Toevallig een oplossing ontdekken voor een niet zo wereldschokkend probleem, maar toch een die aardigheid biedt, is best leuk. Dat zit zo. Ik maak graag sudoku’s. Goed voor ouwe hersens, zeggen ze. ‘k Ben niet zo fanatiek meer als toen ik ze net ontdekte, maar toch.

Ik dacht altijd, dat deze puzzelsoort lastig zou zijn voor blinden, maar dat is niet zo. Ik zag namelijk in een folder een ‘zienden’-sudokuspel, bestaande uit een houten bordje met ronde uitsparingen waar je de cijferschijfjes in kon leggen. Het speelbordje had een prettig formaat. De meeste ‘aangepaste’ spellen voor blinden zijn zo groot, dat het te voelen ‘overzicht’ erg moeilijk wordt. Maar de ronde houten cijfertjes bleken ongeschikt om er braille op te kunnen plakken, zoals ik dacht dat kon. De puzzel zelf snapte mijn man eigenlijk meteen, want ik ben gelukkig niet slimmer dan hij.

Onze handige buurman maakte van metalen stripjes een goed voelbare afscheiding tussen de negen hokjes en toen waren eigenlijk alleen die cijfertjes nog een moeilijkheid. Maar toen waren we op een dag bij de Action, zo’n winkel waar je binnenloopt om te kijken wat je niet nodig hebt, en daar zagen we plotseling ( of ik eigenlijk het eerst, ha, ha!) van die ronde viltjes om onder stoelpoten te plakken. Ze waren van allerlei formaat, maar in die gesorteerde verpakking zat er ook een met een diameter waarvan we dachten dat die wel es in de gaatjes van het sudokuspel zouden kunnen passen. En dat wás ook zo! We plakten er telkens twee tegen elkaar aan, maakten 9 x 9 braillecijfers van 1 t/m 9 en plakten die bovenop het vilten rondje en voilá! Toen nog een plastic vleeswarendoosje waar onze onvolprezen buurman een houten verdelinkje in maakte en de sudoku’s konden van start.

We zitten nu alleen nog met wel érg veel viltjes van afmetingen die we niet kunnen gebruiken en zoveel stoelen hebben we niet. Misschien maak ik er wel een kunstwerk van. Een vilten Victory Boogie Woogie met rondjes of zo. Het heeft ons trouwens de kop niet gekost, hoor, want Action is een crisiswinkel.

We maken de sudoku’s uit de krant nu gezellig samen. Ik zet het diagram even voor hem op en hij komt er vaak beter uit dan ik, maar ik zorg voor de bijbehorende koffie. Dat is ook best slim……

* Er is een Ierse man gevonden in het water van het IJ in Amsterdam. Delen van zijn lichaam waren afzonderlijk verpakt in tassen, koffers en vuilniszakken. In het krantenbericht stond: “De man is door een misdrijf om het leven gekomen”………

Supermarktketen DekaMarkt heeft een aktie onder bovenstaande titel, waarbij ze nu eens geen voetbalplaatjes maar dierenplaatjes verstrekken bij de boodschappen. Een deel van de opbrengst van het boek, waar die plaatjes ingeplakt moeten worden, komt ten goede aan Artis.

De caissière wilde de mevrouw vóór ons bij de kassa een stickervel met de door haar verdiende dierenplaatjes overhandigen. Maar die keek of haar een oneerbaar voorstel werd gedaan en riep: “O, nee, daar doe ik niet aan mee! Maak daar maar iemand anders blij mee.” Geen aanhangster van de leer van Darwin, dat zag je zo. Ja sorry, maar sommige mensen zien er nou eenmaal heel christelijk uit. Wij kregen ze er dus extra bij, die plaatjes, wij blij natuurlijk en toen heb ik meteen maar het Darwinboek gekocht waar ze in moeten. Maar nou zitten er wel kleinkinderen van ons op een gezellige, actieve, christelijke buurtschool!

Nou, oma zal dan de Darwinplaatjes wel sparen en dan krijgen ze het boek wel als ze wat groter zijn, ter verbreding van hun inzicht. Voorlopig zal ik ze nog maar niet in de war brengen. Die kinderen van tegenwoordig hebben het al moeilijk genoeg……..

Onze op één na jongste kleinzoon van zes was afgelopen zondag even hier met z’n moeder. Hij had een Nintendo bij zich, die eigenlijk van z’n grote broer is, maar die hij zo nu en dan mag lenen. Dan heb je geen kind meer aan ‘m, maar zijn moeder stelt wel een tijdslimiet. “Nu moet ie weer even uit, hoor!”, zegt ze dan.

Haar zoon vindt dat maar helemaal niks. Hij was net zo lekker bezig. Maar hij is dan verder ook helemaal niet bereikbaar voor de rest van de aanwezigen. Zo nu en dan hoor je een zucht of geërgerde kreet als een spelletje mislukt, maar dat is het wel. Vandaar het instellen van een tijdslimiet. Met veel pijn en moeite gaat het ding dan uit en richt hij zijn aandacht ook nog es even op iets anders. Zijn oma bijvoorbeeld.

“Man, je bent gewoon verslááfd aan dat ding!”, zei z’n moeder. “Nee, hoor mama”, antwoordde haar zoon “ik ben verslaafd aan jou!” En was dat nou aardig bedoeld of….? Hij keek er wel erg lief bij, de slimme slijmbal……

Zaterdagavond liep er iemand langs een huis op de Bosweg. Voor een raam van dat huis zag hij toen een bóm staan! Tja, en dan ben je een alerte, intelligente Apeldoorner of je bent dat niet. Hij belde in ieder geval de politie. Ook alert en intelligent schakelde die direct het Explosieven Opruimings Commando in. (In de krant stond: Explosieve, zonder “n”, dus die lopen nóg harder natuurlijk!).

Nou ja, de Bosweg werd afgezet voor alle verkeer, de buren werd gesommeerd hun huis te verlaten en de explosieve jongens gingen op onderzoek uit. Het bleek allemaal nep. De bewoners van het huis, die niet thuis waren, vertelden later dat het om een sinterklaassurprise ging, die overigens al drie jaar voor dat raam stond.

Enfin, Apeldoorn staat landelijk weer es op de kaart, mensen! De Explosieven Opruimings Dienst heeft weer eens geoefend. En dat op de zaterdagavond. Wat dat allemaal niet kóst, zeg……..!

Onze buurvrouw heeft vijf muizen gevangen in de tuin. Dat meldde ze gisteren over de schutting. Met enige trots, dat ook nog. Ik heb daar een beetje ’n dubbel gevoel over, hoor. Ik snap best dat we geen muizenplaag kunnen gebruiken, maar onze buren zitten anders in elkaar dan wij, aan deze kant van de schutting, want wij vonden die veldmuisjes eigenlijk verschrikkelijk leuk.

Zoals ze vliegensvlug in het vogelvoederhuisje klommen(en dan heel moeilijk weer terug moesten en zich tenslotte maar gewoon naar beneden lieten vallen!), maar als er een vogel aankwam rustig bleven zitten smikkelen. Die konden dan, drie keer zo groot van formaat of groter, mooi op een belendend takje gaan zitten wachten tot ze aan de beurt waren. Prachtig, toch? Klein maar dapper.

Ik had de vogelvoederplaats al veranderd naar een onbereikbare plaats in de heg, zodat het voederhuis ‘leeg’ bleef, je moet wát, dus ik had ze al een hele tijd niet meer gezien, de muisjes. Omdat er toch niks te halen viel.

Ze zijn dus kennelijk naar de buurtuin gegaan en bovendien is van de week met de hogedrukspuit het terras schoongespoten bij ons, ook niet lekker rustig dus. Het is ze noodlottig geworden. Misschien hadden onze buurtjes wel gelijk, hoor, met die muizenplaag, maar ja, zolang ze niet in mijn huis zitten en dat záten ze niet, plagen ze me niet en ben ik eigenlijk wel een muizenvriendin…….

*Midas Dekkers had wel weer een mooie uitspraak vanavond: “Mobiel bellen is een vorm van incontinentie”……..

We hebben hier in Apeldoorn een zogeheten “gezelligheidsband”, die “De Foppers”heet. Bij bruiloften en partijen voelen ze zich helemaal thuis. En nou stond er in de krant, dat ze binnenkort op reis gaan naar Shanghai. Hoe dat zo komt? Nou, ze kregen een mailtje van de Nederlandse Vereniging daar of ze een feest wilden komen opluisteren. Ieder jaar nodigen die uitlandige Nederlanders een vaderlandse artiest uit en er zijn al heel wat klinkende namen op bezoek geweest.

Ze waren dan ook zeer verguld, die Foppers. Maar nou kregen ze d’r nog een mailtje achteraan met de vraag “of René ook meekwam?”. Hun geluidsman heet René dus was het antwoord, dat ie natuurlijk meekwam. Onmisbaar, die man.

Maar nu denken ze ineens, dat de uitnodiging een gevolg is van een typefout! Op een toetsenbord zit de “f” wel verhipte dicht bij de “t”, nietwaar? Ze willen waarschijnlijk “De Toppers”, waar René Froger deel van uitmaakt.

Maar ja, alles is geregeld, hoor, dus ze gáán gewoon volgende maand richting China. “We zien wel”, zeggen ze. “We hebben een hartstikke leuke show en we brengen de stemming er wel in!” Ik geef ze groot gelijk, vind het een prachtverhaal en ben benieuwd hoe het afloopt. En die lui zullen aan de prijs toch ook wel zien hoe het zit. Ze heten dan wel “foppers”, maar zijn het niet expres. Moeten ze in Shanghai maar beter leren typen. Vast ’n secretaresse, die haar Schoevers niet heeft afgemaakt…..

In een interview dat ik las met schrijfster Saskia Noort stond, dat ze regelmatig haar lezers ontmoet op voorleesavonden. Dat schijnen schrijvers van boeken zo nu en dan te moeten: de provincie in om (voor)lezingen te houden. Ze vond dat niet zo erg geweldig, dacht ik: twee uur heen naar het dorpshuis van Appelscha, anderhalf uur de lezers bezighouden en vragen beantwoorden en dan weer twee uur rijden terug naar huis. Maar het nieuwste dat schrijvers doen is hun eigen boeken voorlezen op cd. Dat worden dus luisterboeken.

Saskia is schrijfster van misdaadboeken. Nu vertelde ze, dat ze er geen enkele moeite mee heeft om voor te lezen hoe iemand om zeep wordt gebracht, met alles er op en er aan, maar het eerst nogal moeilijk vond, dat ze dan ook de nogal uitgebreid aanwezige seksscènes, eveneens met alles er op en er aan, moet voorlezen. En dat terwijl een geluidstechnicus haar zit aan te staren. Dat was even wennen, zegt ze.

Mijn man heeft jaren als geluidstechnicus gewerkt voor de Nederlandse Blindenbibliotheek in Groningen. Het probleem van de “heftige scènes” speelde daar ook nogal eens, als de vrijwilig voorlezende dames het emotioneel niet meer trokken. Er waren er zelfs bij die werkweigering vertoonden.

Mijn echtgenoot, die het beheer over de studio had, heeft discussies moeten voeren, omdat de betreffende lezer of lezeres vond, dat een boek niet geschikt was om aan blinden voor te lezen. Terwijl die alles op de tast doen en dus nergens problemen mee hebben.

Mijn man was inmiddels al vertrokken toen door het hoofdkantoor in Den Haag beslist werd, dat er tussen de spreekcellen en de technische ruimte een gordijntje kwam, dat in voorkomende gevallen als de passages wat al te spannend werden kon worden dichtgeschoven.

Wij hebben daar thuis erg om gelachen. Temeer daar de meeste technici blind of zeer slechtziend waren en de verhitte wangen in de spreekcel vanachter hun paneel toch niet konden waarnemen. Andersom kon natuurlijk wel…….!

Weer een jarig kleinkind vandaag. Koen, de jongste van de vier kleinzonen, werd zes. Omdat hij “alles al heeft”, zoals zoveel kinderen tegenwoordig en het vinden van iets origineels zeer moeilijk wordt, stuurde z’n moeder een mailtje rond met als cadeautip ’n envelopje. Wat hij “nog niet heeft” is een prijzige Nintendo DS, die hij graag zou willen hebben, maar daar moet voor gespaard worden natuurlijk. Enige hulp daarbij was dus welkom en het heeft menige feestganger een zucht van verlichting doen slaken, omdat er verder geen hoofden meer hoefden te worden gebroken.

Hij kreeg van ons dus een moderne cadeaubon, een soort chipknip van Bart Smit met een bijdrage in de kosten. Maar een pakje krijgen is toch ook leuk, dus hadden we nog een moppenboek voor ‘m. Dat is aan Koen wel besteed. Als grapjas of lolbroek kan hij op school misschien de blits maken met een al dan niet flauwe mop. Want die stonden er ook wel in als ik het wel heb………