In onze Stentor stond een column van journalist Jeroen Pol. Hij schreef over een Apeldoornse zandbak. Nou hebben verschillende leden van de logfamilie, die ik volg, kortelings interessante uitstapjes gemaakt naar diverse grote zandbakken, maar die noemen dat woestijnen. En ze vinden die mooi. Dan snap ik wel, hoewel ik er niet heen zou hoeven. Het Kootwijkerzand voldoet voor mij. Ik zie het wat kleiner, zullen we maar zeggen.

Maar het verschijnsel ‘zandbak’ speelt vanaf dat ’n kind zo’n twee jaar is een belangrijke rol in zijn of haar leven. Helemaal als je niet aan zee woont bij een strand. Het is eigenlijk het vervolg op de box en je hebt er als ouder ook veel plezier van. ’n Parasolletje erboven tegen teveel zon en ik vond het altijd een leuk plaatje zo’n zandtaartjes bakkend kind. Zand is een wonderlijk materiaal. Dat het niet handig is er een hapje van te nemen, daar komen ze meestal ook heel snel achter!

Maar op het schoolplein van het dochtertje van de columnschrijver hebben ze de zandbak opgedoekt. En daar is ie bedroefd over, want hij heeft er zelf als 4-jarige nog ingezeten en dat doet je wat natuurlijk. Omdat er een goed hek rond de school staat konden honden en katten het zand niet vervuilen, hetgeen bij andere openbare zandbakken schering en inslag is natuurlijk, om het over de bierblikken en peuken van de hangjeugd niet eens te hebben, maar de schoolleiding heeft toch besloten het ding te laten verwijderen.

Ook komt er nieuwe bestrating op het schoolplein. Knikkeren zonder afgebrokkelde stoeptegels, waar je zulke mooie “potjes” mee kon creëren, zal ook wel niet meer gaan dan. Het wordt allemaal mooi ogend. Er komt, vertelde het dochtertje, ook nog een speelhuisje. Dat zei ze om hem te troosten.

Ja, zandbakken raken dus ’n beetje “uit de tijd”. Ik vraag me af hoe lang ze “in de tijd” zijn geweest. Wij hebben altijd ’n zandbak gehad voor de kinderen. Van hout, van plastic, bij verschillende huizen waarin we gewoond hebben. Wel met deksel vanwege onze eigen katten en die van de buurt. Maar ineens is het dan over met in het zand spelen. Totdat het vaders en moeders worden en dan worden er weer zandtaarten gebakken en slaat de nostalgie toe. Ik wens Jeroen sterkte. Speelhuisjes en klimrekken op een schoolplein zijn ook leuk en erg goed voor de broodnodige beweging. Want die heb je natuurlijk niet zo bij zandtaartjes bakken. Nou ja, die eet je weer niet……..

Nou, het begint te komen, hoor! Frutsels bij de boodschappen, toeters bij je postzegels, de pruik van Wilders in het oranje bij de PVV, de Partij voor Voetbal én de oranje stapelstoelen van Hartman. Stapelgek worden we en zo hoort het dus volgens de liefhebbers.

Maar toch heb ik even ’n vraagje. Welke man neemt nou z’n vróuw mee naar z’n werk? ’n Trommeltje boterhammen, ja, maar je vrouw? De mijne deed het ooit, omdat we toevallig dezelfde baas hadden. En eigenlijk was het ook nog andersom, want ik reed de auto. Maar normaliter laat je je vrouw toch thuis als je naar je werk gaat.

Zo niet de spelers van het Nederlands Elftal. Ze vertrokken vandaag voor twee WK-trainingsweken naar Oostenrijk om op een hoogte van 1200 meter te oefenen. En de vrouwen en kinderen, ik neem aan voor zover niet leerplichtig, het zijn tenslotte geen prinsesjes, gingen mee. Van Marwijk zei: “’s Morgens trainen we en de middagen en avonden zijn voor het familiegevoel.”

Ik zag een foto van Boulahrouz met z’n kind in de maxi-cosi. Het is na die miskraam gelukkig dus helemaal goed gekomen. Daar zal het deze keer niet aan liggen, als we geen wereldkampioen worden. Gezellig, hoor, zo’n familie-uitje van pappie z’n werk……..

Het Landelijk InformatieCentrum Gezelschapsdieren (LICG) uit Barneveld heeft eens nagegaan hoe lang onze gezelschappelijke vriendjes en vriendinnetjes eigenlijk leven dankzij onze niet aflatende zorg. Dat is dus eigenlijk niet zo lang als dat er gemiddeld voor staat. Een goudvis bijvoorbeeld kán 40 jaar oud worden, las ik, maar mag blij zijn als hij na een half jaar nog niet het loodje heeft gelegd. Het verblijf in zo’n kommetje schijnt dus nogal tegen te vallen.

Nou moet ik zeggen dat ik sowieso niks heb met goudvissen. Eigenlijk met geen enkele vis, zolang ie nog in leven is. Ze zijn vaak schitterend om te zien, hoor, vooral in tropische wateren en ik heb ook prachtige aquaria gezien, meestal in dierentuinen in groot formaat. En daar hebben ze d’r bovendien verstand van en dan heb je als vis toch meer kans, lijkt me.

Maar ik denk, dat ik de communicatie mis bij een vis. Ik geloof, dat mijn dochter bij het voer geven wel praat tegen de gezinsgoudvis, die zelfs een naam heeft, maar ’t beest zegt niks terug en dat is voor mij ’t probleem. Vijverbezitters zullen het misschien niet met mij eens zijn en bouwen wellicht een band op met hun zwemmers, maar ik vind er gewoon niks aan. Ja, als er kíkkertjes zitten in zo’n vijver, dat vind ik leuk! Als die zich op een zwoele zomeravond laten horen, dat vind ik enig. Maar vissen…..

Met konijnen schijnt het ook minder te gaan wat hun levensverwachting in huiselijke kring betreft. Ze kúnnen zo’n 10 jaar worden, maar in de praktijk halen ze dat zelden. Bij honden ligt het ook aan hun formaat en hun ras hoe oud ze kunnen worden en katten moeten geen auto tegen komen, maar die kunnen het ook aardig lang volhouden.

Wij hebben geluk gehad. Onze hond Goochem, een zwarte Labrador, werd 15 en onze diverse katten liepen aardig naar de twintig. Dat is aardig volgens het boekje. Alleen onze Flip, die nierproblemen had, werd maar 4 jaar, na heel veel ellende. Voor hem was het niet te doen, ’t leven. Zo kan het ook gaan, al hebben we hem veel geaaid. Onze beesten hebben nooit voer gehad, waarbij ter versiering een takje peterselie lag, maar dat heeft ze niet geschaad dus.

Wel hebben we, vaak voortijdig, cavia’s, muizen, kanaries en konijnen tot/aan hun eind geholpen. Meer dan de halve Nederlandse bevolking heeft één of meer huisdieren en geeft aan aanschaf, voeding, verzorging en medische kosten per jaar zo’n 2,2 miljard euro uit. We hebben wel wat over voor onze beestjes. Zij met z’n allen dus ook voor ons…….

Menno had toch echt helemaal gelijk toen hij laatst in ons ‘interviewgesprek’ voor aboutblank zei, dat hij niet zo optimistisch was over de normen en waarden op het internet. En zelfs in kranten, waarvan ik optimistisch dacht dat ze eind- en hoofdredacteuren hadden, die over die normen en waarden waakten, zie ik verhalen en foto’s verschijnen, waarvan ik denk dat ze niet hadden mogen worden geplaatst.

De uitleg die wordt gegeven is, dat de lezers álles willen weten over bijvoorbeeld de ramp met het vliegtuig in Tripoli. Dat het een dráma is voor heel veel Nederlandse en ja, ook buitenlandse families is iets dat iedereen zelf kan bedenken. Vreselijk. Maar wanneer is iets nieuwsgaring en wanneer is het inbreuk?

De foto van een hartverscheurend huilende mevrouw, voor de ingang van de locatie waar gisteren de nabestaanden bij elkaar kwamen, had ik bijvoorbeeld niet hoeven zien. En dat jochie in zijn ziekenhuisbed ook niet. In close-up nog wel. Ja, zo’n foto gaat de hele wereld over en zal veel geld opleveren voor de maker. Daar gaat het om. Ieder zijn vak, ieder zijn ‘klapper’. Maar het feit dat het kind het heeft overleefd, dát is het nieuws.

Ik word er erg treurig van. Dat zal ongetwijfeld wel weer aan mijn leeftijd liggen, hoor, dat ik daar zo slecht tegen kan, al die sensatiebelustheid. Jongere mensen zijn al veel eerder begonnen met het kweken van eelt op hun ziel en dat zal nodig zijn ook. Die hoeven dan niet zo gauw meer ergens van op te kijken.

Je beschermen tegen al het ‘nieuws’ dat op je afkomt is eigenlijk onbegonnen werk. Een ander bepaalt voor jou wat je absoluut moet weten en je kunt er niet onderuit. Of je moet in een hutje op de hei gaan zitten. Zonder telefoon, radio, televisie of internet. Dat doet me denken aan dat boertje uit het programma “Showroom” van jaren geleden, dat niét wou geloven dat er mensen op de maan waren geweest. Hij verklaarde zijn interviewer zonder meer voor gek en lachte hem vierkant in z’n gezicht uit. Ja, een hutje op de hei…..maar wie kan er nou zo’n paradijselijke ‘bubbel’ betalen? Ik niet, hoor………

De moederdag van gisteren deed z’n naam eer aan, hoor! Deze moeder mocht niet klagen. Leuke cadeautjes gekregen, terwijl ik mijn kinderen en kleinkinderen eigenlijk al cadeautjes genoeg vind als je moeder bent. Mijn zoon zei: “Bedankt voor ’t maken.” Graag gedaan. We hadden een gezellige dag.

Een van de kleinzonen had wat politieattributen bij zich. Allemaal heel onschuldig, hoor: fluitje, handboeien en ook een plastic wapenstokje van een formaat waar je niet echt bang van wordt. Hij gaf er een van z’n neven ’n heel klein tikje mee op zijn achterhoofd. Dat deed niet zeer, want die reageerde er niet eens op.

Maar dat tikje herinnerde mij, ja, ja er ging weer eens ’n laatje open in oma’s brein, aan een voorval in mijn allereerste kantoorbaan. Ik werkte toen bij de AGA in Amsterdam, op de afdeling ‘fornuizen’. Mijn taak was het bijhouden van de onderhoudsabonnementen en het samenstellen van de routes voor de monteurs. Die planning moest uiteraard zo efficiënt mogelijk en ik heb ongetwijfeld veel van mijn topografische kennis, waar het Nederland betreft, in die periode opgedaan. Toevallig was een van de monteurs ’n broer van mijn vader en van hem hoorde ik het volgende verhaal.

Hij en z’n assistent, een leerlingmonteur van een jaar of 16, werkten aan het fornuis van een Trappistenklooster ergens in Brabant. De Trappisten waren nogal zwijgzaam, want ze mochten niet spreken. Dat was zo afgesproken. Alleen de keukenbroeder had op de dag dat de monteurs kwamen ontheffing van zijn zwijgplicht en had, waarschijnlijk dientengevolge, want hij praatte ze de oren van het hoofd, een goeie, om niet te zeggen, jólige bui!

De monteurs gebruikten voor hun werk, waarbij wel eens iets losgetikt moest worden, geen gewone hamers, maar hadden ter voorkoming van beschadigingen daar speciale rubberen hamertjes voor. Er lag er een op het aanrecht en de broeder gaf de jongste monteur, die in gebogen houding aan het werk was, daar een tik mee op z’n achterhoofd. Zoals gezegd: een jolig tikje.

De jongen ging gestrekt en was enige tijd buiten bewustzijn. De broeder schrok zich wezenloos natuurlijk. Een dergelijk misbruik van een jeugdig persoon was uiteraard niet goed te praten en hij wist niet wat hij moest doen om het weer goed te maken. De monteur was heel snel weer bij de pinken, maar mijn oom vertelde, dat ze het de hele verdere dag fantástisch hebben gehad daar. Vooral van eten en drinken…….

‘k Las, dat er voor de herdenking van de moord op Pim Fortuyn, alweer acht jaar geleden, relatief weinig belangstelling was. Zo gaat dat dus. Want waar is ondertussen zijn “gedachtegoed” gebleven? Dat woord was toch zeer verbonden met de naam Fortuyn.

We hebben het er hier wel es over gehad, hoor: wat zou er gebeurd zijn als hij was blijven leven? Had ons land er dan anders uitgezien? Was ie premier geworden, zoals hij van plan was? Of zou het Fortuynse gedachtegoed verwaterd zijn, omdat opportunisme nou eenmaal beter werkt? De hype, die de man destijds veroorzaakte met z’n “at your service” vond ik eng.

Toen hij omkwam, en dat was op zich natuurlijk onvoorstelbaar verschrikkelijk, zaten wij in Zwitserland en de week die volgde met al die hysterische toestanden rond zijn begrafenissen, want dat waren er nogal wat, geloof ik, hebben wij helemaal niet meegekregen. Ja, wat beelden op de televisie, want hij was wel internationaal nieuws natuurlijk, maar dat was het dan. En dat spijt me niks.

Maar je ziet hoe vergankelijk je bent als mens met gedachtegoed. Ze zijn er wel, hoor, die als mens dan wel tot stof wederkeren, maar toch aardig wat ideetjes achterlaten. Toch kun je beter schilder of componist zijn bijvoorbeeld. Dan hangt je gedachtegoed in een museum en wordt indien nodig voor veel geld gerestaureerd. En als muziekschrijverd kun je je na honderden jaren nog laten horen. Bach is nog springlevend. Mooi, hoor….!

Het was druk bij de supermarkt. Dat kwam doordat de mensen er niet zeker van waren of morgen de winkels wel open zouden zijn. Wij eigenlijk ook niet. Dus namen we het zekere voor het onzekere en deden boodschappen voor twee dagen. En dat deed iedereen dus.

Volgens mij was toch de afspraak dat eens in de vijf jaar de Bevrijdingsdag een vrije dag zou zijn. Voor iedereen. ’n Nationale Feestdag. Bevrijd zijn, het is toch wat, zou je zeggen. Nou, mooi niet. We hoorden op de radio een reportage, vanuit Den Bosch, waarbij de verslaggeefster zo hier en daar eens ging informeren wie d’r eigenlijk moest werken morgen en wie niet.

Daarbij bleek, dat als je een eigen zaak hebt, dan ben je open, want een dag geen inkomsten is een dag verlies. Als je bij een bank werkt of in de IT dan kun je morgen lekker gaan vissen of zo. De baas betaalt, want dan is het vastgelegd in de cao, dat van die ‘eens in de vijf jaar’. De Straatkrantverkoper staat er morgen ook, want ja, de winkels zijn open en zaken zijn zaken. Bovendien is de markt er ook gewoon. In Den Bosch dan, want verder weet ik ’t natuurlijk niet.

Weet je, ik vind ’t maar een wazige toestand. Je mag het gewoon allemaal zélf weten. Open of dicht, je ziet maar. Ach, dat is ook een soort bevrijding eigenlijk: iets met elkaar afspreken en je er dan niet aan hoeven houden. Kun je best een dag aan wijden…….

Hoe Menno op het idee kwam om mij te willen interviewen voor zijn rubriek op aboutblank kan ik niet bevroeden, maar op een zonnige zaterdagmiddag hadden wij via Skype zomaar een erg leuk gesprek. Natuurlijk is het raar om jezelf, anders dan in de spiegel, te bekijken. En omdat ik daar dagelijks graag zo min mogelijk tijd aan besteed, dat krijg je als je ’n dagje ouder wordt, zie je in zo’n filmpje ineens van alles wat je anders niet zou zijn opgevallen. Het is dus heel confronterend, hoor, zo’n vraaggesprek! Maar goed, het staat er op en voor wie het, ik heb je gewaarschuwd, niettemin toch wil bekijken: is dit the place to be . Ik begin nu wel te snappen hoe promotie van je weblog werkt. Een kwestie van relaties…….!

Dat de weersomstandigheden in de verste verte niet lijken op die van de Koninginnedag van vorig jaar vind ik helemaal niet zo erg. Het maakt ’t wellicht wat makkelijker voor veel Apeldoorners. Net als vorig jaar veel vlaggen, die nu kunnen blijven hangen tot zonsondergang, als we die nog zien dan, en halfstok hoeven ze ook niet. Nat, maar ze waaien wel weer droog.

De herdenking gisteren was volgens iedereen sfeervol. “Maar nu mag het dan ook wel voorbij zijn met de massale belangstelling”, zei de zoon van een vrouw, die haar partner was kwijtgeraakt bij het drama. Zo geweldig als mensen het vaak vinden om op de televisie te komen, nu vindt men er niks aan.

Over het monument zag ik van de week een reportage. Hoe het gemaakt werd en ik hoorde kunstenaar Menno Jonker uit Tongeren/Epe vertellen welke gedachten hij bij het ontstaan ervan wilde uitdrukken. “Kwetsbaarheid, feest en rouw” verbeelden de zeven glazen ballonnen, die in een granieten doos zitten, die ook echt de kleur van een kartonnen doos heeft en die wordt afgesloten met een “hufterbestendige” glazen plaat. Hufterbestendig, de enige verbale smet op dit mooie, bescheiden gedenkteken.

Bescheidener dan De Naald, het gedenkteken waarvan heel Nederland nu weet waar het staat en hoe ’t er uit ziet. Het hek is weer heel trouwens. Fijne Koninginnedag verder…….!

Ja, ze zijn nu nog schoon, mijn handen, maar zullen dat straks niet meer zijn. Letterlijk dan, hè, want als mijn klavieren op andere wijze smerig zouden kunnen worden, dan trek ik ze ergens van af natuurlijk. Nee, ik ga zo de bloembakken langs onze straatkantmuur weer beplanten met geraniums oftewel pelargoniums.

Die hebben we vanmorgen gehaald bij Intratuin. Ze waren er weer in vele kleuren. Het was er behoorlijk druk doordat een paar verzorgingshuizen deze morgen hadden uitgekozen om met hun cliënten, al dan niet voorzien van rollator of rolstoel, een rondgang tussen de planten en bloemen te maken. Soms tegen de rijrichting in, omdat de dames een reeds gepasseerde plant nóg eens wilden bekijken. Er waren, heel opmerkelijk, geen mannen bij.

Omdat ik in de gezondheidssector heb gewerkt en weet hoe lastig het soms is voor begeleiders om zo’n bezoek voor iedereen ’n beetje bevredigend te laten verlopen, heb ik veel geduld en geef ze de ruimte. Ik ben bij zo’n gelegenheid, zelf bejaard zijnde, weer eens heel blij om mijn onderstel nog zonder hulp in werking te kunnen stellen en dat ik bij mijn boodschappen niemand nodig heb. Behalve mijn kloris dan voor het betere sjouwwerk, waartoe ik ‘m niet verplicht. Hij vindt dat gewoon leuk.

Veel klandizie zal Intratuin, denk ik, niet hebben aan hun bejaarde bezoekers, want veel ruimte zullen die ‘thuis’ niet hebben. Behalve wij dan! Een kar vol met kleur hadden we af te rekenen. Leuk, hoor. Bij de kassa’s, bevrouwd door ook al wat oudere dames deze ochtend, stond vóór ons een jonge vader met z’n dochtertje van een jaar of twee, drie. Zo’n Holly Hobbie-meisje, ze hadden haar zó voor een reclame kunnen gebruiken bij Intratuin. Een tuinbroekje aan, gebloemd bloesje en een lichtgroen hoedje over haar blonde krulletjes.

Zij hadden hun kar ook vol met nieuwe bloemetjes voor de tuin. Dochter had in haar kinderwinkelwagentje ook een paar plantjes. Vader zette zijn aankopen op de band en dat wilde zij natuurlijk ook. Maar die band was hoog en ze kon er helemaal niet bij. Dat vond ze maar niks. Maar papa was druk met z’n eigen spullen dus ik vroeg of ik haar even op moest tillen. Nou, dat wou ze wel. En ik (geen kleindochters in onze familie, weet je nog?) vond dat natuurlijk ook mooi. We kregen samen al haar plantjes keurig op de band en ze was zeer tevreden. Dat hadden we mooi geklaard, zij en ik. Wát ’n leuk kind!

Kom, ik ga maar eens aan het werk, mensen. Omdat ik absoluut niet tegen tuinhandschoenen kan, ik heb ze wel, maar ik moet voelen wat ik met de planten aan het doen ben, krijg ik dus vieze handen en dat is best lekker. Straks na mijn ambachtelijke arbeid weer de rouwranden onder mijn nagels schoonschrobben onder de warme kraan. Daar doe je het allemaal voor. Net echt………