Vanmiddag zat ik aan de tafel een klusje te doen en dan heb ik daar graag de radio bij aan. Radio 4 bijvoorbeeld. Op ’n bepaald moment zonden ze een strijkkwartet uit van Schubert. En nu hou ik best van Schubert, hoor, maar niet zo van een strijkkwartet.

Dat stamt nog uit de tijd dat mijn vader bij een dergelijk viertal viool speelde. Ze oefenden áltijd bij ons thuis. Elke week. Dan raak je als kind een beetje overvoerd en als je pech hebt zeurt dat je hele leven door. Omdat ik ingespannen met iets bezig was heb ik ’t strijkkwartet nog wel aangehoord, maar toen het programma daarna ook nog eens Bruckner op de lijst had staan ben ik afgehaakt. Dat was me te zwaar voor een zonnige middag.

Ik heb ‘m op Radio 5 gezet. En dat was een stuk gezelliger, zeg! Met muziek waar je vrolijk van wordt! Ik hoorde Charles Aznavour, Tom Jones, Rita Reijs, allemaal toen ze nog jong waren, Gilbert O’Sullivan,

aan wie ik goeie herinneringen heb en van wie ik me altijd heb afgevraagd, waar ie toch gebleven is en of hij nog wat doet.

Kortom, ik kwam helemaal in een prettige stemming en ik wás al goedgemutst de hele dag, dus kun je nagaan! De zon scheen ook en opeens bedacht ik me: “Als er alleen maar zulke muziek zou zijn, wat zou de wereld er dan veel minder agressief aan toe zijn.”

En ik was niet de enige, hoor, die dat gevoel kreeg. De nog jonge presentator (wel van de NCRV, dat scheelt misschien….) zei over de muziek van Leroy Anderson: “Wat is dát ’n leuke muziek!”. En dat ís ook zo! Vergeet niet te luisteren.

En oh ja, het is natúúrlijk ouwemutsenpraat, ik weet ‘t, ik weet ‘t, ik wéét ‘t……!

De ANWB adviseert ons om, als je onverhoopt een hert of een zwijn voor je auto krijgt, niet in grote paniek te gaan remmen, maar gewoon door te rijden. Nou ja, gewóón zal zoiets dan niet gaan natuurlijk, maar toch. Dan kom je er beter af dan het beest, dat is wel zeker. Want, zeggen ze, een mensenleven is meer waard dan een dierenleven. En nu ben ik razend benieuwd wat Marianne Thieme daarvan vindt, van zo’n uitspraak. Dit is het moment om te laten zien wat je waard bent als dierenactivist.

Ik rem zelf voor van alles dat oversteekt. Als ik er aan denk kijk ik echt wel in m’n spiegels, hoor, en aangezien het meestal op onschuldige weggetjes is en niet op de A50, kan er ook weinig gebeuren. Het gaat tot nu toe nog altijd goed. Maar een overstekende moedereend met jonkies achter zich aan, die rijd je toch niet plat, omdat jij zo nodig rechtdoor moet? Overstekende padden zie ik waarschijnlijk te laat, daarvan hoop dat ik de paddenpaden nooit heb gekruist.

Ik ga regelmatig van Apeldoorn richting Ede, omdat daar familie woont. Dat is een prachtige weg, je mag er maar 80 en ik geniet altijd van de mooie rit. Het wordt echter áltijd laat ’s avonds, wat zeg ik: nácht, als ik weer terug rijd, want zo zit onze familie nou eenmaal in elkaar, en dan is de kans dat je een vos, hert of zwijn voor je koplampen ziet opdoemen, behoorlijk groot. Ik heb dat al een aantal keren bij de hand gehad.

Die beesten hebben gelukkig het benul om tijdig te maken dat ze wegkomen en ik heb het benul om niet te hard te rijden. Ik ben altijd blij als ik die waarschuwingsborden met dat springende wild voorbij ben. Omdat ik niet weet of ik niet tóch tegen het advies van de ANWB in zal reageren, dat is het ook. En van een verkreukeld edelhert krijg je de schade erg moeilijk vergoed, zeggen ze.

Onze zoon is ’n poosje nachtkoerier geweest en hem is het, ik dacht in Drenthe, wel eens overkomen dat hij een hert heeft aangereden. Hij is toen een halve nacht bezig geweest om aangifte te doen en de politie was eigenlijk alleen maar geïnteresseerd in de plaats waar het beest lag, in verband met de poelier. En hij heeft behoorlijk wat werk gehad aan het reinigen van zijn eigen grill. Die van de auto…….

***En hier rem je natúúrlijk voor……!

De afgelopen week liep een blinde loper, Dave Heeley, maar liefst zeven marathons in zeven dagen op zeven verschillende continenten. De man is behalve volledig blind ook nog eens 50 jaar oud en daarom vind ik het een mooie prestatie. Hij moet een ijzeren conditie hebben. Hij wilde geld inzamelen voor meer blindengeleidehonden in de UK. Een mooi initiatief dus, want die beesten kosten een vermogen.

Hij begon te lopen op de Falkland-eilanden, daar weten Britten goed de weg, heb ik me laten vertellen. Hij liep vervolgens bij de overburen in Rio de Janeiro. Daarna in Los Angeles, Sydney, Dubai, Tunis en als laatste, afgelopen zondag, in Londen. Daar deed hij er 5 uur en 23 minuten over.

Mijn ook volledig blinde man heeft vroeger ook heel wat afgesport. Het is nu wat minder, maar hij is nog steeds een enthousiast fietser. Als ’t mooi weer is. Maar hij heeft bij zijn diverse sportieve activiteiten vrijwel altijd de hulp van iemand anders nodig. Dat is nou eenmaal zo als je niks ziet. ( De hometrainer doet ie in z’n eentje trouwens.)

Deze Britse marathonloper moet dus ook iemand hebben, die met ‘m meeloopt. Bij het revalidatiecentrum voor blinden, waar ik werkte, liepen de lopers ook altijd verbonden door een touwtje of een polsbandje met de sportleraren mee. Dat was niet opvallend, maar tóch, dat verbindinkje was nodig. Maar over de prestatie van begeleiders hoor je vrijwel nooit iets. En die lopen diezelfde afstand toch ook.

Dat vind ik ook altijd als je films ziet over zeer moeilijke bergbeklimmingen in barre omstandigheden, poolreizen of diepzeeduikavonturen. De hoofdpersoon van zo’n film wordt beroemd, maar degenen, die de film hebben opgenomen, hebben dezelfde prestatie geleverd en komen heus wel op de aftiteling, maar dat is het dan. Een enkele beroemde sherpa daargelaten.

Nou ja, het is maandag, Heeley zal wel lekker aan het uitslapen zijn. Dat heeft ie wel verdiend, net als z’n begeleider ( die heet trouwens Malcolm Carr, las ik ergens.) Blind vertrouwen, tussen die twee……

Toen Astrid Kersseboom, die ik een erg leuke nieuwsvrouw vind, eergisteren het 8-uurjournaal presenteerde, zei ze tegen weerman Kroll, toen die aan z’n praatje wilde beginnen: “Erwin, ik voel de lente aankomen!”. Daarop keek Erwin zeer zuinig en zei: “Nou, ik dénk dat ik je moet teleurstellen!” Vervolgens begon hij een heel verhaal over ronddraaiende lagedrukgebieden en stond met grote gebaren aan te wijzen uit welke richtingen wij onze buien konden verwachten. Géén lente dus, jammer voor Astrid (en voor ons natuurlijk), maar helaas.

Maar voordat ze het Journaal afsloot zei Astrid met ’n koppig trekje op haar gezicht en heel zachtjes: “En tóch voel ik ‘t! Goedenavond!”. Een meteorologische studie is mooi, hoor, en al die computerberekeningen die ze je kunnen laten zien, práchtig en hartstikke knap ook, maar mensen, wíe had er nou gelijk? Ze is gewoon een moderne “molenaar uit het midden des lands”, onze Astrid…….

**Even een verklarinkje voor de (te jonge) mensen, die onbekend zijn met “de molenaar uit het midden des lands” : op zondagmorgen was er ooit een natuurprogramma op de Vararadio, waarin deze man werd geciteerd met weervoorspellingen, gelardeerd met ouderwetse weerspreuken, die vaak ter plekke werden verzonnen! Bij het zoeken naar zo’n weerspreuk kwam ik er een paar tegen, die waarschijnlijk niet ‘historisch’ zijn: “Als ’t regent in september, dan valt kerstmis in december” en “Brengt de ochtend avondrood, dan is er met je klok gekloot”…….

‘k Las in een artikel ’n verhaal van een zieke vrouw, die geen griepje onder de leden had, maar een ziekte die haar langdurig uit de running hield. Ze had een zoontje voor wie ze dus niet echt kon zorgen en van wie ze het gevoel had, dat ze hem steeds meer aan anderen ging kwijtraken. Er was genoeg hulp en ze had bovendien een man die zei, als ze weer eens in het ziekenhuis belandde: “Neem je tijd, wij redden ons wel.”

En dat wás verdorie ook zo! Alles liep op rolletjes thuis, dat kon niet beter. Daar werd ze erg verdrietig van, want ze voelde zich volkomen overbodig. Dat gevoel bevorderde haar herstel ook nog eens niet. “Ik had veel liever gewild, dat alles totaal in de soep was gelopen!”, zei ze. Ergens snap ik dat ook wel.

Mijn moeder had vroeger erg veel last van migraine. Dan was ze erg ziek en we konden niet veel meer voor haar doen dan haar met rust laten. Ik was de oudste en ik scheel nogal wat jaren met mijn broer en zussen. Ik deed dan vreselijk mijn best om alles goed te laten verlopen. Hield de kinderen bezig, zorgde voor het eten en de boodschappen en maakte vooral dat het rustig was in huis.

Maar mijn moeder was ook nooit dankbaar, hoor! “Jullie kunnen het dus best zonder mij af, zie ik”, zei ze dan als ze weer beter was en zag dat het opgeruimd was en dat er was afgewassen en zo. En dat was eigenlijk helemaal niet leuk. Ik moest daar weer aan denken toen ik dat verhaal las. Frustraties heb ik er niet aan overgehouden, hoor, en zoals gezegd: ik snap het ook wel ’n beetje, maar moeders zitten soms toch wel vreemd in elkaar, waar of niet……..?

Bij de Telegraaf zit op zaterdag altijd het blad “Vrouw”. Ik heb niet bepaald het idee dat ik nog tot de doelgroep behoor. De verhalen die er in staan gaan over heel andere vrouwen dan dat ik er een ben, de suggesties over mode en sportieve activiteiten zijn ook niet echt voor mij. Dat zoek ik dus zelf wel uit. Maar het blad is wel leuk om te lezen, hoor. En om medelijden te hebben met al die moderne vrouwen, waar het blad over gaat, en die zoveel willen en moeten.

Eén van de columnistes schrijft over het feit, dat haar man lekker op reis is voor de zaak en zij alleen met de kinderen thuis zit. Dat is niks nieuws natuurlijk, dat was vroeger ook heel gewoon en ze weet ook dat ie weer terugkomt en het leuk heeft, maar het geeft haar meer werk, zegt ze, want hij laat altijd de hond uit en het regent. Een andere heeft ’t over haar dagje “thuiswerken” en wat daar van terecht komt, doordat de kinderen naar school gebracht moeten worden en ook weer gehaald. Er pakketten worden afgeleverd door zeer vrolijke mannen, de postbode zegt: “Zo, meid, lekker een dagje vrij?”, en manlief zonder overleg een wasmachinemonteur heeft besteld. Dat is ook vréselijk allemaal.

Een derde kolommenschrijfster vertelt over haar vijfdaagse vakantie met man en kinderen, waarvoor ze ook nog es in een vliegtuig moeten stappen. Vijf dagen, ik zou het de moeite en het geld niet waard vinden, maar dat is persoonlijk. Ze zegt bovendien, dat er dágen nodig zijn om eens ’n beetje ontspannen te raken. Na twee dagen onder een parasol hangen aan de kant van het zwembad, met knallende koppijn vanwege de zich ontspannende hersenpan, komen ze tot de ontdekking dat 24 hele uren op elkaars lip de stemming niet bepaald bevordert.

De kinderen zijn chagrijnig omdat er niet gecomputerd kan worden en pas als ze weer naar huis vliegen is de zaak een beetje in balans. Dan gaan ze proberen “het vakantiegevoel” thuis vast te houden, maar omdat ze zich weer in de routine van alledag storten: laat thuis vanwege de files, deadlines die gehaald moeten worden, sportclubs die bezocht moeten worden, het huishouden en de familie die wil weten hoe de vakantie was, komt daar weinig van terecht.

Echt, ik heb zó te doen met vrouwen die in zo’n situatie zitten. Ik denk soms wel eens dat ik te vroeg geboren ben. Er is zoveel dat ik éérder had willen doen en niet als laatbloeier of dat er helemaal niet van gekomen is. Maar als ik lees, hoe een gemiddeld vrouwenleven er “in de bloei” uitziet tegenwoordig qua verhouding “willen” en “moeten”, nou, dan heb ik ’t nog niet zo slecht gehad. Voor alles is een tijd en tijd heb ik eigenlijk altijd wel gehad of gemaakt.

Gisteren heb ik gezellig pannenkoeken gebakken met mijn kleinzoons, omdat hun ouders een feestje hadden, waarbij ze eens lekker op elkaars lip konden gaan zitten. Dat was even vakantie voor iedereen en we hoefden er niet voor in een vliegtuig…..!

’n Medewerkster van het cateringbedrijf dat altijd meereist met André Rieu en zijn muzikale circus heeft zich laten ontvallen, dat ze niet zo gek is op de muziek van André. Haar directe baas vond dat niet kunnen en ontsloeg haar. Je muzikale smaak is dus een reden voor ontslag. Helemaal bij een cateringbedrijf zouden ze toch moeten weten dat smaken verschillen!

Het productiebureau van de firma Rieu reageert bij navraag dan ook verbaasd, maar kunnen er niks aan veranderen, want ze zijn niet de werkgever van het meisje. Dat dus een mooie concerttournee aan haar neus voorbij ziet gaan en dáár baalt ze wel van. De zoveelste Kaiserwaltzer had ze best overleefd, zegt ze. Nou ja, ze staat in ieder geval in de krant nu.

Van de week zag ik trouwens een stukje van de documentaire, als je dat bij hem zo kunt noemen dan, die Ivo Niehe maakte over André Rieu. Dat is nog eens ’n Limburger, die van romantiek houdt, zeg! Moet Geert es mee gaan praten. Als je z’n huis ziet, zijn tuin en hoe hij zijn orkestdames en zangeressen heeft aangekleed, poeh, poeh, er moet heel wat aan zijn strijkstok zijn blijven hangen. En groot, groter, grootst is zijn motto.

Voor het decor van zijn nieuwste wereldshow heeft hij het Weense Schloss Schönbrunn laten nabouwen met balzaal, ijsvloeren, fonteinen, Lippizaner paarden er bij en weet ik wat nog meer. Het moest een sprookje worden en zo ziet het er ook uit. Je moet er van houden. Dan word je ook niet ontslagen. Het kost vijf volle dagen om het decor op te bouwen. Je kunt je dus wel voorstellen wat een kaartje kost. In de Amsterdam ArenA komt ’t gezelschap in juni. Het decor moet er dan overdwars in anders past ’t niet.

Maar of je nou het publiek in Toronto, Japan of New York ziet (of op ’t Vrijthof in Maastricht, want het blijft een Limburger, die Rieu, dat vind ik dan wel weer leuk, hij zal wel trots op Nederland zijn of zo…..) de mensen gaan helemaal uit hun dak. In driekwartsmaat houdt ie hele volksstammen in de ban. En mensen van allerlei kleuren, hoor! Dus het nostalgiesprookje werkt wereldwijd.

Maar wat ik me nou afvraag: de koffiedames in het Concertgebouw, hè, zouden die nou állemaal van klassiek houden? Of zouden ze liever Hazes horen, nou ja, niet live dan, maar dat niet zéggen, want stel dat je ontslagen wordt……?

* We hoorden vanmiddag ’n vakkenvulstertje bij de supermarkt aan haar collegavakkenvulstertje vertellen dat ze was “aangereden” door ’n klein meisje met zo’n kinderwinkelwagentje. Ze had dat helemaal niet erg gevonden, maar de moeder van het kind wel. Die zei tegen haar dochter: “En wát zeg je dan?”. “Dank u wel”, zei ’t kindje. De meisjes vonden het erg grappig, dat het kind nog niet goed geprogrammeerd was. En wij vonden ’t leuk, dat zij dat leuk vonden……

We hebben ons gisteren vrijblijvend laten voorlichten over de aanschaf van kunststof kozijnen aan ons huis. Het moet dit voorjaar geschilderd worden, een offerte van de schilder hebben we al, maar we wilden toch wel eens weten wat zo’n algehele vervanging van het houtwerk zou gaan kosten. Nou, dat is voor ’n huis als het onze best veel.

Onze informant was een bijzonder aardige man en we zien de door hem genoemde voordelen ook wel: nooit meer schilderen, gereduceerde stookkosten, gratis horren voor de slaapkamerramen, die naar binnen opengaan, gratis een politie-keurmerk vanwege het sublieme hang-en sluitwerk, ’n mooie nieuwe voordeur (we konden kiezen uit 102 modellen. Nou, dat lukt mij sowieso al nóóit!) en “als er wat is, kunt u áltijd bellen en we zijn er zo”.

Maar het is wel een bák geld, hoor! “Uw huis wordt er wel veel meer waard door”, zei de kunststofman. Maar we hébben al overal dubbel glas en de schilder geeft maar liefst 8 á 10 jaar garantie op z’n werk en dat vinden we aardig lang. Dat speelt ook mee, want we weten helemaal niet hoe we d’r over 10 jaar bij zitten. Ja, gezond en wel, dat nemen we maar gewoon aan, maar het huldigen van het gezegde “wie dan leeft, wie dan zorgt” lijkt ons toepasselijk en niet te lichtzinnig.

Dus nu hebben we sinds gisteren een kunststoffelijk overschot en we gaan daar gewoon leuke dingen van doen. We zijn d’r wel uit, hoor! De man met de kwast en/of de roller mag ambachtelijk z’n best gaan doen……