een flink aantal muzikale mensen van wisselende samenstelling en er werd goed gearticuleerd gezongen. Belangrijk bij een publiek als het onze. Ik mocht de pianobegeleiding doen.

Nu hadden we eens een cliënt, die een bedrijf had dat hij, ondanks zijn blindheid (en door onze kwaliteit als revalidatiecentrum natuurlijk!)uitstekend leidde. Hij had ons optreden een keer gehoord en was enthousiast. Zo enthousiast, dat, toen hij een nieuw bedrijf opende, hij ons uitnodigde om ons programma te komen uitvoeren op zijn receptie. We voelden ons vereerd. Echte artiesten!

Wij gingen dus met het instellingsbusje, de attributen (erg veel heb je er daar niet van nodig als je meestal voor blinden optreedt)op weg naar een plaats ergens bij Nijmegen, geloof ik. Toen we er aankwamen bleek de verbouwing nog niet klaar. Men had zeilen gehangen voor de gaten die nog in het gebouw zaten en daardoor hadden we geen kleedruimte of zoiets en moest een en ander in een hoek van de zaal achter een geïmproviseerd scherm gebeuren. Ik vreesde het ergste voor de piano die er stond. Maar dat wás me toch een goeie! Fantastisch!

De mensen druppelden binnen, zoals dat bij een receptie gaat en na een poosje werd er aandacht gevraagd voor onze kunsten. Ook daar vreesden we het ergste voor, want een receptie: hapje, drankje, praatje hier, effe zitten daar, zo gaat dat toch? Maar nee, toen we begonnen hadden we direct de aandacht! Iedereen ging zitten, de obers slopen door de zaal en we konden ons ei helemaal kwijt! Het was enig. We zijn gefilmd, gefotografeerd en de directeur werd gecomplimenteerd met de verrassing, die hij zijn relaties had geboden. Wat wil een artiest nog meer? Nou ja, interesse en respect voor wat je brengt, maar dat geldt niet alleen voor cabaretgroepjes…….