Iets, dat ik helemaal vergeten was, daar werd ik op attent gemaakt, is dat mijn elswhere.org alweer 20 jaar bestaat. Op 23 september was dat. Ik had kennelijk wat anders te doen of aan mijn hoofd, zodat die datum even aan mij voorbij ging.
Ik blog ook zo mondjesmaat tegenwoordig, dat lezers er maar aan voorbij gaan. Dat was niet mijn plan natuurlijk dus zal ik eens wat actiever moeten worden. Mijn eer te na, dit stilleven.
Kom, ik zal eens een steen in de vijver gooien! Morgen zijn mijn kloris en zijn roosje zestig jaar getrouwd ! Ook weer ’n datum om te vergeten, ware het niet dat wij felicitaties kregen van onze Burgemeester, de Commissaris van de Koning in Gelderland én de Koning Himself en Hare Majesteit de Koningin. De brieven arriveerden in die volgorde. Kloris hangt de republikeinse gedachte aan, maar vond het allemaal toch zeer attent. De administratie van de burgerlijke stand is in orde, waar of niet?
Dat we het zelf zouden vergeten is natuurlijk niet waar. Alleen maken we er niet zo’n toestand van. Dit weekend zou natuurlijk geschikt zijn geweest om wat op touw te zetten met onze nazaten, maar het kwam verschillende van die ‘zaten’ niet zo goed uit. D’r zit er een in Letland bijvoorbeeld. Er staat iemand op een beurs en er moest verder nog gewerkt worden. Nou ja, het kwam niet uit. Volgend weekend wordt er gegeten in een berengezellig restaurant en dát vinden we erg leuk. Zestig jaar en ’n week, wat scheelt ‘t…..
Opa en oma zitten nog aardig goed in elkaar, hebben geen klachten daarover. Wat ouderdomsdingetjes, die iedereen van onze leeftijd wel eens tegenkomt. Niks bijzonders dus. Daar pas je je een beetje bij aan. Niet te veel, want dat hoeft nou ook weer niet. Als een van ons plotseling last heeft van zware oogleden, lachen we elkaar even uit en maken een gezellige kop thee of koffie. Met een mariakaakje. Nee, hoor. Gewoon van de Jumbo.
Van de week zeiden we nog tegen elkaar: het is vandaag hetzelfde weer als op onze trouwdag! Ons langetermijngeheugen werkt dus ook nog uitstekend! Maar dat de tijd vliegt : het klopt helemaal. Wen d’r maar aan…..
We hadden onze straat al zo lang achter elkaar gezien. Nou ja, we wonen hier natuurlijk ook al meer dan 36 jaar, maar gedurende de laatste jaren ga je alle pakketbezorgers zo’n beetje als familie zien en dat hoefde nou ook weer niet dus we zinden toch over een vakantieplan. En waar we op uit kwamen? Zweden !
Een behoorlijk end rijden, hoor! Er was een vakantiehuis geboekt in Värmland. Het stond in Säffle. Het huis was toevallig nog twee weken vrij. Wel bestemd voor 8 personen en er was gerekend op mensen met kinderen. Die hoefden zich niet te vervelen. Schommels, een zandbak, veel speelgoed, een hobbelpaard. Tekenspullen ook. Kom daar allemaal maar eens om in een gemiddeld vakantiehuis!
Nou hadden wij dat spul niet nodig, wij vermaken ons op een andere manier en die apparatuur brachten we zelf mee. En de techneut, die zorgt dat we daar helemaal in Zweden toch Studio Sport kunnen zien, hadden we bij ons. Maar wat een schitterende omgeving. En wat een prachtig huis, waaraan werkelijk niets ontbrak. Een vaatwasser, die we maar twee keer hebben gebruikt omdat we hem niet vol kregen en een handafwasje eenvoudiger was. Maar toch. Een wasmachine, een droger, voor als je een kinderwas moest doen. Geweldig en van dure merken, hoor.
Maar goed, we zijn natuurlijk meer buitenshuis geweest dan binnen. Ten eerste omdat we erg mooi weer hadden, terwijl dat thuis niet zo was. En droog is het tot de laatste dagen eigenlijk wel gebleven. Wel veel wind en warm was het toen niet meer. De korte broeken hadden niet mee gehoeven.
Je moet naar Zweden en zeker naar Värmland voor het natuurschoon. Het is hier overweldigend mooi. We lazen in het gastenboek dat de mensen hier veel herten en elanden langs het huis zagen lopen. Maar die berichten stamden uit 2019 of daaromtrent. Die hebben wij, als bezoekers in 2021 niet gezien. Wel in het bos en toen de mannen ’s avonds een keer de auto gingen opladen,(we rijden elektrisch, zoals veel mensen hier, men is zeer milieuvriendelijk in Zweden, dat merk je aan van alles) kwamen ze een grote eland tegen in de schemering. Heb ik natuurlijk weer gemist. Maar ze zijn d’r dus wel.
We zijn ook in Karlstad geweest en in Säffle, maar dat zijn steden met prachtige parken, veel bloemen, maar veel te beleven was er niet. We zijn natuurlijk ook laat in het seizoen. Het was hier al allemaal “back to school”, die voor een deel ook al waren begonnen. Opvallend is, dat de kinderen veel buiten spelen op de speelplaats. Klimrekken overal, die kinders bewegen wel!
We waren ook bij Ikea! Ik wilde wel eens zien hoe die er daar uitziet. Saai! Alles is grijs, wit of zwart. Ik heb één rooie bank gezien. En nergens ‘frutsels’. Als ik hier bij Ikea ben geweest kom ik altijd wel thuis met een paar gezellige mokken, die ik helemaal niet nodig heb, of een kleurig gietertje, een leuk kussentje of kleedje. We zijn hier vertrokken met niks. De kledingwinkels zijn ook allemaal nogal kleurloos. Is mode misschien, maar wel een beetje saai. Ook op straat zie je niet veel kleurigs, behalve gemeentewerkers in oranje of gele pakken. Ik viel gewoon op met mijn rozeoranje vestje. Gelukkig regende het ook nog wel eens zodat ik mijn donkerblauwe jack aan moest.
En dan die Zweedse kronen! Het doet wat ouderwets aan. Enorme bedragen, die in euro’s veel simpeler zijn. In Denemarken waar we doorheen reden doen ze ook niet mee met de euro, de Noren ook niet. Skandinavische apartigheid. Wel in de Unie, maar niet in de euro.
Wij hebben vier kinders met Scandinavische namen: Karin, Ingrid, Niels en Lars en in mijn zeer jonge jaren heb ik jaren bij AgA gewerkt. Dus wij hebben wel wat aan de verbroeder-en verzustering gedaan, zeg nou zelf.
Maar we hebben een fantastische, comfortabele vakantie gehad bij erg aardige mensen. Die hadden hun boerderij een eindje verderop, waren dus makkelijk bereikbaar als er iets was. Er was een keer een kortsluiting, omdat tijdens een hevige regenbui water in een aan de buitenkant aangesloten stopcontact was gelopen. Heel aardig had de eigenaar een apparaat aangebracht, waardoor we onze auto bij het huis konden opladen. Maar dat ging daarna toch maar niet door. De kortsluiting was trouwens zeer snel verholpen.
Ze hadden kippen, waarvan je de eieren kon kopen, de boerderij was biologisch, dus groenten en kruiden waren te koop en de bijen leverden potten honing, waarvan we er een paar hebben meegenomen.
Omdat het regenachtig en winderig bleef zijn we een dag eerder dan gepland teruggegaan naar huis. Vanwege het slechte weer dus. Ook onderweg was het zo nu en dan heftig. En voor ons vader was het huis wat te groot. In het kleine huisje waar we in Engeland vaak zijn, al een paar jaar dus niet, want verhip, wat doen die Engelsen moeilijk, zeg, loopt ie gewoon zelfstandig rond. Hier lagen er allemaal kleedjes over de vloer, leuk als je kunt zien, maar voor hem lastig. Het ene kleedje is het andere niet. Hij redde zich al gauw prima, hoor, had ons niet (altijd) meer nodig. Maar toch wat groot. En knus was het niet, het huis, maar erg mooi en compleet. We vulden het niet uiteraard, veel ruimte over. De keuken, die was zonder meer gezellig met een grote tafel. Daar zaten we veel.
Zoon heeft bij een laadpaal onderweg nog een Duitse vrouw en haar vader (nemen we aan) uit de brand geholpen. Op haar telefoon kon ze de laadpaal niet aan de gang krijgen. Hij heeft de paal met zijn laadkaart, die zij dus niet had, (verbazingwekkend als je zo’n reis maakt, zei zoon later tegen ons) aangezet en via een koersapp in euro’s terugbetaald gekregen. Ze was zeer dankbaar. Ook mooi toch? Europese Unie onder elkaar!
Maar we zijn weer thuis. En dat is ook fijn. Alles schudt weer zo’n beetje in de vorm. En het was een mooie ervaring. Bijna een dag en een nacht in de auto. Cornwall is ook ver, zullen we maar zeggen. Maar toch anders, hoewel alle Zweden Engels spreken, geen punt!
Vandaag kreeg ik een reclamemailtje van een kledingbedrijf, waar ik wel eens iets heb besteld. En dan zit je in hun systeem. Ik krijg tegenwoordig, behalve van mijn kinderen en verdere familie, niet zoveel mail meer dus ach, ik laat ze maar.
Zo blijf je nog wat op de hoogte van wat écht niet meer kan en wat de kleuren van komende herfst en winter zijn. Niet, dat ik me daar wat van aantrek, in de dubbele betekenis, maar toch. Ik blijf graag bij de tijd.
Vandaag stond er in hun mail: “Wij vieren de dag van het ondergoed!” Dat vond ik maar raar. Als je, zoals ik net heb gedaan, een wasje hebt opgehangen, deed ik dat al. Láng zullen ze leven, de hemden, de boxers, slips en de overige niet direct zichtbare onderdelen van onze garderobe. Daar hoop je op en verder doen we niet aan onderbroekenlol. Wat je al niet vieren kunt, zeg, als bedrijf.
Mijn neef en zijn vriendin hebben een hondje. Ik heb niet zoveel verstand van hondenrassen maar ik dacht een teckeltje. ’n Klein beweeglijk druktemakertje, leuk beest. Hij heet Janssen. Ik ken ‘m verder niet, dus hoe hij aan die naam komt is me niet bekend.
We waren op bezoek bij mijn zus en zwager en troffen daar toen gezellig onze neef en aangewaaide nicht. Met hond. Net zo gezellig hebben we met elkaar gegeten. Gewoon leuk om elkaar allemaal weer eens in het echt te zien. Dat gebeurt tegenwoordig bepaald niet drie keer in de week.
Maar ook kleine hondjes moeten worden uitgelaten en dat gingen ze dus even doen. Ze liepen door een straatje en Janssen op z’n korte pootjes ging er even vandoor. Onze neef riep hem terug: “Janssen! Janssen! Hier komen!”
Een eindje vóór hen liep een brede man van plusminus twee meter lengte, (volgens de beschrijving van neef dan, hè) die zich omdraaide en vroeg: “Wie roept mij?” Drie keer raden hoe die heette…..
Gistermiddag stond ik een schoon tafelkleed te strijken, toen ik me bedacht dat dit oude mooi geborduurde tafelkleedje een bijzonder verleden had. Ik heb het namelijk bij ons laatste bezoek aan Australië gekregen van een vriendin van mijn zus.
De bejaarde vrouw, die vanwege haar gezondheid opgenomen was in een (behoorlijk chique) verzorgingshuis en voor wie mijn zus toen hand-en-spandiensten deed, was tijdens de Tweede Wereldoorlog midwife in een Engels ziekenhuis. Ze heeft dit kleed geborduurd tijdens haar nachtelijke diensten, terwijl ze zat te wachten tot er zich weer een moeder met ’n kind in aantocht zou melden.
Toen haar enige zoon zich jaren later in Australië vestigde als tandarts, ze inmiddels weduwe was geworden, ging ze met hem mee en had vervolgens hevige heimwee naar Engeland. Dat is nooit overgegaan, vertelde mijn zus.
Wij maakten toen kennis met haar en dat we uit Europa kwamen vond ze geweldig. En dat haar kleed daar dan mee naar toe ging helemaal. Ik ben er dan ook zuinig op. Het is van goede kwaliteit, hier en daar een klein sleets plekje, maar ik ben wel trots dat ik het heb, een kleed met zó’n verleden…..!
Gisteren is alweer een kleinzoon geslaagd voor z’n eindexamen! Na zo’n onrustig schooljaar, dan weer wel naar school, dan weer niet, thuis werken aan dingen die je digitaal voorgeschoteld krijgt en waarbij je je discipline flink moet aanspreken. Ga d’r maar aanstaan om gemotiveerd te blijven. Ik heb er respect voor als je daar allemaal in slaagt.
Wat hadden wij het dan toch allemaal makkelijk, nou ja, zo makkelijk was het nou ook weer niet en wij moesten ook flink aan de gang en volgens mij wel met wat meer examenvakken, maar dat weet ik niet meer zo precies. Of er niveauverschil was met wat de scholieren nu allemaal moeten weten, ik neem aan van wel, hoor. Tenslotte is de wetenschap ook zo’n ruim 65 jaar verder, vergeleken met wat oma en opa moesten ophoesten. En de omstandigheden niet vergelijkbaar.
Maar de vlag kan uit. Ik zag in de krant dat Amalia de vlag aan het hijsen was op Huis ten Bosch. Ook geslaagd, cum laude stond er bij. Dat had er voor mij nou niet bij gehoeven. Voor mij zijn ze allemáál cum laude geslaagd en daar hoef je niet voor in een paleis te wonen.
Ik ben blij voor onze jongens. Nu kunnen ze verder. Hebben zich al ingeschreven voor hun vervolgopleiding. Een doelbewuste keuze. Maar nu eerst vakantie en echte ontspanning, na de inspanning en de spanning om het telefoontje. Met mooi weer. Misschien een vakantiebaantje, want ontspanning kost nou eenmaal geld, maar dan kom je weer es onder de mensen, ook niet verkeerd. Geniet maar van de zomer, allemaal…..!
Zou Engeland nou expres zo’n waardeloze act naar het Eurovisiesongfestival hebben gestuurd? Ze kregen tot 2 keer toe 0 punten. Zowel van de vak- jury als van het publieke stemmersvolk.
Wij kregen tenminste nog 11 punten, maar ook 0 van het publiek in Europa. Maar die hebben geen verstand van Surinamers en hun taal. Ik denk, dat Engeland bang is, dat als ze winnen, ze het festival moeten organiseren. Nu moet Italié zich achter de oren krabben.
Ja, mensen, ik heb voor het eerst in mijn leven de héle finale van het ESF gekeken! (Ik kort het maar even af, dat grote gebeuren, dat doen ze tegenwoordig wel vaker met van alles en al snap ik dan soms niet waar men het over heeft!). Maar dus nog nooit gedaan, dat kijken. Een héle avond. Maar hoewel ik er geen verstand van heb: ik vond het technisch knap in elkaar zitten. Er traden zelfs mensen op, die er helemaal niet waren en je zag geen verschil met die er wél echt waren! Je kon wel zien dat het heel veel geld heeft gekost en veel man- en vrouw-uren. Er ging niks mis bij mijn weten., als je tenminste de niet-meegetelde stemmen niet rekent. Maar dat lag aan de providers, zeggen ze.
Ze mogen trouwens de rock-, metal-, en andere lawaaiige zooi aan de jeugd overlaten, maar van mij had Frankrijk mogen winnen. Ik heb mijn best gedaan maar mijn smaak is wat aan de ouderwetse kant, zullen we maar zeggen. Maar IJsland vond ik leuk, die Jumbo-gele lui van Litouwen ook en onze Nederlanders deden het prima, vond ik en zo was er wel meer waarvoor ik niet even gauw wat anders ging doen. Het werd een latertje, maar dat is het hier wel vaker. Best een leuke avond dus.
En Engeland houdt, in tegenstelling tot Italië, een heleboel geld over dat ze anders kunnen besteden….. !
Wie kijkt er nog televisie, zoals ie dat, nou, noem es wat, tien jaar geleden deed? Geen mens toch? Wij tenminste niet. Het journaal en de sport en dan heb je het wel gehad. En het journaal niet eens altijd, omdat het nieuws ook op andere manieren bij je binnenkomt. Daar hoef je niet op een vast tijdstip voor klaar te zitten.
En verder vinden we, zeker aan de Nederlandse televisie, weinig dat ons boeit. Dat komt ook doordat we programma’s die hier worden uitgezonden al gezien hebben via een buitenlandse zender. Max, ( ja sorry, we zijn niet tussen de 20 en 49) heeft nog wel eens aardige natuurprogramma’s of zo, maar verder…..Ja, Opsporing verzocht”” , dat kijken we wel eens, of “Andere Tijden”. En “Twee voor twaalf”, “Per seconde wijzer”, “Met het mes op tafel” vanwege het gequiz. Engelse quizzen ook. Houdt je scherp, nietwaar?
Maar als de mannen iets anders te doen hebben, is het scherm ’s avonds vaak voor mij en dan kijk ik een film. Vaak een waar muziek in zit. Ook kijk en luister ik, dat dan soms wel samen met kloris, klassieke concerten via een muziekzender. Komt zoon binnen, zegt ie: “Wat is dat voor herrie?” Terwijl we hem toch zo netjes hebben opgevoed.
Maar ach, zo heeft iedereen z’n voorkeuren en er zijn apparaten genoeg in huis, waar iedereen mee aan z’n trekken kan komen. Ideaal eigenlijk. Er wordt hier nóóit gevochten om de afstandsbediening…..vredig, hè?
‘k Ben geslaagd voor mijn prikdiploma. Uiteraard maakte de verpleegkundige een grapje over het ‘strikdiploma’ van de kleuters, maar dat doet ze vast vaker. Maar na wat onhandig gedoe, ging het eigenlijk best prima en had ze er vertrouwen in, dat deze bejaarde patiënt, ( ze verbazen zich namelijk nogal over het feit, dat ik ‘op mijn leeftijd’ dat zelfprikken nog wilde leren ) zich er goed mee zou redden. Ik schijn een oude prikker te zijn.
Het digitaal melden van het resultaat van dat geprik aan de trombosedienst is een fluitje van een cent. En ik hoef mijn chauffeur niet meer lastig te vallen. Hij was al van plan een bedrijfje op te zetten: “Meditaxi” of zoiets, als dat al niet bestaat qua naam.
Kloris moest ook een beroep op hem doen, omdat hij een dik been had dat getroffen was door wondroos. Daar moest ook een paar keer mee rondgereden worden richting huisarts. Inmiddels loopt ie alweer rond, hoor, mag vanaf maandag zijn dagelijkse wandeling op de loopband weer beginnen en is al van de antibioticumkuur af, omdat de dokter tevreden was. Ik heb er een hobby bij en iedereen is tevreden. We zien het allemaal wel.
Ondanks dat het nog wel fris is, dat moet toch wel beteren, vind ik, gaan we morgen toch maar eens geraniums halen in Wilp om de lege bakken mee te vullen. Ze hangen tegen het huis en ook vrij hoog, dus de eventuele nachtvorst zal ze wel met rust laten, hopen we. Meestal toch maar een graadje nul of één. Een beetje kleur is welkom.
Het is lente tenslotte en de zon is best lekker als ie schijnt. Tja, achter glas soms, maar kom, we blijven optimistisch. Daar moeten we het toch van hebben…..!
Gisteren was ik bij de cardioloog. Er was namelijk bij dat tia-onderzoek geconstateerd, dat ik een hartritmestoornis had. Hartfalen noemen ze zoiets in het ziekenhuis. Er moest een hartfilmpje, een echo van mijn hart gemaakt, gevolgd door een gesprek met de cardioloog. Nou, dat was allemaal best spannend, want ik had geen last gehad van die stoornis, alleen wat cijfers gezien op een monitor, die inderdaad aan de hoge kant waren qua pols. Toen ik na dat tia-onderzoek naar huis mocht was het alweer gewoon, maar toch moest het onderzocht.
Dus ik heb me gemeld en de echo en de film werden gemaakt. Het gesprek met de cardioloog was heel gezellig, want ze had niks op me aan te merken. Ik kreeg er wel een pilletje bij voor mijn maag die gezond moet blijven, omdat ik die bloedverdunners gebruik, waar ik niet meer vanaf zal komen. Was dat niet zo, dan had ik ik niets nodig. Wij verzorgen hier in huis onze maag erg goed namelijk. Maar ze hoeft me niet meer te zien, de cardioloog. Alles klopt naar behoren.Dat is een prettig idee, want “hartfalen” klinkt nogal dramatisch.
Volgende week ga ik op cursus om zelf te leren prikken en de uitkomst daarvan digitaal te kunnen melden aan de trombosedienst. Als het goed is ( in de dubbele betekenis) hoef ik daar dus ook niet meer lijfelijk heen. Scheelt een hoop heen-en -weer-gerij. De huisarts weet overal van en in de gaten gehouden werden we toch al eens in de zoveel maanden door de praktijkassistente. Allebei al twee keer geprikt met Pfizer, wat kan ons gebeuren? Mooi, hoor, boven de tachtig zijn!
Het gaat dus best goed met mij, hoor. Je bent hartstikke druk als je wat mankeert…..!
