Soms vraag ik me wel eens af: zou het aloude kofschip nog wel varen? Of zou het met averij ergens in een dok op restauratie liggen te wachten? Op geen andere manier is het te verklaren, dat er zo frequent wordt gerommeld met de voltooid deelwoorden, een “t” waar het een “d ” moet zijn en andersom, of soms allebei tegelijk. En nu heb ik het niet over een gehaaste e-mailer of een briefje van oma aan tante Sjaan, maar over gedrukte lectuur.

Ben ik de enige, die zich daaraan ergert? Overigens: als ergens iets wordt aangeboden en men schrijft: “Drie halen en u betaald er maar twee!”, dan ga ik niet eens kijken. Kan nooit wat zijn.

Zelfs in het taxatierapport, dat wij van een makelaar kregen betreffende ons huis, stond een dergelijke fout. Misschien ben ik gewoon allergisch…….

‘k Las bij mijn naamgenoot Whiskas, dat ze bruiloften leuk vindt. Ik ook. Wij zijn aan het begin van deze maand naar de trouwerij van een nichtje van ons geweest. Ze trouwde in Coevorden. Ons nichtje is van Koreaanse afkomst, geadopteerd samen met haar twee zusjes door mijn broer en schoonzus.

De meisjes hebben gestudeerd hier, zijn vanwege de “roots”, toen ze tieners waren, met hun adoptief-ouders samen, teruggeweest naar Korea, maar zijn behalve hun uiterlijk, zo Hollands als het maar kan.

Daarom was het heel bijzonder, dat de Koreaanse familie bij het huwelijk aanwezig was. Haar moeder, een zus en een broer. De laatsten met hun echtgenoten. Moeder was gekleed in traditionele kleding, een klein vrouwtje in het wit met mooi geborduurde randjes langs de jurk. Alleen de brúid was mooier!

De broer was de enige, die wat Engels verstond, dus was de communicatie moeizaam en van de plechtigheid hebben ze waarschijnlijk niet veel meegekregen. Ondanks dat de ambtenaar de gang van zaken in het Engels toelichtte en de broer verzocht een en ander te vertalen voor de familie. Dat hadden we wel eens willen horen! Maar hij knikte vriendelijk, zei “thank you”en deed het vervolgens niet!

Die ambtenaar was trouwens een bijzondere man. Behalve, dat hij zich dus in het Engels had voorbereid, was hij erg geestig en (we schrokken ervan!) hief hij aan het eind luidkeels een lied aan richting het bruidspaar. En dat in Coevorden. Leuk!

Gisteren was ik een dagje bij m’n zus. We spreken elkaar niet zo heel veel: zij heeft een druk sociaal leven en ik heb ook zo het nodige te doen. Als we bij elkaar zijn halen we de schade ruimschoots in en wordt het nachtwerk, waarbij de respectievelijke mannen van armoe maar vast naar bed gaan.

We hadden telefonisch afgesproken dat we samen naar Amsterdam zouden gaan, onze geboortestad. We zijn allebei de stad ontrouw geworden en zo nu en dan moeten de banden weer es aangehaald. We wilden naar de Noordermarkt, naar de tentoonstelling van 75 jaar Hema in de beurs van Berlage (veel van die 75 jaar hebben we toch meegemaakt!) en verder zouden we wel zien.

Het begon al, dat we , na ons nachtwerk, veel te laat wakker werden om een vroege trein te nemen, ook nog eens hoorden van bommeldingen in tunnels en ons al zagen wachten op een trein, die misschien helemaal niet kwam. Bovendien had m’n zus onze andere zus, die in Sydney woont aan de telefoon en die zei: “De Noordermarkt? Die is er toch helemaal niet op donderdag?”. Daar had ze gelijk in. En dan te bedenken, dat ze echt al heel lang in Australië woont, niet bepaald om de hoek. Kleine wereld.

We zijn niet naar Amsterdam geweest, hebben allergezelligst gewinkeld in Ede, op ons gemak enkele horecagelegenheden bezocht, gechineesd met de familie en ’s avonds nog de opening bezocht van Cultura, het cultureel trefpunt van Ede.

Dat alles op drie minuten lopen van mijn zusters huis.Onze kleine wereld.

Het voordeel van niet meer deelnemen aan het arbeidsproces na dat heel lang en ook meestal met plezier wel te hebben gedaan, is, dat je niets meer hoeft en niets meer moet. Dat is een gevoel, dat vroeger alleen maar bezit van je nam in vakanties en soms het weekend.

Hoewel er veel juist in het weekend gedaan moest worden, omdat het er anders niet van kwam. En nu heb ik het over de tijd, dat een wapperende was op zondag écht niet kon. Onzichtbare was wegens droogtrommelbezit was er nog niet.

Behalve met het normaal rekening houden met de buren: geen pianospelen of boren op rare uren, hebben we ons niet zoveel aangetrokken van wat men van onze activiteiten vond. Toen ik begon was ik in onze buurt ook de enige moeder, die tijdens de schooluren niet thuis was vanwege werk buiten de deur. Dat is nu gelukkig wel anders en zijn de slimme meiden op hun toekomst voorbereid.

Als je werkt heb je noodzakelijkerwijs wel structuur in je leven en dat is iets, dat je, als je werkleven over is, weer te pakken moet zien te krijgen. Ik heb daar wat moeite mee gehad. Een huishoudelijk wonder was ik niet en ik bén bang, dat het er ook niet meer van komt. Maar je hebt dingen, die nou eenmaal regelmatig moeten. Opruimen, of dingen zodanig verplaatsen, dat het opgeruimd líjkt, kan ik goed. Poetsen en soppen vind ik wat minder, omdat het zulk ondankbaar werk is: een week later is het wéér zo. Bij ons is het echter optisch schoon. Ik weet wel beter, maar daar heeft niemand last van. Bovendien heb ik een blinde man, die meer gebaat is bij opruimen dan bij poetsen. Zo nu en dan heb ik de geest en dan kan iedereen beter zorgen dat ie uit de buurt is.

Nu we allebei thuis zijn, hebben we taken verdeeld. Ik hoef alleen maar te zorgen, dat er geen rooie sokken tussen de witte was zitten en het wasmiddel te doseren en Jouke doet de rest. Tot en met het vouwen na het droogproces. Dat vindt hij nog leuk ook. Stofzuigen doet hij veel beter dan ik: systematisch. Ik hark.

Ik zorg voor het eten en iedereen leeft nog. We zitten in het ziekenfonds dus dat komt altijd goed. Ik hanteer de ouderwetse “schijf van vijf” en trek me maar niet teveel aan van berichten over waar je nou weer kanker van krijgt.

Ik heb overigens diep respect voor mensen, die écht kunnen koken en daar veel tijd aan besteden en dan bedoel ik niet een Joop Braakhekke, die ik meer clown vind dan kok. En hij doet soms van die viéze dingen….! Lepels aflikken en er dan gewoon mee verder roeren! Of spugen in de olie om te kijken of die al op temperatuur is! Daar moet ik toch niet aan denken, ondanks het ziekenfonds.

Maar om het begin van mijn verhaal terug te komen: ik worstel met structuur in mijn dagen en het vakantiegevoel….dat blijft maar toeslaan. Perfect geregeld! Sorry, jongelui, nog éven volhouden!

‘k Heb iets heel stoms gedaan: de glazenwasser beledigd. Hij kwam z’n geld innen en ik vond, dat de ramen wat streperig waren. De zon stond er vol en laag op, dus was e.e.a. goed te zien. De glazenwasser begon met te zeggen dat het niet kon, want hij had ze zelf gewassen en niet “één van de jongens”.

Hij kwam even mee naar binnen, keek en sprak toen: “Zit aan de binnenkant”. En even wrijven over zo’n streep met m’n wijsvinger wees uit: inderdaad.

Ik heb me uitgeput in verontschuldigingen, wel tien keer “sorry” gezegd, een aardige fooi gegeven en hem met veel omhaal uitgelaten, maar ik ben bang, dat hij wel is aangetast in zijn glazenwassers-eer. En gelijk heeft ie.

Nu maar hopen, dat hij nog terugkomt.

Iedereen hartelijk dank voor het warme welkom!

Eigenlijk zijn we hier al meer dan 16 jaar bezig met een log. Dat zit zo. In juni 1985 verhuisden we op een regenachtige zaterdag van het ene huis naar het andere. Dat is meestal zo als je verhuist.

In het toilet van het oude huis lag een schoolschrift. Dat heeft gewoon zo moeten zijn, wie legt er anders een leeg schoolschrift in de wc? Niemand weet het nog. Ingrid, onze jongste dochter, begint in het schrift met de woorden: “Hé, een schrift! Nou, daar zal ik dan maar eens iets in schrijven”. (De voorzienigheid had kennelijk ook voor een pen gezorgd). Daarna volgt een verslag van de verhuisdag en haar (gemengde) gevoelens daarover. Iedereen die na haar het toilet bezocht voegde zijn of haar commentaar daaraan toe en het schrift ging mee naar het nieuwe huis.

En tot de dag van vandaag ligt er een schrift in het mandje, dat in een hoek van de wc staat. Iedereen weet dat en “logt” dus vrolijk mee. Ook wel eens niet vrolijk, want alle kommer en kwel komt er natuurlijk ook in.Bovendien kun je, als je een probleem met iemand hebt, dat uitgebreid kwijt zonder de persoon in kwestie op dat moment te ontmoeten, terwijl je er zeker van kunt zijn, dat ie ’t wél leest! Knállende ruzies komen in dit huis dan ook weinig voor, want we kunnen het schriftelijk af.

Enfin, we zijn inmiddels zo’n 21 schriften verder. Ze werden beter van kwaliteit, de schriften. Harde kaft enzo, want het eerste schriftje was een flodder, dat nog met moeite bij elkaar wordt gehouden door plakband. Het is echter een leuk beeld van de familie door de jaren heen. Het gezeur om kleren, dure apparatuur, geldgebrek, voortdurend en in alle geledingen, de bijbaantjes dientengevolge, de repetities en tentamens….

Dus loggen we al heel lang, alleen heette het niet zo en was het modernste apparaat in ons huis een Vic20!

Jawel! Ongelooflijk, ik kan gaan loggen! Ik heb aan de realisering van een en ander niet veel ofwel niets zelf gedaan. Ik kan weer andere dingen. Ik ben omringd door mensen, die veel van computers en hun mogelijkheden weten en hoewel ik dagelijks bijleer en ze steeds minder nodig heb, ben ik daar zeer gelukkig mee.

Even voorstellen: mijn naam is Els en ik ben de moeder van L-rs, die we destijds toch écht Lars hebben genoemd! Hij is al een grote jongen, waaruit je kunt concluderen, dat ik niet een van de jongsten ben. Lars is trouwens ónze jongste (van de vier).

Vorig jaar september zijn Jouke (Lars z’n pa) en ik gelijktijdig gestopt met ons werk in de softe sector (revalidatie van blinde en slechtziende volwassenen). Dat was leuk en voldoening gevend werk, maar ons leven nu geeft ons ook zeer veel leuks en zeker veel voldoening.

Ik lees al tijden weblogs, vind de diversiteit van al die mensen, ook qua leeftijd, erg leuk. Vandaar dit weblog van een “wat ouder” iemand. Zijn er twijfels over het nut, geeft dan Tonie de schuld, want hij bracht me in eerste instantie op het idee. Toen ik er hier in huis voorzichtig iets over zei, reageerden al die computerdeskundigen enthousiast: “Moet je doen! Leuk!” Vandaar.