Vanmiddag luisterden we naar een paar nummers, gespeeld door die fabuleuze pianist Oscar Peterson. Ik ben ’n enorme fan. Als ie solo speelt vind ik ‘m geweldig, maar ook samen met anderen, z’n trio bijvoorbeeld, maakte hij supermuziek. Ik zou me kunnen voorstellen, dat het je soms wat té virtuoos in de oren klinkt, want als ie per noot betaald zou moeten worden is hij sowieso onbetaalbaar. Maar mij kan dat niet schelen. Ik hou wel het meest van zijn ballad-achtige nummers met zo’n stuwende linkerhand eronder en met van die wisselende ritmes. Nou ja, ik kan het eigenlijk ook niet uitleggen .Hij wel.

En zulke mensen zouden het eeuwige leven moeten hebben. Al dat volk, dat vroeger zulke sublieme jazzmuziek maakte (waarvan mijn vader beweerde, dat het allemaal Amerikaanse rotmuziek was, maar ja, dat was een klassiek-man) het is allemaal dood.

Wij zijn ook altijd zulke fans van Benny Goodman geweest. Daar speelde mijn man nummers van op z’n klarinet, met z’n vriend John aan de piano. Toen we net getrouwd waren. In onze kleine kamer, waar gelukkig wel de piano in paste, die ik van thuis had meegekregen. Als hij me helemaal gelukkig wilde maken en wie wil dat nou niet als je pas getrouwd bent, speelden ze “Memories of you”. Zó mooi vond ik dat!

Benny doet ’t ook leuk, hoor, maar ach, mijn kloris toen……!

‘k Ben de hemel (en uiteraard mijn ouders vanwege de keuze van hun kerkelijke richting, waar wat mij betreft niet veel meer van over is) zeer dankbaar dat ik geen carnaval hoef te vieren. Hoewel ik een gezellig feestje niet zal afslaan is dat omdat ik carnaval niet begrijp. Dat het met nog even de bloemen buiten zetten, voordat je zo’n week of wat de vastentijd ingaat, te maken heeft, vroeger was dat tenminste zo, dat weet ik wel. Maar dat mensen zich raar gaan verkleden om niet herkend te worden, tenminste ik denk dat het daarom is, dat snap ik niet zo.

Ze willen even iemand anders zijn om hun eigenste zelf te vergeten en zich ‘klem’ te drinken, iets, dat ze anders natuurlijk nóóit doen! Ze weten even niet meer hoe ze heten, waar ze wonen en wie degene was, die hen thuisgebracht heeft, omdat die dat allemaal gelukkig nog wel wist. Mij lijkt dat een hele vervelende toestand, maar alaaf, dat geldt niet voor iedereen. Die vinden dat leuk.

Ik zag foto’s van de optocht in Apeldoorn, want hier in Knienenburg doen ze d’r ook aan. Het zag er best gezellig uit, zolang ik er maar niet tussen hoef. Gelukkig was het zaterdag droog en aardig zonnig. Want verklede kleine kindertjes in buggy’s, die zitten te vernikkelen van de kou, dát vind ik toch zo zielig! In de optocht kwam het thema “De koek is op” voor, oftewel de Apeldoornse schatkist is leeg. Dat wist iedereen al met al die tegenvallers waarover je leest in de krant. Maar volwassen verklede mannen kunnen er dus ook grapjes mee maken en dat is natuurlijk mooi voor ze.

We hadden ook een Apeldoornse stadsprins, las ik. Prins Anthony heet ie, een vlotte moderne naam. Maar wat ik wel gek vond was, dat ze ‘m van de trein moesten halen, want hij woont in Amersfoort! Dat noem ik geen stadsprins. Dat is een carnaval-allochtoon.

Maar de prinsessenjurk van Diana (4) vind ik natuurlijk prachtig!……..

Toen we gistermiddag zonder vrees de drempel van het stembureau waren gepasseerd had ik net gelezen dat een of andere wetenschapper had gezegd dat oudere mensen altijd gaan stemmen omdat ze de tijd van de stemplicht nog hebben gekend. Ze zitten dan nog in het stramien van ‘je moet stemmen’.

Wát een onzin, zeg! Alsof je, als je ouder bent, een nauwelijks nadenkend gewoontedier bent, die het kiezen uitsluitend ziet als een verplichting. Omdat het móet. Het moet namelijk helemaal niet. Het is een recht, maar als je alle hoop hebt laten varen, na veel nadenken en wikken en wegen, en je denkt daarna, dat je het helemaal niet meer ziet zitten én dat jouw stem daar toch niks meer aan kan veranderen, dan hoef je niet te gaan stemmen. Maar dan kun je ook maar beter meteen emigreren naar een onbewoond eiland of naar een land waar ze een dictator hebben, want recht van spreken heb je niet.

Je zou eigenlijk uit overtuiging moeten stemmen. Die wankelt bij mij al wel een poosje, maar de hoop dat ze er daar in Den Haag met z’n allen toch nog iets van terechtbrengen heb ik nog wel. De politiek zit sowieso ’n beetje vreemd in elkaar, met die gedoogsteun en zo. Ik vond het heel gek, dat dat kon. We hebben in ieder geval geen ‘gewone’ regering. Maar is het dat ooit? Bij elke club regeerders zit wel iets raars en goed voor iedereen doen ze het nooit.

Dus wij hebben maar weer gekozen voor de richting waarbij wij ons het best voelen. Ja, van oudsher dus. Van toen er nog stemplicht was. Onze zoon, die eerst van plan was om helemaal niet te gaan, heeft toch gestemd. Hij zei, dat ie ‘iene miene mutte’ had gedaan, maar wilde niet zeggen waar hij op uitgekomen was. Dat hoeft ie van ons ook niet, want wij zijn dan wel voor rood, maar we zijn hier in huis ook hartstikke liberaal en ruimdenkend, hoor……….

Er stond weer eens ’n raar verhaal in de krant. Dat is natuurlijk wel vaker zo, maar soms snap ik er wat van en soms helemaal niet. Ik verbeeld me, dat ik best wel ’n modern denkend mens ben, ik kijk nergens meer van op en bijvoorbeeld van lesbische of homorelaties denk ik: als iedereen maar gelukkig is. Ik kan de tijd waarin we leven aardig bijhouden. Zolang je alles wat je onbelangrijk vindt laat langswaaien. Dan hou je over waar je geen last van hebt.

Maar nu dat rare verhaal dan. Een lesbisch stel in Duitsland wilde een kind. Daar heb je dan toch een man voor nodig, die een ontbrekend onderdeel bij zo’n procedure kan aanleveren. Ze hadden zo’n man gevonden en contractueel ( let wel: contractueel!) met hem vastgelegd, dat die leverantie het enige zou zijn. Verder geen contact: toedeledoki! Dag papa!

Het met succes ontstane kind is inmiddels drie jaar en het valt de dames tegen wat zo’n kind kost. Ze vinden dat papa maar moet bijdragen in de kosten van onderhoud en hebben hem zelfs voor de rechter gedaagd. Dat contract is dus niks waard gebleken, want de vrouwen wensen zich die overeenkomst niet meer te herinneren. Als de rechter in die gedachtegang meegaat zullen mannen in Duitsland wel uitkijken om lesbische paren bij hun kinderwens van dienst te zijn. Het kan je ruïneren.

Ik weet heus wel, dat het vaak ook goed geregeld is, hoor. Dat de vader soms zelfs bij zijn opgroeiende kind betrokken wordt, omdat het een huisvriend van de moeders betreft. Of dat er gewoon goede afspraken zijn.

Maar dat het hier om géld gaat! Dat vind ik het rare en het nare aan dit verhaal. Laat die rechter in godsnaam een goede beslissing nemen. Straks wordt zoiets niet alleen in Duitsland geregeld, maar Europees. Ze regelen tegenwoordig van alles Europees. Maar ik denk dan: wie wilden nou dat kind? Voor het kind, daar vind ik het nog ’t ergste voor. Stel, dat het dat later hoort? Ze vonden me te duur!

Er zijn mensen die hun kat naar het asiel brengen als ze ‘m te duur vinden worden. Zijn ze ineens allergisch of zo. Met een kind ligt dat toch wat moeilijker…….

Het is een landelijke stichting, “Repair Café”, waarvan ik, achterlopend provinciemens, nog nooit had gehoord. Al enkele jaren geleden begonnen in Amsterdam (waar anders, nietwaar?) en nu door het land rijdend met een bus, waarin gereedschappen en handige mensen, om overal Repair Café’s van de grond te krijgen. De naam is Engels, maar ja, dat verstaat iedereen tegenwoordig. Dé taal voor alles dat nieuw is.

Dat ‘nieuw’ is in dit geval betrekkelijk, want het gaat er nou juist om, dat mensen hun defecte gebruikte spullen (leren) repareren en ze zo een nieuw leven gunnen. In de krant stond, dat ze op zondag 6 maart vanaf 11 uur in buurtcentrum +Punt, in Orden, voor het eerst zo’n Repair Café ( in Deventer noemen ze het Maak-en Reparatie Café!) gaan starten. Er zullen dan mensen aanwezig zijn met de kennis (en het juiste gereedschap, dat de getroffenen met een kaduuk apparaat ook vaak ontbreekt) om te hélpen repareren. Want het is wel de bedoeling, dat je goed meedoet, zodat je het een volgende keer zelf kunt. Doel is om mensen ertoe te bewegen minder dingen weg te gooien, die door een kleine reparatie weer bruikbaar zijn.

Dat spreekt ons wel aan. Want hoe vaak zeg je niet, en het IS verdorie ook nog zo, “Jôh, nieuw is goedkoper dan laten maken!”. Omdat je dat zelf niet kunt of niet genoeg handige Harry’s in je kennissenkring hebt. Helemaal met klein spul. De moeite niet. Je staat er mee in je handen en vindt het ergens toch zonde, maar ja. Nou, aan zulk klein leed wil Repair Café wat doen. Ik vind het een mooi initiatief. Ze willen ook kleding met je repareren. Eindelijk die rits in die broek, of die trui met die mottengaatjes gerepareerd, want verder is ie nog best goed. Ze zullen toch niet willen, dat je je sokken gaat stoppen, hè? Nou ja, als je grootmoeder ze nog gebreid heeft, je weet het niet. Je kunt zomaar vreselijk aan ze gehecht zijn, aan die sokken en oma kan geen nieuwe meer voor je maken.

Onze buurvrouw is een poosje geleden naar een reparateur in ’n medisch repair café geweest voor een nieuwe heup. Toen ze last kreeg van de andere kant, ging ze weer naar ‘m toe, want ze dacht dat die dan ook wel vervangen zou worden. Nou, mooi niet, want hij was nog te goed. Reparatie was te duur, denk ik. Ze heeft erg goed opgelet de eerste keer, maar dat is toch iets dat je natuurlijk niet even zelf doet…….

In mijn werkleven heb ik nogal veel verschillende banen gehad. Ik heb een rommelig arbeidsverleden kun je wel zeggen. Tussendoor ook nog even een huishouden met vier kinderen gehad, maar door al die afwisselende banen en baantjes heb ik wel veel leuks beleefd. En dat sla je op.

Als laatste ben ik het langst aaneengesloten werkzaam geweest op de afdeling textiele werkvormen van een revalidatiecentrum voor blinden en slechtzienden. Binnen die instelling heb ik ook nog op andere plekken gewerkt, maar als handwerkjuf dus wel zo’n jaar of tien Dat vond ik ook eigenlijk de leukste tijd. Daarom ook viel mij het bericht in de krant over “wildbreien”, waar ze in Zwolle mee bezig zijn, meteen op.

Ik heb best veel gebreid, maar altijd ‘nuttig’ en nooit wild! Dus dat ze zich daar in Zwolle nu wild breien om een lantaarnpaal aan te kleden, tja, wat moet je daar nou van zeggen? Maar het schijnt helemaal niks nieuws te zijn en al jaren te bestaan. In het buitenland noemen ze het knit-graffiti of ook wel yarnbombing. Hele volksstammen zijn er mee bezig. Ze willen de wereld kleuriger maken.

Nou, dat mag natuurlijk. Het is weer eens iets anders dan dat graffiti, waar hele volksstammen gemeentewerkers mee aan de gang moeten om het er weer af te krijgen. Dan is dit makkelijker te verwijderen. Ik heb eens even gegoogeld, maar er is al heel wat gebeurd. Van telefooncellen tot parkeermeters. En als je eenmaal begint is er wel wat te doen voordat alle standbeelden een wollen muts op hebben en de blote exemplaren een onderbroek aan. En dan geen stringetje natuurlijk, want er moet wel wat te breien zijn.

Ik vraag me af of het zo’n hype wordt. Ik las dat er in Artis ook van alles aan de gang is en dat er al een boek over is geschreven. Nou ja, het is een wild idee, maar het kost geen mensenlevens, zoals zoveel andere wilde ideeën…….

Jan van Stroomopwaarts had een aanval van nostalgie en schreef over zijn zakkammetje van vroeger en over de bijbehorende scheiding in z’n haar. Toen ik dat las sprong ook bij mij de boel weer in de herinneringsstand, want inderdaad: vroeger hadden mensen heel vaak een duidelijke scheiding in hun haar. Vanwege de nettigheid. De mannen, de jongens zeker. Die hadden vaak van die Wiener Sängerknaben-koppies. Ook de meisjes hadden ze, maar die hadden dan een grote strik bovenop hun hoofd of zoals ik, vlechten, waar je zéker je haar voor moest scheiden.

Ik heb ze gehad totdat ik naar de middelbare school ging. Ze werden pas afgeknipt nadat mijn moeder ’n keer gedroomd had, dat kort haar me zo enig stond. Toen mocht ik eindelijk naar de kapper. Ik verbaas me nu nog over de weinige inbreng die ik kennelijk had in mijn eigen uiterlijk, terwijl ik toen toch al twaalf, dertien was.

Toen ik in de vijftiger jaren mijn man leerde kennen, had ie ook ’n scheiding in zijn haar. Die heeft hij ook lang gehouden, want toen we al getrouwd waren en hij in de studio werkte van de Nederlandse Blindenbibliotheek, waar door vrijwilligers boeken werden voorgelezen om op geluidsband te worden verspreid onder de lezers, heeft hij eens ’n knallende ruzie gehad met een lezeres, die vond dat ze een boek moest voorlezen, dat ze niet geschikt achtte voor blinden. Er kwam teveel seks in voor of zoiets.

Toen mijn kloris zei, dat blinden zeer wel in staat waren om zélf keuzes te maken over een te lezen boek, verweet ze hem losbandigheid. “U bewéért maar van alles met dat nette jongenshoofdje van u!”, zei ze en verliet met opgestoken zeil de studio. ’n Net jongenshoofdje, dat móet er dus een met scheiding zijn geweest, dat kan niet anders!

Jammer, maar bij een scheiding denk je tegenwoordig ook niet meer meteen aan een zakkammetje……..

In het Duitsland van premier Merkel is een wet aangenomen die kinderen toestaat om onbekommerd te lachen, te gillen en te schreeuwen als ze daar zin in hebben. Dat je daarvoor een wet moet regelen vind ik wel bijzonder. Het lijkt me toch normaal, dat een kind zich mag laten horen. Hoewel ouders in hun opvoeding er ook wel voor kunnen zorgen, dat een kind zich matigt. Schreeuwen is op zich niet nodig. Dat geldt voor vaders en moeders trouwens ook.

Heel vroeger was er wel een gezegde, dat “kinderen wel gezien, maar niet gehoord mochten worden”. Maar toen moesten kinderen zich wel meer laten welgevallen. Ze moesten bijvoorbeeld stáán aan tafel en ouderen mochten hoe dan ook geen last van ze hebben. Nou, dat is tegenwoordig wel anders met al die prinsjes en prinsesjes. Maar zo’n wet vind ik dan wel weer het uiterste, dat moet hier maar niet.

Een heleboel kinderen bij elkaar, en bij een grote school kunnen dat er zomaar een paar honderd zijn, kunnen behoorlijk wat geluid produceren. Mensen, die naast een school wonen weten daar alles van. Maar bij een school gaan de kinderen ook naar binnen en na school gaan ze naar huis en als het goed is, is het dan weer rustig. Als je naast een crèche woont, waar veel kleine kinderen zijn en waar een tijd geldt van zeven tot zeven en de kinderen veel buiten spelen, is het wel andere Ligakoek natuurlijk.

Ik hoop voor hem dat het zal meevallen, maar bij onze zoon in Utrecht heeft een kinderdagverblijf het bedrijfsgebouw gekocht dat aan zijn tuin grenst. Dat zou verbouwd gaan worden, voorzien worden van een speelplaats en ja, hoe het dan met de rust in zijn tuintje gesteld zal zijn?

De buurt is al wel in het geweer gekomen, omdat men in ieder geval nauw betrokken wil zijn bij de plannen die men met het gebouw heeft. Onze zoon, die voorzitter is van de vereniging van eigenaren van zijn huizenblok, is al bij de gemeente geweest en die heeft verzekerd, dat ze de omwonenden op de hoogte zal houden en daar hoopt iedereen dan maar op.

Onze nakomeling werkt veel vanuit huis en zit niet te wachten op begeleiding door kindergeschrei als er weer eens eentje van z’n fietsje gevallen is of als ze mekaar met de zandschepjes te lijf gaan. Je weet het maar nooit met die jeugd van tegenwoordig. Iedereen ziet het ’n beetje zwaar in natuurlijk en dat is wel logisch als je altijd lekker rustig hebt gewoond. En misschien zijn het allemaal wel hartstikke lieve kindertjes, die veel slapen . Maar begrijpelijk, je moet je indekken. De buurt moest de plannen trouwens uit de krant vernemen, dus…..

Enthousiaste kinderen, die helemaal opgaan in hun spel en veel lol hebben samen, ik vind dat enig om te horen en zolang hun bal niet te vaak in mijn koffie belandt, mogen ze ‘m altijd komen halen. Ze mogen van mij ook naar het park gaan, maar wij doen niet te moeilijk. Ze krijgen misschien nog genoeg voor hun kiezen als ze eenmaal groot zijn, die koters.

En soms vraag ik heus wel eens aan een van mijn kleinzonen: “Hallo! Zit er ook een knopje aan jou? Dat ik je even af kan zetten?” Maar dat heb ik bij hun moeders ook wel es…ha, ha!

‘k Zeil niet en heb dus ook niet het plan om ooit als alleroudste de wereld rond te varen. Ik kijk wel uit, zeg. Maar ik zou ook nooit op het idee komen om, net als Laura Dekker, “het zeilmeisje”, tussendoor effe terug te gaan naar huis om een tentoonstellinkje te openen en presentaties te geven. Een recordpoging is een recordpoging en die onderbreek je toch niet?

Ja, ze liet haar bootje wel achter op de plek waar ze was, maar een boot is een vervoermiddel, al noem je ‘m nog zo liefdevol “Guppy” en hou je heel veel van hem. Een vervoermiddel en niet meer dan dat. Jij wilt dat record, die boot niet. Een ruiter, die een recordpoging doet, heeft tenminste nog een lévend paard onder z’n achterste. Daar doe je ’t samen mee. Ik vind altijd het paard net zo knap als z’n berijder, hoor!

Maar die opening zal wel weer heel veel geld opleveren, bedacht door mensen rond Laura. Nou ja, kan ze ook even bij d’r familie langs. Die maakt zich zo nu en dan misschien ook wel ongerust over hun guppie. Met al die enge Somalische piraten waar ze langs moet en zo. Nou ja, dan is er wel weer een Nederlands marinefregat in de buurt en er is trouwens op zo’n klein zeilbootje niet zo veel te halen voor piraten. Op de Hiswa wel……..

‘k Hoorde gisteren in een radioreclame de conversatie tussen twee tienermeisjes: “Hé, heb je dat jurkje nou toch gekocht? En je zei dat je geen geld had!” “Nee, hád ik ook niet, maar bij……. (de naam van de winkel heb ik niet verstaan, hoor!) hoef je niet meteen te betalen. Mooi, hè?” In mijn beleving waren het nog jonge meisjes, zulke stemmetjes hadden ze. En duidelijk niet opgevoed met het idee dat, als je ergens geen geld voor hebt, je het ook niet kunt kopen. De slogan van die winkel was: “Buy now, pay later!” Engels ja, “Koop nu, betaal later” klinkt veel te nuchter en te confronterend.

Ach, die kinderen hebben van volwassenen natuurlijk ook geen echt voorbeeld te verwachten. Buy now, pay later, iedereen met ’n hypotheek weet hoe dat werkt. En voetbalclubs met grote schulden kopen nieuwe spelers met geld dat ze helemaal niet hebben. Net als dat meisje met d’r jurk. Je moet ’t jong leren, dan weet je als oudere hoe het moet.

Minister De Jager wil nu ook het ‘met toestemming rood staan’ op je betaalrekening van drie maanden terugbrengen naar één maand. Zouden de banken, die het toch al zo moeilijk hebben daar nou blij mee zijn? Ze trekken toch heel wat rente van al die rood staande mensen, die de eindjes maar net of helemaal niet aan elkaar kunnen knopen en wel blij zijn met die drie maanden adem.

Zou de bewindsman (mooi woord is dat toch) zich niet beter kunnen bezighouden met reclames verbieden die de jeugd vertrouwd maken met het kopen “op de lat”, zoals dat in mijn tijd heette? Ik las laatst, dat er mensen zijn van nog geen twintig, die al bij de schuldsanering zitten. Dat vind ik wel triest, hoor. Je moet maar net ruimte hebben voor een wietkelder…….