Jippie, de badkamer is klaar! Geen vreemde mannen meer door mijn huis, hoewel….na drie weken en liters koffie ben je wel aan ze gewend, hoor! Dan wordt ’t wel zo’n beetje familie.

Ze hebben ‘m netjes opgeleverd, hun rommel is opgeruimd en dan hangt er alleen nog een witte sluier over de tegels en het sanitair en die is voor ons. Dat wordt nog soppen. Maar dat kan pas goed als de verf van het houtwerk ook helemaal droog is. Als dat allemaal is gebeurd dan hebben we ons huis een leuke oppepper gegeven.

Alleen, ik moet denken aan dat liedje van Wim Sonneveld, “Daarom breng ik bloemen voor je mee” heet het, waarin hij een vrouw bezingt, die bij haar nieuw aangeschafte blauwe jurk nou ook nog blauwe schoenen, blauwe handschoenen en ’n blauwe hoed moet.

Want de pedaalemmer, die ik tot voor kort nog prima vond, vind ik nu ineens niet goed genoeg meer. En ik vrees, dat dat ook geldt voor de tandenpoetsbekers, de badkamerklok, de handdoeken, de badmat, de mandjes, de bakjes en de schaaltjes, kortom van alles dat drie weken geleden nog uitstekend voldeed. Nou,nou, het wordt nog een dure week…….

Ondanks tranen, van mezelf en van anderen, heb ik een erg mooie dag gehad. We namen afscheid van een dierbaar familielid en dat vond ik erg moeilijk. Maar het werd een van de mooiste bijeenkomsten, die ik ooit heb meegemaakt. Dat een periode van leven zo prachtig kan worden afgerond: ik wens het iedereen toe.

Het onbegrip over “waarom zíj nou?” en “waarom nu al?” is, wat mij betreft, overgegaan in het besef dat iemands leven een geschenk kan zijn voor de mensen, die achterblijven. En het gevoel dat ik daar nu over heb, nee, dat gaat echt niet weg. Ik ben veel zekerder en geruster door alles dat ik vandaag heb gezien en gehoord. Mijn man zei het op weg naar huis op deze gedichtendag heel mooi: “Uit het oog, in het hart”. En zo is het…..

Dichtbij, in onze naaste familiekring, is iemand veel te jong overleden aan een strijd, die niet was te winnen. Dan weten tegenwoordig heel veel mensen waar je het over hebt. Voor ons was het nog nooit zó dichtbij. Ondanks dat ik wist, dat die strijd ging eindigen in verlies, vind ik het zo moeilijk te begrijpen en heb ik er eigenlijk alleen vrede mee, omdat óverlijden een eind maakt aan lijden.

Maar wat gebeurt er nou verder? Met de ongelooflijke geestelijke rijkdom, de kennis, de liefde en de ervaring van iemand, die je zo nastaat? Dat kan toch allemaal niet zomaar wég zijn? En ik dacht altijd, dat ik daar wel een gezond idee over had opgebouwd, maar nu……..

In het Vara-tv-magazine stond de uitslag van een fotowedstrijd, die gehouden was voor leden van de Vara. De winnende foto was van Rob Buursink uit Enschede, een man van 55, die zijn foto de titel meegaf: “Domweg gelukkig in Enschede”.

Nou zal je ook op andere plaatsen ongetwijfeld domweg gelukkig kunnen zijn, maar de begeleidende tekst trof me bijzonder. Hij schrijft:” Op een zaterdagochtend zat ik lekker achter mijn computer, de lichtinval in mijn huis was prachtig, mijn vrouw stond onder de douche, de kat lag zich loom te likken. Ik was intens tevreden en maakte toen, met de zelfontspanner op een statief, deze foto“.

Zulke momenten van intense tevredenheid komen niet zo heel vaak langs bij de meeste mensen dus er een foto van maken is heel zinvol. Ik hoop natuurlijk, dat iederéén die van tijd tot tijd heeft, die ogenblikken, maar ik heb ze ook wel eens. En dom genoeg denk ik de laatste tijd steeds vaker meteen aan de betrekkelijkheid ervan. Niet depri, hoor, want zo zit ik niet in elkaar, maar gewoon: er zijn wel eens van die omstandigheden in je omgeving, die zulke gedachten oproepen.

Dat je beseft, dat alles zomaar kan veranderen en het geluk een straatje om lijkt te zijn gegaan. Ernstige ziekte, relatieproblemen, de sores in de wereld, ’t korte lontje in eigen land, ga d’r maar aan staan.

Daarom vind ik het mooi, dat de maker van de foto zich opeens realiseerde hoe goed hij het had. En domweg gelukkig was. In Enschede……

Als het aan mij ligt wordt er niks meer verbouwd aan ons huis. Oké, het toilet beneden misschien nog, omdat dat anders zo afsteekt. En er kán nog wel van alles, hoor: leuke openslaande deuren naar de tuin of dakkapelletjes aan voor-en/of achterkant of kunststof kozijnen en zo, maar wat zie ik nu? Stóf! Overal. De mannen, die onze badkamer aan het verbouwen zijn, bikten eerst de oude tegels eraf. Nou, dat zoiets rommel geeft is logisch. Maar toen moesten ze tegels op maat zagen en dat stuift overal doorheen, al heb je alle deuren in huis potdicht. “Droge rommel” noemen ze dat.

Ik begin iets fatalistisch over me te krijgen, iets berustends, iets van ” het zal mijn tijd wel uitduren”. Dat past niet zo bij mij en er komt dan ook niets uit mijn handen, omdat het geen zin heeft of niet kán. We zijn al zo zuinig mogelijk met kleren, omdat ik niet kan wassen en zoiets burgerlijks als afstoffen heeft vanwege al dat gestuif totaal geen nut. Erger nog: ik begin er overheen te kijken, over het stof en dat is toch zorgelijk. Onze dochter kwam gisteren met haar mannen even kijken naar de vorderingen en die begon meteen te stoffen en te stofzuigen dus het ligt er nog wel!

Vandaag, hebben ze beloofd, komt er een eind aan het tegelen. Ik heb ook niet beseft dat het gemis van een badkamer zo ingrijpend is. Heel vroeger hádden we niet eens een badkamer! Kan ik me niet meer voorstellen. Douchen moet nu buitenshuis, dat wil zeggen in een ander z’n huis. Wasgoed begint zich op te hopen na bijna veertien dagen. Het strijkgoed, dat er nog ligt, hoeft ook niet, want ik kan niet eens bij de kasten komen om het op te bergen. Ik ben ontheemd en mis totaal de pioniersgeest, die ik vroeger in hoge mate bezat. Elk nieuw huis, en we hebben nogal wat verhuizingen achter de rug, was een regelrechte uitdaging en die vond ik altijd prachtig.

Maar, ik moet niet zeuren. De badkamer wordt mooi, dat is al wel te zien. Dit gezanik zal wel de leeftijd zijn van iemand, die wél de verandering wil, maar niet de rompslomp. We hadden gewoon onderwijl een cruise moeten boeken, maar ja, dan had die badkamer weer niet gekund natuurlijk. Nou ja, het is een keuze……..

Weet je, eerst hadden we zo’n idee: “Ach, we doen gewoon niks. Blijven bij onze oude verzekeraar en dat is wel zo makkelijk”. Dat was het ook geweest natuurlijk, maar je gaat toch rekenen, hè? Want onze oude zorgverzekering is zeker niet de goedkoopste. Daar schrokken we behoorlijk van. We zijn gaan surfen, vergelijken, bellen en nee, we blijven niet!

We stappen over naar een andere aanbieder, die ons per maand aardig wat scheelt. Daar kun je toch weer andere leuke dingen van doen zolang je gezond bent. We verzekerden wat we nodig hadden en lieten zo hier en daar wat vallen. Dat scheelt dus. Of deze prijsvechter volgend jaar nóg zo goedkoop is moeten we afwachten, dat zien we dan wel weer en je kunt eventueel een deurtje verder na een jaar, heb ik begrepen.

We kwamen in het aanmeldingsformulier het woord “burgerservicenummer” tegen. Het is het oude sofinummer, maar het klinkt veel “Big-brother-is-watching-you”-achtiger. Dat gevoel had ik bij het sofinummer toch niet zo. So voor sociaal en fi voor fiscaal, duidelijk. Je bent nu terecht gekomen in de Gegevenshuishouding van de Overheid. Zat je eerst gezellig met al je plaatsgenoten in het Bevolkingsregister oftewel laatstelijk in de Gemeentelijke Basis Administratie, nu ben je wereldberoemd in heel Nederland. En je kind, dat krijgt een EKD. ’n Elektronisch Kind Dossier. Geregistreerd en wel met alle DKTP-prikken d’r bij.

Wat een organisatiestructuur, zeg! Dat had Napoleon toch niet gedacht toen hij dit gedoe destijds allemaal aanzwengelde. Ik las, dat de overheid Roadshows gaat organiseren om alle betrokken ambtenaren te informeren over alle rompslomp die ze over zich heen gestort krijgen of waarschijnlijk al gekregen hebben. Ze hebben er een heel Programmabureau voor opgericht. Het klinkt allemaal als een Popfestival.

Nou, we zullen zien hoe het uitpakt en of mijn dokter bijvoorbeeld bij mijn volgende bezoek ook boter bij de vis wil net als de tandarts. Hij kan d’r ook niks aan doen dus ik zal mijn portemonnee wel alvast meenemen. Eén voordeel: om bij de eerstvolgende oorlog als verzetsheld het bevolkingsregister te overvallen hoef je de deur niet meer uit………….

We waren even in Amsterdam vandaag, wat computerspullen ophalen. En omdat we er toch waren en er over gelezen hadden, zijn we even gaan kijken bij de tentoonstelling die Grolsch heeft ingericht in de Beurs van Berlage over “vier eeuwen bier brouwen”.

We waren er vroeg, ze waren nog maar net open daar en dan ook nog op maandagmorgen: we waren de enige bezoekers. Nou, dan heb je de ruimte, hoor, in de Beurs van Berlage. Er stonden mooi gepoetste antieke koperen brouwketels, er viel veel (voor) te lezen en te kijken aan presentaties, want er is in die vier eeuwen heel wat gebeurd en gebrouwen.

In de Middeleeuwen bijvoorbeeld was het heel wat gezonder om bier te drinken dan water, want dáár werd je pas ziek van. Bij ons thuis zijn ze wel fan van het merk. Toen we in Australië waren was Grolsch daar een heel chic biertje en dat vonden wij als Hol-en Gelderlanders best aardig.

Er was ook een heel item over de ramp in Enschede, die behalve de wijk Roombeek ook Grolsch behoorlijk getroffen heeft. Een klein beetje irritant waren de bekende Grolsch-muziekjes, die constant te horen waren. Dat klassiekerige deuntje van “Vakmanschap is Meesterschap” en Kerry Norton kwam ook nogal eens langs met haar “Everlasting Love”. Maar dat lijkt me vervelender voor de medewerkers van de tentoonstelling die er de hele dag tegenaan moeten horen.

Heel erg mooi waren de foto’s van Paul Huf die hij maakte voor de vakmanschap/meesterschap-reclames van diverse ambachtelijke beroepen. Grolsch schijnt ook het enige biermerk te zijn dat een echte verzamelaarsvereniging heeft met zo’n 900 leden en ruilbeurzen. Zo’n complete verzameling stond er natuurlijk ook. Mij lijkt ’t wat veel om in huis te hebben.

Er waren natuurlijk ook T-shirts, maar gelukkig willen mijn biertappers niet te koop lopen met hun liefde voor Grolsch en houden ze die binnenshuis. Ze zeggen, dat een pilsje gelijk staat aan een bruine boterham. Gezond, hè…..?

Bij de verbouwing van onze badkamer, die in volle ( lawaaiige!) gang is, kwam aan de orde of de afvoer van de droger, die tot nu toe bestond uit een eind slang, dat we uit het badkamerraam hingen, geen afbreuk zou doen aan het imago van de luxe relaxruimte, die onze badkamer als alles meezit dreigt te worden. Veel mensen in deze buurt hebben hun was-en droogapparaten op zolder staan en hebben een bad op de plaats waar bij ons deze machines staan.

Omdat we, zoals bekend, geen bad willen kunnen die ook gewoon blijven staan. Handig, want samen met de gebruiker komt de was vuil de badkamer binnen en wordt deze door beide weer schoongewassen verlaten, in het laatste geval in gevouwen toestand. Ik ben het met de verbouwers eens, dat zo’n ordinaire toeter uit het raam straks geen gezicht zal zijn. Ze wilden daarom voor de afvoer een gat in de muur hakken om een vaste verbinding met buiten te maken.

Maar wij zagen dat gehak in ons huis niet zo zitten, mede doordat dat de kosten van de verbouwing aardig zou verhogen. We gingen dus op zoek naar een condensdroger, die gewoon op een waterafvoer kan worden aangesloten. Veel minder werk en dientengevolge een veel goedkopere oplossing. Maar onze “oude” droger werkt nog naar behoren. Om die zomaar zonder meer mee te geven aan de leverancier van de nieuwe, die vanwege de verwijderingsbijdrage verplicht is oude apparaten mee te nemen, vonden we eigenlijk ook zonde.

We bespraken dat met de bouwers en nu krijgt onze droger een heel bijzondere bestemming. Hij gaat 3500 kilometer verderop naar Marokko! Eén van hen heeft een Marokkaanse vrouw, met wie hij jaarlijks haar familie bezoekt. Dan gaat er altijd een aanhanger mee met wat spullen en deze keer dan ook een Apeldoorns droogapparaat, waar zijn schoonmoeder anders niet zo gauw aan toe zou komen. Ik ben een aanhanger van internationale recycling. Dat moet toch verbroederen, denk ik dan, en het ding zal wel integreren, denk ik. Even op het juiste voltage letten, dat is alles……..

Dat krijg je er nou van als je met je kinderen naar het Wintercircus gaat……

We eten vanavond boerenkool met worst. En ik hoorde bij de supermarkt de ene vrouw tegen de andere verzuchten: “Gelukkig, we kunnen weer eens iets gewoons eten”. Er is toch veel leed, waarvan je geen weet hebt…….