Hoewel ik niet zoveel met het koningshuis heb, zijn Pieter en Margriet deze week 40 jaar in gehuwde staat bij elkaar en dan kun je even niet om ze heen. Bovendien ereburgers van Apeldoorn geworden. Niet alleen plaatselijk nieuws, maar ook landelijk nieuws zijn ze.

Onze dochter had wel eens leuke verhalen over de tijd, dat hun zonen op de school zaten waar zij werkt. De jongens waren prinsen, dus hadden ze “bewakers” vanwege de veiligheid. Ze werden overal gevolgd. Als ze in de les zaten hadden die mannen natuurlijk geen klap te doen en hielpen dan de conciërge om de schoolkrant in elkaar te nieten of briefjes te vouwen voor de ouderavond. De jongens maakten er trouwens een sport van om die mensen om de tuin te leiden en ‘m ongezien te smeren.

Het revalidatiecentrum waar ik werkte grenst aan Het Loo, dus onze klanten wandelden regelmatig in de Kroondomeinen. Keurig met een betaalde wandelkaart. Maar daar kwamen ze dan soms Pieter tegen met z’n honden, die dan op hoge toon vroeg wat ze daar deden. Dat was niet aardig van BB-Boze Buurman. Margriet was wel aardig. Die kwam een keer bij ons op de thee als buurvrouw en was zeer geïnteresseerd in wat we allemaal deden revalidatiegewijs.Gewoon een leuk mens, met de nadruk op gewoon.

We zagen een reportage over de hele familie in de Oostenrijkse sneeuw en dat zag er best gezellig uit. Met z’n allen in de arrenslee. Ze werden ook even geïnterviewd allemaal en toen werd aan Pieter de vraag gesteld of ie nou niet graag “prins” zou zijn geworden toen hij met Margriet trouwde. Daar moest hij even over nadenken, maar Margriet gaf al antwoord: “Ach, hij is nou toch professor!”. De schat. “Begint ook met pr”, zei Pieter.

Zijn kleinkinderen noemen hem Papiet, want hij wil geen opa genoemd worden. “Opa? Dan sta je toch al met één been in het graf ! “, zegt hij. Een zeer onveilige postitie voor iemand die veiligheid doceert……..

We keken vanavond, zoals we wel vaker doen op zaterdagavond, naar een aflevering van de Belgische quizz “1 jaar gratis”. Daar doet een groep mensen aan mee van divers pluimage en leeftijd. Er moeten vragen beantwoord worden en degene met het laagst aantal punten valt af. Dat is er dus elke week één, tot tenslotte de deelnemer die overblijft een jaar gratis mag leven. Huur of hypotheek, energierekeningen, de boodschappen, alles wordt betaald, een jaar lang. Dat is de prijs. Een leuk programma, leuk gepresenteerd.

Er deed ook een dove jongen mee, Pascal, voor wie ze een (aantrekkelijke!) doventolk hadden aangesteld, waardoor je kon zien hoe snel dat gaat, dat vertalen. Natuurlijk zie je het wel eens vaker in een programma, als zo’n tolk in een klein hoekje van het beeld te zien is. Nu was ze maar zo nu en dan in beeld, omdat ze speciaal voor Pascal was ingehuurd en voor niemand anders.

Hij heeft vele weken de quizz overleefd, maar vandaag lag hij er uit. Dat had op geen enkele manier met zijn handicap te maken, want dat had ze allemaal kunnen gebeuren.

Toen ze afscheid van hem namen vroeg presentator Herman van Molle het publiek voor hem te applaudisseren op de manier zoals doven dat doen. Het bleef dus doodstil, terwijl de mensen met hun handen in de lucht wapperden. Verdórie zeg, kippenvel……….

Toen de koningin, la reine, in Parijs het Institut Neérlandais bezocht deze week, omdat het 50 jaar bestond, vertelde ze, dat ze als kind op de lagere school al Frans had gehad. Ze had moeite gehad met “le” en “la”, zei ze, en stak daarmee de Fransen, die, om welke reden dan ook, Nederlands kwamen leren daar, een hart onder de riem. Dat is aardig.

Wat is eigenlijk moeilijker te leren: Frans of Nederlands? Ik weet wel, dat ik als wij vroeger met onze ouders naar het strand gingen in Wijk aan Zee of zo, en er waren daar dan Franse kinderen, ik het zó knap vond, dat ze Fráns spraken! Want ik had in die tijd Frans op de lagere school en ik vond het leuk, maar moeilijk. En die kinderen ratelden het zomaar! Ik las, dat minister Van der Hoeven het Frans weer wil introduceren op de basisschool en het op de middelbare school een flinke oppepper wil geven. Ik vind het een mooie taal dus van mij mag dat wel.

Mijn ouders waren Esperantisten en hadden veel met taal. Maar zagen toch ook wel, dat het Esperanto wereldwijd leuke contacten opleverde, maar dat het voor je ontwikkeling toch wel aardig was als je ook wat opstak van wat “de moderne talen” heette. Toen op mijn lagere Montessorischool de gelegenheid zich voordeed om vanaf groep 4 Franse les te krijgen na schooltijd, werd ik daar dan ook voor opgegeven.

Onze lerares was mevrouw De Hullu, een struise Zeeuwse dame met grijs haar. Ik vond het vanaf het begin leuk. Ook omdat ze leuk les gaf: ze goot de diverse regeltjes in ritmische zinnetjes, liedjes, gedichtjes en grapjes, waardoor je ze beter onthield. Ik zal nooit de bijvoeglijke naamwoorden vergeten, die vóór het zelfstandig naamwoord komen, doordat ze ons een rijmpje leerde: long-gros-beau/ jeune-joli-haut/ petit-vieux-grand/ bon-mauvais-méchant. Dat lijstje is niet helemaal compleet, dat weet ik ook wel, maar je hebt de meeste toch wel te pakken!

En “le” en “la” was gewoon een kwestie van uit je hoofd leren, net zoals al die Fransen het maar met “de” en “het” moeten doen. En als ze dat moeilijk vinden, tja, dan hadden ze het maar niet hebben moeten willen, moeten hebben willen, gewild moeten hebben, hebben moeten gewild….nou ja, what ever…Engels, mákkelijk, jôh!……

Er was nogal eens geduvel in de bus Eerbeek-Apeldoorn v.v. Ik heb daar wel eens eerder wat over geschreven, toen een chauffeur het getreiter van scholieren in zijn bus zó zat was, dat hij linea recta naar de remise reed en ze er uit gooide. Hij werd toen beschuldigd van gijzeling van passagiers en zijn baas bood verontschuldigingen aan in de krant.

Sindsdien is er wel meer voorgevallen, zijn de bussen door de jongelui bekogeld met eieren, appels en stenen. De chauffeurs meldden zich ziek als ze die route moesten rijden. Hoewel ze zelf ook wel een aandeel hadden in de kwestie, hoor, want er werden aardig wat discriminerende opmerkingen gemaakt vanwege de allochtone achtergrond van een deel van de raddraaiers. En een chauffeur is ook wel eens hard hun halte voorbij gereden met de opmerking naar zijn andere passagiers:”Zo, dat zal ze leren, die k**Turken!”. Kortom: het was behoorlijk hommeles. De BBA, de busmaatschappij, dreigde zelfs de routes van bus 43 en 109, waar de problemen zich voordeden, helemaal op te heffen!

Nu is er gisteren een overeenkomst getekend door de diverse partijen. Twee scholieren, de busmaatschappij en de politie. De buschauffeurs hebben beloofd ( en ook een training gekregen in die richting) zich te onthouden van discriminerend gedrag en op tijd te rijden, zodat er geen scholieren meer te laat komen en straf oplopen, ook één van de grieven, de scholieren zullen zich voortaan netter en rustiger gedragen en de politie komt direct zodra de chauffeur 112 belt. Iedereen weet waar ie aan toe is.

Bovendien, en dat lijkt mij een hele goeie, heeft de busmaatschappij een aantal geschikte váste chauffeurs uitgezocht, die dus herkenbaar zijn en een band kunnen opbouwen met de jongelui.

Het is natuurlijk zot, dat zulke maatregelen nodig zijn, maar in de krant stond, mét een foto van braaf in de bus zittende scholieren, dat het nu al helpt. Eén mp3-spelertje maar, dat te hard stond. Nou, dat is toch mooi? En gekke bekken trekken voor die krantenfoto, nou ja, wie zou dat niét doen……..?

I

edereen heeft vast wel eens iets gekocht, dat niet echt een miskoop was op het moment zelf, maar wel iets dat je niet blijkt te gebruiken. Terwijl je dat wel van plan was. Dat schijnt vooral het geval te zijn met spullen die bedoeld waren om je lichamelijke conditie op peil te houden of te brengen.

Zo ligt er bij ons op zolder een ontspanningsmat met afstandsbediening, waarmee je diverse trilzones in beweging kunt brengen. Je kunt dat ding op je bed leggen of op de grond, waarna je ontspanning kan beginnen. Het was best een prijzig ding, in ieder geval te duur om op zolder op een kast neer te leggen. Het wordt namelijk niet gebruikt.

Terwijl het best lekker voelt, hoor. Maar het is zo’n heisa om dat ding naar beneden te halen om vervolgens ongezellig en koud, want we hebben daar de verwarming nooit aan, op de slaapkamer te gaan liggen ontspannen. Het geval is ook te groot om het ergens anders neer te leggen dan op zolder. Eigenlijk hebben we ‘m ook niet nodig. Wij zijn zeer ontspannen van onszelf. Waarom dan toch gekocht? Tja, hij was in de aanbieding……

In onze krant stond een artikel over de uitverkoop, thans in volle gang. Dat er dan ook zoveel mensen zijn die bij het woord “SALE” op de etalageruit dingen aanschaffen, die gekocht worden omdat ze dan de helft goedkoper zijn. Onder het motto “dat is geen geld en dat kun je toch niet laten lopen!”. Jawel, het is wel geld en lopen doet het inderdaad niet. Het zijn meestal spullen die je een jaar later onuitgepakt weer eens tegen komt.

Ze zeggen dat januari de uitverkoopmaand is. Nou, hier niet, hoor! In Apeldoorn heb je de “opheffingsuitverkoop”, de “verbouwingsuitverkoop”, de “wij-gaan-verhuizen-uitverkoop” en dat het héle jaar door.

Wie heeft niet op oudejaarsavond besloten om het na de dure decembermaand in januari maar eens heel rustig aan te doen? Ik ook, hoor, maar het is natuurlijk wél leuk om iets voordelig op de kop te tikken. “Maar”, zegt het Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting, kortweg Nibud, : “Als je de stad in gaat, neem dan een lijstje mee”.

Laat me niet lachen, dat kán toch helemaal niet? Een lijstje in de uitverkoop! Uitverkoop is een aaneenschakeling van impulsen! Nou ja, die schoenen met die puntige neuzen, waarvan thuis leek of ik maat 43 heb in plaats van 39, gekocht in de uitverkoop vorig jaar voor de helft van de prijs….ik zal ze maar eens weg doen, nooit gedragen nee… wel zonde van het geld ja…….

In een winkel waar het erg druk was, moest ik van de week wachten om te kunnen afrekenen. Voor mij stonden twee vrouwen, de ene jong en de ander behoorlijk wat ouder. Ze hadden een schattig meisje bij zich van zo’n jaar of twee. Een póppetje! Rood jasje, maillootje, leuke schoentjes en blond met ’n piepklein staartje op haar hoofdje met ’n strikje erin.

Iedereen keek vertederd naar dat kleine mensje, want het was ook nog eens een heel gezellig kind. Als ik zoiets zie dan betreur ik het een heel klein beetje, dat ik geen kleindochter heb, hoe blij ik ook ben met mijn vier kleine knulletjes. Voor mij geen jurkjes met roesjes in minimaat al sta ik er wel eens bij te kijken,hoor, want er is veel leuks op dat gebied.

Een volgens mij logische gedachte was, dat de jongste vrouw de moeder was van het meisje en de andere de oma. Zo zag het er helemaal uit. De oudste vrouw zei:”Zeg, ik loop nog even gauw naar de supermarkt, wacht jij dan hier?”. “Oké”, zei de andere vrouw en het kindje bleef bij haar. Dat had daar echter bezwaar tegen, want ze wilde met oma mee.

“Niet huilen”, zei de jonge vrouw, “mama komt zó weer”. Zát ik er even naast, zeg, met mijn zelfingevulde observatie! Je kunt tegenwoordig ook nergens meer van op aan met al die late moeders en jonguitziende oma’s! Dat was in mijn broedtijd toch een stuk overzichtelijker……..

Drank laat je hele gekke dingen doen. In de krant stond een bericht over een jongen, die zó dronken was, dat hij niet door had, dat hij bij het verkeerde huis naar binnen wou. Hij vond de poort op slot en klom toen over een muur en een schuur naar de achterdeur. Sportief gezien een hele prestatie, helemaal als je dronken bent.

Nou, z’n sleutel bleek natuurlijk niet te passen en zo kwam het, dat hij oog in lodderig oog stond met een wildvreemde man, die eens kwam kijken wat dat gemorrel aan zijn deur betekende. De politie werd gebeld en die heeft ‘m meegenomen voor een uitslaapkuurtje en een proces verbaal. Dat haalt de krant, want daar is het komkommertijd.

Een ander (kom)kommervol bericht verhaalde over een vrouw van wie de hond in de nieuwjaarsavond de deur had dichtgegooid. Ze was dus buitengesloten. Ze belde 112, waar men boos was over het feit, dat ze gebeld werden voor zoiets simpels. Ze was geen 85, maar 35, dus ze moest het zelf maar oplossen. Ze belde de politie, die zei, dat ze wel iets anders te doen hadden. De brandweer was ook druk, ze moest maar een ruitje inslaan, zeiden ze daar. Dat durfde ze niet. De buurman heeft toen met een steen een raampje ingetikt en het leed was geleden.

Ze kon weer naar binnen, nam de telefoon ter hand en belde de krant omdat ze hevig teleurgesteld was in de Apeldoornse hulpverlening. In plaats van dat ze haar daar adviseerden eens wat meer te investeren in de relatie met haar buren en daar een mooi sociaal item aan te wijden,( je gaat in zo’n geval toch éérst een deurtje verder?) publiceerden ze een artikel waar boven staat:”Niemand hielp mij, anderhalf uur in de kou gestaan”.

En die buurman dan, ook niet leuk voor zo’n man! Ik zou een tweede keer wel uitkijken, zeg, Zoek het lekker zélf uit!. Bovendien valt het met die kou ook wel mee, het is tóch te warm voor de tijd van het jaar!. Komkommertijd van het jaar………

Om te beginnen wens ik iedereen een zeer geslaagd 2007! Dat zal wellicht niet op elk gebied lukken, maar dat iemand je zoiets wenst is al mooi meegenomen. “Tóch?”, zou Balkenende zeggen. Als ik wat stukjes nalees, doe ik het ook nogal eens : “toch” zeggen, met een vraagteken d’r achter. Vanaf nu doe ik dat dus niet meer.

Wij vierden oudejaarsavond met familie van diverse jaartallen, zodat er één kind te slapen werd gelegd en een ander kind, dat daar éigenlijk ook voor in aanmerking kwam eens wilde proberen hoe het hem beviel als “groot mens”. Hij heeft ’t goed volgehouden, maar de televisie vond ie niks aan. Wij keken Lebbbis en Jansen en vonden hetzelfde.

Maar de jaarwisseling heeft hij zeer bewust meebeleefd. Wij staarden samen naar de wijzers van de klok, hoe ze kropen naar 12 uur en toen waren daar de klinkende glazen en de klappende zoenen. En het lawaai buiten! Onze buurt heeft z’n best gedaan, zeg! Een aardig aandeel gehad in de 60 miljoen, die de lucht in is gevlogen over welk bedrag al veel mensen hun zegje gezegd hebben. Ik heb daar niet aan bijgedragen, want ik vind vuurwerk aardig vanachter een raam. Ik ben een letterlijke “klap”-loper. Als het nog nodig is zal ik morgen de rotzooi opvegen, goed? Heb ik toch ook wat gedaan.

Na twaalven was de tv leuker. Dat muziekprogramma van Matthijs van Nieuwkerk was echt gezellig en we zagen Guido Weijers, de cabaretier. Hij is echt geestig, leuke grappen en zo scheel als wat. Zit ie niet mee, zo te horen. Een handelsmerk is nooit weg. Zo word je makkelijk onthouden.” Wie? O, die schele!”.
Hoewel hij helemaal niet grof is of zo, maakte hij een bedenkelijke grap over de handicap van Lucille Werner, de Lingo-dame. “Goh, jammer!”, dacht ik even, maar even later maakte hij het op onnavolgbare wijze weer meer dan goed door haar zo ongeveer te nomineren voor de titel “televisie-vrouw van het jaar”.

Ik vond het een vóndst dat, terwijl hij zich na de voorstelling zwetend zit af te drogen in z’n kleedkamer, plotseling Lucille Werner in de deuropening staat. Een cliffhanger, want je weet niet of ze hem komt bedanken of dat ze ‘m in elkaar komt slaan! Leuk cabaret, die Guido. De “gevestigde orde” heeft mij teveel sex en rock and roll nodig tegenwoordig…………..