Onze dochter heeft ons vanmorgen een bekentenis gedaan: ze heeft haar zoon een tik gegeven. Tegen z’n been. En dat mag niet. Ze heeft een binnenkort strafbaar feit gepleegd. Zelfs corrigerend mag je je kroost niet meer tot orde en medewerking bewegen door middel van een klapje op een bepamperde bil.

Wij hebben onze kinderen nooit lichamelijk hoeven tuchtigen. We kwamen ook niet op het idee om dat te doen. Bovendien grijp je als blinde vader vaak mis. Maar we waren ook te gemakzuchtig waarschijnlijk en konden het met woorden af. Een tik ter aansporing zal er best wel eens gevallen zijn en dan werd er ook gehuild, maar dat was omdat ze belédigd waren en niet vanwege de pijn die het deed. Je hebt trouwens ook kinderen die gewoon terug slaan en soms ook als eerste beginnen. Daar mogen ze dan ook wel eens naar kijken in Den Haag. Maar die komen waarschijnlijk bij “Schatjes” terecht waar ze hun ouders kunnen laten opvoeden.

Even serieus: je mag, als je ook maar iéts vermoedt in die richting je ogen niet sluiten voor kindermishandeling en moét actie ondernemen. Als je op sites kijkt over dit onderwerp krijg je kippenvel van onbegrip en medelijden. Hoe mensen zo met kinderen kunnen omgaan, je kunt er niet bij. Lichamelijk én mentaal, verwaarlozing ook. Vreselijk, het zou niet moeten kunnen, dat er niet van je gehouden wordt.

Maar zou ” ze zo nu en dan achter het behang willen plakken” ook strafbaar worden………? Nee toch……

‘k Vind de Belgische “Man bijt hond” leuker dan de Nederlandse. Dat ligt voornamelijk aan de man, die zo ontzettend overdreven de onderwerpen aan elkaar praat. Ik vind het ook zo hap-snapperig, dat programma. De Belgen hebben minder onderwerpen per keer, zodat die ook beter uit de verf komen. En ik hou van dat Vlaams, dat ook.

Ik hoorde een speeltuinbeheerder praten over de “schuif af”. Dat was de glijbaan. Vond ik leuk. “Glijbaan” klinkt gladjes en bij “schuif af” heb je het idee, dat er onderweg naar beneden nog allerlei gezelligs kan gebeuren.

En een bejaarde sportfietser, die tot de ontdekking kwam, dat zijn voorband zacht was toen hij wou vertrekken voor een tochtje met z’n vriend, zei dat ie “nog even wat wind bij ging steken”. Dat is toch veel aardiger dan ” oppompen” ? Het is een gevoel.

Wind bijsteken: dan doe je er wat lucht bij tot het voldoende is. Oppompen is doorgaan tot er niks meer bij kan. Misschien is dat wel het verschil tussen Belgen en Nederlanders. Maar, zoals gezegd, ’t is een gevoel…….

Tuinplannen, ik heb ze regelmatig. Dan denk ik:”Die struik zou eigenlijk weg moeten, hij is veel te groot”. Maar dan krijg ik weer medelijden, omdat ie zo z’n best heeft gedaan. Dan knip ik ‘m voor de vorm een beetje bij, vaak blijkt ’t z’n snoeitijd niet te zijn, dat is wel stom natuurlijk, dat ik dat dan niet weet, maar dan blijft hij dus.

Ik ben ook al zo’n slechte wieder. Ik vind onkruid heel vaak geen onkruid en dat is niet des wieders. Ook dat is tamelijk stom, want het onkruid denkt: “Jippie!”en breidt de familie nog es even lekker uit. Ik heb bijvoorbeeld wel drie soorten dovenetels: paars, roze en geel. Ik vind ze mooi, maar ze woekeren als een gek. En het is onkruid natuurlijk.

Maar nu heb ik een echt plan en dat ga ik uitvoeren ook waarschijnlijk, misschien. Dit najaar haal ik de hele tuin leeg, dat is de eerste fase van mijn plan en het is er zelfs de goede tijd voor. Dan ga ik kijken welke planten ik wil houden en ga die op een goede plaats zetten. Een waarover ik heb nagedacht en niet, zoals tot nu toe, waar nog een gaatje was, zoals het uitkwam: naast de dovenetel bijvoorbeeld.

En het mooiste, spectaculairste en ingrijpendste plan is eigenlijk dat ik een kas wil. Geen grote, want daar hebben we de ruimte weer niet voor, maar een die met één kant tegen de schuur aan komt. Een muurkas heet dat in het jargon dan ook. Ik wil er wel zelf in kunnen, dus zo’n afmeting moet ie wel hebben.

Dat lijkt me nou zó leuk! Tegen je man zeggen: “Ik ben even in de kas, hoor!”en dan lekker rommelen. Zaaien, verspenen…(ik doe net alsof ik er al heel veel verstand van heb en “verspenen” is zo’n woord dat daarbij helpt), zieltogende kamerplanten oplappen, planten laten overwinteren, misschien wel tomaten kweken of iets exotisch of zo. Het lijkt me geweldig. Ik ruik de grond van mijn kweekbakken al.

We zijn dus op internet aan het “droogzwemmen” in de wereld die “hobbykassen” heet. Het woord “kas” is daarbij zeer van toepassing, hebben we gemerkt, want daar moet je goed bij zitten. Ik zie het wel, want het zijn nog maar plánnen, hoor! Tuinplannen. En De Slegte heeft vast wel mooie kasboeken ook. Heerlijk, plannen……..!

Vorige week mocht ik mee om nieuwe meubels te kopen voor een nieuw huis. ’n Dochter van ons gaat verhuizen en richt haar leven en haar huis nieuw in. Het komt niet zo vaak voor dat je in één keer van alles uit gaat zoeken, dat dan ook in één keer bij elkaar moet passen. Daar komt een hele verantwoording bij kijken, vandaar dat ik mee mocht. Voor de huisraadgeving. Je hebt een leeg huis nodig en een gevulde portemonnee, dat wel. Het kost wat tegenwoordig! Maar het blijft leuk om te doen.

We waren op een meubelboulevard in Zevenaar bij één bepaalde winkel, want mijn dochter is een vantevoren-op-internet-op-en-uitzoeker. Dat scheelt tijd. Ze wist precies waar ze moest zijn en wat ze wilde. En als het in het echt niet tegenviel dan wás dat het gewoon.

Dat soort winkelgedrag heeft ze niet van mij. Ik ben een twijfelaar. Om in meubeltermen te blijven: die zie je niet meer op de beddenafdeling! We hebben wel twijfelstoelen gezien. Die heten dan loveseats. Maar ik doe dus niet zo snel keuzes, denk na, loop nog eens langs, kijk eens elders, maar dat ligt ook wel aan de financiën natuurlijk. Die houden een mens netjes. Mijn kloris en ik hebben onze meubels bij elkaar gesprokkeld door de jaren heen en het is geen design, bepaald niet, maar ik ben best tevreden.

Maar als je in zo’n meubelpaleis rondloopt krijg je wel visioenen, hoor! Mijn visioenen wijken trouwens zeer af van die van mijn dochter. Ik vind wat ze heeft uitgezocht prachtig en ik ben het helemaal met haar keuze eens, het past bij het nieuwe huis, maar voor onszelf zou ik het wel weten!

Ik heb me toch Engelse meubelen gezien….wow! Dan moeten er natuurlijk wel weer andere gordijnen bij en een paar andere kleden ook. Dus zullen we absoluut even de staatsloterij moeten winnen. Ik zal eerst maar eens een lot halen morgen, je moet ergens beginnen. Wat voor eindcijfer zal ik es nemen …….?

Bij het opruimen, want dat doe ik wel eens, vond ik een boekje: “Het domein der vrouw”. Hoe ik er aan gekomen ben weet ik niet, maar het moet een erfenis zijn. Het gaat over huishoudelijke vorming en alles wat ik over huishouden weet is autodidactisch tot mij gekomen. Kennelijk heb ik zoveel opgestoken in de loop der tijd dat mijn domein er redelijk bijligt. Het boekje moet, gezien de afbeeldingen en het taalgebruik, afkomstig zijn uit de jaren vijftig, zestig.

Toen ik het doorbladerde moest ik denken aan dat programma “Dat zal ze leren”, dat momenteel wordt uitgezonden. Ik zag er van de week iets van. Het is de bedoeling, dat een stel pubers zes weken lang intern een schoolregime volgt, zoals dat volgens de makers van dat programma gebruikelijk was in de jaren vijftig. Dus: inleveren die mobieltjes, geen televisie, bidden voor het eten, om negen uur naar bed , kortom straffe discipline. De honden lusten er geen brood van.

Ze krijgen heel wat voor hun kiezen, die kinderen. Autoritaire leraren met een strakke scheiding in het haar met pakken uit het jaar kruik door wie geen weerwoord wordt getolereerd. “Haal die grijns van uw gezicht!” is dan ook een veelgehoorde kreet. Het is ook om te lachen, hoor, ik kan me dat best voorstellen, hoe ze de discipline proberen te handhaven. Het lijkt een toneelstuk. Er waren er al, die spijt hadden dat ze meededen. Ze worden ook gefilmd in de schaarse ogenblikken dat ze onder elkaar zijn en dan is de taal natuurlijk anno 2006.

Ik weet niet wat precies de bedoeling is, maar ik was op school in de jaren vijftig. Niet intern, want dat lijkt me sowieso al vreselijk. Wij hadden natuurlijk ook regels op school waar we ons aan te houden hadden. Strafregels ook, vaak en veel. Maar onze klasseoudste keek elk jaar wie er qua handschrift bij elkaar pasten en dan was het een fluitje van een cent. Erg handig.

Te laat komen was wel een ernstig vergrijp en werd gestraft met ’n week lang een half uur eerder op school komen. Dan zat je bij de concierge, want die was toch al vroeg. We begonnen om 8 uur, dus dan zat je om half 8 op school en dat was vroeg. Ook toen. Er moest zeer gedisciplineerd gewisseld worden van lokaal na elke les. Niet kletsen op de gang, rechts lopen, ook op de trappen, niet hollen en linea recta naar de juiste klas.

Toiletbezoek niet tijdens de les, tenzij je via een briefje kon aantonen, van je ouders of de huisarts, dat er iets mis was met je waterhuishouding. Dat waren trouwens allemaal regels die wij gewoon vonden. Vervelend, maar wel gewoon. Ik heb altijd leuk les gehad.

Dus dat programma moet de jaren vijftig nou niet te gek afschilderen, vind ik. Zo erg was het niet. Het is gewoon, dat de jongeren van vandaag niet passen in de jaren vijftig en dat is toch normaal? Terugverlangen naar die tijd is grote onzin. Ik heb me ook wel eens gruwelijk doodverveeld toen en daar heb ik nu helemaal geen last meer van. Maar een beetje van nu en ’n beetje van toen, dat moet misschien wel te regelen zijn, toch? Dát zal ze leren…..!

Casaspider, je weet wel El Hombre de tu Vida, bracht me op het idee vorenstaand verhaal ook eens op te schrijven vanuit de optiek van de door mij “aangereden” dame. Dat zal ik even doen. Voor alle duidelijkheid: het speelde zich af op zaterdagmorgen. Daar gaat ie:

“Nou zeg, wat me nu weer overkwam vanmorgen! Ik had net Joerie naar de voetbal gebracht en Kimberly naar jazzballet, omdat Henk weer zo nodig moest uitslapen, zodat ik alle weekendboodschappen weer in mijn eentje moest doen. “Schat, neem je ook een kratje Amstel mee?”, zei ie nog met z’n slaperige kop.

Dus ik ben in de supermarkt, waar het hartstikke druk was, loopt er zo’n ouwe muts met ’n winkelwagentje tegen me op! “Sorry!”, zegt ze nog, maar wat heb ik daar aan? ‘k Heb haar duidelijk gemaakt, dat ze niet alléén op de wereld was. Laat dat soort mensen boodschappen doen op een andere tijd! Ze hebben toch tijd genoeg.

Ik loop me op zaterdagmorgen altijd het laplazarus om alles in huis te krijgen en weer op tijd te zijn om de kinderen op te halen. Ik had dan ook flink de dampen in. Het leek trouwens wel of dat mens me de hele tijd achterna liep. Ik kwam d’r steeds weer tegen. Ik brood, zij ook brood. Ik kaas, zij ook kaas. De sperzieboontjes waren in de aanbieding dus daar was het weer raak. Volgens mij liep ze op me te loeren. Dat kan geen toeval geweest zijn!

Bah, ouwe mensen, ik kan ze niet uitstaan! En helemaal niet op zaterdagmorgen. Dacht ik bij de kassa lekker gauw klaar te zijn door bij de caissière af te rekenen, gaat dat mens modern lopen doen door zelf te scannen bij de machine. Is ze nog eerder klaar ook. En ik hád het al zo druk.

Nou, ik heb mezelf maar een bos zonnebloemen cadeau gedaan, want van Henk hoef ik zoiets niet te verwachten…….”

Helemaal per ongeluk botste ik tijdens het boodschappen doen in de supermarkt tegen het winkelwagentje van een jonge vrouw. Meestal is dat iets van “Oeps! Sorry!”, maar ze keek me woedend aan en zei: “Er lopen nog méér mensen hier!”.

En toen zei ik: “Nou, nou, wat een reactie!”. Dat had ik niet moeten doen. Ze werd nog kwaaier dan ze al was. Als blikken konden doden was ik ter plekke bevorderd tot de heerlijkheid. Of tot iets anders.

Het was nog aan het begin van de winkel ook dus ik kwam d’r bij iedere “gang” weer tegen! Bij het brood, bij de vleeswaren, bij de sperzieboontjes (in de aanbieding), bij de soep….. En het was nóg niet over toen we bij de kassa waren.

Zielig, hè? Ik had een bosje bloemen voor haar moeten kopen…..zónnebloemen!

Je zal toch Angelos Charisteas heten, een ietwat overtollige spits zijn en dan van Ajax naar Feijenoord moeten. Omdat je voetbalslaaf bent ben je te verhandelen. Als je verstandig bent en naar je zaakwaarnemer luistert laat je dat met je doen.

Maar de supporters van je nieuwe club vinden je eigenlijk een Amsterdams afdankertje. Niet eens vanwege dat afdankertje, maar meer omdat je afkomstig bent van een Amsterdamse club. Dat pikken Rotterdammers niet. Die willen d’r een van Barcelona of zo. Ze vinden dat ze zijn afgescheept en maken stampij.

Dat is geen leuk begin voor je. Totdat je er in de eerstvolgende wedstrijd drie in schopt! Moet je dan es kijken: ben in één klap een held, een Griekse nog wel! Want zo werkt dat bij voetbalsupporters. Je moet ’t even weten.

Bah, ik vind soms profvoetbal helemáál niet leuk…….money, money, money,…!! En dat is geen Grieks…….