De brillenwinkel stuurde me een briefje, dat het drie jaar geleden was, dat ik ’n bril bij ze had gekocht en of het nou geen tijd werd om mijn ogen weer eens na te laten kijken. En ’n nieuwe bril aan te schaffen natuurlijk, maar dat zeiden ze er niet bij. Het leek me niet verkeerd om in ieder geval de opticien weer eens te laten meten dus gistermiddag waren we daar. Naar ik dacht om een afspraak te maken, maar het kon meteen.

Eerst heb ik achter allerlei machines gezeten, die bediend mochten worden door een minder gecertificeerde medewerkster en ben daarna onderzocht door een échte opticien. Er bleek niet zoveel veranderd te zijn. ’n Kwart puntje meer voor het leesgedeelte en ik heb een wegens veroudering wat verschoven cilinder, maar een en ander was nou niet zodanig dat ik een nieuwe bril moest.

Dat vond ik wel jammer, want eigenlijk wou ik best een nieuwe bril! Maar dat zou dan uitsluitend een modieuze gril zijn ten bedrage van een paar honderd euro, want ik wil altijd wel dubbelfocus, getint, gehard en ontspiegeld en zo, kortom het dure pakket. De opticien zag al gauw de commerciële mogelijkheden en zei: “Loopt u maar even mee, dan kijken we gewoon even”.

En ja, hoor, ik héb me toch een leuke bril uitgezocht! Over veertien dagen is ie klaar. Met ’n kwartpuntje meer en een op z’n plaats gezette cilinder dan toch meteen maar. Dúúr vrouwtje, hoor, ik…..maar ik rook niet…..

Op haar school beleefde Cockie een incident, waarbij twee rivalen met een oogje op hetzelfde meisje, als ik ’t goed begrepen heb, door een glazen ruit vielen. Zoiets is héél eng. Er is meestal veel bloed en je kunt vaak niet vaststellen wat er precies is geraakt door dat scherpe glas. Het viel gelukkig mee, las ik.

Wij maakten zoiets mee, toen onze twee dochters elkaar op een overigens vredige zondagochtend achterna zaten door ’t huis en de oudste struikelend door de binnendeur van de keuken viel. Hun vader had nét z’n EHBO-diploma gehaald ( nota bene als eerste blinde in Nederland! Hij wilde dat diploma trouwens om begrijpelijke redenen niet halen om te weten wat hij moest doen in geval van paniek, maar meer om te weten wat ie moest láten) maar hij kon meteen aan de gang met stelpen en verbinden, voordat we naar het zondagspreekuur van de huisarts gingen.

Het slachtoffer maakte er geen paniektoestand van, wij hielden haar goed bij de les omdat ze toch wat neiging tot onderuitgaan had en bij de dokter voelde ze zich al beter, maar er moest wel het een en ander gehecht worden. Dat vond ze niet leuk. Maar onze dokter had zo zijn afleidingsmanoeuvres.

Ze was een jaar of veertien toen. Hij zei: “Hé, ik heb jou van de week nog gezien op de tennisclub!”. “Dat kan niet”, zei ons kind “want ik tennis niet”. “Jawél!”, zei de dokter “ik weet ’t zeker: jij was op de tennisclub”. “Nee, hoor, ik kom daar nooit”, zei ze weer. “Kom zeg, ik zal toch zeker wel weten wie ik zie!”, zei onze olijke geneesheer verontwaardigd. Mijn dochter raakte knap geïrriteerd en ze vond ‘m duidelijk een oen. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze mij aan, zo van : “Nou, zeg jij eens wat!”.

Maar het was de dokter die zei: “Zo, kláár, dame! En dan heb ik me zeker tóch vergist bij de tennisclub!”. Het gevreesde hechtkarwei was onderwijl probleemloos geklaard zonder zenuwen voor de patiënt. Ze moest er wel om lachen, vond de dokter achteraf toch maar geen oen en vader kreeg een complimentje vanwege de professioneel gelegde verbanden……

In de Quest van deze maand staat, dat ze hebben ontdekt, dat als mensen meerdere talen spreken, ze minder kans hebben om dement te worden . Er stond bij dat dat eigenlijk heel goed nieuws is voor allochtonen! Maar wat ik me nou afvraag, hè: zou dat nou ook gelden voor Friezen……?

Er is een reclamespotje (van Super de Boer, dacht ik) waarin een man zijn vrouw een doos perkplantjes aanbiedt omdat ie ‘zoveel van haar houdt’. Ze is er erg blij mee, want zo te zien is het nou niet direct een man, die elke week ’n bloemetje voor haar meebrengt. Totdat zijn dochtertje zegt: “Ja, en ze waren ook nog gratis bij de boodschappen, hè, pap?”. Ik vind het een vermakelijk filmpje, want ik herken er iets in.

Jaren geleden liepen de revalidanten van het centrum voor blinden en slechtzienden, waar mijn man en ik werkten, altijd mee met de Apeldoornse Avondvierdaagse. Op de laatste avond werden ze door personeel en mede-revalidanten hartelijk “ingehaald” met bossen bloemen. Ik had de kinderen thuis dus ik was daar nooit bij. Maar op een van de slotavonden kwam mijn man na zijn dienst thuis met een grote bos bloemen, die mij werd overhandigd met de woorden: “Alsjeblieft, schat, voor jou! Omdat je zo lief bent”.

Ontróerd was ik door zoveel genegenheid en waardering. Totdat later bleek, dat één van de lopers helemaal geen zin had gehad in die bos bloemen, omdat ie nog met de trein naar huis moest, vrijgezel was en niks met bloemen had en ze alleen maar lastig vond. Hij had ze aan mijn man gegeven, die er wel raad mee zou weten.

Nou, inderdaad, hij wist er raad mee, de schooier. Goeie sier maken bij z’n vrouw, die er later pas achter kwam, hoe het écht zat. Want het overkwam me nooit! Zomaar een bos bloemen. Van hém dan. Maar dat ie ’t me zelf verteld heeft later is dan toch wel weer netjes. En kom, zoiets moet je ook waarderen…….

Knap onnadenkend om Koos Alberts een plaats te geven op “The Walk of Fame” in Rotterdam! Hoewel, hij zal er zelf niet mee zitten misschien, of nou ja, juist wél………!

’s Zaterdags nemen we meestal ’n bloemetje mee bij de goedgesorteerde bloemenbalie van onze supermarkt. Er zijn kant-en-klare boeketten te koop, maar ik vind het leuker om zelf iets bij elkaar te zoeken. Ik zag bloemen, die ik alleen maar in het wit kende en wel onder de naam ‘zuidenwindlelies’ oftewel de ‘ornithogalum thyrsoides’ en vanwege dat ‘ornitho’ is de naam ‘vogelmelk’ ook niet zo gek. Je ziet, ik ken mijn flora met behulp van Google. Maar deze waren zacht-oranje en dan niet in kleur gespoten, zoals ze met deze bloemen wel eens doen en wat ik afschuwelijk vind, maar echt zo gekweekt. Ik vond ze lief.

Toen ik de bosjes bij elkaar deed kwam de bloemenmevrouw naast me staan en zei: “Zo, hebt u ‘bloemistenverdriet’ uitgezocht?”. Daar had ik nou nog nooit van gehoord dus ik vroeg waarom ze zo genoemd werden. “Ze staan wel drié weken”, zei ze. “En álle bloemetjes, die nu nog in de knop zitten, komen uit”. Ja, dat is treurig voor de bloemenbalie van de C1000, maar deze tevreden consument gaat eens kijken of het waar is, dat van die drie weken! Lang leve de ornithogalis thyrsoides……!

Mijn hosting provider, die heel toevallig familie van me is, sterker nog: ik heb zelf gezorgd dat ie d’r kwam, had de laatste dagen wat troubles met zijn servers, die hij inmiddels heeft opgelost, maar waardoor het stukje, dat ik gisteren, of gezien het late uur eigenlijk éérgisteren, had geschreven over het opruimen van mijn boekenkasten, geheel en al in de krochten van het internet is verdwenen. Hij had het erover, dat het nog wel op te duikelen was, maar ach, de jongen heeft ’t al druk genoeg en zo belangrijk was het niet. Wie het nog heeft gelezen voordat het verdween zal dat beamen. Ik weet, dat er ook reactie op was, maar ook die is dus foetsie. Sorry, zal ik maar zeggen! Zo gaan de dingen……

Een paar dagen al heb ik last van mijn rug. Dat heb ik wel vaker en ik weet dat het weer overgaat, maar het is behoorlijk pijnlijk en lastig. Ik word er ook kribbig en ongeduldig van. Hoe ik er aan kom weet ik niet en hoe ik moet voorkomen dat ik het krijg ook niet. Ik heb een heerlijk bed, draag geen stiletto’s, ik til niet zwaar, spit geen tuinen om en dans geen tango’s. Vroeger allemaal wel natuurlijk, maar voor alles is een tijd. Die rugsores is er zomaar ineens. Ik weet dat ik in beweging moet blijven en dat doe ik ook, maar toch.

Maar dan denk ik aan al die arme voetballers met hun gescheurde hamstrings ( een woord, dat je erg vaak hoort tegenwoordig en ik weet ze inmiddels ook te zitten!) en dat is veel erger dan wat ik heb natuurlijk. Veel duurder ook, want ze kunnen wéken hun werk niet doen. En dan ben ik eigenlijk heel tevreden met mijn blessure. Maar *&^%$#*, het moet niet al te lang duren, hoor, al kost ik niks……!

Onze jongste kleinzoon, die ( zie vorige postje) 20 kilo weegt, vierde vandaag zijn verjaardag. Eigenlijk is ie woensdag pas jarig, maar het kwam beter uit dat het feest op deze mooie zonnige zaterdag was.

Hij heeft het namelijk nogal druk op z’n échte verjaardag. Hij neemt op die dag afscheid van de crèche, waar hij heel wat jaren een paar dagen in de week heeft doorgebracht. Hij gaat dan ook trakteren. Vanwege z’n verjaardag natuurlijk, maar ook om een goede herinnering achter te laten bij de leidsters, want dat is na al die tijd wel het minste. Al die luiers die ze verschoond hebben, al die keren neuzen snuiten en Koen heeft ’t er erg leuk gehad.

Maar nu is hij groot. Vier jaar en dan ga je naar de basisschool. Meteen de dag na zijn verjaardag al dus dat is best vlug. Hij heeft al een paar keer mogen proefdraaien op school en hij vindt ’t er gezellig.

Z’n moeder had hem vandaag een feestelijke witte bloes aangedaan en die stond ‘m geweldig, vonden wij. Hij is nu groot dus heeft een mening over zijn kleren. Hij vond die witte bloes niet zo’n succes. “Ik lijk wel ’n tandarts”. zei hij. Nou ja, tandartsen zijn ook wel eens jarig……..

We hebben een geavanceerde personenweegschaal. Hij slaat van alles op in z’n geheugen. Wie er op ‘m staat, hoe het loopt met diens afvalpogingen en hij kan ook praten. Engels nog wel. Ik sta er slechts zo nu en dan op, want dat is beter voor de stemming in huis.

Gisteren was onze jongste kleinzoon bij mij, want als z’n broer naar zwemles moet met hun beider moeder, dan komt hij altijd even bij oma. En zo verzeilde hij gisteren in onze badkamer. Op de weegschaal moest natuurlijk even gestaan worden, omdat dat leuk is vanwege het gepraat.

Maar toen ik vandaag zelf weer eens op de weegschaal ging staan riep het ding, dat ik 59 kilo was aangekomen! “You gained fifty-nine kilograms. Goodbye!”. Want hij is ook nog eens heel beleefd, onze weegschaal. Kom, ik moest maar weer eens aan de lijn……..