De straat waarin wij wonen is er een met véél woningen. Hij loopt eigenlijk in een blokvorm met inritten en parkeerplaatsen, waaromheen de huizen met hun achterkant in die richting staan. Snap je het nog? Mooie grasvelden en bomen tussen de voorkanten van de huizen. Onze wijk is groen. In de jaren zeventig gebouwd en parkeren is zelden een probleem. Bij zoveel huizen is het niet zo gek, dat de huisnummers ver boven de duizend uitkomen.

En je moet als postbode bijvoorbeeld je wijk goed kennen, want het is niet zo logisch hoe die nummering soms loopt. Ik herinner me, dat onze jongste zoon van zijn school eens de opdracht kreeg om briefjes te bezorgen en hij kon een rits nummers gewoon niet vinden. Er zat een soort ‘gat’ in de logica van de volgorde. Wie d’r woont zal zijn huis wel kunnen vinden, maar wij hebben het gelukkig makkelijk: aan de buitenkant en op een hoek, 509, iedereen vindt ons altijd moeiteloos.

Er werd net gebeld. Er stond een jong stel voor de deur van wie de vrouw zei:”Ik weet helemaal niet of ik hier goed ben, maar hebt u een tafel op Marktplaats staan?” Toen ik dat ontkende zei ze triomfantelijk lachend tegen haar metgezel: “Zie je wel dat het dus tóch 905 was?”

Dat heeft natuurlijk niks met die moeilijke nummering van onze buurt te maken, maar meer met het feit dat een vrouw weer eens gelijk had. Voor ik de deur sloot  wisselden we een blik van verstandhouding…..

…..op zaterdag en zondag zijn we d’r ook wel, hoor…..

Vanmorgen werd ik gebeld door een mevrouw van Unicef. Of ik even tijd voor haar had. Ze begon met me te bedanken voor de maandelijkse steun en ik kon wel nagaan waarover ze me wilde spreken namelijk de verhoging van die bijdrage. Om zo’n meestal als vrijwilligster werkende vrouw meteen de mond te snoeren vond ik wat bot, maar ze zei dan ook dat het daar niet over ging.

Na het verhaal over alle arme kinderen die de hulp van Unicef (en dan vooral de mijne) zo hard nodig hebben en uiteraard ben ik het daar wel mee eens, kwam de vraag of wij hun naam wilden opnemen in ons testament. Niet dat maandelijkse bedragje, het ging om iets gróters in gedachten, woord en daad.

Nadat ik onze positie in financiële zin wat had verduidelijkt, namelijk dat er geen erfenis zal zijn om over naar huis te schrijven, zodat we het met wat er voor de wet nodig is wel af kunnen dus  zonder testament, zei ze: “Fijn, dat u ons ondanks alles toch maandelijks wilt steunen, mevrouw.” En we hingen op, nou nee, we legden neer.

“Ondanks alles” zei ze. Wat zou ze daarmee bedoelen? Is het zielig als je geen testament hoeft te maken? Welnee, lekker rustig. Of zou ze de toekomst van een oudere in het algemeen bedoelen? Ha, voorlopig hebben we de meeste honderdjarigen sinds tijden in ons land! En waarom zouden wij er daar niet één van kunnen zijn? Dan hebben we dus eventueel,  na een loterijsuccesje of zo, toch nog tijd zat voor een testament…..?

…..zo’n boom schijn je water te moeten geven. Ben ik altijd slecht in geweest, ik vergeet de planten ook nogal eens…..

Wat is dat toch grappig! Alles wat oud is wordt hergebruikt of opgeknapt, ‘vintage’ is een toverwoord in kleding en interieurspullen. De vinyl grammofoonplaten doen het weer als vanouds. Bij bouwmarkten koop je sloophouten planken om op je muur te plakken. Komt heel modern geen spijker aan te pas, zeggen ze. Ook voor vloeren. Ik vind het persoonlijk niks, maar als je altijd al in een ouwe schuur had willen wonen is dat nu, ook zonder verhuizing naar het platteland, prima te regelen.

Oude auto’s, die doen het ook erg goed. Mannen zijn daar soms jaren mee aan het knutselen. Ik las dat een man het favoriete oude cakeblik van zijn vrouw achterover had gedrukt om er een middenconsole van te maken. Je moet zo’n vorm er maar in zien, dat is toch knap. En als het dan uiteindelijk rijdt, dan “hobbelt en pruttelt het…..en dat is genieten!”, zei iemand.

Ik kijk wel es met m’n zoon mee naar een programma, waarin iemand een oud barrel van een auto ontdekt in een of andere boerenschuur. Die  koopt hij dan voor soms nog best een aardig bedrag ( maar ja, een klassieker, hè, dat had ie allang gezien) en die gaat dan opgeknapt worden met de originele onderdelen, waar hij soms de halve wereld voor over moet. En dan wordt de weer glimmende uit de vergetelheid opgeduikelde auto weer verkocht voor een prijs waarvan je achterover slaat. Dat is gouden handel.

Dat zijn natuurlijk niet de echte liefhebbers, de hobbel-en pruttelknutselaars, de genieters. Ik vind het leuk, hoor, om te  zien hoe zoiets ouds weer in ere wordt hersteld en als dat met een cakeblik kan, vallen de kosten misschien ook wel mee. Over het benzinegebruik van het ouwetje hebben we het dan niet, maar hij gaat waarschijnlijk toch niet mee op vakantie.

Als je een antiekveiling volgt op tv val je soms ook van je stoel. Gisteren zag ik hoe een vaasje, ter grootte van een Olvaritpotje, wel erg mooi bewerkt trouwens door een kennelijk bekende naam (en dat doet hem ‘m natuurlijk) eventjes bijna achthonderd Engelse ponden opbracht. Zoiets brengt dan de uitdrukking “wat een gek d’r voor geeft” wel heel dichtbij. De mevrouw, die het vaasje inbracht en het zelf voor 50 pence in een charityshop had gekocht, moest er helemaal van huilen. Met reden, het is om te huilen. Maar bij haar was het van blijdschap, denk ik.

Ach, draai de tijd maar weer terug of laat ‘m stil staan. Richt je huis vooral in zodat je je er lekker in voelt en als dat is met spullen die je oma ook al had, is dat mooi .  Je wasmachine, droger, magnetron, koffiezetter, vaatwasser, koelkast, televisie, telefoon en je computer met toebehoren passen zich wel aan. Die hobbelen en pruttelen niet, nou ja, de koffiemachine misschien, maar het is wel genieten…..

…..mooi doorleefd, hè…..?

Afgelopen zaterdag (toen het zulk schitterend weer was, weet je nog wel?) waren we in Deventer. Een bijeenkomst van de Rotaryclub aldaar, die een aantal jaren geleden 75 jaar bestond. Ter gelegenheid daarvan hebben ze de gemeente Deventer met ondersteuning van de ANWB, die er ook wel belang bij had, tien plaquettes en een maquette cadeau gedaan. Die plaquettes bevinden zich bij en aan de historische gebouwen, waarvan Deventer er nogal wat heeft. De maquette slaat op de historische binnenstad. Wij waren bij de onthulling van de laatste, tiende plak van de serie: de Boreelkazerne. (Onze zoon, die ook even mee was zei: “Hier ben ik nog afgekeurd voor de militaire dienst!” Ze hadden er van zijn lichting destijds te veel en hij werd afgekeurd vanwege zijn lengte (1.84! ) en het feit dat ie een bril droeg. Hij had geen bezwaar.)

De plaquettes zijn vervaardigd door de Duitse beeldhouwer Egbert Broerken van wie ik, doordat ik toevallig naast mijn kloris stond, nog een hand kreeg. Het is een kunstzinnig uitziende man en hij spreekt inderdaad Duits. Zie ook de link: clubnieuws.

Dat wij er waren kwam doordat ze de plaquettes ook hebben voorzien van een brailletekst, zodat visueel beperkte mensen tijdens een stadswandeling kunnen lezen voor welk gebouw ze zich bevinden. Het gebouw zelf staat er ook in reliëf op, zodat ze weten hoe het er uit ziet.

Kloris was aangezocht om de brailletekst publiekelijk voor te lezen. Vervelend vond hij, dat hij dat direct na de onthulling van de plaat moest doen en geen gelegenheid had gehad die vantevoren te lezen, want dan had hij kunnen ontdekken, dat die niet gecontroleerd was door een brailledeskundige. Er was geen of te weinig rekening gehouden met spaties en de letters en ook de cijfers van jaartallen stonden te dicht bij elkaar. De voorlezing ging verder wel goed, hoor, maar echt zo vlotjes als anders ging het niet. Dat lag dus niet aan de voorlezer, want die is brailledeskundig. Of het op alle plaquettes moeilijk is weten we niet, want die heeft ie niet gelezen. We gaan de stadswandeling nog wel es een keertje doen.

Het idee is natuurlijk schitterend! Onze zoon, die een ICT-business heeft (zie onderaan deze pagina) vindt, dat ze er iets aan moeten koppelen, zodat er een gesproken tekst uitkomt, maar ja, dat moet historisch verantwoord maar kunnen natuurlijk. Want of de gemiddelde visueel beperkte stadswandelaar het braille zodanig beheerst dat ie d’r uitkomt, is maar de vraag.

Maar het idee van de Rotary, de ANWB en de gemeente zal een boost geven aan het toerisme. Er zijn zoveel leuke en mooie plekken en gebouwen in Deventer. En het is er gezellig! Vooral op zaterdag met mooi weer…..

…..dat hek nog op dezelfde plaats, maar de manschappen zijn naar huis, zagen we …..

Aan de Bosweg alhier timmerde een bewoner een boekenkast, plaatste die voor zijn tuin aan de weg en zette er gratis te lenen boeken in. Iemand die zelf boeken beschikbaar wilde stellen kon die er in zetten en dat gebeurde ook. Het idee was een groot succes en regelmatig kwamen er mensen eens even neuzen of er iets voor hen bij was.

…..een boekverbranding…..

Maar vrijdagmorgen vond men de boekenkast uitgebrand terug. Niets meer van over. Daar word je toch wel weer heel treurig van. Volgens de berichten wil de Bosweg zich niet laten kisten en wordt er weer een nieuwe boekenkast getimmerd en boeken komen er vast wel weer.

De brandweer is er niet bij geweest, want toen de bibliothecaris er bij kwam vond hij de boel al zover heen dat hij het niet nodig vond. Een gieter kon het bluswerk wel af. De buurt, die veel plezier had van het initiatief is verontwaardigd. Maar de agenten gaan het na de digitale aangifte (lezen en schrijven is voor de politie ook niet meer wat het geweest is) wel helemaal uitzoeken…..

Een paar logjes geleden schreef ik over het Silent Sky Project van Rob Sweere, een kunst-idee: ’n half uur op een kleedje op het Marktplein komen liggen om naar de hemel te staren. Het was mooi weer dus dat was boffen. Cees Baars van De Stentor maakte er onderstaande foto van en je kunt niet anders zeggen dan dat men er netjes bij lag. Kunstig gerangschikt door de bedenker van een en ander.

Alleen vind ik het, maar dat kan aan mij liggen, een beetje weinig mensen. Ze waren maar met z’n vijftigen en daar lag dan ook nog een middelbare schoolklas tussen. Ik had de kunstenaar wel wat meer respons gegund op zijn oproep. Toeschouwers langs de kant waren er trouwens genoeg! En wat waar is, is waar: het stadhuis staat er mooi op.

Zijn speciale kunstfoto zal best mooi zijn geworden, hoor, maar misschien had ie wel een te groot plein uitgezocht voor zijn Apeldoornse happening. Een mooi grasveldje ergens in een park was misschien beter geweest. Dat ‘ligt” ook lekkerder. Maar het kleine aantal mensen is eigenlijk ook wel weer symbolisch misschien: er wordt weinig naar boven gekeken.

Zo kun je ’t ook zien…..

Ze zijn hier in Apeldoorn de Zutphensestraat aan het verbreden. Vanaf die kant was de toegang tot onze stad wat krapjes. Bomen gekapt, bewonersoverleg, dat is allemaal achter de rug en men is druk aan het werk. Nu het asfalt wordt verwijderd blijken er over een kilometer lengte allemaal “waaltjes” onder  te liggen. Oude straatstenen, waarvan ze zeggen dat ze goud waard zijn. Ze worden bij opbod verkocht door de BAM, die de verbreding van het wegdek onder handen heeft. Er zijn diverse bestratingsbedrijven die belangstelling hebben voor de stenen. De directeur van één van die bedrijven wist nog niet wat ie ging doen, want “hij moest er wel wat aan verdienen.”

Dat deed me ineens denken aan een stratenmaker, die we ooit op ons werk in revalidatie hadden, omdat hij blind was geworden. Zijn zoons waren in zijn kniesporen getreden dus zijn bedrijf ging wel door, maar vader zorgde zelfs terwijl hij bij ons bezig was voor de meeste transacties. Toen Amsterdam allerlei bejaarde straten ging renoveren, jaren geleden, hij kwam uit die buurt, kwam er ook zo het een en ander tevoorschijn aan antieke straatstenen. Daar werd pa van op de hoogte gehouden .

Die pleegde een paar telefoontjes, kocht de ouwe straatstenen op en verkocht ze vaak dezelfde dag nog door aan een meestal welgesteld persoon, die de oprit naar zijn villa dolgraag wilde beleggen met antiek. Die moest dan wel zelf de zaak laten weghalen, want dat was niet bij de prijs inbegrepen. Gouden handel dus in soms tien minuten werk. Wij hebben wel eens gedacht dat we in de verkeerde business zaten met dat revalidatiegedoe.

Alleen had onze cliënt graag zijn zicht weer teruggehad, maar zoiets is dan toch weer niet te betalen…..

…bejaard is veel waard…

Dertien, nee geen ongeluksgetal of zo, maar het aantal jaren dat Elswhere.org bestaat. Ik was het eigenlijk een beetje vergeten, dat mijn weblog jarig was, vorige week. Het wordt ouwe hap, zo zoetjes aan, dat log van mij. Net als ik, we passen wel bij mekaar.

Echt leuke onderwerpen om over te schrijven zijn wel moeilijk te vinden soms, maar mijn antennetje vangt zo nu en dan toch nog wel es wat op, hoor. Gekheid genoeg te melden voor ’n  nieuwsgierig vrouwmens dat al een poosje meeloopt en er nog steeds plezier in heeft…..

…..uiteraard, wat dacht je…..!