De vluchtelingen die in Nederland ( en in ons geval in Apeldoorn) zijn gearriveerd zullen vandaag inmiddels gemerkt hebben hoe goed wij de boel hier voor elkaar hebben. Om twaalf uur vanmiddag loeiden, zoals altijd op de eerste maandag van de maand, overal de sirenes.

Ik vind dat zelf al een onrustig makend geluid, terwijl ik weet dat het gewoon testen is om te kijken of ze het nog doen als er écht iets aan de hand zou zijn, maar ik hoop wel dat ze de mensen even hebben uitgelegd waar dat geloei voor nodig is……

…..binnenkort wel afgeschaft misschien…..

…..positieve slechtziendheid…..!

Wij zijn morgen precies 15 jaar met pensioen. We doen d’r niks aan. Het bevalt ons nog steeds uitstekend en we hebben ook het idee, dat we precies op tijd zijn gestopt met het werk dat we deden. Er is inmiddels zoveel veranderd op onze werkplekken, dat we er niet meer hadden gepast. En eigenlijk hoort dat ook zo, denk ik.

Maar wat mij nou verbaast is die hele zwartepietendiscussie (mooi scrabblewoord, zeg!). De bevolking van het revalidatiecentrum voor blinde en slechtziende volwassenen, waar wij werkten,  was destijds al zeer gevarieerd van samenstelling. We hadden behalve Antillianen en Surinamers ook Bosniërs, Serviërs, Kroaten (het was in de thuislanden van die laatste groep zeer handicapbevorderend ), veel Afrikanen van diverse oorsprong, die ook op de vlucht waren voor oorlogen en allemaal hadden ze wat aan hun ogen in diverse gradaties.

Omdat ze druk waren met hun revalidatie en elkaar nodig hadden voor het leren van bijvoorbeeld braille en meteen maar even onze taal en de verwerking van de handicap,  was er eigenlijk weinig plaats voor politieke discussies. Die waren er wel natuurlijk en de situatie waarin veel van die mensen zaten was niet om over naar huis te schrijven, want dat hadden ze als vluchteling vaak niet eens meer.

Maar veel van de mensen waren ook nog eens niet blank. Die bijkomstigheid was volkomen onbelangrijk, vonden wij. Zo nu en dan zinspeelde een  rijksgenoot er wel eens op als hij iets moest doen dat hem niet beviel of een regeling duurde te lang of zo. Dan kwam het woord discriminatie wel eens om de hoek kijken. Maar Sinterklaas vierde hij vrolijk mee, hoor! Geen probleem. Toen.

Als geintje hebben wij toen Sinterklaas een keer zwart geschminkt en de Pieten wit gemaakt. Blanker dan blank, zal ik maar zeggen. Wij vonden als medewerkers dat toen wel leuk en ik zou eigenlijk niet meer weten uit wiens koker het idee voor die actie kwam. Jammer was wel, dat het grootste deel van de revalidanten niet veel mee kreeg van het effect. Let wel, dit was zeker 25 jaar terug! Dus zo origineel zijn die zwartepietenklagers niet en de VN is er wat ons traditionele Sinterklaasfeest betreft ook niet echt vlot bij. Dan vallen er wereldwijd nog heel wat tradities af te keuren. Wat échte discriminatie betreft kun je er uiteraard niet vroeg genoeg bij zijn…..

Mijn kloris maakte me er op attent. Naar aanleiding van mijn opmerking van eergisteren. Je hebt een Europeaan en is het een vrouw dan zou het een Europeaanse kunnen zijn. Eigenlijk is Europese gekker.  Wie legt het me even uit?

Anders heb ik De Stentor vals beschuldigd van raar taalgebruik…..

´k Dacht, dat alleen Cruijff zo praatte, maar onze Stentor heeft er ook last van. Nieuwe woorden verzinnen, die niet bestaan. Boven het artikel over Dafne Schippers, die gisteren op de honderd meter sprint zo geweldig tweede werd in Beijing, stond dat ze de enige ´Europeaanse´ was van al die snelle vrouwen.

In chocoladeletters boven een artikel en kennelijk niemand die het is opgevallen. Nou ja, wij weten gelukkig dat het een gewoon en leuk   Hollandees meisje is, dat verhipte hard kan lopen. Leuk, hoor…..!

Met al dat mooie weer wordt er uiteraard veel gefietst door de mensen en dat ziet er gezellig uit. Ouders met kinderen, die ook op een eigen fietsje zitten. Die kinderen zijn soms nog heel erg klein. Moeders, die soms ook nog een jonger kind  achterop of voorop hebben, rijden zenuwachtig instructies roepend naast een wiebelig kind, dat er nog weinig kaas van heeft gegeten en vaak vrolijk om zich heen kijkt.

Wij zagen van de week weer zo´n situatie van een fietsende moeder die met zo´n kleuter en haar fietsje een (voorrangs)weg moest oversteken. Ze kreeg van ons natuurlijk sowieso voorrang, want het ging allemaal niet zo gesmeerd, dat zag je zo, en de auto die zij voorrang hadden moeten verlenen stopte ook om ze de ruimte te geven dus het ging gelukkig wel goed, maar toch vond ik het heel eng.

Natuurlijk is het verstandig om een kind vertrouwd te maken met het drukke verkeer. Maar moet dat nou al als ze drie of vier zijn, want ouder was dat meisje nog niet. De fietsjes zijn beeldig, hoor, daar wil ik niks van zeggen en ze zijn hun geld vast waard. Dat zijn de kindertjes ook en is het al die stress dan waard?

Ik generaliseer bij het leven, dat weet ik ook wel, er zijn heel veel verantwoordelijke ouders en in mijn tijd hadden zulke kleine kinderen geen fiets, ze hadden als ze geluk hadden een autopedje. En het verkeer was trouwens niet te vergelijken met dat van nu.

Maar in die prachtige zomer, met al die heerlijk ontspannen mensen, heb ik verdorie nog nooit zóveel ´rijtuig´ veel te hard én door rood zien rijden! Voordat je dát bijvoorbeeld als klein fietsertje doorhebt, dat veel grote mensen met een rijbewijs dat doen…..

…..totdat…..

Er is een manier om wereldwijd beroemd te worden. Zorg dat je op ’n beetje gunstige plek staat om één of twee hijskranen om te kunnen zien vallen. Vergeet niet om de camera van je telefoon in de aanslag te hebben en zet het op een bloedstollend krijsen zodra de actie begint.

Zelfs op filmpjes, die andere mensen van de gebeurtenis hebben gemaakt, ben je te horen en dat is toch niet niks. Bovendien sta je de volgende dag met naam en toenaam in de krant, omdat journalisten naar je op zoek zijn gegaan.

Wat ik dan wel weer een taalkundige vondst vind, zoals ik hoorde, dat een omvallende hijskraan voortaan ‘krijskraan’ heet…..

…..destijds ook ’n filmpje van gemaakt…..

…..daar moet je oog voor hebben…..

Tijdens onze vakantie in Cornwall waren we in een tinmijn. Ooit in gebruik, maar nu een verlaten donkere, ruige omgeving, waar je niet echt vrolijk van wordt. De vrijwilligers die ons rondleidden vertelden over hoe het spul naar boven gehaald werd, maar ook over de mensonterende en gevaarlijke omstandigheden waaronder de mensen destijds moesten werken en dat maakte de verhalen interessant, ook sociaal gezien, maar wel extra dramatisch.

Dat er dan iemand is, die voor zo’n oud raampje een bloeiend plantje neerzet, vond ik eigenlijk wel mooi…..

Iedereen in mijn familie weet dat ik niet zoveel met Facebook heb. Ik zap wel eens langs familie en bekenden, die lang niet allemaal ‘ vrienden’  zijn in de ware zin van dat woord. Gewoon mensen die ik ken. Wat mij bijvoorbeeld enorm ergert aan Facebook zijn die ‘ duimen’. Duim omhoog, duim omlaag. Bij omhoog staat dan ” vind ik leuk”.

Terwijl mensen soms de meest dramatische dingen op hun pagina zetten! Als je ze dan wilt steunen door te laten blijken dat je met ze meeleeft moet je op dat duimpje omhoog klikken, terwijl je de inhoud van hun verhaal helemaal niet ‘ leuk’  vindt! Er soms zelfs van ondersteboven bent.

Iemand heeft een dierbare verloren, heeft een heel nare ervaring met een instantie, is bijna verdronken, de verkering is ineens uit en je weet niet waarom. Nou, dat is allemaal niet leuk. Mensen zetten dat dan op Facebook om hun verhaal kwijt te kunnen. Dat snap ik nog wel, hoewel ik daar niet voor zou voelen (al heb ik een weblog, dus waar heb ik ’t over, maar jullie weten ook niet alles van mij, hoor!). Meelevende reacties kunnen vaak wel helpen, natuurlijk. Maar toch: “vind ik leuk”  slaat nergens op.

Daar moet Facebook iets anders op verzinnen. Mooie foto’s, grappige linkjes en leuke gebeurtenissen mag je best leuk vinden, maar er passeert veel, dat de kwalificatie ‘ leuk’  niet verdient.

En die duimen…..heeft Nero die destijds niet verzonnen? Dramatisch toch…..?

Er is een nieuw zwemdiploma. Dus niet A, B of C, maar een….. “Superspetterdiploma”!
Dat is een bedenksel van de zwembond. De woordvoerder van die bond beweerde op de televisie, dat ouders van kinderen die op zwemles zijn, toch geen idee hebben voor welk diploma die kleuters bezig zijn. Ze kiezen gewoon voor het dichtstbijzijnde zwembad en zien het verder wel. Ik weet, dat dat niet zo is. Ja, misschien dat van dat zwembad wel, je rijdt je toch al het heen-en-weer met zo’n kind, maar A of B , nou, dat weten ze exact, want dat moet apart betaald.

Maar als je je zwemdiploma op latere leeftijd wilt halen, bedenk dan nog even of je dat wel wilt. Heel veel mensen, die daar vroeger gewoon niet aan toekwamen en nu ze ouder zijn toch wel graag zwemmen willen leren, (je zult toch maar met je rollator te water raken, nietwaar?) ontvangen na het afleggen van de vaardigheidstest een “ Superspetterdiploma”! Ik zou zeggen: leer zwemmen en weiger het diploma! Ben ik even blij, dat ik ze al heb, zeg! De diploma’s A en B dus. (Ik zou trouwens niet weten waar ze zijn!)

Ik had een ‘ zwem-oma’ , die zelf zwemmen leerde toen ze 47 was, maar die al haar kleinkinderen leerde zwemmen. En iedereen slaagde natuurlijk voor de diploma’s. Oma kreeg voor haar tachtigste verjaardag een zwemabonnement en zwom elke dag. Baantjes, en ze spetterde nooit…..

Onze buurvrouw vertelde dat ze naar de afscheidsmusical van haar kleindochter was geweest. Ook die verlaat haar basisschool. En….. drie keer raden hoe die musical heette? Inderdaad: ” Het dak eraf!”

Ik ben benieuwd of de scholen in Apeldoorn dit jaar wel een keuzemogelijkheid hebben gehad voor hun eindmusical. Of dat ze vanwege de zuinigheid allemaal hetzelfde scenario hadden.

Leuk, kunnen de achtste-groepers, al heb je helemaal niet bij elkaar op school gezeten, de hele vakantie de liedjes nog es zingen. Misschien wordt er een nog wel een hit, zeg…..!