Het afgelopen weekend waren we met een deel van de familie in een Drents vakantiepark. Er is daar uitgebreid gezwommen in het tropisch zwemparadijs, maar geen burqini te zien, hoor! In Zwolle schijnt er nogal wat commotie over te zijn. Het zwembad hier in de buurt, waar onze kleinzoon laatst afzwom, maakt er geen punt van, las ik in de krant, en dat lijkt me in een wijk met veel allochtonen (ja sorry, ik weet zo gauw geen ander woord al heeft minister Hirsch B. dat liever) lijkt me dat niet zo gek. Toen onze kleinzoon daar ging afzwemmen was ie trouwens helemaal aangekleed en had zelfs zijn schoenen nog aan, dus waar hébben we ’t over?

Het zwembad heeft alleen regels waar het de hygiëne en de veiligheid van het kledingstuk betreft. Je moet niet aan de duikplank of het trapje kunnen blijven hangen en hoe ze het met de hygiëne doen, dat weet ik niet. Misschien snuffelt de badjuffrouw er even aan of zo.

Ik weet nog dat in het revalidatiecentrum voor blinden en slechtzienden, waar ik werkte, de sportinstructeurs wel wat problemen hadden met de moslima’s die de zwemkunst machtig wilden worden. Maar niet vanwege hun kleding. De vrouwen kwamen van top tot teen gehuld in een soort duikerspak naar de les en daar was niks mis mee. Maar als er instructie moest worden gegeven aan de blinde vrouwen dan moesten ze worden aangeraakt om de zwemslagen uit te leggen.

Als ze bijvoorbeeld moesten leren “uitdrijven” om niet linea recta naar de bodem te zakken, moest de in het water staande sportleraar zijn arm wel eens op taillehoogte onder de leerling houden om de bedoeling van e.e.a. duidelijk te maken. En als het geven van een hand al een probleem is dan is zoiets natuurlijk helemaal out of the question. Bij blinde mensen gaat zoiets nou eenmaal anders dan wat instructies roepen vanaf de kant.

En het was een moeilijkheid waar zo gauw geen oplossing voor was. De sportleraren waren nu eenmaal mánnen én ze hadden het geven van zwemlessen in hun arbeidscontract staan. Voor het aanstellen van een vrouw was geen geld natuurlijk. De moslimvrouwen hielden er dus meestal mee op, vaak op aandringen van hun familie. Die moslima in Zwolle heet Liselotte en ik durf te wedden, dat die als kind gewoon in haar badpakje zwemmen heeft geleerd voordat ze islamitisch werd.

Er wordt nooit stampij gemaakt over mensen die er bij lopen met zowat niks aan hun lijf. Moeten ze ook zelf weten, hoor, maar kennelijk is de maatschappij daaraan gewend. O ja, die was versekst, dat is waar ook. Maar het lijkt me dan ook een fluitje van een cent om te wennen aan een burqini. Gewoon een kwestie van tijd en tolerantie……..

Apeldoorn is een echte volksdansstad. Dat wist ik helemaal niet, maar het stond in de krant en dan zal het wel zo zijn. Ik herinner me de term volksdansen van heel vroeger, toen we met onze ouders in natuurvriendenhuizen kwamen en zo. Mijn moeder deed dan wel eens mee en ik weet nog, dat ik me een beetje zat te schamen voor haar gehups. Zelf vond ik als kind “Joepie, Joepie is gekomen….enz.” wel het uiterste van wat ik aankon. Ik drukte me als dergelijke activiteiten op het programma stonden.

Maar hier in Apeldoorn zijn dus drie volksdansverenigingen, waarvan “Phoenix” er één is. De dansleidster vertelde in de krant wat ze tegenwoordig allemaal doen. De klompendansjes doen ze vooral in het buitenland, verder is er nogal wat Balkan-gerelateerd werk. Ze hebben trouwens hun naam Volksdansvereniging veranderd in Internationale Dans Vereniging, omdat ze toch wel wat meer landen aandoen dansgewijs. Ze waren bang dat het wat geitenwollensokkerig en oubollig overkwam allemaal en daar konden ze wel es gelijk in hebben. Ze hebben dan ook een ledenbestand met een groot gat erin. Ouderen, dan een hele tijd niks en dan de kindergroepen.

“Maar wat een heleboel mensen niet weten is, dat je hier ook kunt salsadansen en dat we met de kinderen heel wat af jumpen!”, zegt de dansmevrouw. Ze gaan dus wel met hun tijd mee, daar kun je niks van zeggen. Maar ja, als je je stad dan weer volksdansstad gaat noemen in de krant, doe je dat hele effect natuurlijk weer teniet. Dan moet ik toch burgemeester en wethouders eerst een Veluwse klompendans zien doen op het Raadhuisplein. Of line-dancing, dat is nog beter, want dan zitten ze tenminste nog allemaal op één lijn ook…..

* Kan iemand mij trouwens eens uitleggen hoe het is om 0, 1 kind te krijgen? Dat van die 2, dat snap ik, maar die 0, 1 wordt ’n abortus en dat kan Rouvoet toch niet menen, zeg…..!

Vanmorgen had ik een afspraakje in de al maanden op het parkeerterrein bij het winkelcentrum staande stacaravan, die dienst doet als onderzoekscentrum voor het opsporen van borstkanker. Ik zat daar met vrouwen uit de buurt van diverse leeftijden, die ik verder niet ken. Maar wel met bekende gezichten. Supermarktgezichten.

Het gesprek dat ontstond ging over de bouwactiviteiten in de buurt. Eén van de dames wachtte op de flats, o nee, ‘appartementen’ heet zulks tegenwoordig, die in aanbouw zijn op de plek, waar eerst bejaardenwoningen stonden. Die zijn afgebroken en vervangen door twee appartementengebouwen, waar ze de bejaarden kunnen stapelen.

Volgens die mevrouw worden de appartementen best mooi en is ze al aan het ruimen in haar oude huis, want ja, het wordt wel anders wonen natuurlijk. Ze vertelde dat haar man erg veel moeite heeft met het verlaten van zijn huis met tuin en hobbyschuur. Maar mevrouw wil hun aftakeling niet afwachten. “Straks kunnen we de trap niet meer op en dan zitten we”, zei ze. Ze had haar man kennelijk kunnen overtuigen, want ook hij was al aan het ruimen in de schuur.

Mevrouw zag er nog helemaal niet oud uit en bovendien word je niet meer opgeroepen voor zo’n borstkankeronderzoek als je écht oud bent, dus wanneer neem je nou zo’n besluit? Ik moet er niet aan dénken dat ik mijn huis uit zou moeten, omdat ik ga vermoeden, dat ik de trap straks niet meer op kan. Om bij mijn computer te komen moet ik er zelfs twéé op!

We kennen meer mensen, die rationeel denken over hun toekomstige woonsituatie en zo verstandig zijn daar nu al maatregelen voor te treffen. We hébben ’t er wel eens over, hoor, mijn baardmans en ik, maar ik denk dat we voorlopig nog maar even door struisvogelen…….

Als het internet er een dagje uit ligt, zoals gisteren bij ons het geval was en onze provider, die toevalligerwijs bij ons in huis woont, er helemaal niks aan kan doen omdat het probleem niet bij zijn bedrijf ligt, maar in het datacentrum waar hij de servers van dat bedrijf heeft ondergebracht, dan heb je álle tijd om eens wat anders te gaan doen dan je van plan was. En dat is eigenlijk best prima. Het is alleen even omschakelen in de tijd.

Ik heb gisteren heerlijk in de zon gezeten.

Lekker gelezen, naar de radio geluisterd, een beetje gepuzzeld ook

en een beetje gewerkt aan een wel steeds in de aanslag liggend borduurwerk, waar ik veel te weinig aan opschiet omdat ik er niet voldoende tijd aan besteed

, kortom een zondag zoals ik die doorbracht in het computerloze tijdperk, alweer heel wat jaren geleden.

Lekker, hoor, daar niet van, maar altijd zo mijn vrije tijd doorbrengen, dat zou ik toch niet meer willen. Gek, hè? Want als er één is, die zich behoorlijk heeft verzet tegen het gebruik van een computer, nou, dan ben ik het wel! Hou toch op, zeg, dat was niks voor mij, ik snapte daar toch niks van en je kon toch uitstekend leven met alleen een agenda, een telefoon met telefoonlijst en een verjaarskalender?

En moet je nou zien: oma kan en wil niet meer zonder computer. Nou ja, voor één zondagje dan. En de grap is dat ik even zo goed een agenda, een telefoon met telefoonklapper én een verjaarskalender heb. Maar ondertussen doet gelukkig alles het weer bij het bedrijf van mijn provider…..

Een nieuwe manier van kapitaalvernietiging: op je vioolkist vallen, zoals violist David Garrett deed, en dan bij opening van de kist constateren dat je Stradivarius aan barrels ligt. “Ik heb een vriend verloren”, zegt hij. Of de kameraad nog gemaakt kan worden is nog niet zeker, maar zal zeker een kapitaal kosten. Ik ken het postuur van Garrett niet, maar ik vind ’t maar een slap kistje.

Mijn man werd ooit eens aangereden door een auto toen hij met z’n klarinet onderweg was naar het conservatorium in Hilversum. De koffer heeft ‘m bij die gelegenheid beschermd en behoed voor ernstiger letsel dan alleen een gebroken sleutelbeen en er was geen klépje aan de toeter verbogen, hoor……!

Er werd de laatste tijd nogal wat aandacht besteed aan de mens Harry Mens. Makelaar en presentator van het RTL-programma Business Class. Daar keken we wel eens naar, hoewel het bepaald niet onze laag van de bevolking is, die daarin acteert. Juist daarom is het wel eens grappig, de man bezig te zien én zijn Barbie-dochter Suus, die de reportages op locatie doet. Zij is soms een giller. Zoals ze er uitziet in de nieuwste creaties op torenhoge hakken en zoals ze het voor elkaar krijgt net te doen of ze d’r verstand van heeft als ze iemand over zijn business interviewt.

Als je in het programma iets wilt vertellen over je nering dan kost je dat een aardig bedragje, maar er zijn ook mensen die voor niks mogen omdat ze volgens Harry kijkers trekken. Rita Verdonk bijvoorbeeld. Verder heeft ’t een hoog “gebakken lucht”-gehalte, hoewel er ook koks van dure restaurants op de achtergrond met zelfmeegebrachte spullen lekkere hapjes staan te brouwen voor Harry en z’n betalende gasten dus ándere luchten zullen er ook wel hangen.

Maar wel es leuk om te kijken als je zelf geen kapitalen op de bank hebt om je zorgen over te maken, terwijl wie dat wel heeft in zak en as zit over z’n beleggingen. Leedvermaak mijnerzijds, ik heb die sores niet. Harry was laatst bij Van Nieuwkerk in De Wereld Draait Door. Hij was erg openhartig over zijn persoonlijk leven, Boulevard was d’r niks bij, en hij kwam leuk en geestig over. Rechtse bal, ja, maar dat mag best bij de Vara. Voor ’n keertje.

Deze week staat er, het houdt maar niet op, een heel artikel over Harry en zijn Business Class in Vara TV Magazine. Het artikel van Ton van Dijk mocht Mens van tevoren lezen en de Vara was zo sportief om ook zijn commentaar te publiceren: “Linkse klootzak, het is een vals, gemeen, vies kutstuk, tekenend voor je mentaliteit. Ik wens je nog veel succes in je leven.”

Nou, nou, zou ie boos zijn of zo? Eerst Peter R. de Vries al en nou hij weer………

Na wat stadse boodschappen, waaronder vier kilozakken Hemakoffiebonen voor onze machine thuis, (en we krijgen áltijd opmerkingen als “Oh, wat rúikt dat toch lekker!” van de naar hun pauze verlangende caissières, bij het afrekenen!) zaten we even aan een kopje koffie in het Hema-restaurant. Ze schenken daar diezelfde koffie dus dat is wel vertrouwd.

Aan een tafeltje vlak achter ons kwamen twee dames zitten. Ze hadden allebei dikke winterjassen met bontkragen aan en die gingen natuurlijk uit, want poeh! wat hádden ze het warm! Niks mis mee natuurlijk, want het was ook lenteachtig buiten. Maar met de zware zweetlucht, die na het uitdoen van de jassen onze richting uitdreef was van alles mis. Of ze bouwvakkers waren na een zware klus.

Nou kan dat gebeuren in deze dagen: winterjas eigenlijk te warm, maar iets luchtigers nog niet in de roulatie wegens toch nog te koud. Maar toen gingen de dames elkaar zitten vertellen wat ze tussen de middag gegeten hadden. “Zulke lekkere gebakken vis, meid! Zalig!”. Dat verklaarde het extra luchtje, dat ik eerst niet thuis kon brengen, maar waarvan ik zeker wist, dat het geen Chanel nr.5 was.

Maar onze koffie was gelukkig op dus we mochten weg. Op weg naar de frisse lentelucht……

Nou valt die Peter R. toch wel even door de mand, zeg! Wat is die man gek op geld. Niks rechtvaardigheidsgevoel van : deze zaak móet opgelost worden, daar gaat het bij hem allang niet meer over. Ik knapte trouwens al op ‘m af, nadat ik zag hoe hij de emoties bij moeder Holloway aan het uitmelken was. Dat was al walgelijk.

Gisteren bij DWDD zat ie zelf z’n tijd te verdoen door zo uitgebreid te vertellen in welke Amerikaanse talkshows hij allemaal geweest was. En dat zal hij ook zeker niet voor ’n paar consumptiebonnen gedaan hebben, neem ik aan. En vervolgens maakt ie me toch ’n stampij, zeg, dat er niet voldoende gepraat is over z’n nieuwe boek. Had hij contractueel vast laten leggen dus daar is op z’n Amerikaans over nagedacht. Hij leert snel. Nou gaat hij de Vara vast “suen” natuurlijk. Wat een vervelend ventje!

Hij kreeg van Matthijs van Nieuwkerk nota bene nog een minuut de tijd om z’n boek te promoten, maar dat vertikte hij. Weet zo’n man eigenlijk wel wat een hele minuut reclamezendtijd kóst? Nu verknoeide hij die met z’n kinderachtige geneuzel. Deleten die man…..

De Verenigde Naties hebben het jaar 2008 uitgeroepen tot het “Internationaal Jaar van de Sanitatie”. In mijn optiek heeft dat betrekking op riolering en watervoorzieningen in landen waar dat nog niet of niet goed geregeld is. Domweg omdat ze er daar geen geld voor hebben. Ziekten en kindersterfte tot gevolg hebbend. Door een sanitair menswaardig bestaan voor iedereen aan de orde te stellen zijn de VN met een noodzakelijk onderwerp bezig. Nederland doet natuurlijk ook mee, want we hebben de naam sowieso een proper land te zijn, nietwaar? En we dragen niet alleen bij door projecten op het gebied van ontwikkelingswerk, hoor!

Zo is er vandaag een tentoonstelling geopend in Paleis Het Loo, alhier, die tot en met 4 mei duurt onder het motto “Fris en Rein aan het hof”. Oftewel: hoe heeft het vorstelijke volk zich door de eeuwen heen van onder tot boven of liever van boven tot onder, dat klinkt frisser, schoon gehouden? Lampetstellen voor het dagelijkse kattenwasje, kamergemakken in als zodanig niet te herkennen fauteuils, het bidet (waarvan heden ten dage veel Nederlanders op vakantie in Frankrijk het gebruik niet kennen, behalve dan voor het koelen van bier) van koningin Hortence, de vrouw van Lodewijk Napoleon, het is allemaal bewaard gebleven.

De toilettafels, waaraan de diverse vorstinnen zich zaten op te tutten, waren vaak gehuld in tule, “toile” en het schijnt dat daar het woord toilet vandaan komt. En de badkuipen met houten betimmering er omheen, prachtig beschilderd. Ware kunstwerken, nou en dat baddert toch anders dan in een acryltje van de Gamma natuurlijk.

Willem III liet voor het eerst een spoeltoilet inbouwen met een “moderne” pomp. Of zijne majesteit die zelf bediende of dat een bediende die bediende, tja, dat weten we natuurlijk niet. Dat is intieme informatie en dat zullen ze wel niet aan de grote klok hebben gehangen. Je zal als bediende toch de grote boodschap van je vorst moeten wegpompen. Nou ja, misschien vonden ze het wel een eer.

Mijn moeder zei altijd als het over koninklijke of hooggeplaatste personen ging: “Die moeten ook gewoon naar de wc, hoor!”. De keizer te voet, ja, zo is het maar net.

Er zal niettemin wel weer heel wat volk afkomen op zo’n sanitaire tentoonstelling. Het ís natuurlijk ook een hele geruststelling voor een land om te weten, dat een hof zich altijd fris en rein heeft gehouden. Aan de buitenzijde in ieder geval………