Achter ons in de rij, die wachtte bij de kassa van de super, stond een jongeman met maar een paar boodschapjes in z’n handen. Hij had een mandje niet eens de moeite gevonden. ’n Oude mevrouw, die achter hem stond, zei: “Dit is een pinkassa, hoor!””Ja, dat weet ik”, zei de jongen vriendelijk. “Nee, maar ik bedoel: als je dat niet in de gaten hebt en je bent aan de beurt en je kunt niet gewoon betalen, dan is dat toch heel vervelend. Je hebt zo weinig af te rekenen, ik dacht: ik zeg ’t maar even.”

“Dat is heel aardig van u, maar al heb ik maar één artikel, dan nóg pin ik altijd.” “Ja, dat is ook wel handig”, zei mevrouw, “maar je moet tegenwoordig op zoveel dingen letten! Hoe het pinapparaat werkt, van boven, van voren of opzij, of je bij de goeie kassa staat en tijd voor ’n praatje hebben de kassameisjes niet. Ze zijn aardig, hoor, maar je moet wel meteen doorschuiven anders wordt iedereen ongeduldig.”

“Nou, u bent niet de enige die dat allemaal vindt, hoor”, zei de jongen. “Als u bijvoorbeeld eens wist wat een moeite ik heb gehad met het aanvragen van een OV-chipkaart voor de bus!”. “O ja”, riep mevrouw enthousiast, “ook zoiets! Vreselijk moeilijk.”

En zo babbelden ze nog een poosje door over de diverse verworvenheden van ons hedendaagse bestaan. Verschil in leeftijd tussen de gesprekspartners: toch gauw zo’n jaar of zestig, schat ik. Echt zo’n lieve oude oma en hém vond ik sowieso al ’n schatje. Zoveel geduld………

Binnenkort is het weer Dierendag en omdat echte dierenliefhebbers dat natuurlijk uitgebreid gaan vieren met hun huisdier lag er vanmorgen een folder van de dierenwinkel op de mat. Meneer De Uil van de Fabeltjeskrant zei het al elke dag: “Dieren zijn precies als mensen, met dezelfde mensenwensen, met dezelfde mensenstreken…..”.

Ik denk eerder dat dieren verstandiger zijn en hun dierenwensen beperken tot eten, slapen, een aardige baas en een goed huis. En geen poespas als het hondenweer is.

Mensen denken daar, als je die dierenfolder ziet, anders over. Weet je wat je ter verhoging van de feestvreugde voor je hond kunt kopen? Hóndenbier! Kun je het gezellig samen met je baas op ’n zuipen zetten. Leuk. Nee, er zit geen alcohol in het bier, hij moet natuurlijk niet hondsdol gaan doen. En o ja, voor d’r bij een hóndenpizza! Wie verzint er in godsnaam zoiets?

Ik vind zo’n aparte dag voor dieren eigenlijk al onzin. Je zorgt toch élke dag goed voor je beest?
Maar ja, dat vind ik van de Secretaressedag ook. Nou ja, in ieder geval rare mensenstreken om via dieren rijk te worden……..

Kleine mensen hebben het niet eenvoudig. Grote ook niet, maar die kunnen tenminste nog overal makkelijk bij. Als je klein van stuk bent en je staat behoorlijk in de publieke belangstelling dan worden er grappen over je gemaakt. Behalve als je, ondanks die afmeting, heel hard kunt lopen en/of mooie doelpunten kunt scoren. Zoals Wesley Sneijder bijvoorbeeld. Dan is je bankrekening een aardige compensatie voor alle eventuele zielenpijn. Ik neem aan dat die van Dries Mertens nog in aanbouw is, die bankrekening. Hij is ook zo’n talentvol kleintje.

Toch moest ik wel lachen toen ik las dat hij bij het betreden van het veld gisteren nog gauw van ‘kind’ geruild had met keeper Tyton. Hij had een 12-jarige jongen aan de hand mee te voeren, die zo groot was, dat het echt geen gezicht geweest zou zijn. En zo’n foto had in alle maandagkranten op de sportpagina gestaan. Leer me ze kennen, die journalisten, inclusief Johan Derksen, zelfs zónder Van der Gijp.

Ik zag ergens ook nog een foto van ‘andersom’. Erica Terpstra, op kosten van de omroep op reis, in een interessante uithoek van de wereld. Ze werd door een vrouwtje, dat net tot haar heup kwam, behangen met kleurige lappen. Een soort welkomstritueel of zo. Ze moest op haar teentjes staan, dat vrouwtje, om er bij te kunnen bij deze kanjer. Dat verschil in afmeting was ook nogal opvallend. Ze lachten allebei, Erica het hardst natuurlijk, dus er is mee te leven.

Ik ben ook niet zo groot en word nog wel kleiner, denk ik. Mijn kleinzoon is nu al groter dan ik en die is 11 en die gaat gewoon in z’n eentje het voetbalveld op………

Vandaag werd mijn weblog tien jaar. Best wel lang om met iets bezig te zijn, tien jaar. Dat lijkt niet zo, omdat ik ’t leuk vond en vind. Nog steeds. Ik heb nog es wat stukjes gelezen van toen ik begon. Ik beleefde toen wel wat meer, zat nog iets soepeler in elkaar en was ook wat onbezorgder, geloof ik. Dat is nu anders. Ik ben geen pessimist, verre van dat, maar je moet verdorie wel veel meer zoeken naar aardige dingen.

En die zijn er wel, hoor! Als je oplet. Ze komen vaak van de kinderen, die ook veranderd zijn in die tien jaar. Ja, hè, hè ze gróéien! Wat is oma toch slim. Maar onze oudste kleinzoon is ondertussen al langer dan ik. Ik krimp, denk ik, dat helpt ‘m ook natuurlijk! Maar ik bedoel in hun manier van praten, woordkeus en woordenschat vooral. Het dochtertje van zeven van een vriendin van mijn dochter bijvoorbeeld. Ze waren ergens en haar moeder zei, terwijl ze op ‘m wees: “Kijk eens, wat een mooie vogel!”. En geen bordje in de buurt, hoor, waar dat op stond, maar haar dochter sprak met kennis van zaken: “Dat is een geelstaart ara, mama!”.

En mijn kleinzoon dan, bij wie ik van de week ’n avondje oppaste, ook al zo’n humorist. Mijn dochter deed voordat ze wegging met een nogal wilde zwaai het gordijn dicht van het zijraam en mepte toen een stenen paddenstoeltje, waarmee ze net zo’n schattig herfsttafereeltje had gemaakt op de kast op de grond. Ze zei toen géén potverdriedubbeltjes, maar iets richting onze lieve heer. Dat doet ze nooit, in ieder geval niet in mijn bijzijn. Mijn zoon die er ook was zei nogal schijnheilig (roomser dan de paus zullen we maar zeggen): “Nou, nou, dat gevloek wil ik niet horen, hoor!” “Ja, mama”, zei haar zoon van acht, bijna negen, “dit is een heilig huis!”. Nou, en om zulke dingen moet ik dan lachen. Waar halen ze ’t vandaan, die kinderen.

Nou, of jullie ’t nog leuk vinden of niet, ik ga gewoon nog even door na deze tien jaar. Zolang we nog zo’n cabaretesk gezelschap in Den Haag hebben zitten is er ondanks de ellende zo nu en dan toch wel iets te lachen, hopen we maar………

De ANWB meldde laatst, dat er tegenwoordig weer veel meer auto’s met pech langs de weg staan en dat dat komt doordat de mensen wegens bezuiniging hun auto minder goed onderhouden. We zagen dat in Engeland trouwens ook, hoor, in onze laatste vakantie. Wij hadden vroeger ook nogal eens ’n auto, waarvan we bepaald niet de eerste eigenaar waren. Dat was niet erg, want het reed meestal nog best en mijn kloris wist altijd “mannetjes” te vinden, die voor weinig geld een eventueel euvel konden verhelpen.

Totdat we op een dag op weg waren naar Vlissingen en bij Utrecht de koppeling kapot ging en we niet meer verder konden. Heel vervelend omdat mijn jongste dochter naar een vriendinnetje in Engeland zou gaan en de boot moest halen. En we waren pas bij Utrecht. De Wegenwacht kwam en stelde vast dat de auto naar Utrecht gesleept moest worden voor reparatie.

Er werd een taxi geregeld die ons naar Vlissingen zou brengen. De chauffeur vond het wel een geinig ritje, vooral omdat we zo in tijdnood zaten. De vaart zat er dus goed in. Ze heeft ‘m gehaald, de boot, al was ze de laatste passagier die aan boord ging en ze moest hóllen ook! Tijd voor ouderlijke vermaningen en een uitgebreid afscheid was er niet en ze was pas zestien, dus ik vond het wel een onderneming, zo’n kind alleen naar het buitenland.

Mijn kloris had geregeld, dat de chauffeur ons voor een vriendenprijsje weer mee terug nam naar Utrecht, want eigenlijk hadden we met de trein teruggemoeten naar huis. De ANWB betaalde alleen de heenreis voor ons en de terugrit voor de chauffeur ook, maar daar hadden wij niks aan. Wat er met het ‘vriendenprijsjesgeld’ is gebeurd weten we niet, maar we hebben zo ons vermoeden.

Nou ja, onze jongens, die mee waren om hun zus weg te brengen en toen iets van negen en elf waren, hadden de dag van hun leven. Ga maar na: eerst de spanning van die kapotte auto die gesleept moest worden, een rit met een snelle taxi, een mega-veerboot zien vertrekken, van Utrecht met de trein naar Apeldoorn en daar met de bus naar huis.’ Beleef het openbaar vervoer’ staat er hier op de bussen. Nou, dat hebben ze destijds al gedaan. Wat een dag!

Verder dan een lekke band zo nu en dan hebben we het op pechgebied langs de weg niet gebracht en dat was maar goed ook, want die ene keer was een duur dagje en toen hadden we de Utrechtse reparatierekening nog niet eens gezien.

We hebben in Engeland een aanrijding gehad in deze laatste vakantie. Die hoeven we niet te betalen, omdat het onze schuld niet was en we allang gewend waren aan het links rijden daar, dus daar lag ’t niet aan, maar zijn wel de auto nu een paar dagen kwijt vanwege het schadeherstel. Maar hij is vanmorgen tijdelijk omgeruild door een leenauto. We kunnen dus blijven rijden. Rechts……..

We zijn d’r weer. Terug van even weg. Ja, naar Engeland geweest natuurlijk. We rijden altijd naar Calais om naar Dover te varen. Dat is de kortste oversteek, net lang genoeg om uit te rusten van de drielandentrip en wat te drinken. Eten hoeft niet, want dat boot-eten is net zoiets als vliegtuig-eten, voorgekookt en voorgebakken, want het moet allemaal snel, snel. Niks aan.

Er was nogal wat klein volk aan boord en als je twijfelt of je eigenlijk wel kinderen wilt: neem de boot naar Engeland en je weet ‘t. Ik kan me niet herinneren dat onze kinderen ooit zoveel lawaai hebben gemaakt en onze kleinkinders zijn ook best rustige types. Maar dat zegt elke oma natuurlijk. En als je je best doet kun je ook Pools leren onderweg, want daarvan waren er hele families. De mededelingen via de luidsprekers werden ook gedaan in Engels, Frans, Duits én Pools. We zagen in de supermarkten ook hele afdelingen met Polish Food.

Na een mooie rit kwamen we aan in Kington, een marktstadje op de grens van Engeland en Wales. Op de deur van het huis waar we werden verwacht zat een briefje met de mededeling dat een buurman ons er in zou laten. Een vriendelijke man, die Holland wist te liggen, want hij was er geweest. Hij had een “rivercruise” gemaakt, vertelde hij. Toen kwam ook de mevrouw van het huis aanrijden, die de sleutels kwam brengen.

Je stapte via de voordeur meteen de woonkamer in. Die was niet groot, dat leek op de internetfoto anders, maar wel knus. Een originele antieke open haard en dat klopte wel, want mevrouw vertelde dat het huisje stamde uit de veertiende eeuw en had gehoord bij ’n kasteel of zoiets. Ze wist er veel van. Vertelde over de kings, die battles waren komen voeren in de buurt, allemaal heel heavy. Zoiets als een rugbywedstrijd tussen Wales en Engeland nu. Fanatiekelingen.

Het huis, met name de keuken, was verder voorzien van alle gemakken, al kraakte het. Lekkere bedden, belangrijk in een vakantie, goed sanitair, er was een (niet veertiende eeuws) draadloos netwerk en er zat een satellietschotel aan het huis. De IT-techneut die we bij ons hadden zit dan net zo lang te knutselen tot we op zijn ‘tablet’ de voetbalwedstrijd van het Nederlands Elftal kunnen zien. Ik snap daar niks van, want op de tv kon dat niet. Maar gelukkig hoef ik dat ook helemaal niet te snappen. Heerlijk.

We hebben veel van de prachtige omgeving gezien. In Leominster hadden we nog een aanrijding met een dom afslaande Brit, zíjn schuld, die hij ook meteen erkende, hoor, maar toch een heel gedoe met een Nederlands schadeformulier, waar geen woord Engels op te vinden is! Maar we hebben al een afspraak met de schadehersteller hier en alles wordt keurig geregeld door InShared.

Nou, je kunt beter geen blikkerige ontmoeting hebben in het buitenland, maar het was weer es iets anders. We konden nog rijden en krassen en deuken zijn te herstellen, beide voertuigen reden niet hard, het valt dus mee allemaal. Het meisje van InShared vroeg wel heel lief hoe het met ons was. Dat klonk aardig.

We zijn in Worcester geweest, Woester zeggen ze hier, zoals ze ook Lemster zeggen tegen Leominster. Mijn leraar Engels had gelijk toen hij bij de eerste Engelse les zei:”Engels spreek je uit zoals het er niét staat”. Cardiff hebben we ook bezocht, want ja, het weer was niet denderend. Temperatuur was prima, maar er was nogal eens wat nattigheid, maar dat was bij jullie nog erger, zagen we op het nieuws. Onze bloembakken thuis hangen er trouwens “Engels” bij. Nog nooit zo mooi gebloeid, nu ze zoveel natuurlijk water krijgen. Daar ben ik in Engeland ook altijd van onder de indruk: de hanging baskets, de bloembakken, de tuinen en de heggen. Schitterend. In “onze” tuin daar kwam trouwens ook een mevrouw langs voor de ‘gardening’, zoals ze zei. Stond ineens achter het huis. We moesten ons maar niks van haar aantrekken, zei ze. Aardig mensje.

Het was maar een kort weekje. Vrijdag waren we alweer op weg naar de boot terug. Langs een andere route gereden. Ondanks dat we door onze navigatie dwars door Londen werden gestuurd, wat een crime is dat, zeg, waren we te vroeg voor de overtocht die we hadden geboekt, maar konden een boot eerder mee. Toen was het rustig, erg rustig zelfs. We vroegen ons af of het wel uitkon, zo weinig passagiers. Ze zullen het wel van het vrachtvervoer moeten hebben en veel mensen nemen de nachtboot, die goedkoper is. Maar wij waren ’s nachts al thuis om in ons eigen bedje te slapen. Leuk, even weg, maar toch ook weer “home sweet home”. Dat is het leuke van er even tussenuit………

Onze buurvrouw is vanmorgen geopereerd. Ze kreeg een nieuwe heup. Voor de tweede keer, want ze had er al een aan de andere kant. Onze buuv is een stoere, die van zo’n gebeurtenis niet meer maakt dan het is. Ze wilde namelijk geen anesthesie, maar een ruggenprik, zodat ze eens mee kon maken hoe dat allemaal ging, dat hakken en zagen. Ik zou haar dat niet nadoen, dat weet ik alvast zeker.

Ik was net even bij de buurman om te vragen hoe ’t met haar was. ” Haar bloeddruk was wat aan de lage kant”, zei hij, “maar nadat ze wat te eten had gekregen kwam dat alweer aardig op stoom. Ze had nog niet zoveel praatjes.” En dat is ie niet gewend! Maar hij maakte zich niet bezorgd, want bij de vorige heup was alles ook vlekkeloos verlopen. Een krappe acht weken later zat ze alweer op de fiets richting de markt. Ik zei al: ze maakt er niet meer van dan het is. Tachtig is ze, een voorbeeld voor ons allen.

Buurman vertelde ook nog, dat haar gevraagd was of ze het verwijderde bot van de heup mochten gebruiken voor “andere doeleinden”. Had ze geen bezwaar tegen, want ach, ze hadden toch geen hond……..