* Had ik gezellig oranje tompoezen bij de koffie vanmorgen, zegt mijn zoon bij de eerste hap: “Nou, gefeliciteerd, dat we maar snel een republiek mogen hebben!”. Wat moet je nou met zo’n jongen? Als ze roze waren geweest had ie niks gezegd……

Vorig jaar schreef ik over mijn tuinplannen. Hoe ik de tuin leeg zou halen, de planten die ik wilde houden op de voor hen ideale plaats zou zetten, alles zou snoeien op het juiste moment en niet, zoals tot dan toe, te hooi en te gras zoals het me uitkwam. Alles tuintechnisch helemaal verantwoord.

Nou, daar is niks van gekomen. Het bleef het best wel aardige, maar ongeregelde zooitje. Tot vandaag! Want nu is er een tuinman, die niet zoveel heeft met de koningin, bezig. Hij heeft niet alleen de boel leeg gemaakt, zoals ik van plan was, maar niet heb gedaan, maar is ook bezig het vloertje te leggen voor het door mij zo zeer gewenste tuinkasje, dat binnenkort wordt geleverd! Ik ben helemaal blij en onder de pannen. Nou ja, onder glas dan.

Ik surf me gek over het internet om informatie binnen te halen van mensen, die al jaren zo’n kas hebben en mij kunnen behoeden voor beginnersfouten. Ik heb in mijn werk vroeger wel te maken gehad met kassen, omdat ik, als de tuindocente met vakantie was, altijd water mocht geven daar in en ik heb ook wel eens geholpen als er plantjes moesten worden verspeend, maar ervaren ben ik dus helemaal niet.

Ik ben meer een theorietuinier. Heb veel boeken, weet best veel namen van planten, maar een droogzwemmer ben ik. Daar gaat dus verandering in komen. Om te beginnen heb ik afgelopen zaterdag weer zes bakken geraniums langs het huis gehangen. The Swiss Connection, zullen we maar zeggen. Maar geraniums zijn van gewapend beton dus daar hoef je niet zoveel tuinkunsten voor uit te halen. Mijn zelfgekweekte tomaten zullen echter niet te versmaden zijn! Wacht maar af……

Paleis Het Loo trekt hier jaarlijks heel wat bezoekers. Bússen vol. Zo was er dezer dagen een reisgezelschap dat op ’n gegeven moment een eigenwijze oudere deelneemster aan de rondleiding kwijt was. Ze was op eigen houtje gaan rondlopen, zulke mensen heb je er altijd bij, en toen kon ze haar groep niet meer terugvinden. Ook de bus niet waarmee ze gekomen was. Toen nam ze een taxi en reisde met de trein terug naar huis.

Ondertussen was de politie gewaarschuwd, beveiligingsmensen, de boswachter, er werd zelfs een helikopter ingezet, en ongeruste reisgenoten natuurlijk, ze zijn allemaal urenlang aan het zoeken geweest. Het hele paleis is uitgekamd of ze niet ergens lag. (Hemelbedden genoeg trouwens daar), maar de oplossing kwam pas toen ze ’s avonds om 8 uur de reisorganisatie belde met de boodschap dat ze thuis zat!

Naar aanleiding van dit bericht vertelde mijn man een verhaal over een groep van het blindeninstituut, waar hij vroeger gewoond heeft, die in het openluchtzwembad van Naarden over de bodem van het bad heeft moeten zoeken naar een vermiste klasgenoot. Hoe vreselijk eng dat was! Het bad was inmiddels uitgestorven, het werd later en later en bovendien ging het onweren en regenen. Heel onheilspellend allemaal. Ze zwommen op een rij al voelend (blinden, hè) over de bodem en je hoopte vurig, dat jij niet degene zou zijn die hem zou vinden.

Dat gebeurde ook niemand, want die knul had geen zin meer gehad en was met z’n stokje teruggelopen naar het instituut zonder iets te zeggen. Omdat het een figuur was die last had van epilepsie was er extra paniek. Eigenwijs en onnadenkend was ie dus ook. En nog es blind bovendien. Wat je niet allemaal kunt mankeren. Maar hij heeft ’t een poosje iets minder leuk gehad op school……

* Vanavond in het programma “Ik vertrek” legt een jongen van 21 duidelijk uit waarom hij en z’n vriendin in Griekenland een restaurantje willen beginnen en het hier niet meer zien zitten. “Als je hier naar het nieuws kijkt: allemaal ellende! Als je daar naar het nieuws kijkt versta je d’r niks van”. Reden genoeg dus……

Dat iedereen het vandaag de dag steeds maar over het milieu heeft is op zich natuurlijk niet verkeerd, maar sommige mensen hebben toch wel vreemde ideeën over maatregelen die snel zoden aan de dijk zouden moeten zetten.

Zangeres Sheryl Crow haalt het nieuws met haar idee om bij elk toiletbezoek slechts één velletje wc-papier te gebruiken. Dat scheelt bomen, zegt ze, en dat is goed voor het milieu. Hoe verzin je het.

Wie heeft er nou voldoende aan één velletje toiletpapier? Ik niet, in ieder geval. Ik zal niet verder uitweiden.

Heel gek, deze uitspraak doet me denken aan de kampeerboerderij waar we vroeger met school heengingen. Daar stond aan de binnenkant van de deur van het zeer primitieve toiletgebouw in grote letters de volgende spreuk: “Gebruik in deez’ benarde tijden het wc-papier aan beide zijden”. Ook toen al verspillend bezig dééd je dat niet, maar toch. Sheryl moet niet denken, dat ze zo vreselijk origineel is……

Als je veroudert word je helemaal vanzelf lid van een doelgroep. De groep die overstelpt wordt met adviezen aan wie of wat je het best je geld kunt nalaten, reclame voor uitvaarten natuurlijk, voor rollatoren en scootmobielen voor als je d’r nog eens even uit wilt, trapliften als je hogerop wilt en uiteraard de middelen, die je voor algehele lichamelijke instorting moeten behoeden voor zolang het duurt.

Gisteren werden we gebeld door een onderneming, die daartoe visolie wilde slijten aan mijn man, want dat is goed voor ‘m. En nou kán dat een toevallige actie zijn, maar dat denk ik niet. Want de dame aan de telefoon wist exact naam en adres van mijn echtgenoot.

De kruisvereniging waar hij zich gisteren heeft laten onderzoeken doet zeer waarschijnlijk zaken met de firma. Na het onderzoek verkopen ze gewoon je naam! Dat vind ik toch geen fris idee. Ze hadden in ieder geval even kunnen vrágen of je daar bezwaar tegen hebt. Nogmaals: het kan toeval zijn, maar in dit geval denk ik dat toeval niet bestaat……

Een poosje terug kregen we een nieuwsbrief in de bus van de kruisvereniging, die in deze regio en misschien wel in andere regio’s ook “ZorgSaam” heet. En dat vind ik een mooie vertrouwenwekkende naam. Er stond van alles in dat blaadje, want ze zijn commercieel bij de pinken, hebben heel veel diensten en zijn je dan ook graag van dienst.

Voor 15 euro bijvoorbeeld kun je een lichamelijke check-up krijgen. Dan wordt ter plekke je bloed onderzocht, gekeken of je geen suikerziekte hebt, je cholesterolwaarde niet te hoog is, hoe het met je bloeddruk staat, of je gewicht in overeenstemming is met je lengte en of je longinhoud naar behoren is.

Mijn echtvriend komt nooit bij de dokter, want hij hééft nooit wat, maar hij was toch wel eens benieuwd naar zijn lijfelijke status. Afspraakje gemaakt en gistermorgen was het zover. Hij begon met te vertellen, dat hij zich kiplekker voelt, veel fietst en zelf het idee heeft, dat ie wel wat te zwaar is, maar ach….Inderdaad was dat ook zo, maar daar is hij in ons pand niet de enige in.

Waar we allebei verbaasd over waren is, dat hij een behoorlijk hoge bloeddruk bleek te hebben. Dat ik dat had was bekend en is onder controle. “Nou niet morgen meteen naar de huisarts hollen,” zei de onderzoekster “want zo erg is het niet, maar wel iets om in de gaten te houden. De dokter zal wel zeggen dat u wat af moet vallen”. Verder zat hij prima in elkaar. We kregen folders en ’n boekje mee en hoewel ze zéi, dat ze er niet zat voor Becel, was het toch opmerkelijk dat die waren uitgegeven door die firma.

Nou, ondanks dat we tot nu toe echt niet zo vreselijk ongezond hebben gegeten, nou ja, behalve eergisteren dan, toen we na die heerlijke zonnige zondag frietjes hebben gehaald met de kleinkinderen, hebben we, want we doen zoiets natuurlijk wel samen, toch maar eens even een plan de c(h)ampagne opgesteld. Want ’t moet natuurlijk nog wel een beetje leuk blijven hier.

Veel fruit (dat kon inderdaad beter), minder gezellige snackjes (dat kan inderdaad minder), rustig aan met de drankjes (valt tot nu toe best mee eigenlijk) en het lijstje met goeie en slechte vetten moet maar eens even goed bekeken worden. Het gekke is dat er dingen op staan, waarvan ik denk, dat ze hartstikke vet zijn en die zijn nou juist weer goed!

Nou ja, het wordt een hele studie en we zijn er qua leeftijd misschien niet al te vlot mee, maar kom, beter laat dan nooit! Zo’n hoge bloeddruk: je merkt er niks van, maar ondertussen. Laat maar es meten, hoor……….!

Het is te droog hier. In Australië ook, hoorde ik van mijn zus, die er woont. Aan de Sunshinecoast nog wel en daar is water genoeg in the ocean, zou je zeggen, maar ze hebben er opdracht gekregen heel zuinig aan te doen met water. Alleen wassen en afwassen met een volle machine, ook zonder gebrek aan water lijkt me dat wel aardig, de tuin niet sproeien en de auto mag niet gewassen.

Ze hebben daar, ondanks dat het najaar is, net als wij, ondanks dat het pas voorjaar is, hoge temperaturen. Mijn zus noemde het een “Indian Summer”. Maar het allerraarste bericht van m’n zus vond ik, dat er 12000 liter water was gestolen uit een tank bij een sportcentrum. Water is geld waard! De uitdrukking “hij verdient geld als water” krijgt zo wel een hele speciale betekenis.

Hopelijk gaat het hier tijdig regenen, zeg! Stel, dat wij ook van die toestanden krijgen. Je moet er toch niet aan denken, dat je je gietertje niet onbeheerd kunt laten staan……

Toen we vanmiddag met de kleinkinderen op de speelweide van ons park waren, bezeerde een joch van een jaar of zes z’n hand aan de leuning van een klimtoestel. Hij begon oorverdovend te schreeuwen: “Au,au,au!”, hield zijn hand in de lucht en vanzelfsprekend kwam zijn familie aangesneld om de verwonding in ogenschouw te nemen. Aan hun reactie te zien viel het allemaal erg mee en stond het jong zich behoorlijk aan te stellen. “Ik wil een pleister! Au, au…!” bleef ie maar schreeuwen.

Nou heb je op een lenteachtige zondagmiddag als je even met je kinderen naar het park gaat van alles bij je, maar pleisters zijn daar vaak niet bij. Dus zijn moeder zei: “Als we thuis zijn krijg je een pleister”. De jongen bleef maar brullen. “En nú ben je stil!”, zei z’n moeder, die zich opwond over het opzien dat hij veroorzaakte. “Ja maar, als ik stil ben doet het niet meer zeer” sprak het slachtoffer. Logisch toch……?

Kleinzoon van vijf zit op zwemles. Gelukkig is dat geen straf voor ‘m, hij vindt het leuk en doet zijn best. Gisteren was ie weer een stapje verder, want hij had een blauwe( o nee, groene!) dolfijn verdiend. Dat is een fase in het stappenplan van ’t lesprogramma. Ook z’n ouders doen hun best, want die moeten er ook heel wat voor regelen. Twee keer per week voor een half uurtje les met hem naar het zwembad, soms op lastige tijden die door het zwembad worden vastgesteld. En met alles er omheen: uitkleden, douchen, aankleden, dat gaat op die leeftijd nog niet bepaald flitsend, ben je zomaar een uur verder. Bovendien behalve tijdrovend is het ook prijzig, maar: alles voor het goeie doel, de veiligheid van het kind. Daar kun je niet jong genoeg mee beginnen.

Vanmorgen stond er een foto in de krant van twee vriendjes, Yannick en Sander, respectievelijk zes en vijf jaar oud, waarvan de oudste de jongste van verdrinking heeft gered door hem, gelukkig met hulp van een langsrijdende mevrouw, tijdig uit het water van het Apeldoorns Kanaal te vissen. De knapen waren, ondanks het ouderlijk verbod, de weg overgestoken naar het kanaal waar Sander, die (nog) niet kan zwemmen van het talud is afgegleden, zó het water in. Yannick deed wat iemand van zes met diploma A, B en C moet doen. Vanzelfsprekend is ie de held van de school en als dank voor de redding heeft hij van Sander een ‘vechtrobotje’ gekregen van Lego. Vrienden voor het leven ook natuurlijk en met de armen om elkaars schouders stonden ze ook zo op de foto.

Onze kinderen hebben goedkoop, namelijk gratis, zwemmen geleerd tijdens het schoolzwemmen. Dat zat vroeger, zelfs in mijn tijd al, gewoon in het lesprogramma. In de derde klas kreeg je dat als je een jaar of 8 was. Wij hebben dus 3 jaar extra de tijd gehad om te verdrinken.

Maar omdat ik een onvervalste zwem-oma had die bijna al haar kleinkinderen, en dat waren er ruim twintig, zelf zwemmen leerde, had ik ook al twee diploma’s toen ik zes was. Ik las de eisen, die nu gesteld worden, en ik geloof dat we vroeger toch minder moesten kunnen. Borst- en rugcrawl was er niet bij. Watertrappelen wel natuurlijk, maar door gaten zwemmen kan ik me ook niet herinneren. Wij moesten onder touwen door, geloof ik. Ik mocht tijdens de schoolzwemlessen in het instructiebad altijd naar het ‘grote’ bad om in m’n eentje te gaan zwemmen. Ik vond er geen moer aan tussen die volwassen ‘baantjes-trekkers’ en verveelde me te pletter, maar ja, ik kon wél zwemmen.

De ouders van tegenwoordig wachten niet tot hun kinderen ouder zijn. Op schoolzwemmen hoeven ze trouwens niet te rekenen, want dat zit niet meer in het pakket van hun school, hetgeen ik knap stom vind. Ze moeten, net als met die Johan Cruyff-voetbalveldjes, maar Inge de Bruijn-badjes aanleggen om de ouders te steunen die het geld niet hebben om hun kinderen tijdig zwemmen te laten leren. Wat qua beweging, plezier en veiligheid toch hartstikke belangrijk zou zijn. Er is tenslotte niet altijd ’n Yannick in de buurt……..