Heb je dat wel eens bij de hand gehad? Dat iemand exact hetzelfde aan had als jij? Ik had het laatst met een shirtje waarvan ik dacht dat het best wel een apart motiefje had, maar ja, dan had ik het maar via Versace moeten aanschaffen.

Er kwam mij een mevrouw tegemoet in de Hoofdstraat en ik moet zeggen: het stond haar goed. Leuk mens ook dus dan denk je al gauw:”Nou, als het er bij mij ook zo uitziet mag ik niet mopperen!”. Ze zag mij niet dus was er ook geen reactie verder.

Mijn zus is wel eens op een feest geweest waarvoor ze een hele dure jurk had gekocht. Voor, toen nog, ettelijke honderden guldens. Bij binnenkomst op het feest zag ze meteen een vrouw in precies dezelfde outfit.( Mijn zus ziet zoiets onmiddellijk, ik zou daar een hele avond over doen). Dan voel je je toch anders dan bij een shirtje in de Hoofdstraat. En dan moet je ook zorgen de hele avond lang een beetje uit elkaars buurt te blijven.

Dat vond ze te lastig en daar had ze ook helemaal geen zin in dus stapte ze op die vrouw af en zei:”Mevrouw, wat hebben wíj een goede smaak, hè?”. Er werd door de omstanders en gelukkig ook door die mevrouw smakelijk gelachen en het werd een leuk feest.

Een dure jurk hóeft dus helemaal niet. Toch een mooie gedachte nu de jurken weer zo in de mode zijn……..

De regen klettert op mijn dakraam en ik denk met erg veel mededogen aan de kampeerders en andere vakantiegangers die in onze contreien energie aan het verzamelen zijn voor weer een hele tijd werken en/of schoolgaan. En dan kijk ik naar de vakantiekaarten, die wij van vrienden en familie hebben ontvangen. Ik las gisteren in de krant, dat de post weer minder ansichtkaarten heeft bezorgd dan vorig jaar in dezelfde periode.

Dat is aan het teruglopen. In mijn geval weet ik wel hoe dat komt. Wij houden gedurende het jaar ’n paar keer vakanties van ’n week en pas op de vierde dag van ons verblijf denk ik eens ’n keer:”Moeten we nog iemand een kaartje sturen?”. Maar dan ben je in de meeste gevallen voor de arrival van het kaartje alweer thuis en hebt iedereen al gesproken en dan kunnen ze je niet eens bedanken voor het feit, dat je zo attent bent geweest, want ze weten nog van niks. En later hoor je er niet meer over. Dus sturen we maar geen kaarten.

Dom, want zelf vind ik het hartstikke leuk om ze te krijgen. Ik bedenk dan, dat iemand ver weg, ergens in the middle of nowhere, aan je denkt, op een muurtje gaat zitten of aan een terrastafeltje of in een klein tentje of zo, je adres bij zich heeft en je een kaart gaat schrijven. Dat ís toch ook hartstikke leuk?

Wat doe ik? Ik zet wat foto’s op de computer, zodat ze kunnen zien waar we geweest zijn en dat we er weer zijn. En het is echt niet uit zuinigheid of zo, want ik gun iedereen een kaartje eigenlijk en een mooie postzegel ook, maar het zal wel gemakzucht zijn. Dubbele moraal, omdat ik ze zelf wel wil. Ik weet ook van mensen die kaartjes sturen uit verweggistan om te laten zien: “Kijk óns eens!”. Dan zeggen we: “Zo, zo” of iets van gelijke strekking.

Maar ik bewaar ze allemaal, hoor, die kaarten. In een doos. Dan héb ik ze nog voor als kaarten sturen helemaal uit de mode is. De kaarten van Mallorca, uit Griekenland, Turkije, Bretagne, Schotland, de Vogezen, Noorwegen, Israel (hé, Israel…), New York, Thailand, Roemenië, de Ardèche, Zwitserland, Drenthe……..

We zagen gisteren op de Engelse televisie een programma over honden, “Dogworld” of zoiets. Daarin lieten ze zien hoe gedetineerden ingeschakeld werden bij het opleiden van geleidehonden.

Iemand kreeg een hond toegewezen en daar moest hij dan voor zorgen. Het uitlaten was vanzelf een pietsie beperkt, maar in het weekend werden de honden opgehaald door vrijwilligers, die ze even lekker lieten rennen. De mensen zelf kregen instructie van een professionele hondentrainster over wat ze de hond allemaal moesten leren tijdens hun eigen detentie. Het beest moest mee bij alles wat ze deden: van douchen tot hun werk in de wasserij van de gevangenis bijvoorbeeld.

Het was mooi om te zien hoe er een band ontstond tussen de hond en zo’n toch wat crimineel ogend type. Je zit tenslotte niet voor niks vast en het waren steeds mannen, die zich voor meer dan een jaar aan de betreffende hond moesten kunnen wijden. Geen kruimeldiefjes dus. Als ze de hond daarna weer moesten afstaan, omdat de opleiding voltooid was en de hond aan het werk moest voor een hopelijk niet criminele blinde, was er veel verdriet, tranen met tuiten bij die kerels.

Wie dit project bedacht heeft lijkt me een slimme vogel: iemand is 24 uur per dag beschikbaar, leert zorg te hebben voor een van hem afhankelijk individu met wie hij niet in discussie hoeft, die hem aanvaardt en respecteert als persoon, ondanks zijn kerfstok, en liefde kan geven en ontvangen.

En dan het financiële aspect, want zoals wij altijd gehoord hebben van de blindengeleidehondenscholen kost de opleiding van een geleidehond € 10.000,-. Dus tel uit je winst. Met meerderen op één cel wil toch al niet lukken hier en het scheelt vast ook een heleboel psychologen. Kunnen die weer wat anders gaan doen, verknipten genoeg. Maar dan moeten ze dat reclamespotje met die geleidehond, die in de bus een portemonnee jat, er wel even uithalen natuurlijk……..

Zie je, het bestaat echt, dit station Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch. In het stationsgebouw zit een glaskunstenaar met een gallery. Toerisme alom, maar ik moest toch wel even ’n foto maken natuurlijk……

Croeso betekent welkom in het Welsh. En dat voel je je ook. Het was een mooie vakantie. ’n Behoorlijk eind rijden, dat wel dus we hebben afgesproken om de volgende keer (want we willen wel terug!) naar Manchester te vliegen, dáár een auto te huren in plaats van hier, want dan is het maar een uurtje of zo. Maar dat weet je van tevoren allemaal niet dus dan cross je heel Engeland door, ook mooi, hoor, voordat je in Caergybi, dat voor de rest van de wereld Holyhead heet, bent.

Het huis was schitterend. Een prachtig uitzicht op de Ierse zee, heerlijk veel ruimte erin en erom en alles aanwezig wat een mens maar nodig kan hebben. Geen vaatwasser. We hebben weer eens ouderwets afgewassen en afgedroogd en wat is dat toch mooi. In de vakantie.

De beheerders zijn aardige mensen met gezellige hondjes van een voor de kleinkinderen prettig formaat, die elke dag wel even kwamen buurten. Paarden waren er ook, maar die stonden erg groot te wezen achter schrikdraad en daar konden ze naar kijken.

We hebben enorm geboft met het weer: veel zon, lekkere temperatuur dus goed barbecue-, vuurtoren-, kastelen-, kerken-, speel- en voetbalweer. En Tescosupermarktweer, want we moesten ook eten natuurlijk.

Alle leeftijden hebben zich uitstekend vermaakt. En ik ben weer een beetje beter geworden in de sudoku’s ook. Wales is echt prachtig. Die taal is niet niet te volgen, maar de Welshe soaps worden ondertiteld in het Engels, zagen we. Als je door een dorp langs een bejaardenoord rijdt staat er een bordje dat je moet oppassen voor “elderly people” met daaronder in het Welsh “hedoed”, dat hetzelfde betekent. Ik vraag dus nu aan mijn man:”Zeg, hedoed, wil je nog koffie?”.Je moet toch iets meenemen van je vakantie?

We hadden trouwens bijna terug naar huis moeten roeien! Stenaline had troubles met de motoren van de draagvleugelboot. Er was ’n vertraging van uren en dat was voor veel mensen met kleine kinderen wel vervelend. Er waren er nogal wat ontregeld. Waar mensen gehoopt hadden dat de kindjes in slaap zouden sukkelen als ze op een bank werden neergelegd, bleken vooral de kleuters en peuters door het lange oponthoud over een enorme bonk energie te beschikken. Het zal dagen duren voordat de bedtijden weer zijn wat ze waren. We vertrokken pas om half tien uit Harwich op drie van de vier motoren en waren om half drie ’s nachts in Hoek van Holland. Maar kom, dat is avontuur, daar zeuren we niet over……!

Het wordt tijd dat we vertrekken. Alles is ingepakt, staat klaar en de ballorigheid slaat toe. Mijn zoon laat zijn navigatiesysteem Fries praten. Ik wist niet eens dat dat kon. “Jim bint te plak”, zegt ’t ding en dat is helemaal niet zo. Dat is nog láng niet zo! Wales is heel erg ver weg en als alles meezit zijn we morgenmiddag om ’n uur of drie, vier pas “te plak”.

We hebben de huisbazin gebeld en die zei, dat het daar lovely weather was en dat ze ons morgen te plak de sleutel zal overhandigen van het huis dat voor een week het onze zal zijn.

Niet ver van waar we naar toe gaan ligt een dorp, dat in het Welsh “Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch” heet, hetgeen zoveel betekent als: “Sint Maria’s kerk in de holte van de witte hazelaar bij de snelle maalstroom en de kerk van Sint-Tysilio bij de rode grot”.

Nou, geef mij maar Fries…….tot later!

Mijn man had vandaag een leuk klusje en ik mocht mee voor de handig-en gezelligheid. Een projectgroep is namelijk bezig om de infrastructuur in en rond alle Nederlandse NS-stations “in beeld” te brengen voor blinde en slechtziende reizigers, die dan via internet én op het desbetreffende station via hun mobieltje informatie kunnen opvragen over hoe zo’n stek in elkaar zit. Waar bijvoorbeeld de taxistandplaatsen zijn, het busstation, hoe de geleidelijnen lopen, als die er überhaupt zijn, hoeveel perrons er zijn , hoe ze genummerd zijn, wat voor obstakels er te verwachten zijn, mensen en fietsen in wisselende hoeveelheden niet meegerekend, en dat dan berekend van buiten naar binnen en omgekeerd.

Mijn echtvriend mocht die informatie aan den lijve gaan testen in Deventer, een station waar hij nog nooit was geweest. Dat kwam mooi uit, want dan ben je een prima proefkonijn. Hij moest wel weer wennen, want vroeger voor zijn werk een fervent treinreiziger, is hij tegenwoordig met een gepensioneerde ziende vrouw en een voor de deur staand automobiel knap verwend. Wie niet, zou ik willen zeggen.

Ik mocht mij er uiteraard van de twee druk schrijvende onderzoekers niet mee bemoeien en dat was nog lastig genoeg. Ten eerste omdat de mobiliteit van blinden en slechtzienden geen onbekende materie voor mij is en ook omdat die van mijn privéblinde geen geheimen heeft. Wij samen regelen e.e.a. al jaren met onopvallende kuchjes, vingerknipjes, armdrukjes, korte mededelingen zoals: stoep, links, rechts, óp,áf. Dat laatste klinkt honds, maar ik zeg het heus heel lief, hoor!

Nu was hij aan de heidenen overgeleverd, maar ondanks het onbekende terrein ging het heel goed. Ik liep mee en werd me zo weer eens bewust van wat mensen, die zich elke dag in zo’n omgeving moeten verplaatsen zonder gezichtsvermogen, allemaal aan “obstakels” tegenkomen. Want zo werden ze door de in het mobieltje verstopte wegwijzer genoemd: obstakels. En wat dat dan zijn: kaartjes- en frisdrankautomaten, bagagekluizen, bloemenstallen, reclameborden, etende mensen op banken en terrassen, opstapjes, afstapjes en vooral pilaren. In de stationshal van Deventer zijn er daar veel van. En op de perrons zijn ze nog eens van ijzer ook en gemeen vierkant.

Het eindpunt van de tocht was de stationsrestauratie waar de evaluatie plaatsvond. Beide partijen waren tevreden en hadden er iets aan gehad. De koude cola was trouwens ook zeer welkom. We namen afscheid, want we hoefden niet met de trein mee, vanwege ons Fordje dat buiten stond. We verwijderden ons op de ons bekende snelle wijze: hand op de schouder, links, trap af, gang, zoefdeur door, langs de bussen, auto in en vroemmm! Training van 45 jaar samen in de mobiliteit. Dat we gezegend zijn, vergeleken bij vele anderen, dat is zeker en daar zijn we ons zeer van bewust……

Aanstaande zaterdag gaan we weer eens voor een weekje naar Engeland. Om precies te zijn: naar Wales. We hebben een huis gehuurd op het uiterste puntje van Anglesey iets buiten Holyhead. Grenzend aan een vogelreservaat en met uitzicht op de Ierse Zee. Je huurt zo’n huis vanaf een plaatje dus even kijken of dat allemaal klopt kun je niet, maar we hebben goede ervaringen met de organisatie die voor de huizen zorgt dus het lijkt me op voorhand geweldig. We hebben een vuurtoren als buurman.

Vanuit Holyhead vertrekt ook een veerboot naar Dublin dus wie weet verzeilen we daar ook nog ’n dagje.

We gaan met z’n zessen en er gaat een stel jongetjes mee voor wie ’n vliegtuig al niks nieuws meer is dus zal de overtocht per boot wel mooi zijn. We hebben een grote auto gehuurd waar we met z’n allen in kunnen en niet achter elkaar aan hoeven te rijden. Dat is gezelliger en we kunnen elkaar niet kwijtraken. Het is namelijk nog een knap eind van Harwich dwars door Engeland naar Wales. Maar we vertrekken al om voor half acht uit Hoek van Holland en zijn om een uur of 11 in Engeland, waar het dan 10 uur is. Dat hebben die Engelsen mooi geregeld. Dan hebben we de rest van de dag mooi de tijd, we kunnen toch pas aan het eind van de middag in het huis terecht. We gaan ook uitkijken naar kastelen, die hebben ze daar voldoende en de jongens zijn wel van de ridders, harnassen en zwaarden. Dat komt helemaal goed.

Nou, voorlopig gaat deze vrouw maar eens ’n koffer klaarzetten, waar ze gedurende de week van alles in kan mikken, dat beslist niet vergeten mag worden. Met deze warmte kun je je trage en verweekte hersenen minder vertrouwen.

Al lijkt het nu niet nodig, ik zal toch ook maar ’n beetje rekening houden met regen. Het weer in Wales is misschien ook wat minder te vertrouwen, hoewel de weerkaart er wel aardig uitziet. We houden via de satellietschotel de weermannen en weervrouwen aller landen nauwlettend in de gaten. Die programma’s zien er trouwens overal hetzelfde uit. Wolkjes, bliksemschichten, regendruppels en veel zon, een gebarend persoon, die constant de weerkaart in beeld in de weg staat en heen en weer staat te huppen. Maar ja, we merken het wel weer, het weer, al regent het cats and dogs, ik heb er zin in……!

Tenniswedstrijden vind ik leuk om te zien en soms zijn ze knap spannend. Maar toch zou ik graag willen, dat de wereldtennisbond een regeltje verzon om een eind te maken aan dat gekreun tijdens een wedstrijd. Ik erger me zo aan de dierlijke geluiden die veel spelers maken bij het op – of terugslaan van de bal. Een tennisbal, al zou je anders vermoeden. Hoe leuk ik het ook voor mijn blinde echtgenoot vind, dat hij zich een beetje aardig kan inleven in een match op die manier.

Vorige week zag ik een Azatisch speelstertje, ’n Chinese dacht ik, die zonder hoorbaar stemgeluid fantastisch partij gaf. Het zal dus ook wel in de genen zitten, dat gekreun, of in het ras of de landsaard. In ieder geval klonk het heel beschaafd alleen maar dat “tak-tak” van de bal en dan de kakstem van de referee erbij, keurig! Dan bewaren ze die andere geluiden toch gewoon voor emotionelere momenten? Zonder publiek?

Dat languit gaan liggen in dat smerige rooie gravel, als ze gewonnen hebben, vind ik dan wel weer een aardig gezicht. Hoewel ik dan ook wel weer denk: zeg, denk je ook even aan je moeder of je vrouw, die dat allemaal weer moet wassen? En grasvlekken gaan er ook al zo moeilijk uit……..

Laat ik beginnen met te zeggen, dat ik niks met cijfers heb. Ik kan aardig rekenen, vooral ten aanzien van mijn portemonnee, maar dat is toch op een ander niveau dan waarop bijvoorbeeld mijn vader zich bewoog, die accountant was. Daar heb ik dus niets van meegekregen. Belastingaangiftes, om maar iets te noemen, zijn niet aan mij besteed en daar heb ik mijn mensen voor. Overigens wel zeer naaste familie, de cijfergenen hebben gewoon een generatie overgeslagen.

Daarom verbaast het mij zo, dat ik helemaal gek ben van een soort cijferpuzzel, die je vandaag de dag overal tegenkomt: de Sudoku. Ze staan dagelijks in elke krant, die puzzeltjes, in weekbladen, in de tv -gids, in reclameblaadjes. De vorm is natuurlijk ook lekker qua bladvulling. En ik neem zelfs de moeite om een schaar te pakken en ze er uit te knippen. Dan ben je toch behoorlijk bezeten, waar of niet?

Het probleem is wel, dat ik er nog niet zo bedreven in ben. Er gaat er wel eens een goed, hoor, en dan ben ik zeer tevreden, maar hoe ik dan tot dat resultaat gekomen ben, daar heb ik geen idee meer van. Er zit natuurlijk een systeem in, dat weet ik zeker, maar steeds als ik denk, dat ik op de goede weg ben blijken er ineens cijfers verkeerd ingevuld en heb ik dus iets fout gedaan. Een systeem om na te gaan wáár ik dan de mist ben ingegaan heb ik nog niet kunnen ontdekken.

Ik krijg dan toch behoorlijk de pest in en zet woest een kruis door de hele puzzel en ga iets nuttigs doen, maar dat schiet systematisch gezien dus niet op. Maar het intrigeert me steeds weer! Dat is toch gèk voor iemand die niks met cijfers heeft…..?