Onze zoon kreeg vandaag zijn nieuwe auto. Het woord ‘krijgen’ is bepaald niet van toepassing, maar ja, voor niks gaat de zon op. Hij moest hem helemaal in Leeuwarden ophalen en daarom reden we met onze auto even mee die kant op en gingen daarna met twee auto’s terug naar Apeldoorn.

Mijn man vond het, uiteraard, leuker om in de nieuwe bolide van mijn zoon mee te rijden, zodat ik in mijn eentje terug moest in de onze. Ik zou achter ze aanrijden, zoals het een brave vrouw en moeder betaamt. Ik ken ook helemaal de weg niet in Leeuwarden en vond dat in colonne rijden wel makkelijk.

Ik reed dus achter de glimmende achterkant van het nieuwe voertuig aan, onderwijl een leuke slogan verzinnend voor de letters van zijn nummerplaat. Dat doen wij altijd als er een nieuw voertuig in de familie komt, dat onthoudt makkelijker als je het nummer eens ergens voor nodig hebt. Ik heb bijvoorbeeld bij de aangifte van een auto-inbraak eens helemaal het politiebureau uit gemoeten om op straat te gaan kijken wat er op mijn nummerplaat stond. Dat is toch wat gênant, dus sinds die tijd doen we dat met die letters. Mijn man heet Jouke en wij hebben JZ-TG en dat werd: “Jouke Zeer Toffe Gozer”. Het cijfer onhoud ik dan wel zó.

Enfin, wij sjeesden dus achter elkaar aan over de Friese snelweg toen er zich iemand tussen onze auto’s voegde. Dat mag. Die man betaalt ook wegenbelasting. Maar toen gingen mijn heren linksaf richting Heerenveen en dat had ik door die invoeger en eerlijk gezegd ook een beetje omdat ik met de radio zat te klooien te laat in de gaten en dus reed ik rechtdoor. Ik heb nog even naar ze gekeken en gedacht: “Oei! Dat had dus anders gemoeten!”, maar dacht vrijwel direct daarna: “Toedeloe! Jullie zien me wel weer!”.

Een rebelse gedachte voor zo’n volgzaam type als ik. Ik ben later ook maar eens ergens linksaf gegaan en reed toen richting Drachten.(Daar hebben we familie wonen dus als het helemaal misgegaan was met mij had die me vast liefdevol opgenomen, hoor!). Via de A7 kon ik ook naar Heerenveen en had ik, zoals me later werd verteld, niet eens zo heel ver omgereden. En de naam van ‘superomrijder’ heb ik toch al.

Ik zag mijn geliefde huisgenoten pas weer toen ik in Apeldoorn mijn auto naast die van mijn zoon mocht zetten. Helemaal in m’n eentje dat eind gereden, dat komt haast nooit voor. De radio deed niet wat ik wilde, want die bedient mijn echtgenoot altijd. Hij zorgt voor de muziek en de catering als we onderweg zijn. Maar ik heb de radio niet gemist, want zingen en fluiten in je eentje is best leuk. En bewegwijzering is toch wel erg handig. Je komt nog es ergens……..

Mijn kloris en ik waren gisteren 45 jaar getrouwd. We hebben daar niks bijzonders aan gedaan, want we vegen volgende maand een paar feestjes op één grote hoop. Een kroonjaar van ’n dochter, ’n kroonjaar van ’n moeder (ik dus) en vooruit, dan doen we die 45 jaar togetherness er ook maar even bij. We gaan met de hele familie een weekendje de bloemetjes buiten zetten in Brabant. Voor zover ze in Brabant bloemetjes hebben in november, maar je kunt niet weten.

Onze kinders hebben gisteren wel aan onze trouwdag gedacht en ons een heel nieuw servies cadeau gedaan! Een heel mooi servies, waar ik heel blij mee ben. De komende weken zal ik dus druk zijn met het uitzoeken van bejaard serviesgoed, dat ik nu dus met een gerust hart weg kan doen. Ons volkje vond ook dat we toe waren aan iets nieuws. Ze hebben gelijk, zoveel soeps is het niet meer.

Veel zal naar de Kringloop gaan, maar ik heb ook een servies, dat wel geld op mag brengen, omdat het dat waard is. Dat gaan we op Marktplaats zetten. Nou zie ik verschrikkelijk op tegen het gedoe dus zal ik het graag aan anderen overlaten om er een prijs voor te maken. Ik heb al met provisieprocenten gewapperd. Ik wéét ook helemaal niet hoe dat allemaal werkt, hoor, met Marktplaats, dat is het ook.

Alle kinderen hebben langdurig tegen het oude servies aangekeken en laat ik nou altijd gedacht hebben dat ik het om die reden maar niet weg zou moeten doen! Herinneringen aan thuis en zo. Daar hebben ze dus totaal geen last van, hoor! Na 45 jaar hebben we nieuwe borden, kopjes, bekers, schaaltjes en wat dies mee zij en dat zien ze helemaal zitten. En wij nog meer. Bedankt, lieve mensen…..!

Mijn zwager, bij wie we gisteravond waren omdat ie jarig is geweest, is lid van de Harley-Davidson Oldtimers Club. Hij berijdt een motor uit de veertiger jaren, die hij zeer goed onderhoudt. Ook “Keep them rolling”, de vereniging die oude legervoertuigen rollend houdt, is iets waar hij bij betrokken is. Hij is dus gek van motoren, vooral van die antieke.

Die gekte deelt hij met veel oldtimer-motorrijders uit het hele land. Maar een deel van de clubleden begint, net als hun motoren, een beetje op leeftijd te raken. Nou hebben ze totaal geen last van gebrek aan humor, als je tenminste op hun website de slagzin leest: “Old Bikers never die, they just smell that way!” en zij één van hun bijeenkomsten het “kalknageltreffen” noemen, dan is er met hun zelfkennis dus helemaal niks mis.

Mijn zwager vertelde dan ook, dat ze vanwege die stijgende leeftijd, de naam van hun club denken te wijzigen. Van “Oldtimers” in “Altzheimers”.( Ongetwijfeld met respect voor de mensen die het hebben, hoor, dat weet ik wel zeker). En het scheelt tenslotte maar een paar letters.

Als ze die humor en zelfkennis er nog even inhouden zal het verschil niet eens te merken zijn en kunnen ze nog wel even vooruit. Op hun ouwe trouwe motoren, die wel gewoon “Oldtimers” zullen blijven……

In de supermarkt kwam ik een oud-collega tegen. Tijden niet gezien. Op de vraag:”Hoe gaat het met je?” zei ze: “Slecht”. Dat verwacht je niet, want iedereen zegt altijd : “O, goed, hoor!”, ook als het slecht gaat. Zo zitten we in elkaar, de buitenkant moet kloppen.

Maar mijn ex-collega bleek een ex te hebben, want ze was gescheiden, en nog heel erg in de verwerking van de gebeurtenissen te zitten. Het begon qua praktische zaken een beetje in de vorm te schudden, maar dat een en ander verder nog geen plek had gevonden was wel duidelijk.

Nou, daar sta je dan met je kar vol met zaterdagse boodschappen tussen de schappen met soep en knakworsten, waar jochies ook nog eens bezig zijn de boel voorraadsgewijs op peil te houden, en kijkt in de ogen van een min of meer radeloze vrouw. Ik wist zo gauw niet wat ik er mee moest en was net zo overvallen door haar mededeling als dat zij geweest moet zijn door die van haar man, dat ie ’t niet meer zag zitten.

Ze wist, zei ze, dat er ‘iets’ was, maar hij zei aldoor, dat er ‘niets’ was en hield verder zijn mond. Niet ( willen of kunnen) praten is het ergste dat je iemand aan kunt doen, denk ik. We hebben afscheid genomen, elkaar een goed weekend gewenst en volgende week komt ze een avondje. Praten. En wij zullen proberen te luisteren en misschien eens een keertje onze mond houden voor de verandering………

Een driejarig jongetje uit Stadskanaal pakte de autosleutels van zijn ouders, stapte in de auto, zette een kindercd’tje op, startte de auto en reed dwars door een hek de weg op en bleef aan de overkant in de berm half boven het water van het kanaal hangen. Een voorbijganger haalde het kind achter het stuur vandaan en bracht ‘m naar z’n moeder. Van de toegesnelde politie kreeg het knaapje een “troostbeer” voor de schrik. Een verhaal met gelukkig een goed einde. De brandweer zette het voertuig weer op z’n vier wielen.

Wij hebben een driejarige kleinzoon, die ik bovenstaande handelingen zó zie doen. Alleen kan hij niet bij de autosleutels komen. Z’n ouders kijken wel uit, zeg! Maar het opzetten van dat cd’tje? Fluitje van ’n cent. De auto starten? Geen probleem. Het wegrijden zal wat moeilijker zijn, want het is geen automaat, maar wat ik heel zeker weet: die troostbeer, die kan ie vergeten…….!

Heb je dat ook wel eens, en dat hoop ik toch zó, dat je in een krantenkop ’n woord leest, ervan overtuigd bent, dat er staat wat je dénkt dat er staat (volg je me nog?) en uit het artikel blijkt, dat je niet goed hebt gelezen?

Zo dacht ik bij ‘veelpleegster’, wat een heel ander iemand kan zijn dan een ‘verpleegster’, dat de zuster een boek had gepikt in een winkel. Alleen omdat ik het woord niet goed gelezen had. Je treft toch meteen een hele beroepsgroep.

In dezelfde krant hadden ze het over dure ‘fietsassen’. Ik las dus ‘fietstassen’ in eerste instantie. Terwijl het over fietstunnels door Apeldoorn ging, die er dus niet komen, of in ieder geval minder, want ze zijn te duur. Dan zijn fietstassen inderdaad goedkoper.

Je leest dus niet zorgvuldig en gókt maar wat. Je leest wat je denkt dat er staat. Zou het de leeftijd zijn, de haast waarmee ik lees, moet ik op les bij Laurentien of wellicht ’n nieuwe bril? Ik vind het wel zorgelijk, hoor…..

Omdat het dierendag was zag ik op tv een winkel, waar ze spullen verkopen om je hond mee op te leuken, zodat je er ’n beetje mee gezien kunt worden. Een chique mevrouw vroeg wat een leuke halsband voor haar hondje moest kosten. Nou, dat was driehonderd euro. Vond ze kennelijk een koopje, want ze zei:” Doe er maar twee, want ik heb nóg ’n hond”. Een bijpassend riempje moest er ook nog komen.

De verkoopster liet zien, wat ze nog meer had voor ’t beestje. Zonnebrilletjes en de nodige jasjes natuurlijk. De hond moest van alles passen en vond er hélémáál niks aan. De winkel had ook nog een schattig rugzakje in de aanbieding. Als je dan met de hond ging shoppen kon je hem de spullen laten dragen volgens de verkoopster. “Hoeveel kilo kan daar dan in?”, vroeg het diervriendelijke vrouwtje van de hond. Dat wist de verkoopster niet zo precies, maar “als ie door z’n pootjes zakt, weet je dat je naar huis moet”, zei ze. Ze láchte er wel bij. Het was dus een grapje……

Ze moeten Jan Smit maar premier maken, vind ik. Hij was gisteren bij de A1 Grand Prix-races op Zandvoort, waar hij een ontmoeting had met raceliefhebber Balkenende, die een startschot moest lossen of zo.

Toen die hem vroeg waarop hij ging stemmen in november zei Jan: “Ik stem C&A!”. Nou, dat is humor en dat hebben we wel nodig in de politiek. Bovendien weet Jan dus álles van campagnes. Móói….!

Apeldoorn heeft een inwonertal van 156.000 of daaromtrent. Dat zijn heel veel mensen met even zovele gezichten. En wát gaat men nu doen in deze wonderschone stad met 156.000 gezichten? Men gaat Het Gezicht Van Apeldoorn verkiezen! Mensen konden zich aanmelden voor deze strijd en wonderlijk genoeg hebben 140 personen dat ook daadwerkelijk gedaan. Hoe zou iemand op de gedachte komen dat hij of zij het ‘gezicht’ van Apeldoorn zou zijn?

Grappenmakers hadden Bongo voorgedragen, de onlangs overleden mega-aap uit de Apenheul. Dat had ik wel passend gevonden, want de Apenheul is tenslotte een economisch belangrijke pijler voor de recreatieve sector hier ter plaatse en het had de verkiezing exact het juiste imago gegeven. Maar nee, een ‘deskundige’ jury haalde tien gezichten uit de stapel aanmeldingen en nu mogen de lezers van De Stentor gaan uitmaken wie het dan uiteindelijk moet worden:Het Gezicht Van Apeldoorn.

De winnaar of winnares krijgt niet alleen die titel, maar mag ook een metamorfose ondergaan bij een Apeldoornse kapper en een eveneens Apeldoornse visagist. Of je daarna überhaupt nog een gezicht hébt is afwachten. Ik nomineer trouwens op eigen initiatief als Het Gezicht Van Apeldoorn een grote boom bij ons in de straat, die, als het weer een beetje meezit, meer dan schitterend zal verkleuren in de herfst……..