Behalve de televisie-Sint kwamen er  de afgelopen zaterdagen overal heel wat Sinten aan.  Daar is iedereen al aan gewend, dat het er zoveel zijn. Er bestaat gewoon geen ‘echte’ meer. Jammer van het verhaal misschien, waar iedereen al sinds tijden z’n kinderen mee in de luren heeft gelegd en dat met wat meer moeite nog steeds moet doen, maar het is allemaal aan het veranderen. Schuld van al die communicatiemogelijkheden, die een zegen voor de mensheid zijn misschien, maar zo’n oud Sinterklaasverhaal de das om doen.

In Almen, zag ik bij Omroep Gelderland, kwam zaterdag ook een van de vele Sinten aan over het water. Vergezeld van een Pietenclub, waarbij ook een Piet met ’n trompet. Nou hadden ze iets spectaculairs bedacht: die Piet (11 was ie) zat in een speedbootje en door eens even flink gas te laten geven zou hij expres achterover vallen en dan zou z’n trompet in het water verdwijnen. Een act dus. Ze hadden een touwtje aan de trompet gebonden tegen het verlies, maar dat knapte en de trompet zonk tot grote schrik van de toeterpiet de diepte in.

Gisteren haalde een duikclub uit Zutphen, onder grote belangstelling en gejuich het ding weer uit de modder naar boven. Er was bijna net zoveel publiek aanwezig als bij de intocht van Sinterklaas. Van de verslaggever moest de eigenaar eens even proberen of de trompet ’t nog deed. Aan het gezicht van de jongen kon je zien, dat hij het instrument liever eerst had schoongemaakt, maar ja, als je op tv komt doe je alles. Het geluid was trouwens nogal waterig.

Leuk hè? Dat gebeurt er nou allemaal in Gelderland als ergens ’n Sinterklaas aankomt. Kom daar maar es om in Amsterdam of zo…..

Ze noemden het blad, waarop ik al tientallen jaren geabonneerd ben, de Libelle, vroeger een damesblad.  Desondanks mocht ik het lezen. Ze hebben tegenwoordig in dat tijdschrift (een veel mooiere benaming voor een blad dat zegt met z’n tijd mee te gaan) een rubriekje, waarin een lezeres een ‘probleem’ waar ze mee zit voorlegt aan andere lezers. Die geven dan commentaar, al dan niet zinnig en een deskundige psycho voegt daar dan nog iets geleerds aan toe.

Deze week had een moeder in de tas van haar zestienjarige dochter een pakje sigaretten gevonden. Omdat met name de vader roken totaal niet zag zitten,  vreesde mama hevige ruzies als pa zou weten dat dochterlief aan het paffen was geslagen. De vraag was dus: moest ze haar man op de hoogte stellen van haar vondst in de tas?

Het eerste dat ik dacht was: wat doet die moeder verdorie in de tas van haar dochter? Van zéstien, hè! Dan valt het vinden van alleen maar sigaretten nóg mee! Nou hadden die ouders het meisje ook nog beloofd haar rijlessen te zullen betalen als ze tot haar achttiende niet zou roken. Dat was dus ook nog es een reden om pa en ma maar niet op de hoogte te brengen. Iemand reageerde met de opmerking, dat ze een dergelijke afspraak niet meer van deze tijd vond. Ben ik het helemaal mee eens. Onzin zoiets. Roken is ongezond, daar moet je ’t over hebben.

Ik weet nog hoe dat gerook bij ons ging. We rookten zelf niet, maar onze dochters vonden het op ’n gegeven moment waarschijnlijk nodig ter verhoging van hun imago of zo. “Willen jullie dat we ’t stiekem doen of gewoon?”, zeiden ze. Dat stiekem vonden we niet zo’n goed idee, want nu konden we zo nu en dan nog eens vragen de hoeveelste het was van die dag. En eigenlijk viel dat best mee.

Onze zoons zijn er nooit aan begonnen. Vonden het te lastig en zonde van ’t geld. Hoewel ik eigenlijk wel zeker weet, dat er wel eens wat geprobeerd is, hoor, ’n jointje misschien wel. Maar roken was verder geen onderwerp van gesprek hier. Niet in huis, dat was het enige. Later tijdens en rond zwangerschappen is er in ieder geval nooit gerookt en de diverse baby’s en kleuters zijn absoluut rookvrij gebleven.

Ik heb ’t idee, dat rokers het tegenwoordig niet makkelijk hebben. Je wordt er ’n beetje op aangekeken ook. Het is een uitstervend ras misschien, ook letterlijk, maar dat zijn de zware gevallen natuurlijk.  Maar ik sta er in een winkel wel es bij als iemand zijn rokerij aan het afrekenen is en dan is het bepaald niet in de aanbieding.

Nou ja, er is nog één dochter, die zo nu en dan een sigaretje opsteekt, maar hier heeft iedereen zijn eigen rijlessen betaald, ha, ha…..!

‘k Heb soms zo te doen met dat meisje Hennis van Defensie. Zou dat nou leuk zijn voor een vrouw, dat ministerie? Nu moet ze tegen al die mannen weer gaan roepen dat ze niet voor  “killing robots”  is!

Want dat de ontwikkeling van die robots een echt mannending is, nou, volgens mij zit daar gewoon een stel ‘gamers’ achter. Groot gegroeid met schietspelletjes en ze gaan nu gewoon verder in het echt. Die robotdingen zoeken verdorie zélf hun doelen uit, daar hoef je niet meer achteraan als vechtersbaas. Afstandsbediening en klaar. Het einde der tijden is nabij, maar dat was ie misschien al.

Maar onze defensieve Jeanine heeft al gezegd, dat ze zulke robots niet wil. Flink, hoor…..

In januari gaan we zomaar  naar Australië, zeg!  Mijn jongste zus en haar partner hebben ons uitgenodigd. Het is daar dan hartje zomer dus dat lijkt ons, ondanks dat het dan behoorlijk aan de warme kant kan zijn, wel een leuk gegeven. ” Neem weinig mee”, zegt m’n zus, “want je hebt ’t niet nodig. We hebben airco dus je bent te koelen ook.” Dat is wel lekker, want zo superwarm is eigenlijk niks voor mij, maar ja, zómer….na onze heerlijke zomer hier ga je d’r wel aan wennen natuurlijk.

Mijn zus en haar vriend verheugen zich erg op onze komst en dat is leuk. Ik heb zelf nu nog geen reiskriebels, hoor, maar het is natuurlijk wel al een hele tijd geleden dat we zo’n verre reis maakten. Zus is een ervaren luchtreizigster en ervaren zijn wij zeker niet.

’n  Tripje naar Londen gedaan met de familie toen we dertig jaar getrouwd waren en als 12-jarige ben ik ooit met mijn vader en mijn oudste  broer naar vliegveld Beek bij Maastricht gevlogen, een hele belevenis,  waarna we op de fiets in een week weer terug zijn gereden naar woonplaats Amsterdam. Nou, en dát vond ik al een wereldreis! We zijn ook al eens naar Sydney gevlogen toen mijn zus daar nog woonde( ze woont nu in Queensland), maar dat is alweer 10 jaar geleden.

Maar mijn bereisde zus torpedeert ons nu alvast met allerlei informatie en goede raad en dat is grappig en leuk. We vliegen over Dubai, waar we zo’n ruim twee uur  moeten wachten voordat we verder gaan naar Brisbane. Over dat vliegveld in Dubai zegt ze, dat het er allemaal goud is wat er blinkt. Je ziet veel mannen in witte gewaden, waarvan zij denkt dat het wel sjeiks zullen zijn, heel wat sjieke, rijke, westers geklede dames en heren, maar gelukkig ook gewone overstappers zoals wij.

Wij volgen het programma van die bal Jort Kelder “Hoe heurt het eigenlijk ?” dus hoe sjiekte er uitziet, nou, dat weten we ondertussen wel.  Je hoort op dat vliegveld van Dubai veel verschillende en onbekende talen natuurlijk, zegt m’n zus, maar ook  “Hénk! Koop dat nou niet hier! Dat is thuis veel goedkoper!” Want ze zitten echt overal, hoor, die Hollanders…..!

Heb ik niet, hoor! Nee, de Universiteit van Queensland in Australië heeft na onderzoek vastgesteld, dat Nederlanders van alle Europeanen het meest depressief zijn. Maar verdorie, als dat zo is dan komen we  in januari, als we bij mijn zus en haar partner, die in Queensland wonen, op bezoek willen gaan er daar misschien niet eens in, zeg! En we moeten ons bezoekersvisum nog aanvragen dus je weet maar nooit.

Hoewel, ik sprak net mijn overbuurvrouw even, die ietwat depressief vertelde, dat ze een bekeuring had opgelopen in Deventer. Wegens, volgens de politie, onrechtmatig parkeren. Maar liefst negentig euro plus administratiekosten, terwijl ze al vierenhalve euro parkeergeld had betaald ook. Ze was het er niet mee eens, want nergens stond aangegeven hoe of wat dus ze belde eens even met de politie.

Daar vertelden ze haar, dat er als je een Nederlandse stad binnenrijdt altijd een bord staat waarop vermeld staat waar wél en niét geparkeerd mag worden. Ook in Deventer. “Dus dat moet je voordat je verder rijdt eerst lezen?” vroeg ze. Nou, dat was dus de bedoeling. Ik moet eens even gaan zoeken waar precies dat slimme bord staat hier in Apeldoorn.

En hoe hard je eigenlijk mag rijden in dit depressie bevorderende land, daar zijn de geleerden het sowieso nog niet over eens, dacht ik. Mijn zoon zegt: “Gewoon: 130, tenzij anders aangegeven.” Ik vind dat eenvoudig klinken. Eigenlijk te eenvoudig voor een wetsbepaler. Maar voorlopig weet niemand het meer.

Ik was vanmorgen even met hem mee naar Arnhem. Hij nam lekker een alternatieve recreatieroute. Het was zonder meer depressief, somber weer, maar wat staan overal de bomen er (nog) prachtig en kleurig bij! Daar wordt een mens beslist niet depri van. Ach, van zo’n min of meer onterechte bon natuurlijk wel een beetje, maar gelukkig is de buurvrouw verder een heel vrolijk type. Ze zou zo mee kunnen naar Queensland om hun ongelijk te bewijzen…..!

Derksen en Cruijff hebben een gesprek. Met de Arena als kleurig achtergrondje. Derksen vraagt en Cruijff legt omstandig uit, want zoals je weet: dat kan ie als geen ander. Over hoe hij bij Ajax z’n mensen uitzoekt bijvoorbeeld.

Hij gebaart naar Derksen: “Ik zeg tegen jou: laat eens zien wat je kan. Dat doe jij dan en dan weet ik meteen wat je niet kan, want dat laat je niet zien.”
Nou, geen speld tussen te krijgen, toch? De kern van deze uitspraak is er wel weer een voor een tegeltje, dacht ik…..