Mijn Australische zus heeft drie weken opgepast in een huis, waarvan de bewoners een Afrika-reis aan het maken waren. Omdat die mensen twee hondjes hebben, die natuurlijk niet meekonden omdat ze anders éénhapscrackers waren geworden voor de leeuwen, want ze gingen op safari, moest er iemand voor ze zorgen en mijn zus is daar erg goed in.

Ik vermoed dat het hondjes waren zoals hierbij afgebeeld, want mijn zus had het over “de hondjes” en dat zeg je niet als het Dobermanns zijn. M’n zus zorgde zó goed voor de beestjes, dat ze, toen hun bazin weer thuis kwam, niet enthousiast kwispelend en springend op haar af kwamen, maar bij mijn zus op schoot kropen. Zoals gezegd, ik weet niks over het formaat van de beesten en meer over de bescheiden afmeting van de schoot van mijn zus, maar dat paste kennelijk.

Hun vrouwtje was erg teleurgesteld en dat was wel logisch natuurlijk, ze had ze gemist. Mijn zus is daarna snel vertrokken en nu is alles weer goed hoorde ze telefonisch. ’t Is maar wie ze te eten geeft, daar zijn dieren heel makkelijk in.

Zo hebben wij, toen ik nog thuis woonde bij mijn ouders, eens ’n weekendje op baby Arno gepast van onze buren, vanwege een familiebruiloft of zo. Niet zo’n heel klein kind meer, rond ’n jaar was ie. Toen z’n moeder terugkwam en verwachtingsvol op het raam klopte om z’n aandacht te trekken, deed hij net of hij d’r niet zag. Toen ze hem weer overnam huilde hij tranen met tuiten en strekte z’n armpjes uit naar z’n tijdelijke familie. Zijn moeder vond dat hélemaal niet leuk en heeft ’t er nog dagen over gehad, hoe vreemd ze dat vond.

Maar ja, bij ons was er altijd wel iemand die met ‘m speelde, want wij groten vonden het hartstikke leuk, zo’n kleintje er bij. En bij de maaltijden vond hij ’t reuze gezellig in z’n kinderstoel met zo’n grote club rond de tafel. Bovendien stal ie de show natuurlijk!

Ook dat is weer helemaal goed gekomen, hoor. Een korte termijn geheugen kan erg handig zijn in zulke gevallen. Voor kleine mensjes en kleine hondjes……..

Nu haar oudste zoon op de hoogte is van “de waarheid” rond de verschijning van Sinterklaas, heeft onze dochter, die de voorlichting deskundig heeft verzorgd, zo nu en dan toch nog wat details uit te leggen. De gang van zaken wat betreft het “lootjes trekken” in zijn klas was nog niet helemaal duidelijk.

Ze vertelde dus dat hij bij dat lootjestrekken best wel eens de naam van een meisje kon treffen in plaats van die van een bevriend jongetje. Een meisje, waar hij helemaal niks mee had, Wendy*** bijvoorbeeld. Dat kon maar zo gebeuren.

“Ja, maar dáár heb ik wel wat mee, hoor!”, zei haar zoon. En hij kreeg een hoofd als ’n biet……Lief, hè?

***Vanwege de privacy is de naam gefingeerd natuurlijk.

‘k Zit zelden in de trein. Daardoor zal het wel komen, dat ik het plan van een zogeheten “Blijbrigade”om twee uur lang reizigers te gaan uitzwaaien, omdat die daar blij van zullen worden, een beetje zonderling vind. Ze willen de nadruk leggen op het feit, dat ze iets positiefs willen bijdragen aan de maatschappij, die blijbrigadiers. Ze zijn met een man of vijftien en ze gaan, zo stond in de krant, dat gezwaai uitvoeren op het perron van station Deventer aanstaande zaterdag van 12 tot 2.

Nou moet iedereen in z’n vrije tijd vooral doen waar ie zin in heeft, hoor, maar is er nou écht niks nuttigers te doen? Vijftien maal twee manuren bij elkaar. bijna een moderne werkweek dus, wat kun je daar niet allemaal in klaarstomen, zeg! Boodschappen doen, een huis schoonmaken voor mensen, die dat moeilijk zelf kunnen, wandelingetje maken met iemand die anders niet buiten komt, bezoekje brengen bij iemand die nooit iemand over de vloer krijgt, gossie, ik praat nou wel érg Zonnebloemerig, hè? Nou ja, je snapt wel wat ik bedoel.

En ik vraag me af: wie verzint nou zo’n actie? Op een perron gaan staan en naar allerlei gehaaste wildvreemden in een trein gaan zwaaien. En daar moeten de passagiers dan blij van worden. Ik zou er erg lacherig van worden, en da’s natuurlijk ook een soort van blij. Maar ja, ik zit gelukkig zelden in de trein. En ben toch best blij! Mooi, hè…..?

Jaren geleden reed ik in het Groninger stadsverkeer eens achter een rouwstoet aan, die de naam als zodanig niet verdiende. ’t Was de auto waar de kist in stond met maar één volgauto. Achterin zat ’n klein oud vrouwtje, helemaal alleen. Het beeld van dat grijze hoofdje in een hoekje van die grote zwarte auto heeft me lang achtervolgd en beziggehouden. Daaruit sprak zó’n eenzaamheid. En nou weet ik wel: misschien was de overledene of dat grijze hoofdje zélf wel hartstikke gebrouilleerd met de ganse familie en was ’t daarom zo’n eenzame toestand, maar op dat moment vond ik het hartverscheurend.

Hier in Apeldoorn staat met regelmaat ’n advertentie in de krant, waarin door de gemeente het overlijden wordt gemeld van iemand, die berooid en alleen is gestorven en van wie geen familie bekend is of domweg niet te vinden. Vaak ’n oudere zwerver of zo. Namens ons allen zorgt de gemeente dan voor de begrafenis en dat gebeurt integer en netjes, maar zakelijk. Een “eenzame uitvaart” noemen ze dat bij de gemeente en die benaming is natuurlijk terecht. Aanwezig zijn een begrafenisondernemer en twee raadsleden op toerbeurt. De teraardebestelling duurt dus maar kort. Maar laatst dacht een van hen: “Dat moet anders”.

Hij zei: “Als er iemand van de Apeldoornse gemeenschap overlijdt moet met meer eerbied afscheid worden genomen namens iedereen die er niet is. En dan mag zo’n begrafenis best wat langer duren. Iemand van de gemeenteraad zou een woordje kunnen spreken. Een Apeldoornse dichter mag een gedicht maken over de persoon, in Zutphen hebben ze daar zelfs een stadsdichter voor, en dat laten voordragen”.

Maar er zijn dichters, die dat helemaal niet zien zitten. “Binnen nu en vier dagen een gedicht maken kan ik niet”, zegt er een. “Dan wordt het een product en zo schrijf ik geen gedichten. Dat proces duurt langer bij mij”. Dat kan, het is natuurlijk geen Sinterklaasrijmelarij, hoewel dat ook best aardig kan zijn. Maar anderen willen het best doen en juichen het initiatief van harte toe: “Maak iets moois van zo’n uitvaart”, zeggen die. Ik zou er ook wel een bloemetje bij willen doen, dat zijn de kosten niet. Maar misschien doen ze dat ook al wel, hoor.

Ik zie trouwens, nu we het toch over aparte uitvaarten hebben, de laatste tijd spotjes op tv, waarin mensen, nog jong en gezond ogend, bezig zijn hun uitvaart zelf te regelen om hun nabestaanden e.e.a. uit handen te nemen. Zo hoeven ze niet te gissen hoe je het gehad had willen hebben. Wil je salsadansers rond je graf, wil je uitgestrooid in de tuin (mag dat eigenlijk?) of iets anders leuks? Zolang het maar ludiek en “persoonlijk” is! Nou ken ik weinig gelegenheden die méér persoonlijk zijn dan een uitvaart, maar dat terzijde. Het taboe rond praten over je uitvaart moet doorbroken,vinden de deskundigen. Dan weet iedereen ook wat het zo ongeveer gaat kosten, bedoelen ze eigenlijk, zodat je je tijdig kunt bijverzekeren.

Nou ja, als ’t gaat zoals ik me had gedacht, ga ik in rook op, nadat ze eerst “Time” van The Alan Parsons Project voor me hebben gedraaid. Maar misschien wil ik ook wel een gezellig Dixielandorkest of een mooi stukje Bach of zo….ik denk er nog even heel erg lang over na…..

Ja, ik ben er vroeg bij, maar zaterdag is het alweer zo ver. Sinterklaas komt aan. In de krant werd het fenomeen, dat hij op talloze plaatsen tegelijk aankomt, “Het Geheim van Madrid” genoemd. Ik vind diep in mijn hart eigenlijk dat het tijd wordt om maar es ’n eind te maken aan dat geheim. De kinderen van deze tijd zijn zo slim, dat het helemaal niet nodig is om ze langdurig in de luren te leggen. Hij kán toch ook niet overal tegelijk zijn, dat snapt een kind!

Als we nou es gewoon vertellen, dat het Sinterklaasgebeuren een feest is, waarbij mannen, die soms best wel goed paard kunnen rijden, zich verkleden als de goede sint. En dat ze dan de buurjongens, en de neefjes Jan en Gijs, en o ja, ook hun zus Tineke, die op turnen zit en dus goed radslagen en handstandjes kan maken, vragen om zich zwart te schminken, ’n grappig pak aan te trekken om zo voor zwarte pieten te spelen. Een soort carnavalsoptocht dus. Zou kunnen, toch?

Of zullen we de mythe nog maar even bewaren, zolang het nog kan? Want dat het, ondanks de mensen die krampachtig voor “de traditie” gaan, toch wel een aflopende zaak zal zijn….je weet het niet, maar dat denk ik maar zo. Het zal mijn tijd nog wel uitduren, hoor en als het allemaal niet ál te commercieel wordt, vind ik dat best.

Onze kleinkinderen hebben het over de échte Sinterklaas, dat is die van de televisie, en de “neppers”. Die nemen ze letterlijk voor zoete koek. Probleem opgelost. Moet Bram v.d.Vlugt ’t nog wel even volhouden graag. Onze oudste kleinzoon is onlangs bijgepraat door z’n moeder en hij dácht ’t allemaal al. Hij was niet geschokt door de onthulling. Z’n broer is nog niet zover, zodat hij nu in ’t complot zit om dat nog even zo te houden en dat vindt ie wel leuk.

Ik begrijp, dat er ouders zijn die Sinterklaas en Zwarte Piet gebruiken om de wind er een beetje onder te houden in deze weken. Die bijvoorbeeld zeggen: “Als je nu niet lief gaat slapen, krijg je niks van Sinterklaas”. Alsof je dan nog slaapt, zeg! Ach, arme Sinterklaas, de kindervriend. Misbrúikt wordt hij, terwijl het zo’n heilige goeierd was. Dat heeft ie niet verdiend.

Maar weet je, ondertussen ben ik zo tradioneel, dat ik álle chocoladeletters al in huis heb. Nu is er nog keus, ik ben slim. En mijn hoofd zit al vol met rijmwoorden. Verder ben ik gelukkig goed gezond, hoor, maar ja, wat is nou 23 nachtjes slapen? Zo voorbij. Zondag even lootjes trekken….Hè, leuk jôh! Sinterklaas…..!

Eergisteren schijnt de kampioen mensen afbreken, zanger Gordon, die een nieuwe cd moest promoten die hij tussen het ruziemaken door heeft gemaakt, bij Paul de Leeuw in het programma geweest te zijn. Nou kan Paul de Leeuw zelf ook aardig afzeiken dus dat moet een mooi stel zijn geweest. Het programma van De Leeuw schijnt trouwens leuk te zijn, als je ’n ring wint en zo, maar ik heb ’t nog nooit gezien dus kan er niet over oordelen.

Maar Paul heeft, las ik, Gordon het advies gegeven eens wat minder ruzie te maken en eens wat aardiger naar de mensen te zijn. Een vaderlijke raad en Gordon nam die dan ook aan. Hij beloofde vanaf 1 januari eens wat positiever naar de mensheid te gaan kijken. Waarop De Leeuw gezegd schijnt te hebben: “Wat is er mis met 10 november?”. Gôh, die Paul, zo wijs. Zie je wel, hij kán ’t wel, als ie maar wil……

Al jaren ben ik klant bij Specsavers en daar was ik altijd wel tevreden over. Maar nu overweeg ik toch maar eens ’n andere opticien op te zoeken. En waarom? Vanwege die meer dan STOMME reclames die ze tegenwoordig hebben! Daar wil je toch niet bij horen, zeg, bij zo’n zaak! Waar ze ouwe dames afranselen, zich bijna dood laten rijden om een meekleurende bril te demonstreren, het licht uitdoen om je een bril te laten uitzoeken in het donker om vervolgens hun gehele cliëntèle nat te laten regenen door de sprinklers in het plafond. Ik snap de humor niet en ook niet dat ze niet doorhebben dat zoiets tegen ze werkt. In mijn geval dan.

In de reclame van Pearle doet men een klef dansje met een zorgverzekeraar en of ik nou vriendin moet worden met Hans Anders, zeg maar Hans, dat is ook weer zo wat. Ik héb al ’n vriend. Maar ik wil als kritische consument natuurlijk wel een voordelig brilletje en de opticiens, die geld uitsparen door géén rare commercials te maken en waarvan je zou kunnen denken dat ze dan goedkoper zijn, nou, dat is niet zo.

Een aantal jaren geleden zaten we eens bij zo’n chique opticien, toen ik ’n nieuwe bril nodig had. Die was me aanbevolen door de optometrist die bij ons werkte op het revalidatiecentrum. “Erg goeie vakman!”, zei hij. Later bleek, dat het een vriendje van ‘m was met wie hij had gestudeerd, maar dat wist ik toen nog niet.

Mijn man was even mee voor de gezelligheid en ik werd inderdaad goed geholpen. Klassiek muziekje op de achtergrond, kopje koffie erbij, hij nam de tijd voor de oogmeting, alles er op en er aan. Toen de rekening werd opgemaakt bleek, zelfs na aftrek van de vergoeding door ‘het ziekenfonds’ (weet je nog?) de bril, wel ’n lichtgewichtje, hoor, titanium montuur, dubbelfocus, getinte glazen en zo, op zo’n ruim achthonderd gulden (weet je nog?) te komen. Dat was veel geld.

“Dát doen we dus niet!”, sprak mijn echtgenoot. En eigenlijk had ie natuurlijk gelijk: het was een rib uit m’n lijf. Maar ik had toevallig mijn ouwe feministische bril op die dag, dus ik zei zoiets van : “Dat maak ik zélf wel uit!”. Het was de duurste bril uit m’n hele bebrilde bestaan en ja, natúúrlijk zat ie goed en heb ik ‘m vele jaren gedragen. Het geld moest er tenslotte wel uit. Maar ik heb me toen wel meteen voorgenomen om mijn kijkglazen voortaan maar ergens anders te laten aanmeten ondanks de sjiekte. En zo kwam ik bij Specsavers in de computer.

Maar mijn dochters hebben wel drié brillen bijvoorbeeld! Als je tegen hen zegt: “Hé, heb je ’n nieuwe bril?” dan blijkt het gewoon één van hun ándere brillen te zijn. Ze hebben ze heel modieus in kleuren. Dat hoeft voor mij ook weer niet , hoor, één tegelijk vind ik al mooi. Nou ja, er is nog geen haast bij, ik zie (nog) wel……

De helft van de Nederlanders voelt zich moe. Stond in de krant, is onderzocht en dus waar. Zorgelijk, hoor, zo’n toestand. Nou heb ik makkelijk praten, want ik hoef niet meer naar m’n werk en de enige dag, dat we echt vroeg opstaan, is als ons schoonmaakengeltje komt. En als ik op de bank zit en per ongeluk even wegzak, wordt me dat niet kwalijk genomen, want ik ben een ouwetje. Mijn kinderen zeggen dan wel : “Zal ik u even naar uw kamer brengen, mevrouw P.?” en dan pakken ze me zo bij mijn elleboog, weet je wel…. Maar dat is een grapje.

De moeiigheid begint al bij de kinderen, die soms wel een uur later naar bed gaan dan vroeger. Bij ons lagen ze er rond zeven uur in, want ze moesten ’s morgens op tijd op school zijn. In mijn eigen schooltijd was dat nog negen uur, maar dat is nu half negen al.

Toen onze kinderen nog klein waren had je ook minder vermoeiende televisie . Sesamstraat of de Fabeltjeskrant en dan had je het wel gehad. Heel overzichtelijk. Toen ze wat ouder waren de Strate(n)maker op Zee-show of J.J.de Bom (voorheen De Kindervriend). Leuke programma’s, waar we zelf ook graag naar keken én vroeg in de avond.

Gisteravond keek ik zappend even wat er zo hier en daar te zien was, want ik had het wel even gehad met die Amerikaanse verkiezingen en met PSV ging het ook helemáál niet goed, vandaar dus. En wát kwam ik toen tegen? Nèt begonnen, ook al was het al zo’n uur of 11 ‘avonds: “The sound of music” ! Zwijmel, zwijmel. Uiteraard bleef ik kijken, ook al heb ik ‘m al zevenhonderdachtenvijftig keer gezien. Een heerlijke muziekfilm en je wordt er zo helemaal onmoe van! Ik ging dus laat naar boven.In die film is eigenlijk niemand moe. Ja, die familie Von Trapp natuurlijk wel als ze over al die bergen moeten sjouwen om naar Zwitserland te vluchten. Logisch, maar dat is anders moe.

Al die Nederlanders lijden aan een moeheid die structureel is. Dat komt door het lawaai, het verkeer, de computer, de televisie, de werkdruk, het verplichte sporten, de kredietcrisis, het moeten presteren, het gebrek aan ontspanning én het gebrek aan voldoende gezonde slaap. Wat zou je d’r aan moeten doen? Zolang je nog niet bejaard bent, zoals ik, je leven ’n beetje veranderen: op tijd naar bed (moet ik nodig zeggen!), oordopjes in, vaker nee zeggen, alleen sporten als je er echt zin in hebt, zo gezond mogelijk eten én “The sound of music” kijken zo nu en dan……

De Lidl heeft deze week een autoracebaan in de aanbieding. Zo’n Carrera-geval met twee loopings erin en van alles d’r op en d’r aan. Je moet er even € 55,- voor neertellen, maar dan heb je ook een paar heel tevreden kinderen, die stante pede weer in Sinterklaas geloven. Want het is vandaag 3 november dus staat die man over zo’n veertien dagen alweer op de stoep, zeg! De tijd vliegt.

Maar over een autobaan gesproken: daar heb ik nog een leuke herinnering aan. Onze kinderen hadden vroeger aanmerkelijk minder speelgoed dan de hunne nu. Dat was nou eenmaal zo, we hadden er ook geen geld voor. Maar ook toen waren er jongetjes, die een autobaan hadden. Zo een van Carrera, want dat was ook toen al hét merk. En als je bij zo’n jongetje mocht spelen na schooltijd was dat erg leuk.

Toen onze jongens eens ’n vriendje uitnodigden om met hun autobaan te komen spelen, was die dan ook erg blij. Hij had er zin in. De teleurstelling was groot bij het jochie toen bleek dat we geen Carrera hadden, maar zo’n zes á acht vellen aan elkaar geplakt A-3 papier, waar de jongens autowegen op hadden getekend. Daar werd altijd handmatig overheen geracet met de Matchbox-autootjes, die we hadden gespaard bij de benzine. Nou, dat was toch een autobaan? (Die autootjes hebben we trouwens nog steeds en er wordt wéér mee gespeeld!) .

Of het imago van onze zoons op school een érge deuk heeft opgelopen weet ik eigenlijk niet. Dat speelde toen nog niet zo, geloof ik…….

Mart Smeets en Ria Visser zaten vandaag bij de nationale schaatskampioenschappen in Heerenveen. Ze weten allebei best waar ze het over hebben, maar Ria net eventjes wat meer omdat ze het zelf heeft gedaan, dat schaatsen.

In het roddelcircuit deed een poosje geleden het gerucht de ronde, dat die twee iets met elkaar gehad zouden hebben. Of dat waar is kan me niet schelen, doet er ook niet toe. Maar volgens mij heeft Mart dat verhaal nog steeds in z’n achterhoofd. Hij doet, terwijl zij heel serieus analyses geeft van hoe de ritten verlopen en hoe rijders zich voelen als er gewonnen of verloren wordt, want dat weet ze, zogenaamd grappig en vlotjes, zoals een man dat soms doet als ie tegenover een leuke vrouw zit. Want dat vind ik haar echt wel. Twintig jaar geleden kwam Mart daar misschien nog mee weg, maar nu niet meer. Hij is een zestiger. Hij vond het ook koud in de Thialfhal. Dat krijg je als je ouder wordt, dan wordt het tijd voor een borstrok.

De limit van grappigheid was voor mij wel weer, dat hij over de gisteren zo fantastisch presterende Thijsje Oenema uit Joure ( derde op de 500 meter bij de vrouwen) zei, dat haar naam op zijn lachspieren werkte. De zak. Omdat ik zo’n opmerking op televisie ten overstaan van de hele natie ongelooflijk lullig vind zou ik willen zeggen: dat heb ik nou altijd bij de naam Mart Smeets……