Onze dochter wil graag de auto die ze nu heeft en die nogal aan de maat is, verruilen voor een kleinere in verband met het brandstofverbruik en de wegenbelasting en oké, ook vanwege het milieu. Wij waren daarom, min of meer in opdracht, gisteren even bij de dealer om een folder te halen van de Kia Picanto. Dat is een leuke auto met mooie garantievoorwaarden en die zou haar uitstekend staan.

Toen ik tegen de verkoper, die uiteraard kwam aangesneld toen we hem in de showroom aan het bekijken waren, zei, dat ik bij de naam Picanto eerder aan een snack dacht dan aan een auto, moest ie erg lachen. “Ja, maar dat weten ze in Korea niet, mevrouw!”, zei hij. Het volgende nieuwe model draagt dus waarschijnlijk de naam Kia Frikandello…….

Mijn bioklok is van slag. Ik heb last van slaapgebrek. Daar ligt een combinatie van omstandigheden aan ten grondslag om het even eenvoudig te zeggen. Ten eerste kijken we de Olympische Spelen, die ze de volgende keer maar gewoon even in ónze tijdzone moeten organiseren, en we moeten vroeg ons bed uit ’s morgens vanwege de winterschilder. We lopen bovendien de hele dag ruimten in ons huis in- en uit te ruimen, terwijl er weinig ruimte is. Dat is vermoeiend.

Laat naar bed is voor mij heel gewoon en niks bijzonders, maar dat vroege opstaan hoort daar eigenlijk niet bij. Daar ben ik als b-mens niet op gebouwd. Vandaar mijn korte nachtjes. Mijn man heeft er minder last van, staat ’s morgens fluitend op, nou ja…., maar hij kruipt ook vroeger onder de wol. “Onder de wol” dateert mij wel, hè? Wie kruipt er heden ten dage nog onder de wol? Mijn kloris schuift onder z’n synthetische dekbedje natuurlijk. Dat klinkt wat geavanceerder.

Mijn huidige leefstijl heeft tot gevolg, dat ik ’s middags letterlijk van mijn stoel donder van de slaap als ik iets aan het lezen of met de computer bezig ben. Dan móet ik even plat. Ik vind het te gek voor woorden, maar gelukkig: het huis is bijna klaar. “Van het weekend zit u er netjes bij!”, zegt de schilder. Wij zitten altijd netjes, maar ja, als je omvalt komt er van dat nette zitten natuurlijk niks terecht. Zou het dan tóch de ouderdom wezen? De afbeelding, die ik vond voor bij dit stukje, toont Hendrickje Stoffels, zoals Rembrandt haar aantrof zo rond 1655.
Van hun stoel rollende slaperige vrouwen zijn dus een normaal verschijnsel door de eeuwen heen. En zó oud was Hendrickje toen niet……..

* Dat ik geen fan ben van Mart Smeets zouden jullie al kunnen weten, maar vanavond heeft ie er wat mij betreft weer een schepje bovenop gedaan. Hij ging de topsporter zitten uithangen toen die ongelukkige vergissing werd gemaakt in de race van Sven Kramer, die hem een disqualificatie opleverde. Ria Visser en Bart Veldkamp, zijn medepresentatoren (en wij allemaal natuurlijk) waren aardig ontdaan en zaten zich af te vragen hoe dát nou kon gebeuren, maar meneer Smeets vond dat maar ’n rare reactie. “Dat kan gebeuren”, zei hij “dat moeten we accepteren, want dat is topsport.” Natuurlijk is dat wel zo, maar zoiets zeg je ’n uur later en niet als iemand nét ’n Olympisch kampioenschap is mis gelopen door een verkeerde aanwijzing van z’n coach. “Ja, hoor Mart, je hebt er verstand van”, zei Ria en gaf ‘m een klopje op z’n arm. Heerlijk mens.

Dat Sven nog geen tien minuten later tóch bij Bert Maalderink voor de camera stond en zei dat hij niet graag een ander de schuld in de schoenen wou schuiven, maar dat ’t nu echt niet anders kon, maar het de verhouding met Gerard Kemkers niet zou beïnvloeden, vond ik van grote klasse, hoor! Dat is ook topkwaliteit. Hij hoefde z’n coach op dat moment alleen effe niet te zien en dat kan ik me voorstellen.

Het is zonde zoiets, het hele stadion leefde mee en de kranten hebben een mooie opening morgen. Weer es wat anders dan Balkenende op bezoek bij de koningin. Wat ik ook mooi vond is dat de chef de mission, Henk Gemser zich zo uitstekend van zijn taak kweet: hij was bij de mensen die het op dat moment nodig hadden als een vaderfiguur. Die Becelboter helpt echt wel, zeg…….

Dat we vanmorgen zo laat ons nest uit waren kwam natuurlijk door de Olympische 1500 meter schaatsen van vannacht. Als er vier jongens meedoen, onder wie Sven, de stakkerd die nou eenmaal álles moet winnen, is dat logisch. En ik was blij dat ik opgebleven was, hoor! Wat was die Tuitert blij, zeg! Zoals hij rondreed nadat ie góud had! Hij deed z’n handen uit elkaar in zo’n gebaar van : “Ja sorry, ik weet zelf óók niet precies hoe ik ’t deed!”. Ik vond het geweldig!

En oké, dan wordt Sven ’n keertje 13e, so what? Dat lijkt me ook heel gezond voor hem en de natie. Het is niet echt zijn afstand dus dat kan gebeuren. Maar Mark is voor mij de man van ’t jaar, voorlopig. Het jaar is nog jong tenslotte.

Voetballen doen ze hier gelukkig nog op een gewone, wat zeg ik, zelfs christelijke tijd. Dat wordt in dit huis ook op de voet gevolgd. Toch moet ik eens even iets kwijt, dat ik heel raar vind met voetballen. Luister. Iemand krijgt per ongeluk een bal tegen z’n hand. “Onopzettelijk hands” heet dat. En het heet niet voor niks vóetballen dus de scheidsrechter vindt, dat de tegenpartij een strafschop moet hebben. Die wordt benut dus de club staat achter. Maar de scheidsrechter heeft niet goed gezien wat wij televisiekijkers allemaal wél gezien hebben: het was niet opzettelijk dat de bal tegen z’n hand kwam en daar krijg je dus normaal gesproken geen penalty voor.

Als hij na de wedstrijd fris gedoucht z’n gewone kloffie weer aan heeft en de televisiebeelden, die wij dus allemaal al gezien hebben, heeft teruggekeken, komt de scheidsrechter bij de verslaggever vertellen, dat hij het in de wedstrijd bij het verkeerde eind had. Hij geeft toe, dat hij fout zat en dat vindt iedereen heel dapper van ‘m. Maar tóch blijft de uitslag hetzelfde en wordt niet gecorrigeerd. En dat vind ik gek. De gevolgen zijn vaak groot voor de stand in de competitie.

Kijk, vroeger in de oudheid moest de scheidsrechter ook in een split second een situatie beoordelen en daaraan is natuurlijk niets veranderd. Maar als ie fout zat kraaide er geen haan naar, een beetje gemor in ’t veld, gemopper op de tribune en dan had je ’t wel gehad. Maar de tijd heeft verdorie toch niet stil gestaan! Nu is er wél de mogelijkheid om uitgebreid te bekijken hoe een overtreding tot stand kwam. Dat hoeft niet bij elke gele kaart, dat snap ik ook wel en ik neem aan, dat het allemaal te veel soesah zal zijn, maar ik vind het heel sneu en onbevredigend als een club, vooral die voor wie elke punt heel belangrijk is, verliest omdat er verkeerd beoordeeld wordt. En een wedstrijd wordt beïnvloed op deze manier.

Dan staat zo’n man heel flink te doen voor de camera, zo van : “Ja, ik heb het terug gezien en inderdaad, ik zat er helemaal naast!” en dat er dan gewoon niks mee gebeurt….Raar, vindt deze ijsmuts…..

Ons huis wordt behangen en geschilderd deze weken. Van binnen. Dat is knap lastig als je er zelf ook nog wóónt. Er staat van alles in de weg en jijzelf nog het meest. En ik ben best goed in het wegcijferen van mezelf als ik in de juiste stemming ben, maar nu moet de schilder zich meer schikken. Spullen moeten ook van de ene plek naar de andere, kasten moeten uitgeruimd voordat ze verplaatst kunnen worden, etcetera, etcetera. De schilder zegt, dat ie wel wat gewend is, en dat is natuurlijk geschikt van ‘m.

We hadden deze toch wel grote klus eigenlijk gepland “in het voorjaar”. Je weet wel, dat is die tijd dat de bloemetjes weer gaan bloeien, de zon schijnt en de vogeltjes fluitend op zoek gaan naar de behuizing voor hun nieuwe gezin. En waarin de spullen, die nu van hot naar her worden gedragen gewoon eventjes naar buiten hadden gekund.

Maar de schilder had nú tijd, omdat in het bouwgebeuren waarbij hij betrokken is de boel plat ligt vanwege de vorst. Nou, wat doe je dan? Het was nu of veel later en gebeuren moet ’t toch. En het wordt heel mooi, hoor, en kan d’r weer járen tegen, dus ik moet sowieso niet zeuren. Ik ben alleen nooit zo blij met dingen die zo “plotsklaps” moeten. Het zal de leeftijd wel zijn. Ik was daar vroeger makkelijker in.

En we moeten elke dag ook zo vroeg ons bed uit, zeg, omdat schilders en dat soort volk van die matineuze types zijn. Aan de andere kant ben ik erg blij dat ons bed er überhaupt nog stáát……..!

Ach, schattig, hè, dat glaasje te veel van Erica? Het is net een mens…….

Wij zijn in de gelukkige omstandigheid dat we wekelijks hulp hebben van iemand, die ons huis spic and span houdt. Ik ruim op en zij maakt schoon, zo liggen de verhoudingen zo’n beetje. Oké, de dagelijkse dingetjes doe ik natuurlijk wel, maar je weet wel wat ik bedoel. Kennissen van ons hebben hulp van de zus van óns schoonmaakengeltje. Ze zijn dus uit hetzelfde nest, opgevoed door dezelfde moeder en dat is te merken. We zijn blij met ze. We kunnen met z’n allen rustig ouder worden, want de thuiszorg zal zo geen kind aan ons hebben.

Van onze vriendin kreeg ik een verhaal doorgemaild over een bekende van haar, dat ik zo leuk vond, dat ik het graag wil delen. Het speelde alweer een poos geleden, maar dat hindert niet. Blijft leuk. Ik vond het ook wel ’n beetje op onze situatie slaan, maar dan anders.

Het ging zo: die mevrouw was uitgenodigd door de dame die haar elke week hielp haar huis op orde te houden. Omdat ze jarig was. Dat was nog nooit eerder gebeurd dus ze dacht er wat familie of buren te treffen. Maar ze werd de kamer binnengeloodst en luidkeels en met een weids gebaar aangekondigd: “En dit is de maandag!”

Het bleek dat de jarige al haar ‘werkgeefsters’ op de koffie had gevraagd! Mevrouw heeft dus gezellig gekletst met ‘de woensdag’ en ‘de vrijdag’, ‘de donderdag’ leek haar een naar mens en ‘de dinsdag’ was een man. Na deze bijeenkomst liep ze dus een grote kans om, als ze door haar dorp liep, als groet te krijgen “Hoi, maandag!”.

Ik zie het onze hulpjes niet doen, hoor, zo’n actie. Die zijn wel gewoon jarig. En ik weet van de mijne gelukkig ook nog wanneer………

Casaspider kan trots zijn. Wie zijn weblog volgt weet dat ie in Rijen woont. En nu las ik dat een meisje, van nog maar 24 jaar en uit zijn woonplaats, de jongste doctor ooit is geworden, die is afgestudeerd aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. Ze promoveerde op een onderzoek naar “gezwollen levers”. Dat lijkt me een bijzonder nuttig onderwerp voor een Brabantse en zo net voor ‘de carnaval’ gepresenteerd: dát is nog es timing, zeg!

Deze hooggeleerde vrouw is na haar studie geneeskunde eerst begonnen aan haar proefschrift en dat schijnt een volgorde te zijn, die niet vaak voorkomt. De meeste geneeskundig afgestudeerden lopen eerst co-assistentschappen en gaan daarna al dan niet proefschrijven.

Zo’n leeftijdsrecord is natuurlijk aardig. De één wil om die reden in een zeilboot de wereld rond en de ander wijdt zich aan de gevolgen van een opgezwollen lever. ’t Is veel werk allemaal, maar je haalt zo wel de krant …….

Straks ga ik spekpannenkoeken bakken. Ik moet nog steeds wennen aan die extra ‘n’ bij pannenkoeken. Ik vergeet ‘m nog wel eens, vooral omdat ie bij paddestoelen weer niet hoeft. Ik vraag me af hoeveel pannenkoekenhuizen hun gevels, vlaggen, zonneschermen en uithangborden hebben moeten vernieuwen alleen en uitsluitend om die stomme ’n ‘. Nou ja, ik ga dus pannenkoeken bakken.

Dat heb ik eerder deze week al bedacht, dat ik dat ging doen. Want we doen anders elke dag even boodschappen, maar nu het zo koud is (en er is hier gisteravond alwéér een flink pak sneeuw naar beneden gekomen!) plan ik de inkopen anders. Alsof we op Nova Zembla zitten! Zodat we, als het niet nodig is, er niet uit hoeven. En dat is wátjesgedrag, ik weet ‘t.

Ik heb ook net de stand van onze watermeter digitaal doorgegeven. Daar komt sowieso niemand meer voor aan de deur. We liggen nu zelf op onze buik met ’n lampje in het luik bij de voordeur te loeren. Zo hou je het als waterschap goedkoop door de meteropnemers af te schaffen en je houdt je klanten lenig. Onze gas- en elektriciteitsmeters werden al op afstand uitgelezen. Dus voor wie moet de voordeur eigenlijk nog open? Voor ’n verdwaalde collectant misschien. De rest van onze bezoek komt namelijk achterom……..

Je ziet deze week wel érg veel harten in de reclame vanwege Valentijnsdag, de dag die je vroeger helemaal niet had. Je verkering wist zo wel hoe je over ‘m dacht. Vandaag de dag staan die harten symbool voor liefde, die je alleen maar kunt bewijzen door op z’n minst een kaartje te sturen, maar liever nog geld uit te geven aan een mooi Valentijnscadeau. En je hart weg te geven natuurlijk, maar misschien had je dat allang gedaan!

In dat verband las ik in de krant, dat er een lespakket is gemaakt voor leerlingen van de basisschool, waarin het gaat over orgaandonatie. Nou is dat wel voor de groepen 7 en 8, dus niet de kleintjes, maar toch weet ik niet of ik als ouder zo blij zou zijn met deze voorlichting. De kinderen krijgen mentaal nogal wat voor hun kiezen, vind ik. Hoeveel volwássenen griezelen al niet bij het idee om na hun overlijden uit elkaar geplukt te worden? Ik ken ze. Er is al bekend, dat ik er geen bezwaar tegen heb, als ik tenminste nog iets bruikbaars te bieden heb tegen die tijd.

Maar voor zulke jonge kinderen vind ik het eigenlijk nog geen onderwerp. Misschien zit ik er helemaal naast, hoor, en vinden ze het hartstikke interessant. Ik denk, dat zoiets voor ieder kind verschillend is. Ook hoe en óf er thuis wel eens over is gepraat en hoe ouders daar zelf mee omgaan. Ik heb wel eens gelezen over ouders van wie een kind was overleden en die het een prachtig idee vonden dat hun kind gedeeltelijk voortleefde, doordat het met z’n organen andere
kinderen had geholpen. Dat heeft natuurlijk ook wel iets moois. En wellicht heeft dat kind er zelf een stem in gehad, maar dat is niet altijd zo.

Maar of je ’n gezond kind in de basisschoolleeftijd al zo jong moet opzadelen met zoiets als orgaandonatie? Op die leeftijd ligt dat sowieso helemaal thuis, denk ik. Een kind kan zich vanaf twaalf jaar al wel laten registreren en als het daaraan toe is, is dat prima. Maar de huidige leeftijd van zestien jaar lijkt mij toch beter en dan rijden ze ook brommer en als je ziet hoe ze dat soms doen, tja…….moeilijk onderwerp, hoor……