De koning is met zijn gezin in het regeringsvliegtuig naar zijn vakantiehuis in Griekenland gebracht. Het vliegtuig is, nadat het zijn passagiers had gedropt, léég weer teruggevlogen naar Nederland. Misschien heeft Willem A. het nog wel zelf bestuurd op de heenreis, want hij heeft zijn vliegbrevet tenslotte niet voor niks. Zoiets moet je bijhouden en het is een leuk begin van de vakantie. Ik weet het niet, hoor, het is maar een veronderstelling van mij als onderdaan. Maar dat (lege) vliegtuig zit me wel dwars. Als verspilling van ons geld. Bovendien dat op vakantie gaan terwijl iedereen nu thuis moet blijven, dat is niet erg solidair. Okay, ze zijn weer terug, maar wel hartstikke chagrijnig. Zijn wij ook met z’n allen. De meesten dan. Solidair als we zijn.

Ik heb een paar volbloed republikeinen in huis. Geen fanatiekelingen, wel lid van het genootschap, maar geen vergaderingen bezoekend of zo. Maar de gedachte spreekt ze aan. Ik ben een twijfelaar. Toen ik Willem Alexander op 4 mei zijn toespraak hoorde houden op de Dam dacht ik: “Dat doet ie goed.” Echt een koning waar je wat aan kan hebben. Al die familievrouwen om ‘m heen dat is niet verkeerd . Maar nu weet ik het niet meer zo. Die zijn een beetje teveel op de social media. En met Rutte heb ik medelijden, omdat hij verantwoordelijk is volgens de grondwet voor alles wat ze uitspoken, de koning voorop.

Koningshuizen…..overal is wel wat te ontdekken. Of het nou in het heden is of in het verleden. Vreemdgaan met halfbakken prinselijke kinderen als gevolg, dat komt en kwam nogal es voor. Gerommel met geld en verkeerde vrienden. Ga d’r maar aanstaan als regering van een land. Een president kun je ontslaan, als ie niet bevalt. Nou ja, moet ie geen Trump heten natuurlijk, maar een heel koningshuis? Ik heb altijd gedacht, dat een vorstenhuis stabiliteit bracht in een land. Iets dat er was om met trots naar te kijken, ook al zit er wat onrealistisch sprookjesgedoe omheen. Omdat ze naar buiten wat uitstralen namens hun land.

Moeten ze niet net doen of ze er niet bij horen. Je zou d’r republikein van worden, zeg…..

Er is een plant, die Herfsttijloos heet. Hij lijkt op een krokus dus hij wordt ook wel eens Herfstkrokus genoemd. In het wild is hij zeldzaam en tot 2017 was hij zelfs beschermd. Hij is giftig voor dieren. Allemaal weetjes, die ik van Wikipedia heb, hoor! Het is een eigenwijze plant. Bloeien doet ie zonder blad, die komen allemaal wel in het voorjaar of zo. Hij trekt zich niks aan van tijd en hoe het hoort qua seizoen.

Ik voel me eigenlijk ook een beetje tijdloos. Moet nogal eens navragen wat voor dag het ook alweer is. Dat heb ik anders alleen maar tijdens vakanties. Ik verbaas me wel over de snelheid waarmee een week toch weer voorbij is. Terwijl ik me dagelijks nou niet bepaald erg druk maak. ’n Beetje van alles wat, doe ik. Opruimen, schoonmaken, de was, de tuin nou ja, bijhouden wat moet. In een tijdloos tempo. Ga, behalve zo nu en dan wat boodschappen doen, nergens heen. Die doe ik samen met m’n zoon meestal of hij doet ze alleen. Ik ben gewoon herfsttijdloos.

We waren gisteren 59 jaar getrouwd, Kloris en Roosje. Je moet er even voor bij mekaar blijven, maar ze zijn zomaar voorbij gegaan, al die jaren. We hadden een rustige dag, één kind gezien, want de rest was negatief getest verkouden. Wel van iedereen niet verkouden prachtige bloemen (bezorgd) gekregen! En we hebben van zoon een heerlijke Chinese maaltijd (bezorgd) gekregen. Gezellig, gezellig!|

Arnoud Hugo meldde dat zijn weblog 19 jaar oud was. Gefeliciteerd dus ! Toen dacht ik ineens : “Verhip! Elswhere.org bestaat ook al 19 jaar !” Dat was in september. Helemaal vergeten. Zie je wel, zo tijdloos ben ik nou. Is dat erg? Welnee, ik ben gewoon verwant aan de Herfsttijloos. ’n Beetje eigenwijs, in het wild ben ik misschien wel zeldzaam, weet je veel. Beschermd ben ik zeker en dat voelt wel goed. Giftig ben ik niet en ik was toch al niet (meer) om op te eten. De bloei laat ook wat te wensen over, met of zonder blad of het nou herfst is of voorjaar.

En “Time is flowing like a river” …..dat ook…..

Onze jongste zoon, die al sinds februari niet meer op zijn werkplek in Amsterdam is geweest, maar vanuit zijn Utrechtse huis toch ‘gewoon’ zijn werk doet, weliswaar zijn collega’s ‘ziet’ maar dus niet meer lijfelijk ontmoet en daar baalt hij best wel van , kreeg gisteren van zijn baas een “Herfstpakket” bezorgd.

Als waardering voor het feit dat ie, ondanks de moeilijke toestand, samen met die collega’s in dezelfde omstandigheden, toch zorgt voor een vrijwel normale voortgang.

Op zijn beurt waardeert hij deze verrassing enorm. Er zitten allemaal lekkere dingetjes in het cadeau, waar een thuiswerker wel wat mee kan!

Baas van het Jaar, toch…..?

Nee, die krijg je niet meer tegenwoordig. Een bonkige elleboog kun je krijgen! Ik was gisteren weer even bij mijn buurvrouw van 89. Ik breng haar dagelijks de krant als we die uit hebben. Ik heb haar achterdeursleutel en toestemming om die te gebruiken. Ze heeft de deur op slot en als alleenwonende is dat natuurlijk verstandig.

Ik ga niet elke dag naar binnen. Dan leg ik de krant op een bankje onder haar poort. We horen haar bezig in huis en ze komt altijd even vertellen als ze wat langer weg gaat, want ze rijdt nog prima in haar bejaarde autootje, dat goed onderhouden wordt, want ze behoort tot een “autofamilie”. Dat zit allemaal goed in elkaar, net als zij zelf trouwens.

Ik ben wat jonger en vind het eigenlijk wel aardig dat er ook eens iemand ouder is dan ik! We praten regelmatig over onze lastige ouderdomsverschijnseltjes maar lachen er over als we allebéi last van hetzelfde blijken te hebben. Ze heeft trouwens zorgzame kinders net als wij en is, al is ze alleen, dus niet eenzaam.

Ze vertelde, dat ze wat oude gouden sieraden had, geërfd van diverse nóg oudere familieleden, en dat spul had ze vanwege de gunstige goudprijs maar eens verkocht. De opbrengst van een en ander had ze verdeeld over de kinderen, want, zei ze: “Het is leuker iets te krijgen uit een warme hand, dan uit een koude ! ” Vond ik ’n mooi gezegde…..

We gingen gisteren even wat boodschappen doen, mijn zoon en ik, en we namen ieder een mondkapje mee. We wisten niet wat de supermarkt van onze keuze had besloten ten aanzien van hun indoor handelsverkeer. Je zal als klant toch geweigerd worden bij de voordeur! We hadden ons dus goed voorbereid.

Nou, niks aan de hand, hoor. Het personeel liep er in ieder geval onbekapt bij en we zagen wel, dat heel veel klanten zich toch van een mond/neusbedekking hadden voorzien. Dat deden wij toen ook maar.

Maar het is achter mijn oren nogal druk. Ik heb hoorapparaatjes, wel klein, maar toch, een bril wel lichtgewicht maar met pootjes die ook achter mijn oren moeten, dus het begon er al mee, dat ik een gehoording bijna verloor. Ik stopte die dus maar in mijn jaszak. En mijn bril begon te beslaan! Mist!

Nou had ik mijn adem in kunnen houden natuurlijk, maar de gevolgen daarvan zijn niet te voorspellen of eigenlijk wel. De IC van het Gelre Ziekenhuis. Ik zette mijn bril dus maar af. Mijn zoon, die ook brildragend is, had er ook wat last van, maar die heeft een ander model bril en een jeugdige ademhaling.

We maakten dus snel onze ronde door de supermarkt, waar de mensen doordat ze een mondkapje op hadden minder afstand hielden, was mijn idee. Maar ja, ik was slechterziend en halfhorend, dus dat kan ik me wel verbeeld hebben. Maar ik was blij weer buiten te zijn. Kapje af en bril op. Terug naar normaal. Voor mij dan.

Ik moet maar oefenen met dat mondkapje. Op internet stond al een tip, dat je je bril even moet behandelen met wat afwasmiddel. Dan beslaat ie niet meer. Niet in de vaatwasser. Nee jôh, zo mistig ben ik nou ook weer niet…..

‘k Las in een artikel van een psycholoog, dat rondwandelen in de natuur een goede invloed heeft op je. Je wordt er rustig van, het is goed voor je humeur en het inademen van gezonde buitenlucht is ook nog eens goed voor je lijf en je geestelijke gezondheid.

En zelfs op de televisie kijken naar een programma over de natuur heeft al een dergelijke uitwerking. Je hoeft de deur niet uit, bij wijze van spreken. Hij adviseert je ook om een natuurafbeelding als achtergrond aan te brengen op je telefoon en je computer.

Ik weet van mezelf dat, als wij de tuin niet hadden gehad vooral die eerste maanden en we op die manier niet naar buiten hadden gekund en door de tuinstoelen ver uit elkaar te zetten de kinderen en kleinkinderen niet hadden kunnen zien, het moeilijker vol te houden zou zijn geweest. En door de struiken en bloemetjes, dus het gegroei en gebloei van de natuur. De vlinders en de bijen, de vogels ook, het was leuk om te zien allemaal. Inderdaad: daar word je blij van.

Maar als je zoals ik een foto van ons vakantieadres midden in de natuur in Cornwall als achtergrondje op mijn breedbeeld computer (ook dat nog !) heb, vraag ik me alleen maar af of we daar ooit nog zullen zijn. Voel ik spijt. Moet ik ‘m dan maar weghalen? Ben je gek, ik ben natúúrlijk optimistisch, hoor! Ik word erg rustig van die afbeelding. Bérustend eigenlijk…..

Dát vind ik nou es een goed idee, zeg! Als de Gouden Koets gerestaureerd is en klaar voor gebruik, om dan dat ‘gebruik’ achterwege te laten en het ding in een museum te zetten. Ik zou zeggen : …..en laat hem daar blijven!

Wie ‘m wil zien hoeft niet urenlang in allerlei oranje prullaria langs een Haags trottoir te staan op Prinsjesdag, maar kan gewoon tegen een redelijk bedrag op z’n eigen tijd naar het museum. Voordelig met de museumjaarkaart kan ook .

En wie ‘m nooit meer wil zien, vanwege de plaatjes die er op staan, gaat gewoon niet kijken. Heb je ook geen ergernis over onze niet te ontkennen geschiedenis. Die er, zoals in zoveel landen, nou eenmaal is.

Die koets is ook niet nodig, toch? Hier op Het Loo staat vast nog wel een koetsje van overgrootoma. Of desnoods nemen Willem A. en Máxima op Prinsjesdag even een taxi naar de Ridderzaal…..

‘k Ben er mijn hele leven al van overtuigd geweest, dat je met humor eventuele moeilijkheden kunt oplossen, kunt voorkómen zelfs of in ieder geval wat minder zwaar kunt maken en, niet onbelangrijk, kunt relativeren tot te begrijpen proporties.

Je komt helaas ook wel eens iemand tegen, die geen humor heeft of in ieder geval jouw humor niet begrijpt. Daar kun je behoorlijke missers mee maken. En dat kan ook boosheid veroorzaken, waar jij dan weer niks van snapt. Kortsluiting dus. Heb ik in mijn werk wel eens meegemaakt en dan werd mij verweten geen begrip te hebben voor de situatie. Kwam wel weer goed, maar toch. Leermomentje.

Ik weet wel, dat in de oorlogstijd, toen ik dus een jong kind was, in ons huis toch veel gelachen werd. Terwijl het tijdens de bezetting allemaal niet zo gezellig was. Ik woonde toen in Amsterdam en of het nou kwam doordat Amsterdammers doorgaans best wel humor hadden (hebben?), de Amsterdamse tramconducteurs hadden de naam leuk uit de hoek te kunnen komen bijvoorbeeld, mensen zochten elkaar wel op, ondanks alles. Zo kreeg ik het als kind tenminste mee.

Bij ernstige gebeurtenissen zie je het ook vaak. Dan verschijnen er plotseling ‘grappen’, ‘woordspelingen’ en zo, soms niet zo geslaagd, maar wel relativerend en humoristisch bedoeld. Daar komt dan reactie op natuurlijk, want niet iedereen snapt de humor ervan en het doel, maar het leidt toch af van de zwaarte van het feit op dat moment.

Zo las ik gisteren een rouwadvertentie van een meneer van 93. Zijn hele familie betreurde natuurlijk zijn heengaan op die respectabele leeftijd. Onder de advertentie stond, dat Pa was gaan doen, wat hij al tijden had gezegd: “Ik ga kleiner wonen.”…..

Kan iemand mij uitleggen waarom er in een rol beschuit altijd 13 zitten? Ik vind dat een raar aantal. Ja, okay, er zijn ernstiger dingen om je druk over te maken, maar wij eten vaak beschuit-met-aardbeien. Dat kost dan een hele rol . Moet je d’r altijd een verloten of zo. Of iemand extra gaan bevoordelen. Mijn zoon dacht, dat de fabriek er een extra in deed als goedmakertje bij breuk. In welk Bolletje zou die gedachte zijn opgekomen…..?

Die stellen niet zoveel voor hier in huis. Het hoogtepunt van de dag is even boodschappen doen. Voorts de keuze naar welke supermarkt we gaan, mijn zoon en ik. Met ieder een winkelwagen. De mijne blijft dan leeg, want ik ben mee als versiering en om af te rekenen. I follow the leader. We hebben dan al overlegd wat er moet komen.

Soms komen we iets tegen dat niet op het lijstje staat, dat is dan een uitspatting. Snacks of ijs of zoiets. Wij houden dus een winkelwagen afstand. Tussen ons beiden, want over de rest van het winkelend publiek heb je geen zeggenschap natuurlijk. En ik loop voor gek met mijn lege kar. Kan me niet schelen, hoor. Als ze maar uit mijn buurt blijven. Er zijn winkels waar dat keurig gebeurt en daar ga je heen om die reden.

Ik wil niet ziek worden, hoewel ik nu een blaasontsteking blijk te hebben. Aan het licht gekomen na een jaarlijkse bloedprikactie. Nou héb ik een paar weken geleden voor het eerst van mijn leven een korte broek gekocht ! Best een degelijke, maar ja wel korter dan voor mij normaal. Ik moet nu vier pillen antibiotica slikken per dag. Vijf dagen lang. Ik had nergens last van en nog steeds niet, maar moet ‘de kuur’ wel afmaken. De mevrouw van de apotheek deed heel streng. En dan wordt er bij de dokter getest of die geholpen hebben. Spannend, hoor.

Verder is ons leven niet zo opwindend. Blij ben ik, dat onze buurvrouw van 89 weer gezond terug is uit Engeland en over hetzelfde dat onze oudste dochter met haar gezin weer terug is, ook gezond, van haar Griekse eiland-vakantie. Wel met een vliegtuig dat stampvol zat. Niks afstand of zo. Mondkapjes weet ik niet zeker, maar toch.

We zorgen maar voor de tuin, die er best aardig uitziet en het huis, dat er best netjes uitziet. Niet overal, maar dat was al zo. We doen maar gewoon de dagelijkse dingetjes. We eten lekker en kijken televisie naar uitzendingen uit het jaar kruik, alle Engelse quizen die we ooit al es gezien hebben, detectives met acteurs, die vaak al zijn gaan hemelen. En het nieuws gaat toch alleen maar over corona en de maatregelen, die de een wel bevallen en de ander niet. Bovendien lees ik op mijn telefoon precies dezelfde tekst, die de nieuwslezer(es) uitspreekt. Dat hoeft dus verder ook niet.

Films, die ik vaak al (lang geleden) gezien heb, maar toch weer deels vergeten ben. Geen bezwaar, al vindt onze zoon dat maar raar. Gelukkig heeft hij nog heel veel andere dagelijkse dingen te doen, die interessanter zijn, dat heb je in zijn branche, waar het druk is, dus we zitten elkaar niet in de weg. En mijn kloris heeft een prachtig nieuw leesapparaat, waarop hij in braille een paar honderd boeken heeft en hij leest dus veel en graag. We vermaken ons wel dagelijks. Maar of en wanneer het weer een beetje ‘normaal’ , hoewel nooit meer als voorheen, wordt? Geen idee…..