…..vind ik meestal niet om over naar huis te schrijven, maar soms is iets echt leuk. Zoals zondag, toen Klarenbeek moest voetballen tegen Beekbergen, clubs uit onze regio dus, en de bezoekers ’s morgens bij het Beekbergse veld vlaggetjes van hun eigen kleur hadden opgehangen met een bord erbij waarop stond dat ze even punten kwamen binnenhalen.

Bij het ontdekken van deze mededeling trokken de Beekbergers hun dorp in op zoek naar balen hooi (waarschijnlijk ruim aanwezig) onder het motto “Dat is balen, hier valt niks te halen!” De kleedkamer van de tegenstander lag dus vol hooi.

Er is om de diverse acties vrolijk gelachen door beide partijen, gezellig, gezellig! Alleen de wedstrijd was wat minder spectaculair, want het bleef 0-0. Ik lig daar niet wakker van, maar die jongens zo tegen het einde van de competitie waarschijnlijk wel. Daar moeten ze nog wat op verzinnen…..

‘k Las in de krant in de column van Marjan Berk, die 85 is, dat ze, wegens ’n door een val veroorzaakte lichte ‘wankelheid’, tegenwoordig een stok nodig heeft. Die stok heeft vele voordelen, zegt ze. Bij het verlaten van bijvoorbeeld het openbaar vervoer staan er hulptroepen klaar om haar letterlijk de helpende hand te bieden, haar bagage over te nemen en dat vindt ze best aardig van die mensen. Ze denkt dat er toch al meer aandacht is voor de grijzende mens op leeftijd. En dat is niet verkeerd, want in 2020 zijn er 4 miljoen van. Dat je er maar vast aan went.

Ik lees Marjan Berk graag, want het is een nog zeer actieve tante, die met humor beschrijft wat een alleenwonende oude grootmoeder allemaal tegenkomt in haar dagelijks bestaan. Ze heeft altijd al een scherpe humorvolle geest gehad én heeft natuurlijk het ongelooflijke geluk, dat ze die nog altijd heeft. Ze schrijft wel eens over ‘vergeetdingetjes’of zo, maar dat mag ook uiteraard als je alleen woont en oud bent.

Maar over die stok. Zoals je weet is mijn kloris verstoken van gezichtsvermogen. Hij hééft een zogeheten blindenstok, die hij ‘blindenpaal’ noemt, maar gebruikt die zelden. Dat komt doordat hij meestal gezellige ‘levende’ begeleiding heeft bij z’n tripjes. Die haakt bij ‘m in en zo’n stok zou dan alleen maar in de weg zitten. Maar op vliegvelden, stations en vooral op beurzen is de stok van onschatbare waarde. Als vroeger de jongens met ‘m naar een auto-,computer- of andersoortige technische beurs gingen zeiden ze altijd: “Pa, heb je je stok bij je?” Want de menigte week uiteen zodra men hem zag aankomen met z’n wit-met-rode-bandjes-decoratie. Daar hadden ze veel plezier van met z’n allen.

Toen we naar Australië gingen een paar jaar geleden was zijn speciaal voor de gelegenheid nieuw aangeschafte stok ook een toverstokje. Die wel áltijd door de scanner moest, want stel je toch eens voor, dat ie d’r drugs in vervoerde! Je valt wel op als blinde, maar de hulpvaardigheid van personeel en passagiers stijgt enorm. Ook daar hebben we er dus veel plezier van gehad. In het dagelijkse leven hebben we ter ondersteuning (nog) geen stok nodig, want we stutten mekaar wel, ha, ha!

Maar ja, stok-oud…..dat woord bestaat natuurlijk niet voor niks…..!

Nu het dan toch lente schijnt te worden, vliegen de folders met reclame voor kleding, waarin het zo nu en dan nog best bibberen is, plantjes voor wie dat vooral ’s nachts ook geldt én tuinmeubilair, waarvoor je soms in een landhuis moet gaan wonen om het kwijt te kunnen, je weer om de oren. Leuk om dat allemaal te bekijken, hoor, daar niet van. Je krijgt er best een lentegevoel van.

Maar tussen al die loungesets en dure kussens kwam ik rotan stoeltjes tegen. Die had ik op mijn kamer toen ik nog bij mijn moeder thuis was. Geen gesjouw als je ze eens anders wilde neerzetten, gewoon handig meubilair. Ik had er een rotan tafeltje bij ook. Toen kloris en ik gingen trouwen gingen ze mee naar onze niet zo grote gehuurde kamer met keukentje boven een kaaswinkel. Prima zitplaatsen en je zette die stoeltjes in de winter makkelijk rondom ons potkacheltje. Dit is nostalgie van de bovenste plank, hoor!

En nu zag ik ze weer, precies dezelfde als zestig jaar geleden. Zelfs net zo’n tafeltje. Niet dat we ze weer kopen, hoor, zover gaan mijn nostalgische gevoelens nou ook weer niet. We hebben wel vier handige kunststof Hartman stapelstoeltjes gekocht om buiten te loungen en we te weinig zitplaatsen hebben als de hele familie d’r is. Tijden en stijlen veranderen, maar komen dus kennelijk ook weer terug. Leuk!

En ja, we zijn ook gezwicht voor wat plantjes, want wat kleur in de tuin is van alle tijden, ook al is het nog maar nét lente…..

In onze krant staat elke dag een rubriekje dat “Lezers helpen lezers” heet. Daarin bieden mensen van alles aan, al dan niet ‘gratis af te halen’. Of ze vragen of iemand ze aan een onderdeel kan helpen om iets ouds te repareren, waarvan niks meer in de handel is. Soms willen ze iets kwijt dat ze niet meer nodig hebben, ook voor niets of ‘te ruil’ voor een bloemetje of flesje wijn. Een soort marktplaatsje eigenlijk. Ik vind het altijd wel leuk om te lezen.

Maar gisteren stond er iets in, dat ik nogal griezelig vond. Een mevrouw schreef:” Voor Pasen ben ik op zoek naar lange (vierkantige) nagels/spijkers, zoals die waarmee de Romeinen vroeger mensen voor straf aan een kruis sloegen. Wie kan me er aan helpen of weet een adres waar ik er naar zou kunnen informeren?” En dan haar e-mailadres erbij.

Nou waren wij zelf van plan om op 1e Paasdag een gezellige paasbrunch met de familie te houden, maar ik maak me nu toch ernstige zorgen over de plannen van deze mevrouw met de Paas…..!

Voor de eerste keer in ons jarenlange samenzijn hebben mijn kloris en ik op verschillende lijsten gestemd gisteren. Hij op 5 en ik op 6. ’t Scheelt maar één nummertje, maar toch….. Wij mogen altijd met z’n tweeën het kieshokje in vanwege het feit, dat hij als ie ’t zelf zou doen, dat rooie rondje invullen, misschien wel op mijn keuze, in dit geval dus op de lijst d’r vlak naast, zou uitkomen en dat kan natuurlijk niet. Ik ben een heel eerlijk persoon dus maak ik voor hem altijd zijn gewenste kandidaat blij. Altijd van dezelfde partij, want hij is een trouwe ziel. Hij zegt, dat je je voetbalclub ook niet moet laten zakken als het tijdelijk eens wat slechter gaat. Ze moeten van hem natuurlijk wél allemaal hun best blijven doen.

Daar ben ik het in principe wel mee eens, maar dat trouwezielgevoel was bij mij even een straatje om. Dat komt ook doordat het deze keer gemeenteraadsverkiezingen waren. Dat is toch iets dat je directer aangaat. Ik vind toch al dat die ‘landelijke’ jongens en meisjes zich daar eens wat minder mee zouden moeten bemoeien. We zijn hier al platte-landelijk genoeg. Daarom heb ik “lokaal” gestemd en niet op een partij, die in Den Haag nogal veel partijbelangen heeft. Simpel gedacht waarschijnlijk, maar als er landelijk gestemd moet worden zie ik wel weer.

Ik heb me die sleepwet even moeten laten uitleggen, maar daar zijn we uiteraard tegen. Geen discussie over, na wat ik gehoord heb. Het schijnt dat er in deze regio, volgens de krant dan, veel voorstemmers waren. Democratisch land, dus dat mag. Maar wij waren eensgezind tegen. Toch nog iets gezamenlijks, hè? Voel ik me niet zó ontrouw…..

Een feit is dat Apeldoorn, ondanks dat het een gemeente van formaat is, tot ‘landelijk gebied’ kan worden gerekend. Veel bos, hei, akkers en weiden. Er wonen ook veel paardenbezitters hier. Als je wandelt of fietst kom je nogal eens ruiters tegen. Over het algemeen vriendelijke mensen die, al zijn ze hoog gezeten, ook groeten bij het passeren.

Die ruiters zitten dus op paarden. Die beesten krijgen te eten van hun liefhebbende eigenaars, hun darmstelsel werkt naar behoren en ze hebben geen vaste ontlastingstijden. Dus tillen ze onder het lopen hun staart op en werken hun mest naar buiten zoals het ze uitkomt. In een natuurgebied is dat vaak niet zo’n bezwaar omdat de ruiters niet over een weg rijden, maar in een berm of zo.

Rijden ze echter langs een provinciale weg, dan gebeurt dat over het fietspad, waar paardloze mensen ook gebruik van maken. Laat hun dier daar de natuur zijn werk doen dan kan dat vervelend zijn voor de rest van de voorbijgangers. Er stond dus vanmorgen een artikeltje in de krant over een meneer, die meldde, dat hij elke dag voor zijn plezier voor zo’n 20 kilometer zijn stalen ros bestijgt en dat ongemak tijdens een rit van Apeldoorn naar Vaassen maar liefst 13 keer was tegengekomen. Of dat élke dag was, tja, dat stond er niet bij. Maar hij vond, dat de gemeente daar wat aan moest doen. Voor hondenpoep bestaan er regels, waarom dan niet voor paardenvijgen?

Mijn huisgenoten zeiden: “Dan moet je niet in een landelijk gebied gaan wonen als je je daar aan stoort.” Dat vind ik wat te makkelijk gezegd. Een uitwerpsel van een paard zie je bepaald niet over het hoofd. Daar kan dat dier niks aan doen, het is nou eenmaal groot. Maar met veel ruiters, ook van verhuurbedrijven in de buurt, kan het best lastig zijn. Ze zijn vandaag de dag ook nog es bevroren. “Gevaarlijk!”zegt de klager.

Hij heeft het ’t eerst gemeld aan een gemeenteraadslid, dat het bij B&W heeft neergelegd. ‘Onderste-la-werk’ wordt dat, denk ik. Ze hebben wel wat anders aan hun hoofd met de verkiezingen in zicht. Maar meneer heeft ook de regering aangeschreven en om een wettelijke regeling gevraagd qua paardenpoep.

Ik herinner me vanuit Amsterdam de zware Belgische brouwerijpaarden, meestal met z’n tweeën tegelijk voor de bierwagen. Nou, die konden er ook wat van! Dampend en wel lag er het een en ander, als die langs waren geweest. En vroeger stuurden mensen hun kinderen ook met een kruiwagen op pad om vijgen te gaan verzamelen voor gratis mest op de tuin. Dat was op het platteland dan, hè, in Amsterdam zal het wel voor de gemeentereiniging zijn geweest.

Volgens mij dient paardenmest ook voor het kweken van champignons, toch? Denk je eigenlijk niet over na, zoals je over zoveel voedsel beter maar niet teveel na kunt denken, heb ik wel eens het idee. Het is natuurlijk goed, dat er mensen zijn, die er wél over nadenken, maar soms…..Vroeger was alles beslist niet beter, maar wel minder gecompliceerd. Je zult er maar last van hebben: paardenvijgen…..

Er zijn mensen die voor een televisieprogramma hun huis verlaten en dat dan laten ‘restylen’ zonder daar zelf bij betrokken te zijn. Hup, hun hele eigen zooi d’r uit en dan gaan de mensen die er zogeheten verstand van hebben en dus weten wat er allemaal ‘van deze tijd’ is, eens even lekker aan de gang. Gisteren zag ik zo’n programma. Stylisten, tuinmannen, want je tuin moet ook, geven commentaar bij alles wat er niet klopt en beslist anders moet.

Ik zou er niet aan moeten dénken, dat zoiets bij ons gebeurt. Terwijl ik weet,( en ik niet alleen!) wat ik best anders zou willen aan ons huis. Maar dan kopen we een nieuw vloerkleedje en is alles weer okay. We hebben zelfs voor in de keuken een nieuw lopertje gekocht, waar ‘kitchen’ op staat. Ligt voor het aanrecht langs. Ik hou eigenlijk niet zo van dingen waar letters op staan, meubels, t-shirts, tassen en zo, maar dit was een mooi ding om wat beschadigingen aan het parket te bedekken tot dat hersteld wordt. Zijn we goed in: iets aan het oog onttrekken. En zeg nou zelf, we zijn een dagje ouder en zo weet je altijd waar je bent, al heeft kloris daar dan weer niks aan.

Er was laatst een vrouw die, in een programma op de televisie, haar huis had laten opknappen om het te kunnen verkopen, geloof ik, want het zag er niet uit. Toen ze haar het resultaat van de opknapbeurt lieten zien, toonde ze zich zeer ontevreden en kraakte het helemaal af, las ik. Later zag ik in de krant, dat iedereen haar een ontevreden en ondankbaar creatuur vond en dat was natuurlijk ook zo, maar zo’n reactie was uiteraard wel mooie televisie! Ik had het graag willen zien!

Maar laat ons maar lekker in ons eigen tempo zo nu en dan eens iets veranderen of (laten) opknappen en ons tuintje is ook best tevreden met ons en de vogeltjes ook. Home is where the heart is…..

Omdat hij niet wil dat onze zoon elke keer de klos is als hij of wij ergens heen gebracht moet(en) worden, nu ik zelf geen auto meer rijd, heeft mijn kloris een PlusOV-pas aangevraagd bij de gemeente. Die is hem probleemloos toegewezen en hij mag zelfs een sociaal begeleider meenemen op zijn tripjes. Dat ik vaak die SB zal zijn is logisch en een aardige bijkomstigheid. Maar dat kan natuurlijk ook iemand anders zijn. Het is ruimhartig geregeld in Apeldoorn, vinden wij. Je moet er wel even blind voor zijn, maar daar is de pashouder inmiddels wel aan gewend. De financiën worden automatisch afgerekend via een machtiging. Geen gedoe met geld in de bus. En kloris kan in principe ook alleen op pad als het zo uitkomt. Dan helpt de chauffeur hem van deur tot deur.

Deze week maakten we voor het eerst gebruik van deze regionale taxi. We moesten naar Vaassen, dat binnen de afgesproken kilometerafstand ligt. Je moet (uiteraard, vind ik) klaarstaan als de chauffeur komt voorrijden. Hij belt je van tevoren dat ie er binnen drie minuten is. Ruim voldoende tijd om je jas aan te trekken. Er kunnen 6 tot 8 mensen in zo’n busje dus je moet er op rekenen dat er meer mensen opgehaald moeten worden of weggebracht als ze er al in zitten. Het moet natuurlijk zo efficiënt mogelijk. Het moment van voorrijden kan een kwartier vóór de afgesproken tijd zijn of een kwartier daarna, maar bij ons was ie precies op tijd. Meer dan een halfuur tijdsverschil op je afspraak wordt het nooit. Ziekenhuisafspraken zullen zelfs nog zorgvuldiger zijn, denk ik.

Hij moest eerst nog iemand ophalen bij het zwembad van Groot Schuylenburg, een instelling waar mensen wonen met een verstandelijke beperking. Er stapte een vrouwtje in dat vertelde dat ze heerlijk “vrij” had gezwommen, want de les ging niet door. Ze woonde in een instelling in Vaassen omdat ze al ‘zelfstandig’ was en vervolgens noemde ze álle paviljoens waar ze in Apeldoorn had gewoond op Groot Schuylenburg. Allemaal mooie bomennamen, die paviljoens. Maar je leert er dus “zelfstandig” worden en daar was ze duidelijk trots op. Het was leuk praten met haar. Zij deed dat op luide toon! Zij werd het eerst weggebracht, waarna wij bij ons klaverjasadres werden afgeleverd. Ideaal, hoor, en je beleeft nog es wat onderweg. De chauffeur zei, dat ’t voor hem niet altijd meeviel, maar hij deed het werk beroepsmatig al 16 jaar met veel plezier en had veel vaste klanten natuurlijk.

Wij werden om half één ’s nachts opgehaald en zeg nou zelf, dat is een mooie tijd voor klaverjassers en cryptogrammers. En je ligt op tijd in bed en de chauffeur ook, want we waren z’n laatste klanten. Hij wenste ons dan ook hartelijk en sociaal ‘welterusten’. Het is goed bevallen, dat busje…..

Van mijn vier kleinzonen zijn er twee, die professioneel de IT-kant op willen en daar qua opleiding al mee bezig zijn. De andere twee zijn niet minder geïnteresseerd, maar gaan misschien een andere richting uit. Onze oudste zoon heeft van zijn hobby zijn beroep gemaakt en heeft al jaren een IT-bedrijf. En ze hebben allemáál veel verstand van het wereldwijde IT-gebeuren, onze vier kinderen. Zijn of waren het dus allemaal wizzkids? Nou, nee, er zijn gradaties, denk ik. Maar wij als oude mensen profiteren dagelijks van al die kennis!

Vanmorgen belde mijn zus uit Australië. Had problemen met haar Whatsapp, waarmee ze altijd belt. Deed het niet meer en nu belde ze dus ‘duur’. Mijn zoon zat net samen met ons aan de koffie en kon haar direct adviseren wat ze moest doen. Was ze heel blij mee. We legden weer neer en vandaag mail ik haar wel weer.

We lazen in de krant dat ze die knul uit Oosterhout, die de belastingdienst en een bank had ‘platgelegd’ een wizzkid noemen. Volgens mijn zoon is hij wel een kid, maar dat wizz valt wel mee. Wat hij gedaan heeft schijnt heel eenvoudig te zijn. Okay, je moet er wat geld aan uitgeven, maar op de school waar hij voor netwerkbeheerder leert, zouden er meer zoiets kunnen, maar die doen het niet. De kid is er nog trots op ook. Volgens mijn zoon hoeft hij niet in te zitten over een baan, want de gemeente wil hem vast wel hebben, na zijn werkstraf in de groenvoorziening. Maar een wizzkid is hij niet. Te veel eer, zegt mijn zoon. En die geloof ik natuurlijk direct. Zolang hij mijn zusje helpt en ons bij de tijd houdt…..