Nee, ik niet, ga weg! Dát is lang geleden, zeg! Nee, mijn Elswhere.org is jarig geweest deze week. Mijn log werd zeventien en heeft gelukkig weinig last van pubergedrag. De logmoeder soms wel, maar dat terzijde.

Nu ik er over nadenk hebben onze kinders zich ook best aardig gedragen toen ze zeventien waren. Natuurlijk waren er wel es wat dingetjes waarvan wij dachten: “doe dat nou niet” of “moet dat nou zo?”, maar meestal kwamen ze daar zelf wel achter. Grote rampen hebben we niet beleefd. Andere tijd ook, hoor, dat besef ik terdege. Maar je kunt als ouders ook gewoon geluk hebben.

Als je vandaag de dag zeventien bent valt het soms echt niet mee. Computer en telefoon beheersen je leven, bijbaan om geld omhanden te hebben, school, familie, vrienden, sporten, aan slapen kom je onvoldoende toe. Ik benijd de ouders van vandaag dan ook niet.

Maar hou maar in gedachten: sweet seventeen zijn ze allemaal, hoor! Elswhere.org natuurlijk ook…..

Al sinds 1990 komt er elke zomer een groep muziekstudenten van over de hele wereld naar Apeldoorn om onder leiding van bekende en beroemde docenten masterclasses te volgen. Dit jaar van 23 tot 30 augustus waren ze weer hier. Logerend bij gastgezinnen. Pianisten, cellisten (alt-)violisten, klarinettisten komen allemaal bij elkaar om kennis en ervaring op te doen. Ze geven in die tijd in diverse samenstelling concerten op allerlei plekken. Kröller-Müller, Paleis Het Loo, op scholen en instellingen. Niet alleen de deelnemers, maar ook de masters laten horen, waarom ze masters zijn. Aan het eind van hun verblijf gaven ze vanavond met z’n allen een concert in Orpheus en ze gaan ook nog naar het Kulturhus in Epe.

Onze ex-muziekcollega van revalidatiecentrum Visio Het Loo Erf, Maarten Willers, die betrokken is bij de organisatie van e.e.a., belde ons van de week of we zin hadden te komen luisteren naar zo’n concert, dat plaats vond op onze oude werkplek. We vonden dat een leuk idee. We komen daar nooit meer, omdat ik wel eens verteld heb, dat we vanwege grootscheepse vernieuwingen en veranderingen vonden, dat we precies op tijd zijn vertrokken destijds. Maar de nostalgie vierde toch even hoogtij.

Het aardige is dat de zoon van Maarten, Martijn Willers, concertpianist is en in de week van de Masterclasses één van de vier repetitors is, die o.a. de strijkers en klarinettisten begeleidt. Hij is ook verbonden aan het Conservatorium in Amsterdam en vormt samen met cellist Joris van den Berg een duo, dat de hele wereld over reist. We vonden het erg leuk om hem na jaren weer te zien, want toen wij en zijn ouders nog pril waren als zodanig en hij en zijn broer kleuter en peuter, hebben we met z’n allen gekampeerd en op slaapzakhoogte menige koude nacht opgeluisterd met Beerenburg en ouwe kaas. Als Martijntje sliep natuurlijk.

Nu liet hij samen met een Colombiaanse violist, een Amerikaanse altviolist, een Zwitserse altvioliste en ’n Nederlandse klarinettiste eens even horen wat samenspel inhoudt. Wat een talent al die jonge mensen! Mozart, Hindemith, Bach, ze draaien hun hand er niet voor om. (Zou ook niet handig zijn als je een instrument bespeelt.) Maar we hebben genoten, hoor! Ondanks dat het pianobankje, dat er in onze tijd, zo ’n twintig jaar geleden al niet meer uitzag vanwege kapotte bekleding, werd afgekeurd door de pianist, hij ergens een houten krukje vandaan pakte en later zelfs een gewone stoel! Zal de bezuiniging wel wezen. Wij huurden destijds nog wel eens een vleugel voor ’n avond! Maar de piano, waar ik ook nog heel wat noten heb uitgehaald in het verleden, deed het gelukkig nog, al klonk de diskant wat kampeerderig zo nu en dan. Maar daar speelt Martijn wel professioneel overheen.

Leuke avond. Na afloop nog even een frisje aan de bar, want toen Kloris om een rood wijntje vroeg, zei de dame achter de bar : “Wij zijn hier alcoholvrij!”Nou, dat was in onze tijd ook anders. De tijden zijn wel veranderd in het revalidatiewezen.Toen wij er nog werkten deden we aan Zorg en Welzijn, de naam van onze pensioenverstrekker. Maar wij zijn natuurlijk al 18 jaar werkeloos…..

Soms zijn ‘onderzoeken’ een beetje vreemd en vraag ik me zelfs af waarom ze bekend worden gemaakt. Neem nou het Merkenonderzoek naar Dagattracties. Daarvan stond gisteren in de krant dat de Apenheul in Apeldoorn last heeft van een imagoprobleem. Waar de marketingafdeling van het park wel es wat aan mag gaan doen, want het gaat al jaren achteruit, zeggen ze. Het is er deze zomer wel weer druk.

Alle apen in het park, inclusief de menselijke, trokken dus hun wenkbrauwen op, want uit hun eigen onderzoek blijkt dat het bezoekersaantal stijgt. Die merkentoestand onderzoekt “breed”zeggen ze. Die neemt bijvoorbeeld alle bejaarden ook mee in hun onderzoek. En Apenheul zelf richt zich voornamelijk, helemaal in vakanties, op gezinnen met kinderen met leuke acties speciaal voor jeugdige bezoekers. Ook doet het park aan spreiding van de bezoekers over de dag door te stellen: hoe vroeger je komt des te goedkoper zijn de kaartjes. Zijn de buurtbewoners ook blij mee in verband met parkeerproblemen die er nogal eens zijn.

Bejaarden komen ook vast niet zo vroeg, tenminste als ik mezelf als voorbeeld neem, en die gaan misschien eerst kijken in de tuinen van de buren, Paleis Het Loo. En dan heb je de Julianatoren ook nog. Ook een kinderattractie met een imago. We hebben ze wel, hoor, imago-gevoelige attracties. Maar zijn van die onderzoeken waarschijnlijk duur en ook nog apekool, vind ik dan……

‘k Ben pas in november jarig, maar weet nu al wat ik voor m’n verjaardag wil. Een ingelijste foto van deze jongetjes. Liefst in ongeveer dezelfde opstelling, maar dan zoals ze nu zijn. Op een bankje. Hoeft niet in een pretpark, zoals toen. Moet kunnen, toch? Je hebt nog maanden de tijd om ze bij elkaar te krijgen. Als ze even niet aan de studie zijn, op stage zijn of zo, met de band op tournee (!) of met een computerklus bezig zijn. Dat regelen jullie maar even voor je oma…..

Hè ja, laten we het nog es over het weer hebben! Ik kreeg een mailtje van mijn Australische zus en die vertelde, dat het daar winter is. Maar ook daar is ‘het weer’ een onderwerp, dat elke dag als nieuws op de televisie is. Het was op het moment dat ze het mailtje schreef 26 graden en de lucht was strakblauw. Dat komt daar natuurlijk wel vaak voor, ook in de winter, maar er is, net als hier al tijden geen regen gevallen. En dan al héél lang niet. In West-Australia al 5 jaar niet. En ook in de andere staten is droog, droog, droog. Oogsten mislukken, vee gaat dood en de boeren zien het qua levensverwachting soms niet meer zitten en gaan ook. Mijn zus spreekt over rampen. Bovendien leren de kinderen eindelijk dat hun voedsel niet in de supermarket groeit. Australië wordt wakker, zegt zus.

Het andere eind van de wereld. Wij kunnen ons er hier misschien iéts bij voorstellen met ons huidige weertype, maar ik vind het wel een beetje eng worden. We hebben ook ijstijden gehad, dat weet ik wel, maar de aarde schokt zo hier en daar ook nogal en wat er allemaal voor vuur binnenin zit…..Hier in het kleine Nederland is het misschien nog wel een beetje te behappen. Vanmiddag loeiden de sirenes weer, die werken tenminste. Dan weet je op tijd dat er wat staat te gebeuren en dat is toch mooi geregeld. Kun je niks van zeggen. En verder is het afwachten wat het universum voor ons in petto heeft. Ik heb het weer warm hier boven op zolder dus ik zak maar weer wat etages naar beneden. Lijkt me wel verstandig. Al die gedachten vol van rampspoed zijn niet gezond en niet erg zinvol. Alles doet het nog hier in huis en het is rustig in de buurt. Mijn telefoon meldt: “Er is weinig verkeer in je omgeving.” Dat zie ik zelf ook wel, hoor!

De vogels komen even badderen en drinken en verder zien we ze niet en de mensen blijven binnen. Tegen de avond snel even een paar boodschappen en dan weer naar huis. Alle huizen potdicht. Nu kun je eens een keer niet zien wie er op vakantie is en wie niet. Ik heb een wasje gestart en heb zo het idee dat ik nog wat doe. Dat is pure misleiding…..!

Een paar dagen geleden las ik in onze krant een artikel waarin ouders werd aangeraden hun kinderen in de vakantie “bij te spijkeren”. Nou, ik wilde wel eens weten wat daarmee werd bedoeld. Het bleek, dat het bedoeling was dat voorkomen werd, dat ze na de vakantie te veel achterop geraakt zouden zijn met de lesstof. Dat zou teveel bijspijker-werk opleveren voor de meesters en juffen. Het zou wel zes weken kunnen duren voordat de kinderen weer op het niveau terug waren van vóór de vakantie.

Raar, hè? Bij ons was vakantie vroeger gewoon vakantie. Maar wij hadden ook genoeg ruimte in ons hoofd om vast te houden wat we eenmaal geleerd hadden. Ik denk, dat de kinderen van nu zoveel aan en in hun hoofd hebben, dat alles dat je niet direct nodig hebt op een laag pitje komt. Games, films, You Tube en vlogs vullen de hersenpannetjes. Ik kan het helemaal verkeerd hebben, hoor, maar dat denk ik maar zo.

Ik herinner me nog wel, dat onze oudste dochter, liggend op haar buik in de tent, sommetjes aan het maken was. Ze was rekenkundig wat achterop en had wat tentwerk meegekregen van school. Ze vond dat geen bezwaar en wij ook niet. Maar na een half uurtje klapten we het schrift dicht, stopten het in de opbergzak van de tent en dat was het wel. Hoe het na de vakantie met het niveau stond kan ik me totaal niet herinneren Misschien dat zij het nog weet, maar het is helemaal goed gekomen! Haar opleiding is prima verlopen en ze weet precies wat er op haar rekening staat en hoe ze d’r aan komt, ha, ha…..!