Niet dat het me zoveel kan schelen, hoor, maar het intrigeert me wel. Charles en Camilla (niemand kan de eerste jaren zijn kind nog Camilla noemen zonder dat de link wordt gelegd!) zijn dus getrouwd. Tussen de dooie prominenten door was dat tenminste nog iets aardigs, maar toch is er iets, dat ik gek vind.

Die Camilla, hè, die heette dus Parker Bowles. Maar dat was toch de naam van de man van wie ze gescheiden was? Dan heet je daarna weer anders, toch? In de krant zag ik, dat haar vader, de oude major Sands, ook van de partij was bij de bruiloft dus dan weet je meteen dat Camilla Sands had moeten heten.

Zevenendertig jaar of daaromtrent is er gerommeld in de marge onder de naam Parker Bowles. De naam van de ex voor eeuwig bezoedeld. Maar hij was wel op de receptie van z’n nu koninklijke ex dus het zal wel een complot zijn. Ik moet maar geen zondagskrant meer lezen, royaltywatchen is een vak…….

Zo nu en dan krijg ik wel eens van die modefolders in de bus, waarin kleren staan, die ik met belangstelling, maar tevens met de nodige zelfkritiek, bekijk. Voor alles is een tijd. Maar er staan soms beschrijvingen bij, die je met stomheid slaan. Bijvoorbeeld: “Jeans in een trendy destroyed look, waardoor deze broek er modieus oud en afgedragen uitziet!”. Het stond er echt.

Wie koopt er nou een kledingstuk dat er oud en afgedragen uitziet? Dan ben je toch gek? En die broek kostte nog zestig euro ook en dat is wel mooi honderd-twee-en-dertig ouwe hollandse guldens! (Ik doe het nog steeds, hoor, omrekenen! Niet altijd, maar wel vaak). Dat vind ik knap veel geld om er bij te lopen als een zwerver.

We hebben trouwens een dvd van Marco Borsato, een concert in De Kuip. Die trad op in een spijkerbroek vol met witte verfvlekken. Alsof ie even was weggelopen, terwijl hij z’n badkamer aan het witten was. Dat is dan mode. Onbegrijpelijk.

Over nooddruftig er bij lopen gesproken: een van onze kinderen zou op schoolreis naar Denemarken. Moeder had bedacht, dat ie dan toch wel eerst nieuwe sportschoenen moest hebben, want z’n ouwe zagen er niet uit. Zijn sokken zouden weldra de Kopenhaagse straatstenen raken vanwege dreigende gaten in de zolen en ze waren ook allesbehalve schoon. Maar hij wou niet, maakte stampij, hij ging absoluut niet met nieuwe gympen de bus in! Dan leek het net alsof ie ze voor de gelegenheid had aangeschaft, hij zou zich dood schamen.

Maar ík schaamde me dood voor de Deense familie waar hij zou logeren! Later hoorde ik, dat ze hem daar aquavit hadden leren drinken dus op z’n schoenen zullen ze wel niet gelet hebben…….

Minister Hoogervorst heeft weer iets nieuws verzonnen. Na de belasting op “vet”, nu de “zeurloze” kassa. Iedere supermarkt moet een kassa hebben waar mensen probleemloos kunnen afrekenen zonder dat hun kroost ongemerkt snoep op de band kan leggen, terwijl hun ouders dat niet willen.

Dus geen schapjes rond de kassa, waar verleidelijke pakjes, zakjes, rolletjes of reepjes zoetigheid liggen. Geen impulsaankopen, geen gezeur. Opvoeden en voet bij stuk houden als je vindt dat er niet gesnoept moet worden, dat je tot nu toe helemaal zelf moest doen, hou er maar mee op: dat doet de minister wel voor je. Hij zorgt dat er geen dingen in het zicht liggen waar je discussie met je kinderen over kunt krijgen. De makkelijkste weg.

Zou die man daar nou een dagtaak aan hebben, zulke dingen bedenken? “Zeurloze” kassa’s, hoe kóm je er op! Misschien zit er wel een zeurzak van een caissière achter, waar blijf je dan met je “zeurloos”? En “zeurloze” kinderen bestaan niet, vraag maar aan elke moeder die met een paar koters boodschappen moet doen. Volgens mij bestaat het woord ” zeurloos” niet eens en heeft minister H. dat ook nog verzonnen! Wat een talént, die man……….

Zo nu en dan heb ik last van acute nostalgie. Dan wil ik weten of iets of iemand nog bestaat. Zo was ik op zoek naar “Ons Honk”, een natuurvriendenhuis in Lage Vuursche, waar wij als kinderen in de vijftiger jaren met onze ouders vaak zijn geweest.

Zij waren toen leden van het “Instituut voor Arbeidersontwikkeling” kortweg “Het Instituut” genoemd. Veel oud-AJC-ers waren daar bij en als ik het zo bekijk, en als kind weet je dat natuurlijk niet zo, waren het dus behoorlijk rooie rakkers, die vader en moeder van ons. Idealisten waren het toen zeker. Het natuurvriendenhuis werd later van het Nivon, heb ik begrepen, en de kleur werd van uitsluitend rood nog wat meer groen. “Ons Honk” schijnt nu gesloten te zijn. Ik heb er nog wel een oude foto van gevonden uit die jaren en die roept veel herinneringen op.

Die foto stond op een “oude ansichten”-pagina van een soort veilingsite, waar je prentbriefkaarten kunt aanschaffen door er op te bieden. Ik weet niet precies hoe dat werkt, maar ik heb er ook geen behoefte aan om zo’n foto in het echt te hebben. Maar met een beetje doorklikken kwam ik een afbeelding tegen van de Singel in Bussum, waar wij hebben gewoond. Weliswaar een plaatje uit de dertiger jaren, terwijl wij er pas twintig jaar later woonden, maar toch leuk! En de laan, waar ik als jong kantoormeisje bij een uitgeverij heb gewerkt. Een kaart zonder auto’s, zoals ze allemaal zijn.

Paradijselijke door bomen geflankeerde lanen met zo hier en daar een paar starende kinderen vanwege de fotograaf, of een dame in lange jurk met hoed, die haar middagwandeling doet na de thee. Leuk hoor, zo is het dus geweest op de plekken, die wij hebben gekend. En zo wordt het nóóit meer. Is dat erg? Ach, ik denk het niet. Nou ja, een beetje misschien wel, vanwege de rust. Kom, ik ga “Joop ter Heul” maar weer es lezen……….

Onze dochter vertelde dat van de week, op de crèchedag van haar zoons, in de groep van haar oudste alleen maar jongens aanwezig waren. De leidsters besloten toen er een “mannen”-dag van te maken met echte “mannen”-activiteiten.

Ze hebben er een bakfiets, waar een groepje kinderen in past en zo gingen ze naar het station om te kijken naar de bouwwerkzaamheden, die daar op het ogenblik plaatsvinden. Er wordt geheid, gegraven met grote machines, er zijn grote hijskranen en heel veel stoere Bob-de-Bouwers. En bij het station zijn natuurlijk ook veel treinen. Dat sloot allemaal wel aan bij de mannendag.

Daarna zijn ze kipnuggets gaan eten bij Mac Donalds. Mannenvoer dus. Of alle ouders het eens waren met deze actie vermeldt de historie niet, maar ik vond het een geinig idee, lekker rolbevestigend en dat mag best voor een keertje.

Ze hebben zich er niet makkelijk vanaf gemaakt, de leidsters. Een bakfiets vol kinderen voortbewegen door het verkeer vind ik al een prestatie, maar vooral zo’n origineel idee geeft blijk van initiatief! De crèche is alles behalve een “bewaarplaats” op die manier. En zoiets onthouden ze, hoor, die kinderen! Leuk……..

Blij als ik ben, dat ik nét genoeg van computers snap, dat ik mijn dagelijkse dingetjes kan doen (uiteraard met een onmisbaar achtergrondkoortje) lees ik altijd met veel genoegen www.geenheld.nl geschreven door Luuk Ikink. Vanwege zijn miserabele financiële toestand, een euvel waarmee veel stagiairs kampen, terwijl ze hard werken en beter zouden verdienen, is zijn weblog (hopelijk zeer tijdelijk) omgedoopt tot www.geengeld.nl. Dat getuigt van humor.

Hij verwees naar een videofilmpje, waarin hijzelf en een paar collega-podcasters én de beroemde Adam Curry in “Twee Vandaag” uitleggen wat dat is : “podcasting”. Voor Adam betekent het geldverdienen, want hij heeft het uitgevonden, zegt ie, maar voor de minder getalenteerden op het gebied van moneymaking betekent het gewoon, dat je radioprogramma’s kunt downloaden en ook zelf een soort persoonlijk “radiostation” kunt beginnen, waarbij je je luisteraars mee in bad kunt nemen of mee naar Albert Heijn als je boodschappen gaat doen of iets anders opwindends. Net een weblog eigenlijk. De mogelijkheden zijn onbeperkt. Bovendien kun je als toehoorder die programma’s beluisteren wanneer het jóu uitkomt.

Uiteraard begrijp ik er niks van hoe dat allemaal werkt en zo, dan moet je bij Luuk of Adam zijn, maar ze verwachten er veel van. En we hebben er weer een nieuw woord bij: podcasting, samentrekking van iPod en broadcasting. Op naar Van Dale.

Wat dat beluisteren-wanneer-het-jou-uitkomt betreft, moest ik denken aan het verhaal dat in de familie de ronde deed over mijn Haagse grootmoeder. Toen ze daar in de jaren dertig radio kregen en er spannende hoorspelen werden uitgezonden, schijnt ze een keer gezegd te hebben:”Zet de radio maar uit, dan kan Jan het straks nog horen als ie thuiskomt!”. Ze dacht dat ze dat hoorspel wel even op een laag pitje zouden zetten voor Jan, zoals zij z’n eten warm hield voor ‘m. Nou, mijn technisch inzicht zal ik dan wel van haar hebben…….

* Update: Mijn hemel, wat ben ik een oen! Nu blijkt, dat de verandering van het logo van zijn weblog van “geenheld” in “geengeld” voor Luuk zelf ook een verrassing was. Een één-aprilgrap van een hacker. Ik heb niet op de datum gelet gisteren. Ik blijf het wel humor vinden al is het dus humor van iemand anders . Maar dat die iemand anders dat zo maar bij jouw site kan doen, ook dat gaat mijn technisch inzicht te boven……..